30 november 2007

Niet zozeer

__________________________________________________________

Het Politiek Café PvdA Amsterdam

combineert elke maand debat met gezelligheid!

Op vrijdag 7 december 2007 wordt gedebatteerd over:

De Staat als Opvoeder

De inleiders zijn:

  • Ahmed Marcouch, stadsdeelvoorzitter van Slotervaart
  • Fred Teeven, lid van de Tweede Kamer voor de VVD, voormalig Officier van Justitie.

Gespreksleider: Walter Etty

De vraag is niet zozeer of de overheid zich mag bemoeien met de opvoeding die ouders hun kinderen geven; daarover zijn de meeste partijen het wel eens. Het is meer een kwestie van hoever de overheid zich met de opvoeding moet bemoeien als ouders dat niet doen.

Daarover discussiëren Ahmed Marcouch en Fred Teeven onder leiding van Walter Etty op vrijdagavond 7 december a.s. Discussieert u mee?

___________________________________________________________

...email van de PvdA-Amsterdam...


Ik discussieer even niet mee. Komt door het zinnetje: "De vraag is niet zozeer of...". Mischien is de vraag namelijk juist wel of de overheid zich mag bemoeien met de opvoeding.
Zozeer.
De overheid wil zich vandaag de dag, als een zelfbenoemde schade-expert van de collectieve staatsverzekeringsmaatschappij, bemoeien met van alles waar de overheid nou net níét voor is. Een goede infrastructuur, onderwijs voor iedereen, hoog genoege dijken, helpen dat de immense rijkdommen eerlijker verdeeld worden over de hele wereld, zonder scrupules zorg leveren aan wie het nodig heeft, adequate politie en justitie, openbare hygiëne, eerlijke verdeling en levering van publieke waar, voor mijn part defensie, dáár moet de overheid zich zozeer mee bemoeien.
Het lijkt zo makkelijk. Maar de partijen (die het - veeg teken - grotendeels met elkaar "wel eens zijn") bemoeien zich liever met de gang van zaken in uw en mijn huiskamer. Ik doe niet open als de overheid aanbelt.

Metz leest de email

Djoeke 10

Het was in de namiddag. Achter ons ging de zon onder in de opkomende zeedampen laag aan de horizon. Vanaf een klein vletje, dat het kanaal overstak en daarna tussen het riet verdween, kraakten schoten hagel. Ze kwamen uit het zuiden aanvliegen, laag en traag als een eskader bommenwerpers voor de aanval: twaalf zwanen. Met een brede zoevende vleugelslag vlogen ze recht op ons af. Op twintig meter van ons vandaan, zwenkten ze af en maakten ze een kleine koerswijziging. Mensen zijn niet te vertrouwen. Ze gingen nu ook hoogte maken. We keken ze na; twaalf gracieuze silhouetten tegen een roodgele horizon, als in een japanse prent. We waren er stil van. Zelfs Djoeke blafte niet.
freek

29 november 2007

Orde

... Het Parool, vandaag...

Ik verwacht geen ordeproblemen op het Museumplein.

Metz leest de krant

en de winnaar is...?

Gisteren was ik in de stad van Metz, in de RAI nota bene, om een prijs uit te reiken. Als enig jurylid had ik acht werkstukken op mijn bordje gekregen, van schooldirecteuren die een opleiding als leidinggevende hadden afgerond. Dat waren ze al, leidinggevende, maar straks (nog) beter. Gewapend met een plastic C1000-tas gevuld met scripties toog ik dus richting West. Het opvallende aan de werkstukken die ik gelezen heb, was het onverminderd optimisme en enthousiasme, dat de schrijvers over en voor hun vak etaleerden. Een andere toon, dan het vakbondenzuur, wat je vaak hoort en leest. De winnaar was volgens mij en ik mocht het zeggen, een schooldirecteur van boven de vijftig die zich tot doel had gesteld om te leren 'confronteren', dus mensen zeggen waar het op staat, er voor uit komen wat je op je lever hebt, want daar had hij moeite mee. Zijn werkstuk bevatte de zoektocht naar meer vrijmoedige openheid. Hij deed dat intens, eerlijk, maar ook hardnekkig. Dat noem ik lef hebben. Had ik jonge kinderen, ik zou ze bij hem op school doen. Ze zouden wat van hem kunnen leren.
freek

28 november 2007

Jansen aan het gas

...Het Parool, 27 november...

Vroeger was ons land nog niet beschaafd. Ouderen werden aan hun onwelriekende lot overgelaten en gehandicapten voor het leven opgesloten. Van dorp tot dorp trokken flessentrekkers en laaienlichters. Zij verkochten aandelen van opgeheven Russische spoorwegen aan ongeletterden en zo mogelijk ging de hele Eiffeltoren erin als zoete koek. Om redenen die verwijzen naar een aarzelend begin van enig moreel besef, hielden gezagsdragers in die duistere dagen een oogje in het zeil als het ging om de levering van lucht, water, elektriciteit en - dat begon toen net - gas. Dat was namelijk publieke waar. Niemand kon zonder, dat vroeg om minimale bescherming. Met succes stak de overheid een voet tussen de deur, levering van water, gas en stroom werd een verantwoordelijkheid van de overheid. Flessentrekkers stonden buitenspel.
Intussen is, met dank aan de marktwerking, het begin van beschaving overboord gekukeld.
De gasflessentrekkers hebben vrij spel: jaarlijks gaan ongeveer drieduizend Jansens failliet. Waarom? Omdat de louche luchtverkopers niet langer hun best hoeven te doen om van Jansen het jawoord te krijgen; tegenwoordig moet Jansen zijn best doen het neewoord bewezen te krijgen.
Politici, de pleitbezorgers van de marktwerking, hoor je er niet over. Die hebben het te druk met elkaar; ze staan met de mond vol in debat of fietsenkelder.

Metz leest de krant

stapelen 15






De ladingen stenen, trottoirbanden, tegels, straatputten, klinkers, opsluitbanden, die zo'n zes weken terug abusievelijk op de toegangsweg naar de Eco-kathedraal zijn gestort, liggen nog steeds in en op de weg. Alhoewel we elke week knagen aan de puinbergen en als woelmuizen graven en zoeken naar een juiste maat steen, is visueel nog weinig van onze arbeid te zien; de bergen slinken niet in zo'n korte tijd. Bovenstaande plaatjes geven aan, wat we nog moeten doen de komende jaren.



27 november 2007

Gratis

...Het Parool, vandaag...

Meer burgers naar de raad trekken, dat regelen de politici in Nijmegen gratis.

Metz leest de krant

Pieter

Pieter is gestorven. Hij was moe, had van alles onder de leden en hij was drieënvijftig jaar. Hij was al jaren krakkemikkig, maar vrolijk. Het laatste jaar, toen hij de beschikking had over een scootmobiel, reisde hij de hele omtrek af. Soms was hij een tijdje weg, in een ziekenhuis. Pieter wilde nog een nieuw hart, maar wist eigenlijk wel dat zo'n hart te laat voor hem zou komen, omdat andere kwalen hem sloopten. Hij lag voor zijn laatste ronde door het dorp, opgebaard in de kerk. Daarna zou hij stapvoets op een rijdende lijkbaar en gevolgd door zijn dierbaren, door ons dorp naar de begraafplaats gaan. In de kerk hebben wij hem voor het laatst gezien, toen we zijn vrouw, zijn twee dochters en zijn moeder condoleerden met zijn dood. Hij lag in zijn kist met een oranje t-shirt aan. We gaan hem missen.
freek

26 november 2007

Handen thuis

...Het Parool, 22 november...

