Carbid

'Vijf kilo voor €16,00' stond er in de krant: carbid om het Oude Jaar mee weg te schieten.
Wij kregen dat spul vroeger van de dorpssmid als het zo ver was. Wij, dorpsjongetjes die in de weer gingen met een grote lege verfbus. De methode: stukje carbid er in, even erin pissen en afknijpen, carbid gaat sissen en gas ontwikkelen, deksel erop slaan, voet erop om de bus klem te zetten en lucifer bij het geslagen spijkergat aan de onderzijde en met een knal vloog het deksel een tiental meters weg.
Daar waren we een hele oudejaarsmiddag zoet mee. Op het laatst was het nog een crime om het carbid aan het sissen te krijgen want alle jongensblazen raakten leeg. Ik had een truuk bedacht om me populair te maken, want ik behoorde niet bij de haantjes de voorste, de branieschoppers, maar  tot de 'meeloop -en gedoogcategorie'.  In het begin van onze knalsessie wilde elke stoere jongen wel pissen en ik hield me (noodgedwongen)  gedeisd. Pas op het eind kwam ik op de proppen met een nog redelijk gevulde blaas en konden we nog een tijdje doorknallen.

freek

De oude agenda

Het was een mooi middagritueel, ergens in dat rare weekje tussen kerst en oud en nieuw. Je ging er eens goed voor zitten aan een opgeruimde tafel. Alleen twee agenda's, een verse balpen (liever: fineliner) en een kopje thee werden toegelaten. De radio stond uit. Opengeklapt links lag de oude agenda vol krassen en aanvullingen, opengeklapt rechts de nieuwe, maagdelijk blank. Wie schrijf je in voor het volgend jaar? En vooral: wie valt af? Ik mis die dag. Of het nu een zondag was of een dinsdag, het maakte niet uit. Er was geen school, geen werk, geen vakantie. Alle houvast van het weekritme viel weg in het lage, laatste licht. Een voor een liet je de namen van vrienden, collega's, buren en kennissen passeren. De meesten gingen over. Maar sommigen, die je al twee jaar met de hakken over de sloot had meegenomen, haalden de nieuwe agenda niet.
Tegenwoordig sleep ik een aandikkend bestand digitale contactgegevens achter me aan. Wie ik verwijder uit mijn smartphone wordt er tien minuten later door de cloud doodleuk weer ingestopt. Nu maak ik van nature weinig vijanden maar stel je voor: elke dag zouden ze weer oppoppen, gnuivend en grimlachend.
Er zit ook een voordeel aan het onuitwisbare bestand. Waar je voorheen na lang dubben de overleden vriend, vader of zwager in je nieuwe agenda meenam tot je de grens van eerbetoon naar aanstellerij bereikt had, beslist Apple of Android nu dat zij het eeuwige leven hebben.

Metz

Postcodeloterij

We worden elke dag op de t.v. lastig gevallen door een een dikke kale man in een rood satijnen jack, die zich al jaren de longen uit het lijf schreeuwt; een BNster op leeftijd die na weer een scheiding een paar centen bijverdient en een mooie meid die achter de ramen zit. Deze laatste verdient daar ook centen mee. Ze zit namelijk op de uitkijk: de slanke benen over elkaar geslagen, tuurt zij uit het raam en als de verlichte kersttruck van de Postcodeloterij langs komt, draait ze zich om en roept naar die kale dikke en die rijpe andere: 'Haiser'.
In een verkorte versie van deze spot, die later in het STER-blok is geprogrammeerd, draait ze zich alleen maar om en knipoogt naar ons, want wij weten het immers al:
'Haiser'.

freek

De Fryske Marren

Mijn gemeente wordt heringedeeld en dat kan gebeuren. Dat gebeurt immers altijd om de zoveel jaar. Tevens sluimert er bestuurlijk ergens het idee dat die grotere gemeentes in de toekomst een landsdeel gaan vormen, zodat onze provincie kan worden opgeheven en opgaat in een Noordelijk Landsdeel. Ook daar is niks mis mee als dat voordelen oplevert en efficiënter is. Alleen, bij ons gaat dan plotseling het 'Volkseigene' opspelen. Wij zijn immers niet alleen 'van vreemde smetten vrij', maar ook 'it beste lân fan ierde'.
Terug naar de gemeente. Vroeger hadden deze bestuurlijke eenheidjes mooie namen die ergens in de historie wortelden, maar nu komen ze uit de koker van een marketingbureau. Zo gaat mijn gemeente straks  'De Friese Meren'  heten, in hoop dat dit wat mensen trekt.
Maar onze  Fryske Nasjonale Partij wil nu  dat onze gemeente De Fryske Marren gaat heten; u begrijpt wel waarom.
Ik hoop dat dit nog jaren kibbelen wordt.

freek

Binnenkort

Dat is fijn, dacht ik toen ik deze folder ontving. Terwijl ik zocht naar de afrekening van het NUON kwam ik hem tegen. Hij ligt al ruim zeven jaar in het laatje Gas & Licht. Daar leg ik hem weer in terug; kan-ie rustig wachten op de dag dat de watermeter komt. Want ooit zal hij komen, de watermeter.

