Leven

Ik fietste samen met een rennende Bijke langs de Boornswaegsterdyk. Bij het huis van F, die niet thuis was, stond een schaap in het grasveldje voor het huis. Uit het achterlijf van het schaap bungelden de rode vliezen van een nageboorte. Bij het schaap spartelden drie lammetjes, rood van moederbloed, om overeind te komen.
Ik wist dat het schaap van Klaas was, die 300 meter verderop woont. Ik spoedde mij naar zijn huis en belde aan. De vrouw van Klaas meldde mij dat Klaas het schaap geholpen had, nu even onder de douche stond, om aanstonds weer even bij moeder en kinderen te kijken.
"Ze moet toch eerst even bekomen", zei de vrouw van Klaas over het moederschaap. Verder bedankte ze mij voor mijn oplettendheid.

freek

dinsdag

Dinsdag ga ik stenen stapelen in de ecokathdraal en niet kijken. Dat komt door het surplus aan voorlichting en reclame dat via extra krantenkaterns, televisie interviews en reclame acties van grootgrutters en andere verdieners over mij wordt uitgestort. Deze oranje brainwash heeft het tegendeel bij mij bewerkstelligd: ik ben allergisch geworden voor de koning en zijn gade, voor wie ik in het verleden een welwillende onverschilligheid  had opgebouwd. Maar het publicitair geweld heeft mij geïrriteerd en ik heb me als (laf) protest aangemeld bij het Nieuw Republikeins  Genootschap.
Plotseling ben ik het zat, die rites uit de oude doos, die vroeger en nu tot doel hadden en hebben om het volk te imponeren.
Ik ga dus stenen stapelen, maar niet gooien.

freek

30 april 1980 (2)

Acht jaar geleden opende een Rotterdamse hoge omes van de politie mij de ogen: Nederland was op 30 april 1980 door het oog van de naald gekropen.
Op 17 april 2005 waren na afloop van Feyenoord-Ajax enorme rellen uitgebroken en ik had als taak om mee te helpen bij een onderzoek naar het functioneren van de instanties. In dat verband interviewde ik een ervaren politiechef, een vijftiger die bij de Rotterdamse korpsleiding hoorde. We keken samen naar videobeelden van een gevecht tussen ME en relschoppers nabij het stadion. Heftige beelden, agenten waren in nood en collega's te paard kwamen maar net op tijd. Mijn gesprekspartner sprak sussende woorden. De situatie oogt gevaarlijk, zo zei hij, maar was beheersbaar; er waren nog veel middelen achter de hand.
"U was niet bang?" vroeg ik beschroomd, want een echte agent is natuurlijk nooit bang.
"Nee, ik was niet bang. Ik ben in mijn loopbaan," zo vervolgde hij nadat de opnameapparatuur was uitgeschakeld, "maar één keer bang geweest. En met bang bedoel ik ECHT BANG. Dat was in Amsterdam, op 30 april 1980. Vóór me stond een groep stenengooiers, achter me was een leeg Rokin, er lag een verlaten politiemotor in de rook en dat was alles. Mijn sectie was uit elkaar gevallen en ik moest stenen happen. Omkeren en wegrennen kon niet, dan kreeg je een steen in je nek en lag je plat. Tien man, twintig man, ik weet niet meer hoeveel, op een paar meter afstand. Ze gooiden voluit stenen naar me, het ging maar door. Ik kroop bukkend, met mijn wapen in de hand, achteruit. Hoe komen ze aan die stenen, dacht ik nog. En ik dacht ook: niet schieten. NIET SCHIETEN. Maar ik richtte wel. En ik zag dat ze daardoor net even inhielden. De meesten. Een paar gingen door, kwamen dichterbij en gooiden hele stoeptegels naar me. Dit wordt mijn einde, ik scheet in mijn broek. Ik weet niet waarom ik niet geschoten heb."