Is dat een stille? Daar rechts op de foto? In dat geval zijn ze vijf man sterk in bezwete gymbroekjes aan het graaien. Zochten ze de eieren waarmee de jongens en meisjes de volgende dag zouden gaan gooien? Alsof jongens in staat zouden zijn vandáág in hun kluisje te stoppen wat ze mórgen nodig hebben. Meisjes okay, maar jongens! Op mijn middelbare jongensschool waren de kluisjes altijd open, geen pater keek erin. Wat betreft de kluisjes hielden ze hun handen thuis. Samson lag erin, met lucifers en mascotte. Voor in de kleine pauze. Je zakmes hield je uiteraard bij je, anders hadden ze het wel een kluismes genoemd.

Metz leest de krant

voetbalavondje

Niks treuriger dan op een zaterdagavond in november, als het thuis licht en behaaglijk is, buiten te zitten op een hard plastic kuipstoeltje. De stuifregen wolkt in het licht van de lichtmasten van het stadion. Het is stilaan kouder en stiller als hier die modale club uit de Achterhoek op winst staat en blijft. Als het eindelijk allemaal is afgelopen, wandel ik door een treurige jaren zeventig wijk naar mijn auto. De stoep wordt geblokkeerd door een jongen die liggend op de grond ook nog op de huid wordt gezeten door twee M.E.'rs. Negen andere M.E.'rs staan er ginnegappend en doelloos om heen. De liggende jongen in de houdgreep brult voortdurend: 'waar is mijn bril...?' en 'mensonterend, dit is mensonterend...' Ik vind dat hij wel gelijk heeft en begin de zin: 'Is dit nou...', maar ik maak 'm niet af met b.v. 'nodig', omdat één M.E. 'r zich tot mij richt met de standaardzin voor alle M.E.'rs: 'En nou wegwezen...' Dat heb ik toen gedaan, maar niet van harte.
freek

25 november 2007

Kampereiland


Ik rijd langs de relatief nieuwe weg door Kampereiland; de weg, die Friesland in één ruk verbindt met Arnhem en in die buurt moet ik zijn. Het is apart om door een landschap te rijden wat eeuwen geïsoleerd lag in de IJsseldelta, omgeven door Zuiderzee, Zwarte Water en IJssel. Hier liggen geen boerderijen maar boerenhoeves en elke hoeve ligt op een terpje, om vroeger de Zuiderzee bij een noordwester storm de baas te blijven. Laatst zei iemand tegen mij, dat hij niet kon aarden in een landschap waar hemel en aarde elkaar raken; het deed hem teveel denken aan zijn sterfelijkheid. Hij had de versluierende bossen van Drenthe opgezocht. Het is wel waar, de godsvrucht tiert welig op zware grond, maar er is een verschil tussen Friesland en Kampereiland. In Friesland klimmen de stelpboerderijen brutaal de ruimte in met hun rode dakpannen op het schuurgedeelte en de voorname blauw geglazuurde pannen op het voorschild. Hier op het Kampereiland bukken de Saksische hoeves nederig naar de grond, gebukt onder een zwaar rieten dak, alsof ze wachten op de wrekende god. In Friesland kijken we wat opgeruimder naar het westen, waar de zon ondergaat en de hemelpoort begint.

24 november 2007

Dagboek uit een wachtwijk (3) - wachtwoord

De NCRV was eerst. De Arnhemse aandachtswijk Klarendal is van hen. Maar nu wordt ook de Indische Buurt in Amsterdam nauwlettend in de gaten gehouden. Die is van mij.


...de Volksrant, vandaag...

Het was even zoeken naar het juiste woord. Probleemwijk nee, aandachtswijk niet, prachtwijk ook niet, krachtwijk zei Ella toen en ik dacht dachtwijk, maar nu ben ik er uit. Wachtwijk. Veertig wijken wachten af. In mijn eigen wachtwijk is de speeltuinwerker (en met hem 200 collega's) de wacht reeds aangezegd. Misschien krijgt hij wachtgeld? We wachten het af.

Metz wacht

verloren voorwerpen 7

Er lag een groene avocado op de fruitschaal met een stickertje, waarop Carmel stond; een vrucht uit Israël. 'Jaffa's', dacht ik, 'bestaan ze nog?' In de tijd van 'Wij staan achter Israël' en daarvoor, waren Jaffa's de sinaasappels bij ziek zijn en voor zondag. Joekels van sinaasappels waren het, met een dikke schil en lekker zoet vruchtvlees. En door ze te kopen gaf je de economie van de jonge staat een kontje. Jaffa's, die Kibboetshoedjes en Hava Nagila ('laat ons gelukkig zijn'); met weemoed herinner ik het me. Ik vind de woorden terug en verlang één moment heftig en diep naar die tijd.
freek

23 november 2007

vreemde namen 1

Omdat ik veel langs het stroomkanaal loop, kom ik veel schepen tegen. Schepen met namen als 'De Goede Verwachting', 'Animo', 'Esperanza', ik kan ze allemaal plaatsen, die namen, net als de namen die w.s. een samentrekking zijn van de namen van het nagebroed: 'JoJa', 'MiKaDo', 'FreJa', maar er zijn er ook bij die ik niet begrijp of passend vind. Zoals gisteren, die twee forse binnenvaarders, die gemakkelijk Basel kunnen halen; de ene met thuishaven Zwolle en met de naam 'Minstreel', de tweede uit Ouderkerk a/d/ IJssel, met als naam 'Nescio', latijn voor 'Ik weet (het) niet' . Een minstreel was toch een galante romanticus en zo'n naam past niet bij een zwaarlijvig bulkschip en 'Nescio' houd ik liever exclusief voor mijn favoriete schrijver uit de Watergraafsmeer: J.H.F. Grönloh.
freek