Metz leest de post

Enkelband

Een  rechtbankverslag in ons prachblad (sinds 1752) behandelt de zaak van de man die met een mes het schoolplein van zijn dochtertje op kwam om verhaal te halen. Een politieman schoot in zijn been en het wapen uit zijn hand en de messenzwaaier kreeg een behoorlijke douw.
De man ging in hoger beroep, dat duurt even en intussen staan twee partijen nu tegenover elkaar: het Openbaar Ministerie wil dat de man hangende het hoger beroep wordt opgesloten en de avocaat van de dader, wil zijn cliënt op vrije voeten zien, zolang er geen onherroepelijk vonnis is. De argumentatie van deze advocaat is curieus en kan alleen in ons gewest worden gebruikt: de voorlopige invrijheidstelling  geeft mijnheer de mogelijkheid om deel te nemen aan een eventuele elfstedentocht.
Goed gevonden!
Trouwens, de rechters vonnisten dat de man niet werd opgesloten, maar wel een enkelbandje moest dragen. En omdat de elfstedentocht, grotendeels buiten de actieradius van het enkelbandje wordt geschaatst, is deelname uitgesloten.

freek

Sorry

We waren bij de wedstrijd van mijn club tegen Vitesse. We wonnen, waren opgelucht, maar dit terzijde. Waar het in dit stukje om gaat was de sfeer van de wedstrijd. Dezelfde overtredingen als altijd werden gemaakt, maar nu vergezeld van een vriendschappelijk tikje op het kreunende hoofd  De getroffen speler werd vervolgens met een amicaal gebaar door de overtreder omhoog gehesen. Zelfs de scheidsrechter kreeg een vriendschappelijk  klopje op de schouder als hij een gele kaart voor een boosdoener had getrokken en sterker nog, de enkele speler die protesteerde tegen een scheidsrechtelijke dwaling kreeg onmiddellijk een gele kaart, vergezeld van een verontschuldigend schouderophalen van de scheids.
Sorry!
Fatsoen moet je doen, maar niet overdrijven, toch!

freek

De logica van Kees Boonman

€ 500.000,- schijnt Matthijs van Nieuwkerk te verdienen bij de VARA. Daar kunnen we van alles van vinden, en dat doe ik, maar nu wil ik het over iemand anders hebben. Over Kees Boonman, die als politiek verslaggever werkt bij de TROS, meen ik. Hij vindt dat bestuurders van woningbouwverenigingen en zorginstellingen veel te veel geld verdienen en dat vind ik ook maar daar wil ik het nu niet over hebben. Nu wil ik het over huichel hebben. Daar moest ik namelijk aan denken toen ik Kees Boonman op de radio hoorde zeggen dat het niet erg is dat Matthijs van Nieuwkerk veel geld verdient. Dat is acceptabel "omdat hij er erg hard voor moet werken".
In de logica van Kees Boonman tweeëneenhalf keer zo hard als iemand die de balkenendenorm verdient en vijftien keer zo hard als iemand met een modaal inkomen. Zo'n Jan Modaal is eigenlijk maar een lijntrekker. De grootste niksnutten zijn in de logica van Kees Boonman mensen met een bijstandsuitkering, die vreten veertig keer zo weinig uit als Matthijs van Nieuwkerk.

Metz luistert radio

Trap

Ik ben niet zo voor filmpjes die om te lachen zijn en wees gerust: hier valt niemand van de trap. Maar hele mooie dingen voor jezelf houden, zit ook niet in me. Vandaar.

Metz kijkt filmpje

Thialf 2

Als er kampioenschappen werden verreden op deze bijna overleden baan dan kwamen van heinde en verre die supporters naar ons gewest. In mijn dorp werden de leegstaande zomerhuisjes bevolkt door vrolijke groepjes uit het hele land. Ik weet van hen hoe het komt dat er zo'n massa-hysterie op die door betonrot aangetaste tribunes ontstond. De KNSB ventte die kaarten uitsluitend uit bij de bij die bond aangesloten ijsclubs en dan ontstond er in b.v. een dorpje in Zuid Holland  een soort van collectieve opwinding in de trant van: 'Jongens zullen we een bus huren en twee dagen feesten in Thialf'.
Deze supporters bleven dan terugkomen, want met haakte naar de sfeer van collectieve verbroedering en zwaaien naar de televisie. Het zelfde doet zich voor bij die op klompen achteruitlopende vierdaagseloper in Nijmegen met het bord 'Hier loopt opa Henk' op de rug. Eén keer per jaar gezien worden, is mooi in een mensenleven.
Als ik, tijdens één of ander schaatskampioenschap, zondagochtend de hond uit liet, verlieten de gehuurde Ford Transitbusjes weer en masse ons bungalowpark voor de tweede en laatste dag. Door de mist van de ochtend zag ik dan uitgebluste, maar geschminkte en opgetuigde gezichten van de schaatssupporters tegen de ramen hangen. Ik zwaaide dan, maar niemand zwaaide terug.
Fellini in de polder.