Metz blikt terug

Gefopt

Gisteren had ik familie van familie over de vloer. Deze kwam uit Nickerie (Suriname) en was een montere 78-jarige Hindoestaanse ex-rijstboer. Hij was doof, maar wel een verteller en ik kreeg het ene verhaal na het andere te horen. Bijvoorbeeld hoe hij 27 jaar geleden, na weer een dronken nacht, zijn vrouw had beloofd om geen druppel meer te drinken en geen sigaret meer te roken. Tot op de dag van vandaag woord gehouden, mijnheer!
Ook de multi-culturele samenleving van Suriname kwam in volle omvang en met vooroordelen goed uit de verf. Zo zijn creolen natuurlijk ambtenaar en lui, drugsgebruiker en lui of zakkenroller en lui. Die laatste categorie waren dan weer boslandcreolen.
Smakelijk vertelde mijn zegsman dat hij altijd een opgevouwen pakketje toiletpapier in zijn broekzak had  in verband met plotseling opkomende diarree aanvallen en dat hij net te laat was toen hij in een stadsbus in Paramaribo gerold werd van dit pakketje papier door een type die de vermeende portemonnee razendsnel achter het elastiek van zijn trainingsbroek liet verdwijnen en de bus uitsprong.
Hij had nog wel meer verhalen, maar ik vond het langzamerhand tijd dat hij weer vertrekken moest, want hij wilde immers de Afsluitdijk ook nog zien.

freek

Boston

Een jaar geleden, de dag voor de marathon, inspecteerden mijn dochter en ik te Boston de finishlijn. Die marathon interesseerde ons echter geen biet, wij waren in Boston om een wedstrijd van de Red Sox te kunnen zien. Tegen de Tampa Bay Rays, dat was aanzienlijk goedkoper dan tegen aartsvijand New York Yankees. In Fenway-park, het wonderschone oude stadion, opgetrokken uit ijzer, baksteen en hout, klonk keer op keer het wat kinderlijke Sweet Caroline, een nummer dat wat mij betreft mijlenver van baseball afstaat. Onlangs begreep ik echter dat dit het lijflied van de Red Sox is en dat de Yankees het als eerbetoon tegenwoordig ook in hun stadion draaien. Heel gemeen van de Red Sox om dan een heleboel wedstrijden op rij te winnen. Vorig jaar bungelden ze onderaan, ver onder de Yankees maar nu nemen ze het ervan. Wie maakt je wat na zo'n aanslag?

Metz op reis

Hoentje

Het waterhoentje heeft weer, zoals ieder jaar, een drijvend nestje gemaakt in onze dorpsvaart. En ieder jaar weer, zal haar nageslacht niet lang leven; een weekje is al veel. Dat komt omdat een reiger even verderop in de vaart huist. Ook al jaren. En als de waterhoenkuikentjes uit het ei kruipen en aarzelend de eerste zwemslagen in de buurt van moeder maken, komt die reiger bedaard wadend door het water naderbij, pikt een kuiken op en stapt weer verder. Na drie dagen is het gebeurd met het nagebroed en zwemt moederhoen moederziel alleen rond.
Ik heb met haar te doen en vraag me af: is dit nu een vastberaden of onnozele hoen?

freek

Marter

Gisteren zag ik een boommarter. Hij huppelde als het ware over het bospad, zo'n vijftien meter voor Bijke en mij uit en verdween in het struweel van het bos. Ik vond het een sensatie, alhoewel 'Animal Planet' spectaculairder beelden levert uit de videotheek met grote en kleine enge beesten.
Ik had mazzel, dat ik Bijke net had aangelijnd, want die sprong voorwaarts. De scherpe martergeur bleef haar irriteren en ze brak steeds zijwaarts uit om het bos in te duiken.
Zo'n marter ziet er trouwens prachtig uit: roestbruin en met een mooie volle staart.
Op weg naar huis, in de auto, hoorde ik op de autoradio, het geëtter over het Koningslied.
Het kon me niet boeien!

freek

Snee

Omdat de koek steeds kleiner wordt in tourisme en horeca, verzinnen wij in ons dorp van alles om mensen naar ons, inderdaad prachtige, dorpje te trekken.
Zo is er op 25 mei bij ons het 'Eerste snee feest'.
Dit is een door de horeca verzonnen feest en heeft niet de scabreuze connotatie die u wellicht vermoedt, maar heeft een quasi folkloristische inslag. Het viert het feit dat de boeren de eerste snee gras van het land hebben gehaald om dat als hooi op te slaan.
Afgezien van feit dat dit nog nooit is gevierd door boeren, die hebben het immers veel te druk in die tijd en ondanks het feit dat door het urbogras en de weldadige bemesting, de eerste snee al lang van het land af is, verwachten wij veel van dit festijn dat weer zal uitmonden in een biertap op straat en levende muziek tot 's avonds laat.
Het hoogtepunt van het feest is de verkiezing van 'miss Snee'.
Tja, je bedenkt wat om volk te trekken.