Indische buren (6) - koelkast

Op één hoog links in de Djambistraat woonde een bijzonder echtpaar. We mopperen wel eens op het massaal sluiten van psychiatrische inrichtingen eind vorige eeuw (heel veel mensen met een storing in de bovenkamer zijn immers gelukkiger achter de gesloten deuren van een groot boshuis dan in een maatschappij die ze niet aan kunnen), dit echtpaar vormde de uitzondering op de regel. Jan en Miep, zo noem ik ze nu even, redden het namelijk wél op hun eigen adresje in de Djambistraat. Net wel. De extramuralisering van de zorg, zo heet in beleidstermen hun dagelijkse gevecht dat ik enkele jaren vanaf drie hoog rechts heb mogen volgen. Ik was niet de enige toeschouwer. De overburen op het binnenterrein posteerden zich regelmatig op de balkons om - gelijk een Italiaanse opera - mee te genieten van de avonturen van Jan en Miep. Zo ook die zomeravond in 1987. Ik moet vooraf zeggen: het verhaal is uit de tweede hand want als bovenbuurman had ik geen inkijk in de keuken van Jan en Miep. De overbuurman had wel beeld en via een live-verslag over een directe telefoonverbinding hield hij me op de hoogte van de ontwikkelingen. Alleen de ontknoping kon ik met eigen ogen zien.
Het begon allemaal een dag eerder. Jan had een bovenkastje voor in de keuken gekocht. Dat kastje stond eerst nog beneden in de brede hal, met een briefje. Jan plakte briefjes op alle objecten in de hal. "Bezit van Jan R. Is morgenmiddag weg", plakte hij op het keukenkastje. Als hij zijn fiets met zijspiegels weleens binnen zette, was dat ook nooit zonder het briefje "Van Jan R.". Op mijn fiets trof ik eens - hij stond er nog geen vijf minuten - een briefje aan met de tekst "Van wie is deze fiets? Er moet een briefje op!".
Het keukenkastje ging inderdaad naar boven en Jan was uren in de weer met het vervolg. Plek maken, passen en meten, aftekenen gaten, boor zoeken en niet vinden, boos worden op Miep, Miep uit de keuken, schroeven kwijt, Miep zeggen dat er nú eten moet komen, kastje niet goed op kunnen tillen, gat scheef geboord, schuld Miep. Enfin, het gewone werk zal ik maar zeggen. Na uren ploeteren schoot het nog niet echt op. De koelkast was intussen op het balkon beland om ruimte te maken voor de operatie keukenkast. Steeds harder klonken de godvers over de binnentuin als er weer een plug afbrak of een deurtje scheef wegzakte. Miep wachtte in de woonkamer de loop van de gebeurtenissen gelaten af. Ze was er niet gerust op. De balkons ter overzijde liepen vol en Jan stampvoette heen en weer in zijn smalle keuken, stoelen verschuivend, boormachines vervloekend. Aan het eind van een lange, lange middag was het hem dan toch gelukt. Het kastje hing. Voorzichtig stak Miep haar hoofd om de hoek en ja hoor, ze mocht binnenkomen. Jan, in hemdsmouwen gekleed, veegde het zweet van zijn hoofd en zag toe op het inruimen van het fonkelnieuwe, door hem hoogst persoonlijk bevestigde meubel. Kopjes en schoteltjes zette Miep erin, glazen en ook een schaal. Toen klonk er een beginnend kraakje, al snel ontwikkelde het kraakje zich tot een forse krak en maakte het kastje zich - eerste weifelend maar toen met overtuiging - los van de muur om neer te storten. De vloer lag bezaaid met scherven en gebroken zijpanelen. Miep was, ondanks haar forse postuur, in een flits verdwenen en de balkons hielden hun adem in: wat gaat Jan doen? Jan stond aan de grond genageld. Diep van binnen ontwikkelde zich een uitbarsting, hij trilde, balde zijn vuisten, stampvoette harder dan ooit en stootte oerkreten uit. Roder en roder werd zijn hoofd, hij stond nu op het balkon, tilde de koelkast op en zwaaide die met onvermoede krachten boven zijn hoofd heen en weer. Op de balkons hield de mensen de adem in. Hij zal toch niet die koelkast in de tuin van de benedenburen gooien? Jaaahh, dat ging Jan doen maar op dat moment openbaarde zich de Jan waarvan de psychiater gezegd moet hebben: hij kan 't aan. Want vlak voordat hij in zijn ogenschijnlijk ontembare woede de koelkast naar beneden flikkerde, keek hij bij wijze van controle even over de rand. Er stond niemand. Het kon.

Metz in de buurt

22 november 2007

Staaltje democratie

Omdat, na een oproep in het Dagblad van het Noorden, veel mensen voor de Top 2000 stemmen op een liedje van Ede Staal (de Jacques Brel van Groningen), tellen de stemmen voor Ede Staal niet mee. Da's de logica van Radio 2. Iedere mening wordt op prijs gesteld als het maar die ene mening is.

Metz luistert radio

zeuren

Het Noorden zanikt, pruilt en zeurt, want er komt geen hogesnelheidslijn naar Groningen. Eurlings houdt zijn poen op zak. Het rituele klagen kan hier beginnen. Ons aardgas wordt natuurlijk verkwanseld buiten het Noorden, terwijl het toch bij ons uit de grond komt,... en ga zo maar door. Elke voorman/vrouw blaast zich nu bol; niemand wil als laatste 'schande' roepen, dus ze tuimelen over elkaar heen. Die Eurlings is trouwens wel een manneke. Geprefabriceerde zinnen rollen soepel en in één stroom uit zijn mond. Ik luisterde ademloos en haakte pas af toen de vierendertigjarige Camiel in dat radiointerview zei: 'De mensen moeten gaan denken, potjandrie, ik neem toch de trein...'
Zo jong en dan 'potjandrie' zeggen.
Fuck off !
freek

21 november 2007

Beschadigen

CDA-fractievoorzitter Pieter van Geel over het verdwijnen van de versoepeling van de ontslagregeling: "Bij een compromis worden altijd de kool en de geit beschadigd".

Metz luistert radio

stapelen 14

Ik eet twee beschuiten en ga op weg naar de ecokathedraal. Altijd neem ik 's morgens yoghurt met muesli, maar nu moet ik dus stenen sjouwen op basis van twee beschuiten. Dit, wegens druk verkeer in het maagdarmkanaal om het maar eufemistisch uit te drukken. Ik ben benieuwd hoe lang ik het volhoud. Welnu, om elf uur is de pijp uit, de koek op, de pap in de benen. Ik overzie mijn werk; muurtje en toren zijn weer wat gevorderd. Een roodborstje staat boven op de toren mooi en klein te zijn. Ik ben tevreden.
freek http://www.ecokathedraal.nl/

20 november 2007

verloren voorwerpen 6

Mijn vader had als bezoldigd vakbondsbestuurder kantoor aan huis en onderdeel van dat kantoor was een schrijfmachine van het merk Remington. Eens per jaar moest mijn vader zijn werkzaamheden een ochtend staken, dan betrad een meneer met een serieus gezicht en een dokterstas het kantoor. In die tas zaten allerhande kwastjes, flesjes en tangetjes in vakjes waarmee de meneer met chirurgische precisie de hamertjes, veertjes en scharniertjes van de Remington smeerde, rechtboog en testte, net zo lang tot alles weer soepel functioneerde. Zelfs het belletje dat het einde van een regel aankondigt, klonk na zijn bezoek helderder dan daarvoor. Maar hoe noemde mijn vader die meneer nu? Omdat zijn werk sterke overeenkomsten met de taakuitoefening van de pianostemmer heeft, stel ik voor dit vergeten beroep schrijfmachinestemmer te noemen. Ik zal volgende week mijn pianostemmer, die zichzelf pianotechnicus noemt, vragen of hij daar bezwaar tegen heeft.

Metz herinnert zich

Djoeke 9

Djoeke de hond speurt een jonge egel op in de berm langs de buitenweg naar Teroele. De egel wordt geen stekelbal, maar kijkt onrustig met z'n donkere bolle kraaloogjes in onze richting. Een egel ruikt trouwens meer dan hij ziet. Het is een beest met veel te weinig vet op het lijf om door de winter te komen. Daarom scharrelt hij nog om vreten te zoeken, in plaats van lekker onder zeil te liggen in een compostbult of een laag takkenbossen. Het zal'm niet lukken de winter door te komen. Het is al te koud en er is te weinig voedsel en te weinig tijd om vet te worden. Hij zal sterven van de kou, of worden platgereden op zijn hongertochten.
freek

19 november 2007

Boom

...Het Parool, vandaag...

Het getrek en getreur en gedweep met de boom achter het Anne Frankhuis (nog even en die hele boom duikt ergens onder) toont weer eens aan hoe onnatuurlijk Nederlanders met bomen omgaan. Bomen horen ook helemaal niet thuis in Nederland. De ware Nederlandse natuur is nat en leeg, met hei, gras, veen en een paar plukjes boom. Klaar. Nederland telt nu 334.000 hectare bos, ruim honderd jaar geleden was dat 100.000 hectare en tweehonderd jaar geleden 50.000 hectare. Ook in dorpen en steden stonden nauwelijks bomen. Bomen waren ook toen al van hout en hout was voor de kachel of om een kast van te timmeren. Kappen dus.