freek

Goede doelen

De bakker stopte het kerstbrood in een tas en wees me op het smakelijke taartje naast de kassa. "Eentje erbij doen? Kost maar 5 euro waarvan 1 euro naar Serieus Request gaat".
Bij het betreden van de bakkerswinkel had ik dat mooie gebakje gezien en direct besloten het niet aan te schaffen. Daar kan dat taartje niks aan doen. Het is het publieke vlaggen met goede doelen wat me tegenstaat. Voor tegen kanker een snor laten staan. Voor tegen aids een armbandje dragen. Voor tegen kindersterfte een taartje eten. Voor tegen alweer kanker een berg op fietsen; ik knijs dat niet. Mag het ook in stilte? Een girootje uitschrijven voor Unicef, Rode Kruis of KWF? Een berg op fietsen zonder bijbedoelingen? En mag ik dan passen bij het publieke vertoon?
"Nee, dank u".

Metz geeft niet

PS Wist u dat twee keer schieten met de patriotraket (vanaf eind januari te zien in Turkije) net zoveel kost als dat hele Serieus Request afgelopen jaar opleverde?
Boem... Boem... negen miljoen.

Thialf

Ze zitten hier billen te knijpen in het hoge Noorden. Wordt Thialf verbouwd, gesloopt en nieuw gebouwd en hoe dan verder?  De politiek laat zich van haar stroperigste kant zien, want we onderzoeken, berekenen en ontwerpen al jaren dat het een lieve lust is, maar besluiten nemen, ho maar! Nu hebben onze Provinciale Staten, terwijl ze gisteren uiteindelijk moesten beslissen toch weer een extra onderzoek gevraagd dat in februari klaar moet zijn. Een schaamlaponderzoek dus.

Voor duizend euro per dagdeel lever ik een rapport af dat klinkt als een klok. Samengevat: slopen die handel en er een volkstuin voor de voedselbank van maken. Schaatsen doen we weer lekker op buitenijs. Bovendien is het zo'n klein sportje in de wereld dat het toch binnenkort van de Olympische Spelen wordt verwijderd vanwege het feit dat er te weinig landen zijn waar deze sport nog wordt beoefend.
We benoemen de Nederlandse kampioenen schaatsen op diverse afstanden, die deze titel behalen op een ondergespoten weilandje in Emmer Compascuum meteen tot Europese en wereldkampioenen; scheelt veel treurige ritje met de koets door één of ander dorp.

En al die rare toeschouwers met Vikingkhelmen, oranje pruiken met vlechtjes en vies gesabbelde weggooiknuffels hevelen we over naar de uitwedstrijden van het Nederlands voetbalelftal en hebben gratis toegang bij alle schaatswedstrijden waar dan ook in dit land.

Friesland Thialfvrij, Friesland Thialfvrij!

freek

Pensioenbrief

Vorige week kreeg ik een brief van het stadsdeel waar ik eind vorige eeuw, in de jaren dat Freek nog jong genoeg was om Sinterklaas te spelen, een tijdje wethouder was. Straks, als ik bijna net zo oud ben als Sinterklaas, krijg ik bovenop mijn AOW een pensioenuitkering van dat stadsdeel. Het bedrag dat ik dan zal ontvangen wordt elk jaar minder. Dat schijnt normaal te zijn. Bij de laatste brief kreeg ik een toelichting van het afdelingshoofd personeelszaken van het stadsdeel. Zij legt mij uit hoe dat zit.
In de eerste zin raak ik al de weg kwijt. Is de brief nu door haar opgesteld of haalt ze enkelvoud en meervoud door de war en verwijst ze naar de overzichten van pensioenberekenaar Mercer? In de tweede alinea raak ik verder van de route af. Voor de berekening van de pensioenspaarpot is uitgegaan, zo zegt het hoofd, van de rekenregels die daarvoor gelden. Ja, dat mag ik hopen zeg! Dat ze niet plotseling de winstmodellen van een Griekse dagmarkt los heeft gelaten op mijn pensioen. In de volgende zin staat alleen een onderwerp; een gezegde en een lijdend voorwerp konden er niet van af. Daar moeten we aan wennen. Vervolgens zegt ze dat de pensioenspaarpot is gestegen. Prima. En tot slot van deze alinea legt ze uit dat een effect door de wijziging invloed heeft. Soit. Maar waarom daalt nu mijn pensioen terwijl de pensioenspaarpot in omvang stijgt?
De volgende alinea is op de cijfertjes na een exacte herhaling van de vorige; zo geef je een moeilijke brief een zekere lengte. Maar nog altijd stijgt de pot en daalt de uitkering.
Een pluim voor het afdelingshoofd: een geldprobleem is met taal weggemasseerd.