freek

Blokhok (2)

Het blokhokje op het eind van de straat houdt mijn gemoed bezig. Het huisje staat al drie weken veel te groot te wezen op de straathoek, maar waarom? Wie heeft dat huisje daar neergezet? Waarom zit er nooit iemand in? Wie heeft de sleutel? Het is een mysterie, een mooi mysterie.
Ergens, tussen stichtingen, ambtenaren en welzijnswerkers in, wordt het hokje in de gaten gehouden. Een geruststellende gedachte. Wie aan het hokje zit, zit aan de wijkopvoeders.  

Metz in de buurt

haar

Mijn club deed dit weekend de Amsterdamse 'Danny de Munck-bluf ' even in elkaar zakken door in de opgefokte Arena, Ajax op 1 -1 te houden, maar dat terzijde. Ik wilde het hebben over een Ajaxspeler:Lasse Schöne.

Lasse kwam als jongetje uit Denemarken bij mijn club om betaald te voetballen. Woonde in gastgezin in Luinjeberd, waarmee hij nog steeds warme oom en tante contacten heeft. Speelde een jaar of vier bij mijn club en werd toen weggestuurd. 'Hij mag gaan en staan waar hij wil', zei de toenmalige voorzitter Riemer en uit deze exitwoorden sprak geen waardering, maar een veroordeling.
 Lasse liet zich niet kisten en kwam na omzwervingen bij Ajax terecht en speelt daar de ene gewonnen wedstrijd na de andere. In ons prachtblad (sinds 1752) liet hij zich ontvallen:'Ik had lang haar en dat paste toen niet bij de club. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik door mijn kapsel niet geslaagd ben bij de club'.
Ik kan me dat wel voorstellen, Lasse, sterker nog, ik weet uit betrouwbare bron dat Riemer je kapsel maar niks vond, dus het was knippen of vertrekken.
Je vertrok.
En mijn club behield haar frisse plattelandsimago. 
Om je nu nog voor te schamen!

freek

30 april 1980 (1)

Eind jaren zeventig van de vorige eeuw was Theo van der G. een begrip in Amsterdam. Ik sympathiseerde toen met de krakers, schreef erover in De Groene Amsterdammer, hielp vrienden die kraakten in de Indische Buurt, was op de kroningsdag overal en nergens en vond Theo van der G. een lul. Dat laatste was een beetje raar want ik kende hem niet. Wel observeerde ik in die tijd het machtsspel in de kraakbeweging waarin hij besliste, waarin volgelingen uitvoerden en andere mensen slachtoffer waren. Dat spel stond me niet aan. In de jaren die volgden parkeerde ik die dertigste april, blikte hooguit af en toe nog terug met generatiegenoten over vragen als "Mag je een steen gooien naar een politieagent?" en "Heb jij in die tijd stenen gegooid naar politieagenten?" Nee, zeiden mijn vrienden dan, dat niet. De politie was wel hartstikke fout, de hele overheid deugde niet maar iemand een hersenfractuur bezorgen gaat te ver. Dan was ik blij met mijn vrienden want er gebeurde wel wat anders dat jaar. Ik zag mensen stenen gooien naar mensen en hoorde mensen uitleggen dat stenen gooien naar mensen niet slecht is. Nu wil ik niet de heilige Stephanus uithangen maar mijn regel zou zijn: je gooit geen stenen naar andere mensen want daar kunnen ze dood van gaan. Het is nu 33 jaar later. In Andere Tijden hoor ik Theo van der Giessen uitleggen dat het niet erg is als er doden vallen door stenen en kogels "in de confrontatie".
Lul is te zacht uitgedrukt. Die man is een gevaarlijke gek.