Metz leest de krant

oral history

Johannes B. komt uit een bekende familie in ons dorp. Zijn familieleden hielden voordrachten bij gelegenheden en speelden viool op bruiloften en partijen. Zo'n familie: geworteld in het dorp, begiftigd met artistieke gaven. Omdat Johannes accordeon speelde bij mijn Sinterklaas optreden, kwam ik hem op de nazit tegen. Hij vertelde het verhaal van omke (oom) B., in vroegere tijden barbier in het dorp. Een delicate taak van hem was het scheren van overledenen, zodat ze netjes de kist in kwamen. Omdat, vertelde Johannes, veel mensen in die tijd, thuis in de bedstee stierven en omke, voor de bedstee staande, zichzelf het licht benam en nauwelijks het gelaat in al z'n hoeken kon bereiken, had hij de gewoonte om in de bedstee te stappen om, schrijlings gezeten op de overledene, hem keurig te scheren voor de hemelvaart. Hij had voor deze klussen een speciaal scheermes. In de oorlog, als hij een 'foute' dorpeling moest scheren in zijn kapperszaak, gebruikte hij stiekem het 'dodenmes'. Dat was een daad van verzet van omke.
freek

18 november 2007

Indische buren (5) - cassis

De Djambistraat nummer X, drie hoog rechts, 1985-1988. Een bijzonder adres vanwege de bijzondere buren. Of worden alle gewone mensen bijzonder als je bij ze stil staat?
Het brede trappenhuis op de Djambistraat ontsloot zes woningen, twee per verdieping. Op twee hoog rechts woonde een meneer van middelbare leeftijd op zijn beschaafde uppie. Lid van de wandelvereniging alsmede de Partij van de Arbeid. Als je hem op de trap tegenkwam, met zijn geruite boodschappentas, had hij een beleefde groet paraat. Vermoedelijk woonde hij als kind al op dit adres. Broers en zussen vlogen uit, zijn vader overleed maar híj bleef bij zijn moeder. Op zaterdag namen ze het er van. Dan betrad hij 's avonds rond negenen het balkon en pakte twee flesjes cassis uit een doos, één voor zijn moeder, één voor hem. Begin jaren tachtig overleed moeder. Sindsdien pakt hij elke avond een flesje cassis.

Metz in de buurt

wuiven


Nadat Wij eerst door de NPS door Kampen zijn gejaagd, varen we nu rustig over het meer naar de haven van mijn dorp. Het schip, omgedoopt in Sint Nicolaas, was vroeger een directieschip van Rijkswaterstaat en heeft de Wieringermeer nog mee helpen droogmaken, aldus de trotse eigenaar en schipper. Bij de haven staat onze burgemeester en en kluit kinderen met ouders. Omdat ik een lage rugpijn heb, hoef ik me niet zo in te spannen om de motoriek van een Sint te imiteren. De burgemeester heet mij welkom met een kindvriendelijk praatje. Ik zeg in antwoord, dat ik niet voor burgemeesters kom, maar voor kinderen. De burgemeester heeft daarvoor alle begrip. Met de landouwer van Hans maken we een rondje om de kerk. Ik geef een stoute kus op de hand van Rika. Nog even kinderen toespreken in de feestzaal, omkleden en dan een neut.
freek

17 november 2007

leve de natuur 22

Ik liep langs het polderdijkje naar de Koevorde, het ondiepe meertje op twee kilometer gaan van ons dorp. Op het meertje dobberden honderden zwartwitte Kuifeenden, die spattend op de vlucht sloegen, toen ik op het vissteigertje naar ze stond te kijken.
Toen mijn vrouw en ik hier kwamen wonen hebben we, alvorens naar de notaris te gaan, dit meertje ook bezocht. Op hetzelfde polderdijkje probeerden toen twee reeën uit stand over een gazen afrastering te springen, hetgeen niet lukte; het gaas wierp hen steeds verend terug. Mijn vrouw en ik trokken ons een tiental meters terug om de paniek bij de dieren te dempen. Toen lukte het hen wel, het obstakel te overwinnen en ze verdwenen in het landriet. Dat is nu vier jaar geleden. Sindsdien nooit meer reeën gezien op deze plek.
freek

16 november 2007

kiezen

Als ik nou moest kiezen tussen de 56 maatregelen van minister Vogelaar en de over elkaar heen tuimelende zero tolerance voorstellen van Kamp/Wilders/Verdonk, twijfel ik. Geloof ik in de maakbare samenleving van Vogelaar? Steeds minder! Er gaat zoveel mis tussen geformuleerd beleid en uitvoering, dat het wel een wonder mag heten als haar maatregelen enig effect zullen hebben. Maar dan zie ik de hoofdrolspelers op de t.v. Een nerveuze Ella, die aarzelend op stoom komt, wil wegkruipen voor het geweld van powervrouw Heleen van Royen, maar die ondanks al deze communicatieve ruis blijft vasthouden aan haar uitgangspunt: repressie alleen maakt meer brokken; er moet ook perspectief worden geboden.

En dan zie ik Kamp, die met een x-ray blik de voorstellen van Ella klinisch doodverklaart; ik zie de triomfantelijke tronie van Verdonk, die ingestoken one-liners debiteert en ik hoor het pruimemondje van Wilders het gelijk van de knoet verkondigen. En dan denk ik: Ella, god zegene je greep, meid!

freek

15 november 2007

verloren voorwerpen 5

Ik reed langs Huisterheide (Fr.) Bij het kruispunt had iemand een bord langs de weg gespijkerd. 'Optreden Golden Earrings', las ik en 'www.sokke...'en toen was ik voorbij. 'Sokkenbal'dacht ik associatief en had weer een verloren voorwerp teruggevonden. 'Sokkenbal', het woord zegt het al, dansen op sokken, meestal twee wollen over elkaar heen en populair eind jaren vijftig begin zestig, nog voor de Rock and Roll definitief lekker losbarstte. Vooral op mijn h.b.s. waar onder toezicht van een pijprokende leraar de onderbouw in de kantine bij gedempt licht op sokken danste: een Foxtrotje een Engelse Wals, een Quick Step. En aan het einde van de avond om tien uur, werd toen ook al de formele danshouding verlaten en hielden we elkaar vast aan de ellebogen en kwamen zodoende ietsje dichter bij elkaar. Sokkenbal, noch in het Groene Boekje, noch in Van Dale meer te vinden.
freek

In plaats van televisie

Het Nederlandse honkbalteam heeft, na een overwinning op het schier onoverwinnelijke Cuba, de kwartfinales van het wereldkampioenschap bereikt. Daar horen ze trouwens ook thuis. Morgen speelt Nederland tegen Taiwan. Uiteraard niet op televisie. Wel op internet. Ook de meeste reeds gespeelde wedstrijden kunnen op deze site worden bekeken. Vooral de negende inning van Canada tegen Australië is een aanrader.

Metz kijkt geen televisie

14 november 2007

Goedemorgen de mantelzorger (51) - beter af

...polisblad van 6 november 2007...

"Nee, dat is GEEN vergissing. Ik betaal elke maand te veel. Kijk hier maar in mijn bankboekje: in november is ook weer € 116,90 afgeschreven. Terwijl in deze brief staat dat ik per maand maar € 114,15 hoef te betalen."
- Buurvrouw, ik denk dat Zilveren Kruis zich vergist en dat pas in 2008 het maandbedrag € 114,15 wordt.
"Nee hoor, vanaf 1 januari 2006. Staat er toch!"
- Ja, dat staat er wel maar ga er nu maar vanuit dat ze daar fouten maken.
"Moet ik daar nu ook weer achteraan gaan... Het is om moe van te worden. Gerda van de thuiszorg snapte er ook al niks van".