Metz leest de post
  

Stapelen 111

Het is er gisteren weer niet van gekomen. Om 10.15, schafttijd, werd er  'volluk' aan de achterdeur geroepen. Daar stonden ze, vier stapelaars, gekomen om bij mij feestelijk koffie te drinken. De schoenen met stalen neuzen waren thuis achtergebleven en ze verschenen min of meer casual netjes.
Wij hebben als krasse stapelaars nu bijna allemaal de grens van zeventig jaar overschreden. Zoals Jaap, vroeger ambtenaar in de gemeente waar ik nu woon en sluiter van meer dan 2000 huwelijken. 'Ook die van Falco Zandstra' , vertelt hij er graag bij. Jaap stapelt en bezoekt drie keer per week zo'n enge sportschool om spieren te stalen. En daar is Berend, draagt zelf onder het stapelen een hoed en nu een zondagse. B is onze alleskunner, pietje precies en is vormvast. Dat hebben we soms nodig. Verder onze benjamin Rob (66) voorheen Haarlem en naast stapelaar, kampioen-vrijwilliger in mijn dorp.Tenslotte nog Johan; hij stapelt het langst van ons en is tegenwoordig weer wereldberoemd in mijn provincie, omdat zijn oude tv reportages voor het NTS-programma 'Van gewest tot gewest', weer door onze regionale zender worden uitgezonden. En dan ben ik nog nog; een beetje Friese geinponem, maar toch ook wel een harde werker, want zoals mijn moeder al zei: 'De measte minsken gin dea op bed '. ( de meeste mensen gaan dood in bed)

freek

De laatste woorden

De laatste woorden gezegd in een rouwadvertentie in onze krant:

 

 

'Heit is thús'

('vader is thuis')

Vette boete

Brief van de Sociale Verzekeringsbank

Iedereen met AOW heeft deze brief gehad. Ik heb geen AOW zoals Freek maar wel een geliefd familielid waar wij de post van doen omdat hij het niet meer kan. Opgelet dus: neveninkomsten uit bijvoorbeeld een weblog, dienen onmiddellijk te worden doorgegeven aan de overheid. Op straffe van een boete. Een vette boete (100%, zonder maximum, hogere boete). De straf op het niet goed lezen en invullen van formulieren geldt alleen voor mensen met een uitkering. De rest van Nederland kan rustig doorsjoemelen met belastingpapieren en reiskostendeclaraties.

Metz leest de post  

Verjaardag

Gisteren vierde men dat ik zeventig ben geworden. Dat is pas volgende week, maar de zondag is zo'n geschikte dag om dat te vieren. We hadden twee zonen, twee schoondochters en vier kleinkinderen om ons heen verzameld en het was echt genoeglijk. Van de zonen kreeg ik mooie boeken en van mijn vrouw een hoed. Zelf gaf ik een boekje terug aan een ieder. Ik had namelijk alle oude fotomapjes uit een schoenendoos gevist en uit elk mapje één foto met minstens een scheve horizon gezocht en daar een verhaaltje bij geschreven. Het waren 53 mapjes voordat het digitale tijdperk intrad en daaruit blijkt dat we geen verwoede fotografen zijn, want dat is ruim één mapje per jaar. Het blijkt trouwens ook uit het feit dat we op de dag een groepsfoto wilden maken en dat vergeten zijn.

freek

Anne Frank

Over Anne Frank schoot mij bij het schrijven van mijn vorige Blog het volgende voorval te binnen:
Ik was in mijn arbeidzame leven op bezoek voor overleg op de Montessorischool waar Anne Frank eertijds leerling was. De directeur had in het archief van de school het cahier gevonden met de notulen van de oudercommissie die tijdens de oorlogsjaren op school actief was.
In de notulen werd keurig vermeld dat de oudercommissie zich zorgen maaakte over het aantal ouders met contributieachterstand aan de oudervereniging. Ook de familie Frank behoorde tot de 'niet-betalers' net als meer Joodse families. Volgens de notulen van de oudercommissie wilde men de zaak nog even aanzien.

freek

De buurtregentessen

"De regentessen van het Burgerweeshuis in Amsterdam" heet het schilderij van Jacob Backer uit 1633 waarop dames van goede komaf als weldoeners poseren. Met dank aan de arme weeskinderen want arme weeskinderen heb je nodig om wel te doen. Toen ik de foto van het schilderij (stond onlangs in de Volkskrant) eens goed bekeek en vooral las hoe historicus Simon Schama het schilderij typeerde, wist ik wat me zo dwars zit aan al die ambtenaren, bezoldigde vrijwilligers en buurtpolitici die mijn buren en mij willen samenbrengen in een postzegelpark, die ons verzoeken elkaars keuken op te ruimen in ruil voor makkies, ons oproepen tot sociaal schoffelen in de buurtmoestuin en muntthee voor ons inschenken op een Warme Nest Bijeenkomst. Allemaal ter bestrijding van onze verwezing.
Toen had je schilderijen, nu een jubelend artikel met foto van een event in een informatiekrant en op een website. Ik val er af en toe stil van maar Simon Schama heeft er wel woorden voor: "Een onbeschaamd stuk filantropische eigendunk".    