Metz blikt terug

Leeg

'Stoel Urk leeg bij inhuldiging' kopte ons prachtblad (sinds 1752) boven een artikel. Ik vat samen:
Jacob Kapitein voorzitter van de Oranjestichting op godvrezend en oranjeminnend Urk komt niet bij de inhuldiging van de nieuwe koning. Reden: hij heeft geen pak en is ook niet van plan er één te kopen en hij vindt het niks om vier uur te zitten als hij tussendoor niet naar de wc mag. Als men in Urk al zo losjes omspringt met koninklijke uitnodigingen, hoe zit dat dan met de rest van het land. Zit die Nieuw Kerk straks vol met beroepsaangapers en jongens en meisjes die drie vingers gespreid in de lucht steken (Willempie) en gemakkelijk rijmende rapteksten braken. Voeg daarbij Marco Borsato, Trijntje Oosterhuis en Anita Meyer voor de lange uithalen en die tranentrekkende bandoneonspeler voor de uiteindelijke traan en het feest op de televisie is compleet.

freek

Boer

Een levendig verslag in de plaatselijke pers over een optreden van 'boer Jan en zijn vrouw Pauline'  voor de  KBO (Katholieke Bond voor Ouderen) in dorp Sint Nicolaasga, inderdaad, een katholieke enclave in ons landsdeel.
Deze katholieke ouderen hadden het 'boer zoekt vrouwkoppel uit het seizoen 2007/2008'  uitgenodigd om te vertellen over hun eerste escapades op het liefdesfront. Het verslag maakt melding van de verlate komst van het liefdespaar, want 'een boer heeft altijd wat te doen', maar de oudjes werden niet teleurgesteld.
'Boer Jan en Pauline deden uitvoerig uit de doeken hoe Boer zoekt vrouw in elkaar steekt'.
Aan het eind van het verslag wordt dit nogmaals benadrukt: ' met deze boeiende middag kregen de KBO leden een duidelijk beeld van het hoe en wat van Boer zoekt Vrouw.'

freek

Stapelen 116

De Duitse SD heeft in de oorlog ook flink huisgehouden in het noorden van ons land. Twee beruchte plekken voor verhoor en marteling waren in onze contreien het Scholtenhuis in Groningen en  Crackstate in Heerenveen. Vanuit deze hoofdkwartieren zijn ook veel mensen weggevoerd om ergens bij een bosrand of gewoon naast de weg te worden geëxecuteerd.
Een tijdje na de oorlog is de gevangenis van Crackstate afgebroken en zijn de stenen en brokken muur in de ecokathedraal terecht gekomen.
Armando noemde het landschap van zijn jeugd, de omgeving van kamp Amersfoort, een 'schuldig landschap'.
Ook de Friese geeltjes van het SD bureau Crackstate zijn  schuldige stenen; ze hebben veel tranen gevoeld, schreeuwen gehoord en er is een laatste boodschap in gekerfd.
De natuur heeft nu de scherpe kanten van deze stenen vormen verzacht, de tranen bijna gewist, het huilen gedempt.
Na verloop van tijd zullen de 'schuldige stenen' verdwenen zijn onder hoopvolle levende natuur, die zijn wortels heeft tussen de restanten van moed, wanhoop en verdriet.

(klik op foto voor vergroting)

 

 

freek

Nuance

Rechtse rakker Joost Eerdmans wil lijsttrekker worden in Rotterdam. Met het verder verlengen van zijn politieke loopbaan  treedt hij in de voetssporen van Wilders die ook niet onder de politieke stolp is vandaan te branden om in het echte leven zijn brood te verdienen. Een levenlang politicus, voor narcisten en andere ijdeltuiten.
Eerdmans presenteert ook een opiniërend programma voor de omroep Wakker Nederland , vehicel van de Telegraaf, waarin hij naar eigen zeggen 'de grenzen opzoekt en de nuance overboord zet'.
Nu heb ik altijd gedacht dat een opiniërend programma de nuances juist verkend, maar die populisten denken toch overal een slagje anders over.

freek

skûtsje

Het watersportseizoen is hier officieel van start gegaan met een zeilwedstrijd voor skûtsjes, bij ons 'skûtsjesilen' genoemd. Mijn Amsterdamse collega's zeiden vroeger smalend 'kutjezeilen' , maar die wisten niet beter. Ik ging scheep, met zoon, in de Dikkop 2 en maakte een foto.