Metz de mantelzorger

Djoeke 8



De Volkskrant (ik ben nog anderhalve maand abonnee) heeft in de weekendbijlage een rubriek waarin gelieven (meestal tweede kansers) laten weten op welke bijzondere manier ze elkaar hebben gevonden. De foto's bij deze rubriek laten de personen zien, maar de gezichten zijn kunstig verborgen achter een varen, een krant, of een andere rare pose. Ik doe daar eenmalig aan mee en laat mij zien in mijn omgeving: de tuin. Van links naar rechts: kleinzoon César, Freek en Djoeke.

13 november 2007

stapelen 13






Vandaag is het grijs en rustig stapelweer. Ik ga verder met de massieve toren, die nog een meter hoger moet. Ter plekke bedenk ik dat een lage borstwering langs het pad dat naar de toren leidt aardig zou zijn. Ik kom daar mede op, omdat ik trottoirbanden over heb, die ook een plek moeten hebben. Pascal Mercier zegt in zijn boek 'Nachttrein naar Lissabon': 'De werkelijke regisseur van ons leven is het toeval. Een regisseur vol wreedheid, barmhartigheid en verwarrende charme'. Lucienne mailde me deze woorden gisteravond; zij had er levenslust aan ontleend. In de ecokathedraal laat ik me door het toeval regisseren. Nu de rest van mijn leven nog. http://www.ecokathedraal.nl/

freek

Bloem

Toen mijn vader nog leefde en werkte en ik kind was, ging hij wel 's op bezoek bij een collega electriciën, loodgieter, waterfitter. Die collega woonde in de katholieke enclave Sint Nicolaasga en was dan ook rooms. De collega had vele zonen, die allemaal het vak van hun vader als beroep hadden gekozen of zouden kiezen; mijn vader had collega's zoon Jan in opleiding. Ik ging wel 's met mijn vader mee naar collega en laafde mij aan de rokerige roomse gezelligheid van een tafel met rondom kerels. Nu lees ik, dat in dat huis van collega vanaf 1928 tot 1931 de dichter J.C. Bloem met zijn vrouw Clara Eggink heeft gewoond. Bloem was griffier bij het kantongerecht in Lemmer en was hier melancholiek, somber, eenzaam en dronken. Ik pak zijn "Verzamelde Gedichten" en pik er het gedicht 'Het oude kerkje' uit (dat was het kerkje van Idskenhuizen, dat niet midden in het dorp, maar een eindje daarbuiten stond en nu al lang is afgebroken).


Het oude kerkje

De vroege voorjaarsdag was stil en koud,
De egale hemel nog te bleek voor regen,
En langs de vale mensenloze wegen
Werd het hart zonder pijn en tijdloos oud.

Een glanzend water aan de kim, daarvoor
een bomenrij en een versomberd weiland,
En op een lagen heuvel als een eiland
't Verlaten kerkje, in de eenzaamheid teloor.

-Hiertoe had dan het leven mij gevoerd:
Na veler zware dagen ommekomen,
Verteerd van daden, ondermijnd van dromen,
Dit land te aanschouwen, nauwelijks meer ontroerd.


Ik ben in het huis geweest, waar hij dat schreef en woon nu in de omgeving die hem versomberde. Ik heb dat niet; het land hier lucht mij op.
freek

12 november 2007

Whereabouts

Om problemen met mijn whereabouts te voorkomen, deel ik mee dat ik vandaag in eigen bed lag met een griepje maar in de middag toch naar de V&D in Amsterdam Noord ben geweest om als eerste de nieuwe whereabouts wieleragenda 2008 te kopen. Maar die was er niet.

Metz luistert radio

zo gaat dat bij ons

Als bij ons des maandags de klok elf slaat en dan blijft beieren, betekent dat, dat er de afgelopen week iemand van ons dorp is overleden. Meestal weten we dat al, maar als we het niet weten, vragen we het: 'zeg weet jij wie er....?' Onze reactie beweegt zich daarna tussen : 'ach heden, dat is eigenlijk nog wat te jong...' tot ' Tja, het was de laatste tijd toch al niks meer. ..' We hechten in ons dorp ook aan het kenbaar maken van onze deelneming aan de nabestaanden en condoleren wat af in het kerkelijk verenigingsgebouw of de plaatselijk kroeg, waar de familie van de oveledene dan plechtig staat opgesteld. En nu ik er aan gewend ben, vind ik het een mooie traditie.
freek

11 november 2007

Gelantaarnfanter

Sint Maarten is voorbij. Vroeger bestond dat niet in Amsterdam. Wel in Noord maar niet in de stad. Nu heersen Halloween en Sint Maarten alom en moeten de Marokkanen zich aanpassen aan een gelantaarnfanter waar ik zelf nooit deel van heb uitgemaakt. Geen probleem voor de handige jongens uit de straat. Met in de ene hand een zaklantaarn en de andere een plastic zak gaan ze de huizen af. Hulde. En leve de inburgering.

Metz in de buurt

Van Stokkum is dood (2)

...1 augustus 1964, de heer Heije, namens alle vakantievierders,
feliciteert mevrouw Van Stokkum
...

...1 augustus 1965, de elk-jaar-dezelfde-dirigent (ik ben zijn naam vergeten), geeft aanwijzingen voor de samenzang...

...1 augustus 1966, rechts met hoed weer diezelfde dirigent, ditmaal op de rug gezien; in het midden meneer Van Stokkum met filmcamera in de hand; het snoer loopt van de moderne bandrecorder naar de microfoon die eentje van de tweeling Heije vasthoudt...

Eerder meldde ik dat nader beeldmateriaal onderweg was. Hierboven drie hoogtijdagen op een rij, waaruit tegelijk blijkt dat mijn broer in 1966 overstapte op de kleurenfotografie. Nog altijd met de Agfa Clack, dat wel. Of was het de Agfa Click?

Metz verzamelt beeld

leve de natuur 21

Ik loop de Legemeerster Singel af. Deze smalle singel van elzen, berken en eikenhakhout, was tot 150 jaar geleden de enige toegangsweg over land naar ons dorp; de andere way out was in die tijd over water. De schoten van de eendenjagers, die in een schuilhut verderop zitten, doen ook honderden grazende ganzen opvliegen. Onder een dreigende hemel van jagende wolken, voltrekt zich een wonderlijk schouwspel. De ganzen splitsen zich op in een viertal groepen, die met sierlijk curves ieder hun eigen weg gaan, elkaar voordurend kruisen, om tenslotte als donkere lage wolk aan de horizon te verdwijnen. Het is net een groteske moderne dans, waarin niet de voorgeschreven passen en posities belangrijk zijn, maar vooral de dynamiek van de beweging. Ik heb ademloos gekeken.
freek

10 november 2007

alweer een gek

Hadden we een tijdje geleden Sjoerd in de uitzending, die desnoods tot het Europese Hof wilde procederen om het Friese staatburgerschap te verwerven, nu trekt Jelte de aandacht van de landelijke media. Als raadslid van de FNP, u weet nog wel, de Fries Nationale Partij (vert.) wilde hij niet dat een vluchtelingengezin in zijn straat kwam wonen. Dat is op zich geen raar standpunt voor iemand die lid is van een partij die van het 'Fries-eigene' een speerpunt heeft gemaakt. Nee, waarom ik Jelte ook even uit de anonimiteit haal, is de gekunstelde manier waarop hij zijn angstige, benepen en discriminerende standpunt legitimeert. Jelte weet namenlijk dat het vluchtelingengezin een hoekhuis gaat betrekken, waar een heg omheen staat en omdat Afrikanen niet gewend zijn om de heg te knippen, brengt het vluchtelingengezin de verkeersveiligheid in buurt in gevaar. Nou, dacht Jelte, die zit. Maar dat viel even tegen, want daar kwam de eerste televisieploeg al aanrijden.
freek

09 november 2007

Dagboek uit een dachtwijk (2) - speeltuin Nico

De NCRV was eerst. De Arnhemse aandachtswijk Klarendal is van hen. Maar nu wordt ook de Indische Buurt in Amsterdam nauwlettend in de gaten gehouden. Die is van mij.