Metz leest de krant

Zijn

Binnenkort bereik ik een leeftijd, die zes van de tien mannen haalt. Tijd om even na te denken. Ik ben nu ouder geworden dan mijn overleden voetbalmaat. Volgend jaar spelen er spelers voor mijn club die hij nog nooit heeft gezien.Dat is een raar gevoel. Zelf ben ik er ook maar even: mijn 'zijn' dobbert in een onmetelijke zee van 'niet zijn'. 
Toch was ik er al toen honderduizenden jongens sneuvelden bij Stalingrad; ik was er bij toen Anne Frank werd vermoord en tijdens mijn zijn werden twee atoombommen op Japan afgeworpen.
Dat zijn van mij heeft trouwens aan een zijden draadje gehangen. Als de chirurg uit S niet twaalf kilometer op de fiets door een sneeuwjacht en in spertijd, naar het dorp J was gefietst om mij met zijn instrumentarium te verlossen, was ik er niet geweest. Toeval bestaat.
Ik ben er maar even, net als ieder ander. Of mijn leven zin heeft, weet ik niet, Het is wel waardevol voor mij en voor mijn omgeving.

freek

Stapelen 110

We hadden het moeten weten, toen we vertrokken, gisteren. De lucht was glashelder, de velden berijpt en de opkomende zon scheen vurig aan de horizon, maar bracht geen warmte. De ecokathedraal lag er witjes bij. We zagen meteen het hulpeloze van onze missie in en wandelden rond onze bouwsels. Ze lagen er mooi bij. We bespraken onze stapelplannen voor de komende tijd en hadden nog wat andere mannenpraat. Om 8.45 namen we weer afscheid van elkaar en ging iedereen zijn eigen weg. Thuis dronk ik koffie uit de thermoskan.

freek

Co Verbaas

De wonderboy van de PvdA die een total loss bleek te zijn, had niet door dat het laten vergoeden van niet-gemaakte reiskosten, oplichting is. Bedrog. Fraude. Als mijn buurvouw met haar uitkering alleen al dènkt aan zo'n actie, krijgt ze een dikke boete en drie maanden strafkorting.
Net als menigeen verbaas ik me erover dat een wonderboy zo dom kan zijn. Maar het is niet nieuw, ik heb het vaker gezien dus er moet een patroon zijn. Toen ik in de vorige eeuw een aantal jaren wethouder was, ook voor de PvdA maar weinig wonderboy, was ik getuige van vele staaltjes regelovertreding door bestuurders. Altijd in het klein, altijd onbeschaamd. En in mijn truttige ogen altijd stuitend.
Het is 1996, de voorzitters van de zestien Amsterdamse stadsdelen vergaderen in de raadszaal van stadsdeel Zeeburg. Daar gold toen reeds een rookverbod. Bijna iedereen rookte maar de meeste hielden zich ter plekke in. Drie niet. Zij staken een sigaret op en gebruikten het schoteltje van de koffie als asbak. Ik was gastheer en wees hen op het rookverbod, ook al stond dat niet op de agenda. Ze lachten wat en wuifden mijn verzoek weg. Kom op zeg, we zijn hier met serieuze dingen bezig. Het roken ging door, de ene sigaret na de andere. Ik zei nu dat elk moment de sprinklerinstallatie in werking kon treden. Eentje doofde zijn sigaret, twee anderen rookten verder, babbelend over belangrijkere zaken. Vanaf dat moment wist ik zeker: er bestaan mensen die menen dat regels die voor iedereen gelden, niet voor hen gelden omdat ze aan de macht zijn.
Bij diezelfde gelegenheid parkeerde een stadsdeelvoorzitter zijn auto op de stoep, pal voor de ingang van het kantoor. Ik sprak de notabele daarop aan maar hij begreep bij god niet waar ik het over had: waren wij immers niet met het stadsbestuur bezig?
Een wethouder van Amsterdam die medewerkers uitscheldt omdat-ie daar zin in heeft en vervolgens de gemeentesecretaris opdraagt dat hij die-en-die nooit meer zien wil. En het gebeurde: een medewerker die meer dan dertig jaar het stadsbestuur diende werd als een kleine jongen buiten de deur gezet.
Tot slot de minister-president van toen: Wim Kok. Hij bezocht een boerderij die in verband met de MKZ-crisis was afgesneden van de openbare weg door een bak vol ontsmettingsmiddelen. Je moest door die bak lopen om het erf te bereiken. Kok begreep dat niet, meer wezensvreemd dat frauduleus overigens, en nam een reuzestap óver die bak met chloor heen. Niemand greep in, de burgemeester niet, de politieagent niet, de boer niet. Dat machthebbers vergeten dat regels, wetten en ontsmettingsbakken ook voor hen bedoeld zijn, is erg. Dat zij worden omringd door vazallen die dat accepteren, is nog erger. Iemand moet de baas met zijn voetjes op de grond houden.
In de NRC las ik laatst dat de Kennedy-administratie begin jaren zestig bijna ten onder ging aan wonderboys. Een Amerikaanse biograaf zei daarover: "Al had er maar één sheriff uit een klein dorpje tussen gezeten."