 

(klik op foto voor vergroting)

freek

Jongens

Ze zaten gisteravond  bij Pauw en Witteman: Heerts, Wientjes, Asscher. Ze waren het eens en uitgelaten, zoals jongens zijn als ze een partijtje voetbal hebben gewonnen. Vooral Wientjes speelde zijn rol voortreffelijk. Trok quasi verontwaardigd zijn wenkbrauwen op als Heerts iets kwijt moest om zijn oude achterban gerust te stellen, mompelde: 'dat moet ik dan nog maar's nalezen' als weer Heerts een quootje voor zijn SP-kader moest lozen en hield Asscher goedmoedig de hand boven het hoofd toen die steeds nadrukkelijk werd gevraagd waarom dit 'goede akkoord' niet meteen het regeerakkoord was geworden, een aantal maanden geleden. Zo doet een vriendenclub dat; onderling elkaar de maat nemen, maar pal tegenover een concurrerend vriendenclubje.
En iederen stralen: Asscher voorzichtig en wijs, Heerts veelbetekend opgelucht en Wientjes goedmoedig en groots.
Maar toch, een déjà vu wilde maar niet van het netvlies af: de jongens Rutte en Samsom, een aantal maanden geleden, schaterend en schouderkletsend, sloegen ze zich door één uur Pauw en Witteman.

freek

Handtekening

Tegenwoordig luister ik na de avondmaaltijd, het afwassen en een blokje met de hond, naar oude muziekknakkers uit het verleden. Terwijl mijn vrouw een klein tukje doet, zit ik achter mijn computer en tover ik ze via youtube tevoorschijn. Omdat mijn muzieksmaak toentertijd toch een beetje 'middle of the road' was, komen de vanzelfsprekende artiesten mij bezoeken: deze week Bob Dylan en Leonard Cohen. Ik kan iedereen aanraden om nog één keer Romance in Durango van Bob aan te horen.
Over Leonard Cohen nog het volgende: eind zeventiger jaren bezochten vrouw en ik een concert van hem in het Concertgebouw. Ik, maar zeker vrouw, was zeer onder de indruk van die subtiel uitgelichte en fluisterend zingende man op het podium. Na afloop gingen we nog iets drinken en toen weer terug naar de auto. Toen we de artiesteningang van het Concertgebouw passeerden. stond daar een klein busje, met daarin de ketende begeleidingmusici van Leonard. En verdomd daar kwam ook nog de meester zelf uit die zijdeur en kruiste ons pad. Vrouw bedacht zich geen seconde, stapte op hem af en bedankte hem met enige hartstocht voor de mooie avond. Ik stond op enige afstand schaapachtig toe te kijken. Cohen lichtte zijn hoed (ladies man), luisterde welwillend en schreef tenslotte zijn handtekening in het programmaboekje.
Dat boekje is vrouw later weer kwijtgeraakt.

freek

Onder de dekens

In mijn broekzak brandden zesentwintig guldens. Zelf verdiend met bollen rapen in Abbenes.
"Hoe oud ben je?" vroeg de boer.
"Dertien meneer".
"Dan krijg je één gulden dertig per uur", sloot hij de onderhandelingen af. Na twee lange dagen klauteren over de kluiten was ik op, incasseerde met hulp van mijn vader de guldens en betrad met zakken vol geld de radiowinkel. De hypermoderne transistorradio van Hacosonic had ik eerder al in de etalage zien lonken. Vierentwintig gulden kostte die; ik hield nog over ook.
Thuis was ik één met mijn Hacosonic. Televisie, buiten spelen, hartenjagen, het stelde allemaal niks voor vergeleken bij het luisteren naar mijn Hacosonic. Veronica, de top 40, met de lijst ernaast. En 's avonds laat, als ik hoorde te slapen, was de Hacosonic mijn geheime bedvriend. Onder de dekens, in het pikkiedonker, klonk heel zachtjes uit de transistorradio de grotemensenstem van Wim Hoogendoorn die live een verslag verzorgde van Nederland-Oostenrijk. Ik was in direct contact met de echte wereld, zo diep onder mijn deken. Wauw.

Als ik nu rond enen de slaap niet kan vatten trek ik de deken over mijn hoofd en activeer de app At Bat van MLB.com. Je hoort niets maar wat je ziet is overweldigend: van alle wedstrijden de actuele stand van slag en wijd, achter de grafische weergave van de honken (donkere wybertjes) branden gele lampjes wanneer ze bezet zijn en uiteraard zie je het aantal innings en runs. Ergens in Amerika tikt een meneer in dat de tweede slagman van de Boston Red Sox het derde honk heeft bereikt en onder mijn deken gaat - hopla - een lampje branden. Wauw.