...Het Parool, 6 november...

Speeltuinbeheerder Nico is ontslagen. Vanaf 1 januari nemen vrijwilligers het over. Of niet.
Al bijna dertig jaar speelt Nico de baas op speeltuin Gerardus Majella. Televisieprogramma's zijn er over gemaakt en onlangs zijn Nico en zijn speeltuin nog als voorbeeld van collectiviteit geroemd op een buurtwebsite. In de jaren negentig liep ik wel eens binnen bij Nico in zijn zanderig koninkrijk, door kinderen steevast speeltuin Nico genoemd. Hij regelde in zijn eentje dat kinderen een fijne middag hadden. Pleister hier, woordje daar. Ja, Nico is van de oude stempel.

Metz dacht

onbeëdigd

Veel gedoe over die rechter die vrijmoedig vonnissen velde, terwijl hij nog geen rechter was. De persrechter put zich uit in excuses in de trant van 'wij dachten dat zij dat zouden regelen, maar zij dachten dat wij dat zouden doen en zodoende.' Dat kan natuurlijk gebeuren, dat organisaties langs elkaar heen werken, maar wat onderbelicht wordt, is de rol van de pseudorechter zelf.
Die weet toch zelf best dat hij/zij niet is beëdigd? En maar rustig rechtspreken. Dat is onnozel. Of niet soms? Je verwacht toch van een aankomend rechter dat hij in de lunchpauze 's zegt: ' Hé. ik dacht dat ik nog beëdigd moest worden, wanneer zit dat er aan te komen, of doen we daar tegenwoordig niet meer aan...' Zo, een beetje luchtig, maar toch wel bij de pinken. Maar de vrolijke vonnissenveller had zelf ook niks in de gaten. Misschien toch een gelukje dat het zo gelopen is. Kan hij nog wat anders worden!
freek

08 november 2007

Vleestaal

...de Volkskrant, vandaag...

Zolang Jan Jambon vraagt om biefstuk, duurt de taalstrijd voort.

Metz leest de krant

verloren voorwerpen 4

Mijn vrouw, die ook metzkijktrond leest, om wat op de hoogte te blijven, sprak mij aan over verloren voorwerpen 3. Het ging om mijn ontdekking van verloren voorwerp p.f., per felicitatie. Zij meldde mij dat haar ouders naast het door mij genoemde kaartje, ook een tweede kaartje in omloop hadden, waarbij de naam en de afkorting p.c. stond vermeld: per condoleance. Ook wist zij te melden dat er kaartjes bestonden waarop alleen de naam stond en waarop, naar gelang van de omstandigheid, p.f. of p,c, werd geschreven. Ik dank mijn vrouw voor haar attentheid en voeg p.c. toe aan de verloren voorwerpen.
Uit de reactie van anoniem op verloren voorwerpen 3 blijkt dat ook anoniem, p.c. weer heeft gevonden. Bij a. thuis werd het kaartje ook gestuurd in situaties waarbij ze verplicht waren te reageren. Bij nabije dierbaren stuurde men er een brief bij of ging men naar de begrafenis, zonder bloemen, voegt anoniem er aan toe.
Ook een verloren voorwep weer teruggevonden? Mail metz!
freek

07 november 2007

Dagboek uit een dachtwijk (1) - paaltjes

De NCRV was eerst. De Arnhemse aandachtswijk Klarendal is van hen. Maar nu wordt ook de Indische Buurt in Amsterdam nauwlettend in de gaten gehouden. Die is van mij.




Om alle buurtbewoners de digitale tolweg op te lokken, heeft de gemeente een mycelium van glasvezel onder onze huizen gelegd. Daar zijn ze nu al vier weken mee klaar. De tientallen windbestendige let-op-hier-is-een-gat-in-de-grond-paaltjes hebben ze laten staan. Dank daarvoor. Ze geven de buurt een vrolijk aanzicht.

Metz dacht

stapelen 12

Op weg naar de ecokathedraal regende het even hard, maar daarna knalde de zon door de wolken in een felle opklaring. En het bleef zo, die ochtend. Siebe piekert en prutst over en aan het fundament van zijn donjon. Johan en ik willen een meter vanuit onze muur in aanbouw en tegenover het filosofenhoekje, een massieve toren bouwen van zo'n anderhalf bij anderhalf bij anderhalf. We maken dan een intieme doorgang bij de muur waardoor de nis van het filosofenhoekje mooi uitkomt. Bij de tweede trottoirband, die onderdeel is van het torenfundament gaat het met Johan mis; liever gezegd, het gaat mis met z'n rug. Alhoewel Johan manhaftig rek -en strekoefeningen doet om het lijf weer soepel te laten functioneren, lukt dat van geen kant. Geblesseerd verlaat hij het veld. Ik heb nog tot twaalf uur doorgewerkt, met Frouk en Siebe.

freek

06 november 2007

Het bord

...klik op de foto voor een groter beeld...

Het is mooi dat de Alliantie een bord neerzet bij de renovatie van een woningblok in de Amsterdamse Molukkenstraat. Het is ook een mooi bord. Minder mooi is dat lezing leidt tot verwarring. Het van der Pek-blok staat er, terwijl bij weglating van de voornaam of voorletters de eerste letter van de achternaam een hoofdletter verdient te krijgen: Van der Pek-blok dus. En waarom het begeleidende lidwoord met een hoofdletter wordt geschilderd terwijl de zin er niet mee begint, is ook een raadsel. Tenzij die architect natuurlijk Het als voornaam had, als afkorting van Heterius bijvoorbeeld. Het van der Pek. Kom je eten, Het? Mooi blok, Het! In dat geval zou er eigenlijk Rijksmonument het Het van der Pek-blok op het bord moeten staan. Net zoals we over de De Lairessestraat spreken als er weer een Holleeder-getuige dood is aangetroffen. De vermelding dat dit experimentele woningbouw betreft is overigens wat overdreven. Het bijzondere van dit blok is dat het de eerste Amsterdamse kijktuin omsluit, maar dat staat nou net niet op het bord.
Wat gaat de Alliantie eigenlijk doen met dit blok? Daar geeft het bord antwoord op: Renoveren en samenvoegen 62 moderne woningen. Zonde hoor, moderne woningen renoveren en samenvoegen. Of bedoelen ze samenvoegen tot 62 moderne woningen? Maar waarom staat dat er dan niet?

Metz in de buurt

De Streek

...Het Parool, 6 november...

En de ouders vinden het niet erg, staat ook in het artikel. Klopt. Ik ken die ouders. Heb ik vroeger zomerweken lang bollen mee geraapt en bier mee gedronken. In allebei waren ze beter. Vooral op zaterdag als er kermis was gingen ze los. Na de mis op zondagochtend - ik lag nog onder een heg in Grootebroek - liepen deze inlanders mij alweer voorbij met de fles aan de mond, elkaar aftroevend met gortdroge humor.
Het is nu eenmaal een apart soort, woonachtig in een reservaat. Oud nieuws, maar bijzonder blijft het.