Metz leest de krant

Absent

Het was koud zondagochtend en om 13.30 moest mijn club spelen tegen Roda JC. Dat betekent voor mij: om 11.00 vertrekken. Ik had geen zin, ik kon het niet opbrengen om mijn blauw-wit sjaaltje om te knopen en derwaarts te gaan. Ik had alle gelegenheid: vrouw was naar vriendin, hond uitgelaten, dus ik kon op pad, maar het kwam er niet van. Het verlies van de laatste tijd; dat moedeloze spelen, dat laconiek accepteren door mijn spelers van elke nederlaag, al die spelers die zeggen dat ze weg willen, het heeft mijn clubgevoel geërodeerd.
Eigenlijk ben ik supporter van een stelletje zakkenvullers die vanuit Nicaragua tot Servië, dit dorp met dat stadion tijdelijk bevolken. Ik identificeer me met huurlingen, die net zo lief een ander en liefst duurder shirt aantrekken. 'Een stap maken', noemt men dat tegenwoordig. De enkele jongen uit mijn streek die even aan mijn club heeft geroken is weggesluisd naar de Eerste Divisie of erger.
Het is als vroeger:we laten huurlingen voor ons vechten tegen aartsvijand Groningen. We proberen met vreemdelingen ons minderwaardigheidsgevoel ten opzichte van het Westen te compenseren, door Ajax klop te geven, we voelen ons even superieur door één ronde in de Europacup te bivakkeren.

Ik bleef dus thuis en ging een boek lezen, maar dat ging niet. Dan maar de weekend-editie van de krant: een enkel stukje gelezen. Tussendoor steeds even naar de tussenstand gekeken op de computer.
Ik bleef de hele wedstrijd, 12 kilometer verderop, onrustig en toen ik op het beeldscherm zag, dat de vijand in de laatste vijf minuten nog twee doelpunten had gescoord, was ik blij dat ik dat niet live heb mogen meemaken.

freek

Smartphone

1960, het Katholieke Kleuteronderwijs te Den Haag, Mariahoeve om precies te zijn. Dat gassie daar links ben ik, druk in de weer met mijn smartphone. Ik was de enige met een smartphone, dat kan ik me nog wel herinneren, ja. En dat we slecht bereik hadden.

Metz blikt terug

PS Juffrouw Bernadette, met dat witte, strak gesteven blousje, plakte je mond hermetisch dicht met hansaplast als je praatte. Vandaar natuurlijk die smartphone.

Respect

Een rake definitie van respect komt van Thomas Rosenboom: "Respect is onder dreiging van geweld afgedwongen onderdanigheid." Met de paginagrote oproep tot respect ('zonder respect geen voetbal') bedoelt de KNVB vast iets anders maar wat?
Eerbied? Het respect dat je opbrengt voor een oude dame of heer met veel levenservaring.
Waardering? Het respect dat je uit voor een knappe prestatie.
Ontzag? Het respect dat Bromsnor probeerde af te dwingen.
Ik vermoed dat de KNVB onder respect verstaat dat je het accepteert dat er voor iedereen een plekje onder de zon is.
Ik zou dat normaal willen noemen.
En ik zou het voortdurend gebruik van de term respect abnormaal willen noemen.

Metz heeft geen respect

Peetoom 2

Een voetnoot bij Metz z'n agendering van Peetoom: politiek verantwoordelijke mensen hebben bij haar nooit een baan, een betrekking, een dienstje, een functie. maar zijn 'in charge'.
Met haar zeverig gekwezel voert zij ook nieuw heldendom in.


freek

De leegheid van Peetoom

Ruth Peetoom is voorzitter van het CDA en na haar uitverkiezing in 2011 ten koste van een Rotterdamse concurrent, was ik opgelucht. Een linksige dominee aan het roer van de dolende kudde, dat leek me beter dan een katholieke potentaat of een Rotterdamse blaaskaak. Maar intussen is de opluchting voorbij. Drie keer heb ik deze week Ruth gehoord op de radio en daar kan geen vierde keer meer bij. Altijd moet iedereen zijn verantwoordelijkheid nemen, telkens is het een gezamenlijke opgave, problemen moeten zonder uitzondering worden geadresseerd en geagendeerd. Dat geldt ook voor vraagstukken: adresseren en agenderen en weet u wat we eens zouden moeten doen met kwesties als geweld door jongeren? Adresseren en agenderen.

Metz luistert radio  

Niet blij

Van Ass, zo heet de trainer van het Nederlands hockeyteam, afdeling mannen. Op de radio hoorde ik vandaag dat zijn team de halve finale van een belangrijk toernooi had gewonnen. Was hij blij met de overwinning? vroeg de verslaggever. Van Ass: "De specifieke doelstelling die we ons hadden gesteld, is behaald".
Nee dus.