Metz in bed

merel (2 en slot)

De jonge merel van afgelopen zaterdag is toch gesneefd. Hij lag vanochtend op het tuinpad. Ontzield en uit elkaar geplukt.Z'n darmpje slierde treurig naast zijn lijfje. Alhoewel het 'eten of gegeten worden'  is in de natuur, vond ik het jammer. Het beestje had de strenge nachtvorst doorstaan en verdiende het niet om zo te grazen worden genomen door een kauwtje. Ik heb hem met stoffer en blik opgeveegd en na een korte zegen, uit het zicht, achter de struiken gegooid.

freek

Mart (voorlopig slot)

Mijn prachtblad (sinds 1752)  plukt wat zinnen uit het AD, waarin Mart Smeets wordt geïnterviewd.
Houd u vast!
Mart jankt, dat sinds de biecht van Boogerd zijn hele wereldbeeld is veranderd.
'Hij heeft mij jaren in het gezicht voorgelogen.'
Of hij nog naar wielrennen kan kijken zonder aan doping te denken?
'Ik kan niet meer leven zonder aan doping te denken.
Toch doet hij deze zomer weer 'De Avondetappe', tijdens de Tour de France, maar,...
'Veel van de gesprekken zullen gaan over liegen, bedriegen en vals spelen. Je kunt je ogen niet sluiten voor wat er is gebeurd.

Op 26 juli 2007 schreef ik op deze blog over een interview dat Mart hield met de renner Jans Koerts, die zei dat iedereen in het peleton doopte: 'Je rijdt clean als je niet gesnapt wordt door de dopingcontrole.' Mart vroeg toen waarom hij dat nooit eerder had verteld.
'Omdat jullie het me nooit hebben gevraagd' , zei Koerts in 2007 tegen Mart.
En deze gebraden haan, hypocriet en kletsmajoor gaat het tijdens de komende Tour de France hebben over, liegen, bedriegen en vals spelen.
Met de ogen dicht!

freek

merel

Zaterdag 6 april, was de eerste dag zonder nachtvorst vooraf. Ik ging dus een beetje in de tuin rotzooien: een wilde bloemenmengsel zaaien, wat potten verzorgen en vooral hier en daar een emmer water uit mijn regenput omkieperen, want het heeft weken niet geregend.
Ik zag 'm zitten onder een oude boomstronk; gerafeld, stofgrijs, maar alive and kicking, een jonge merel. Hij had alle vorst overleefd, was uit het ei gekropen en uit een boom of struik gevallen of gefladderd en scharrelde nu mottig in mijn tuin rond.

Toen zag ik ook de moederlijster een meter van mij af in de ligusterhaag. Ze had een vette gele larve in haar bek. Zonder zich aan mij te storen hipte ze naar haar jong en stopte de larve in de opengesperde geelgerande snavel. Ik vond het een kranig vrouwtje. Terwijl in mijn tuin vanwege de kou een 'silent spring' heerste, had zij kans gezien om geruisloos haar eitjes uit te broeden en had van dit nagebroed één jong het tot nu toe overleefd

Die redt het wel, hopelijk!

freek

Pimpelen

Frits Bolkestein is 80 jaar geworden en ons prachtblad (sinds 1752) heeft een interview met hem. Eén passage is te mooi om samen te vatten. Bolkestein spreekt over zijn aanwezigheid in de Nieuwe Kerk bij de inhuldiging van Beatrix en dan....

Na de Nieuwe Kerk gingen we en masse naar het grote feest in het paleis. Ik zie Erica Terpstra nog zwieren en dansen met weet ik wie allemaal. Buiten was een veldslag aan de gang. Daar hebben we niets van gemerkt. We leefden in een soort isolement. We pimpelden en dansten'.