Metz leest de krant

kanaal

Na wat breinbrekende arbeid, biedt het pad langs het stroomkanaal (Delfzijl - A'dam v.v.) de mogelijkheid om de kop leeg te blazen. Er waait godzijdank een stevige noordwester. De brug bij Spannenburg gaat vanaf 1 november uitsluitend nog open via een ver telefoontje. De brugwachters menieën nu ijzer en geven bouten en moeren hun vet. In het voorjaar komen ze weer voor de dag, maar weer minder dan dit jaar, omdat ze worden vervangen door camera's en een centrale regiekamer. Zo verdwijnt dit zinnige beroep, geschikt voor lakonieke lanterfanters, van het toneel.
Een naamloze Groninger binnenvaarder komt mij achterop. Ik zwaai naar de schipper, die geinig zijn supportersjaal van v.v. Groningen boven zijn hoofd houdt. Ik trek mijn blauwwitte Heerenveensjaal van mijn nek en beantwoordt zijn groet. We liggen allebei in een deuk. De Animo uit Amsterdam passeert. Omdat ze de wind schuin tegen heeft, waardoor de kop wegwaait, veegt ze zwabberend door het kanaal. De schipper moet steeds bijsturen. Achter de stuurhut wappert een mooi wasje. Ik tel elf forse witte onderbroeken. Zo hoort het op de binnenvaart. Tot slot vaart de diepgeladen Egelantiersgracht, ook uit Amsterdam, mij voorbij. De naam is zo lang, dat ze de hele kont van het schip nodig heeft. Ik zwaai ook naar deze Amsterdammer. Maar eigenlijk, ik wist het wel: Amsterdammers zwaaien nooit terug.
freek

05 november 2007

verloren voorwerpen 3

Ik vond in een kast een visitekaartje van mijn ouders. Naast hun beider naam stond rechts onderaan: p.f. Deze afkorting staat voor per felicitatie. Opeens wist ik het weer. Zo'n kaartje gebruikten mijn ouders als er iets te vieren viel bij iemand, die of een vage kennis was, of een beetje beneden de (midden)stand. Ze stuurden dan dit minimalistisch kaartje, zodat niemand kon zeggen dat ze geen aandacht hadden besteed aan een heuglijk feite bij b.v een buur, waar ze enigszins op gespannen voet mee leefden, of een klant, maar niet zo'n goeie. En subtieler, ook boven de stand, bij de dorpsdokter, werden ze soms bezorgd, maar dan als teken van onderdanigheid: we kunnen ons eigenlijk niet met uw huwelijksfeest bemoeien, dat past ons niet, maar we laten u weten dat we toch aan u denken. Ik bracht zo'n kaartje naar de feestplek, gooide het door de brievenbus en maakte mij uit snel de voeten.
p.f. ,ik was het kwijtgeraakt.
freek
Ook een verloren voorwerp teruggevonden? Mail metz en vertel uw verhaal

04 november 2007

archief

Het heeft ook in de landelijke kranten gestaan: onze Leeuwarder Courant heeft haar hele archief gedigitaliseerd en op internet gezet. Ons prachtblad is één van de oudste kranten van Nederland. Het Haarlems Dagblad als rechtsopvolger van de Opregte Haarlemmer Courant is, dacht ik, ouder. Dit archief nu is gratis te gebruiken omdat de L.C. vindt dat haar archief tot het cultureel eigendom van Friesland behoort. Kom daar maar 's om in het Westen. Betalen, mijnheer, voor elk artikeltje dat je wilt downloaden. Ik heb ingelogd en kwam na vijf minuten zoeken een advertentie tegen.


25-jarige echtvereeniging

van

Rienk O. IJkema, Schipper

en

Marijke J. Piso

Tjerkwerd, 30 april 1893

Hunne kinderen.


Eén van die kinderen was mijn beppe.
Wat valt er op in deze advertentie?
Overgrootvader Rienk voerde met trots de titel Schipper en overgrootmoeder Marijke stond met haar eigen (meisjes)naam in de advertentie. Dat was trouwens in die tijd gebruikelijk.
Nu kiezen vrouwen daar ook weer voor.

freek

03 november 2007

Kleinigheidje

Het is een kleinigheidje, een dagelijks terugkerend kleinigheidje dat maar niet wennen wil. Een politicus die tussen neus en lippen door verzint hoe de professional moet handelen. Ministers en wethouders die het beter weten. Zoals minister Vogelaar onlangs in Arnhem. "We moeten zoeken naar nieuwe methoden, naar een onorthodoxe aanpak van de problemen", zei ze. Op zich is dit al de nodige verwondering waard. Wat is bij voorbaat mis met oude methoden en een orthodoxe aanpak? Maar goed, van dit type verwondering kijken we niet meer op, afgestompt als we zijn. Interessant wordt het als ze een voorbeeld geeft van de zo begeerde nieuwe, onorthodoxe aanpak. Jongeren die keer op keer de wet overtreden, zouden door de rechters niet meer voor het laatste feit alleen moeten worden bestraft maar voor de optelsom van strafbare feiten. Vind je dat geen goed idee? Zou dat niet veel beter zijn? Ze schudt het zo maar uit de mouw en klinkt reuze tevreden. Tevredenheid die voortkomt uit het feit dat ze niet weet dat een dergelijk systeem al bestaat. Inrichting Stelselmatige Daders heet deze aanpak. Heeft de Tweede Kamer oktober 2004 ingevoerd. Honderden veelplegers zijn dankzij deze (inmiddels al een beetje oude) aanpak twee jaar van de straat gehaald. Kan iemand de minister inlichten?

Metz luistert radio

Djoeke 7

De schemer valt vroeg onder de bomen.

Een houtduif fladdert oorverdovend en onbehouwen

door de boomkruin en klapwiekt nerveus weg.

Even verder laat een roofvogel zich van een tak glijden

en zweeft geruisloos over het veld.

Drie reeën hebben de dekking van de bosrand verlaten

en staan schuchter op het geschoren maisveld.

alsof ze hier voor het eerst zijn.

De kleur van het bos is oud goud

En verder,...

god, wat is het verdrietig stil.

02 november 2007

Kleutertje luister

Onlangs luisterde ik 's middags radio in de auto. Terwijl Freek wandelde in stilte moest ik - van mezelf - luisteren naar minister Vogelaar in een zaal vol Arnhemmers. Stand.nl met zijn allen. Je zag haar als het ware op de hurken achter die NCRV-microfoon jaknikken tegen maakt-niet-uit welke Arnhemmer die maakt-niet-uit wat voor onzin uitkraamde. Als het maar uit of over zo'n wijk gaat. "Jaaahaaa", verklapte de minister in dat beschaafd platte toontje dat ze heeft gecultiveerd, "eerst had ik het over probleeeeemwijken, maar omdat ik zo goed naar jullie geluisterd heb, noem ik jullie nu .... aaaaaaaandachtswijken. En ook heb ik zelf het woordje pracht-wij-ken veranderd in.... krácht-wij-ken. Want het gaat toch om de bin-nen-kant. Om de ta-len-ten van de bewoners te ontwikkelen want o jee, wat zit er toch veel kracht en talent verborgen in de mensen."
En zo keuvelt ze maar door. Zo keuvelt de hele PvdA maar door. Klakkeloos gaan ze eraan voorbij dat veel mensen maar één talent hebben en dat het gemeen is om een halve zool wijs te maken dat hij eigenlijk president-directeur van Philips zou kunnen worden, net zo goed als het gemeen is iemand die in staat is een blokfluit correct naar de mond te brengen, voor te houden dat hij in het Concertgebouworkest thuis hoort.
Binnen dit sociaal-democratische circus van bedrog en paternalisme blaast minister Vogelaar het roemruchte radioprogramma Kleutertje luister nieuw leven in. Ze houdt daarbij zo'n beetje het midden tussen Moeder Theresa, Meindert het Paard en Ma Flodder.