Metz luistert radio

 

Sint 2

In mijn arbeidzaam leven als hulpsinterklaas heb ik het nodige meegemaakt. Eén voorval wil ik u niet onthouden. Hulpsint was ingehuurd door een openbare montessorischool op de Oostelijke Eilanden. In Amsterdam natuurlijk en het was in het begin van de grote ontginning van dit havengebied. Scholen werden gesticht en yuppen kwamen wonen. Deze keer zou ik aankomen in de bakfiets van 'De Verhalenman' , die toentertijd langs de scholen fietste en verhalen vertelde. Wij hadden ons verstopt achter een flatgebouw en op signaal van de schooldirecteur zou de verhalenman op de trappers gaan staan en Sint naar school fietsen. Als extra gimmick zou Sinterklaas saxofoonspelend aankomen, want ik had in die tijd saxofoonles en drie sinterklaasliedjes uit mijn hoofd geleerd. U merkt het al, ook mij was niks te dol om er een lachwekkende vertoning van te maken.
Wachtend achter die tochthoek bij het flatgebouw zagen we opeens over het IJ  een sleepboot aankomen (type Amsterdammer) en tegelijkertijd stelden de kinderen van  de concurrerende christelijke school zich op aan de kade. Dit was dus een lelijke streep door onze rekening van onze eigen intocht, immers, moesten wij wachten op de collega en gaven we dan onze eigen glorieuze intocht niet prijs? Met enige tegenwoordigheid van geest loste ik dit probleem op. Ik gaf  De Verhalenman het consigne dat hij gas moest geven en Sint verscheen vanachter het flatgebouw voortgestuwd door een wild trappende Verhalenman. Om de zaak nog wat luister bij te zetten blies ik op mijn sax een lange lage G, hetgeen een perfecte imitatie van een stoomfluit was. Alle wachtende christelijke kindertjes op de kade draaiden zich als bij toverslag om en lieten de boot de stoomboot. Wuivend passeeerde ik hen en stopte pas na honderd meter bij de openbare school, waarvan de kleuters zich net buiten lieten opstellen.
Toen ik waardig de school binnenschreed, zag in de verte de verbijsterde kindergezichtjes van de kadekinderen, en weer verderweg op het IJ, de sleepboot die nog even te gaan had.

freek

Time Out

Down Town was mijn eerste singletje, een opvlieging. Serieus werd het leven met mijn eerste langspeelplaat. In 1968 kocht ik Time Out van Dave Brubeck. Op pianoles had ik tussen de etudes en toonladders door, een flard jazz opgepikt. In het kader van groter worden wilde ik eigenaar zijn van een echte jazz-elpee. Met Dave Bruback zat ik veilig, zo dacht ik in de platenwinkel, want mijn pianoleraar vond Take Five een indrukwekkende etude. Ook ik vond het prachtig. Een vijfkwartsmaat! Tie-piediebiediep, diebiediep, diebiediep, etc. Met het klimmen der jaren begreep ik echter dat ik de verkeerde jazz mooi vond. Het was te glad, die Desmond met zijn zwoele sax, die Bruback met zijn loopjes. Echte jazz, zo moest ik leren, was zwart en ruw. Time Out verdween naar de kelder, Thelonius Monk kwam. Ik begreep niks van Monk, heb er nog wel nijver op gestudeerd en legde mezelf tot vervelens toe uit dat Blue Monk veel echtere jazz was dan Take Five.

Nu luister ik weer naar Time Out. Monk ligt in de kelder.
Het zijn zware maanden: eerst Andy, nu Dave.

Metz luistert muziek

Sint

In ons prachtblad (sinds 1752) stond een artikel dat mij uit het hart gegrepen is. De auteur pleitte voor een terugkeer naaar het authentieke Sinterklaasgebeuren met een aankomst die normaal verloopt. Sint komt dus om één of andere hoek. omstuwd door Pieten, wuift, geeft handjes, maakt een korte rondrit, Pieten strooien en Sint vertrekt weer, want die heeft het druk. Tevens hield de auteur een krachtig pleidooi voor de terugkeer van de schimmel.
Heden ten dage wordt elke Sinterklaasintocht opgeleukt met verrassingen: Piet is zoek, de mijter is vergeten, Sint is niet op komen dagen etc, etc. Dit alles onder invloed van het hijgerige Sinterklaasjournaal, waarin de meest gekke avonturen met Sint worden verzonnen. En elk dorp en elke stad doet daar nog een schepje bovenop.
Kinderen willen gewoon dat Sinterklaas aankomt, wuift, handjes geeft en vertrekt, met de boodschap dat iedereen vanavond zijn schoen bij de centrale verwarming mag zetten.
Geen gezoek naar verdwenen Pieten en spullen, geen gelazer met speedboten, brandweerauto's en boevenwagens. Gewoon aankomen zoals het hoort, streng en vergevingsgezind zijn en niet de pias uithangen.

freek

Amber alert

Wijthmenerplas, vlakbij Zwolle.