Heer Bolkestein, die graag met zijn eruditie koketteert, zal ongetwijfeld weten dat in 1814-1815 het Congres van Wenen werd gehouden waar in een politiek machtsspel de grenzen van de Europese landen werden vastgelegd. Dat duurde lang, de meeste diplomaten vonden het een leuk uitje, zodat slimme vogels zoals de Oostenrijkse kanselier von Metternich hun slag konden slaan.
Charles-Joseph de Ligne, een prins uit de Zuidelijke Nederlanden verzuchtte: 'Le congrès danse beaucoup, mais il ne marche pas' ( Het congres danst, maar beweegt zich niet voort)

Erica en Frits zwierden en zwaaiden, maar wisten niet wat er buiten allemaal gebeurde, of wilden het niet weten.

freek

Verweggistan

Soms laat dit weblog je even terugglijden in de tijd: een oude collega uit het onderwijs in A'dam reageerde. Hij werkt nu in het dorpje Eys. Dieper kan je niet vallen in Nederland, want anders stuiter je Luik binnen. Jaren geleden hebben wij geprobeerd om het onderwijs aan 'achterstandskinderen' in A'dam wat op te krikken en nu bivakkeren wij beiden in de periferie van dit koninkrijk.
Gedesillussioneerd?
Welnee, alleen een beetje 'sadder'  en veel 'wiser'.

freek

Blokhok

Blokhok Soembawastraat/Niasstraat

Op de hoek van de straat, op het postzegelparkje, heeft de overheid een hokje geplaatst waar binnenkort het blokhoofd plaats zal nemen. Aan de achterzijde is de deur, daardoor betreedt het blokhoofd het hokje. Door het raam aan de voorkant open te klappen ontstaat er een loket. Op drukke dagen kunnen kinderen die gepest worden, zich melden bij het loket. Maar ook ouders met schulden, klachten over lawaai of vragen over een boete. Het is een mooi voorbeeld van cocreatie waar de moderne overheid ruimte voor biedt. Het is tegelijk een inspirerend toonbeeld van sociale burgerkracht want het zijn de burgers zelf die uit hun midden een blokhoofd aanwijzen met gebruik van social media, place-making en trustfunding.

Toekomstige lokaties blokhokken, blauw gemarkeerd het eerste blokhok

De overheid heeft nu plannen in de maak om op meerdere straathoeken blokhokken te plaatsen. Zo kan de gemeente goed inspelen op de echte wensen en klachten van de gewone mensen. Voorbij is de tijd dat burgers zich moesten vervoegen bij ambtenaren die het wel eventjes bepaalden. Burgers nemen nu zelf het heft in handen. Voor bewoners die stelselmatig problemen veroorzaken (overlast, drankzucht) zal het blokhok worden ingezet als cooling down-faciliteit. Afhankelijk van de ernst van de problematiek, legt het blokhoofd een cooling down van twee tot vijf nachten blokhok op. Zo krijgen mensen in een schijnbaar uitzichtloze situatie weer perspectief. Zonder nodeloze bureaucratie en ambtelijke bemoeienis zetten burgers zelf elkaar weer in hun kracht.

Metz in de buurt

Ontslapen

In ons prachtblad (sinds 1752) staat zwartomrand dat een zwager en oom in Gods vrede is ontslapen. Van de tien ondertekenaars van deze rouwadvertentie zijn er zeven met een kruisje achter hun naam, dus reeds eerder ontslapen.
Het welkomscomité, zullen we maar zeggen.

freek

Verkiezingen

In het najaar zijn hier verkiezingen, voor de gemeenteraad. Dat komt omdat onze gemeente gaat fuseren met twee andere gemeenten. Ons territorium beslaat straks de hele zuidwestkant van Friesland en dat is een flinke maat.
Verkiezingen zijn altijd een kolfje naar de hand van de afdeling Burgerzaken van een gemeentehuis. Deze afdeling, die laag in de pikorde van een gemeentelijke organisatie staat, immers men schrijft nauwelijks beleidsnota's, maar deelt paspoorten uit, schrijft boorlingen in en huwt paren; deze afdeling beleeft zijn 'finest hour'  als er verkiezingen zijn. Men is plotseling belangrijk.

Maar, laat onze huidge gemeente weten: ' de deskundigen die de vorige keren de verkiezingen op poten hebben gezet, hebben een andere functie gekregen, of zijn wegens ziekt langdurig afwezig.'
Hier klinkt al het leed van een organisatie in door, die al gefuseerd is: niemand kan of wil meer een verkiezing organiseren.
Dus doet een bureau uit Rijswijk dat voor de somma van € 37.825,-
Onder de honderden ambtenaren is niemand meer te vinden voor het handwerk van het organiseren van verkiezingen. Allemaal druk met duiken of beleidsnotities schrijven.

freek