Metz luistert radio

verloren voorwerpen 2

Plaats: Groningen, bij Gasuniegebouw de snelweg af, stukje rechtdoor, rotonde, rechtdoor, kruising met Paterwoldseweg. Ik zit in mijn auto voor het stoplicht te wachten. Aan de overkant van de straat zie ik een grote lichtbak op een gevel: Drogisterij De Spaanse Vlieg. Als twaalfjarige werd ik bijgepraat door een buurjongen van zestien die op een coaster voer en de hele wereld kende: Spaanse Vlieg, het wondermiddel dat op elk moment een paalstand in je broek kon bewerkstelligen en niet even maar desnoods een dag. Dat hing er van af hoe veel je gebruikte. Het woord Spaanse Vlieg was bij mij als parate kennis verdwenen, maar werd door de drogist in Groningen weer tevoorschijn getoverd. Hoe komt die man (vrouw?) er trouwens bij om zijn (haar?) zaak De Spaanse Vlieg te noemen.
Mail uw verloren voorwerp naar Metz en vertel uw verhaal.
freek

01 november 2007

Van Stokkum is dood

...de Volkskrant, donderdag 1 november...

Oprichter bungalowpark "Cantecleer" te Groesbeek, dat is te weinig gezegd.
Voor ons, kinderen in de jaren zestig, waren meneer en mevrouw Van Stokkum de vader en moeder aller vakantieën. Onaantastbaar, zonder leeftijd en voor eeuwig belast met de leiding van de hemel op aarde: Cantecleer. Koninginnedag op 30 april was natuurlijk leuk geprobeerd maar de ware feestdag was 1 augustus, de verjaardag van mevrouw Van Stokkum. Zonder uitzondering liep dan geheel het bungalowpark uit naar de eendenvijver om haar, terwijl zij fris gekapt stond te glimlachen op het voor ons ontoegankelijke terras van het Grote Huis, een aubade te brengen. Er was zang, koek, de lekkerste limonade ter wereld, er was spel (mijn vader was scheidsrechter bij het sjoelbakken, mijn moeder bij het zaklopen), er waren verkleedpartijen, wedstrijden theedoeken ophangen en ballonzitten, en nooit was er regen. Dat regelde meneer Van Stokkum allemaal want toen al stond hij dicht bij de Schepper. Hopelijk kan ik eerdaags foto's van deze feestelijkheden toevoegen. Broers zijn ingeschakeld.

...rechts op het bordes het echtpaar Van Stokkum, 1 augustus 1965...


...finale zaklopen, 1 augustus 1965...

Ook in culturele en technische zaken was meneer Van Stokkum de rest van Nederland deccenia vooruit. Zo maakte hij speelfilms in kleur. Deze films, die jaarlijks in Malpertuus, het multifunctionele centrum van Cantecleer, werden gedraaid op een 16 mm-projector, speelden zich af op het beboste terrein van Cantecleer waar zich steevast een boef verstopt had. Hij hield zich op in huisje Reinaert de Vos (of was het Isegrim de Wolf?) met geld dat hij had gestolen uit de stoomtrein die twee maal daags vlak langs Cantecleer naar Kleef reed. De Great Train Robbery was kinderspel vergeleken bij de rolprenten van Van Stokkum.

In 1994 was ik in de buurt voor een cursus buurtwethouder. Het is niet anders. Ik wandelde 's middags over de verroeste spoorbaan naar het opgeheven bungalowpark. Nou ja, opgeheven. Een slagboom blokkeerde de toegang vanaf het spoor. Tientallen Somalische kinderen speelden op de houten balk bij het droge zwembadje en klommen in de verveloze giraf. Bij de witte halfsteens huisjes hingen moeders heel veel was op. Het Grote Huis was leeg, de keuken dicht. Alleen de eendenvijver was nog net als vroeger. Alleen wat kleiner.

Metz leest de krant

Goedemorgen de mantelzorger (50) - roerende woonvoorziening

...klik op de brief voor een groter beeld...

- "Maar ik WIL helemaal geen geld. Ik wil dat ze die deur maken. KLAAR. Ook voor de buurvrouw van 83. Die krijgt hem met twee handen nauwelijks open. Het is toch godgeklaagd dat ik daar een formulier voor in moet vullen."
Bozer en bozer wordt buurvrouw De Vries. Allemaal de schuld van een brief van de Amsterdamse Dienst Zorg en Samenleven.
- "Wee Em Oo, Cee Ie Zet, wat is dat in vredesnaam? Eens, oneens, niet aangekruist, wel aangekruist, ik snap er niks van".
De buurvrouw, zoveel is duidelijk, draait zich helemaal vast in de brief. Zou het meegezonden formulier uitkomst bieden? "Voor onderstaande product(en) in het kader van de Wmo is door het CIZ als volgt aan de gemeente geadviseerd: woonruimte aanpassing - positief - eens - oneens".
Dat is voor de elektronische deuropener, gok ik haar gerust. Daar was namelijk een mevrouw voor op bezoek geweest. Om de buurvrouw op haar gemak te brengen, vullen we samen het formulier in. Dat gaat goed tot het blanco hokje bovenaan de achterzijde: "Aankruisen wanneer u een woonruimteaanpassing of een roerende woonvoorziening > € 1525 in de vorm van een persoonsgebonden budget (pgb) wilt ontvangen. - 0 - Ik heb ervoor gekozen de woonruimteaanpassing / roerende woonvoorziening als pgb te ontvangen. Een financiële vergoeding moet worden overgemaakt op bank/girorekening: ..."
- "Maar ik WIL geen geld..."

Metz de mantelzorger

verloren voorwerpen 1

Soms kom je op de dag iets tegen, waarvan je dacht dat het verdwenen was,dat het niet meer bestond, uitgestorven, maar als je het dan onverwacht toch ziet, ruikt of hoort, het nog allerlei associaties en herinneringen bij je oproept. Zo liep ik gisteren langs een grote maar wat vervallen boerderij, waar tegen de gevel het bord was geschroefd: Onbewoonbaar Verklaarde Woning (wit met zwarte letters) Ik had zo'n bord sinds mijn jeugd niet meer gezien, maar het bestaat dus nog. Als kind woonde ik aan de hoofd-en winkelstraat van ons dorp. Haaks vanaf die straat liepen allerlei nauwe steegjes naar de Kolk, een binnenhaventje. Het waren éénkamerwoningen: kamer met keukenhoekje beneden, slaapkamer boven of wanneer men een gordijn had gespannen, twee slaapkamertjes boven en de w.c. buiten. Naast de winkel van mijn ouders liep de Jodensteeg (volksmond, verder naamloos, toen). Breedte één meter in het begin en verderop een meter of drie/vier. Bij de zes woninkjes die daar stonden hing dit bord naast de voordeur. Hippie (Hilbert) woonde er bij zijn grootmoeder (had hij wel ouders?) Ik kwam wel 's bij hem. Grootmoeder sprak met een Gieters accent, was dus een nazaat van de veenarbeiders uit Giethoorn, die vroeger in onze contreien de turf staken. Het was aardedonker in het huisje in mijn herinnering. Die bordjes hingen er jaren, terwijl er gewoon mensen in bleven wonen. Onverklaarbaar bewoonde Woning, was de standaardgrap voor deze situatie.Bij deze een rubriek: gevonden voorwerpen. Mail Metz het verloren voorwerp, dat u weer terug vond en vertel uw verhaal er bij. Wij blijven ook ons best doen.
freek