Metz in het land

Solidair

Ik wist het eigenlijk al jaren; mijn zoon die in Madrid woonde en daar journalist ter plaatse was, had het me al verteld: de grote Spaanse voetbalclubs leven op de pof. Moet er b.v. weer een speler worden gekocht van €40.000.000 dan staat de bank al met de hoed in de hand klaar om dit bedragje te lenen. Zo hebben deze clubs beide een schuld opgebouwd van €600.000.000 en er wordt mondjesmaat of niet afbetaald.
Diezelfde banken worden door 'ons' weer in het zadel gehouden door door tientallen miljarden steuneurootjes.
Raar!
Ik weet wel dat die uitleenmiljoenen aan Spaanse clubs maar peanuts zijn in die Spaanse bankencrisis en misschien is deze tolerante vorm van geld uitlenen aan glinsterende voetbalclubs wel een culturele verworvenheid, maar toch wringt het.
Het maakt de competitie om  'de cup met de grote oren' zo oninteressant.

freek

Bijke 25

Het klinkt sentimenteel, maar mijn hond is mijn 'allesie'. Naast vrouw en kinderen, natuurlijk, alhoewel. Mijn hond brengt mij overal in dit naakte land en ik kom ogen te kort. Zoals vandaag: Bijke spitst oren en snuffelt met de neus omhoog. Ik kijk in de richting waar naar haar neus wijst en ik zie twee buizerds in het hoge gras staan rond het kadaver van een haas. De ene buizerd slaat meteen op de vlucht, maar de tweede blijft roerloos staan en draait zijn kop bijna negentig graden om mij te volgen. Bijke snuffelt inmiddels al weer bij een veldmuizenhol, maar die zitten met dit koude weer lekker een eindje onder de grond. Ik maar fladderbewegingen met mijn armen en ook de tweede Buizerd vertrekt nu met tegenzin van zijn aas, om twintig meter verder weer neer te strijken. Kijken, loeren. Als ik na een half uur weer langs de zelfde plek kom zit de buizerd nog steeds een eindje van z'n prooi af. Hij vertrouwt ons niet.

freek

De bosnorm

De PvdA nodigde mij uit in het café en zeg dan maar eens nee. Met aan zijn rechterzijde een zorgondernemer en aan zijn linkerzijde een zorgwethouder mocht Wouter Bos vanaf een barkruk zijn zegje doen over de zorg. Dat het anders moet, goedkoper, klantgerichter, doelmatiger, en dat vonden wij ook, tussen het bestellen van de versnaperingen door. Vragen werden beantwoord, zorgen gedeeld en de serveerster kreeg steeds ruim baan. Aan het slot van het gesprek vroeg de presentator of Wouter iets zou willen veranderen aan het regeerakkoord als hij daartoe de macht zou hebben. Wouter – wij PvdA-ers spreken graag over Wouter, of over Diederik of Lodewijk; daarmee claimen wij voor onszelf een plekje op schoot – kijkt even omhoog en zegt dan: "Ja, ik vind het onwenselijk dat het regeerakkoord de salarissen van topbestuurders in de zorg aan banden wil leggen. We hebben namelijk kwaliteit nodig. Kijk maar wat er mis ging bij de IJsselmeerziekenhuizen en bij Philadelphia, grote zorginstellingen die onderuit gingen door gebrek aan kwaliteit in de top". Dank je wel Wouter, zo wil de presentator de discussie sluiten maar achteruit het café roept iemand: "Wil Wouter Bos beweren dat het debacle bij Philadelphia een gevolg was van te lage salarissen?" "Ja, nee, maar, want, mits, als, omdat en tenzij", draait Bos nu tien minuten op zijn kruk rond.
Ik weet genoeg. Eerst had je Kok die na het verlaten van de politiek het grote graaien goedkeurde. Toen had je die FNV-voorzitter wiens naam ik altijd vergeet en omdat hij het niet waard is om gegoogled te worden blijft dat zo, die over-de-top-salarissen verdedigde. En nu hebben we dus Bos. Volgende keer maar naar een fatsoenlijk café.

Metz is van de partij

Bouwvakker

Mijn buurman F is bouwvakker. Al vanaf  z'n zestiende en hij is nu vijftig. De baas waarvoor hij werkt is een goede baas, maar  heeft toch al in drie rondes mensen moeten ontslaan. F is nog steeds de dans ontsprongen, maar het gevaar komt dichterbij. Zijn baas zoekt in alle hoeken en gaten van Nederland werk en zo komt F in Amsterdam terecht. Nieuwe deuren in oude kozijnen hangen, dus veel pas en meetwerk.
F. staat elke dag om 4.40 op en vertrekt naar zijn baas om 5.15; stapt in het busje om 5.30 en staat om 6.45 te schaven in de Rivierenbuurt. Om 15.30 gaat het busje terug en om 17.15 is F weer terug op het nest. Dat doet hij vijf dagen in de week en hij is blij dat hij nog werk heeft.

freek