verloren voorwerpen 10

Over de weilanden komt vanaf Tjerkgaast een doffe knal aanrollen. Ik wist het meteen: dit was geen vuurwerk uit de Volksrepubliek China, maar dit was carbidschieten. Ik heb dit woord al minstens veertig jaar niet gebruikt: carbidschieten. Als jongen gebruikte ik het wel.
'Ga je mee carbidschieten...' We gingen dan eerst naar de groenteboer voor een leeg augurkenblik met deksel; dan naar de smederij van Wassenaar voor een paar brokken carbid, een donkergrijze materie; sloegen met een grote spijker een gat in de bodem van het augurkenblik, stukje carbid erin; één van ons met de piemel erboven, beetje druppelen, afknijpen en deksel op het blik. Het stuk carbid ging nu bruisen en gassen. Blik nu op de zijkant op de grond leggen; een voet er op en een lucifer bij het gat en met een knal vloog het deksel er af. Wij jongens van het dorp deden dit dus met conservenblikken, de boerenjongens van de streek gebruikten grote melkbussen. Die donder kon je in half Friesland horen. Zoals daar onder Tjerkgaast toen ik carbidschieten terugvond.
freek

oudejaarsavond

Een aantal jaren geleden woonden we aan een stedebouwkundig gewilde straatvorm, die opkwam in de jaren zeventig: de carrévorm. De filosofie hierachter was dat buren veel met elkaar te maken zouden hebben; ze waren immers bijna allemaal in het zicht. Op oudejaarsnacht stond ons pleintje vol met flessen, waaruit vuurpijlen werden afgestoken en verantwoorde vaders liepen met kinderen, die voorzichtig sterretjes vasthielden. Er was dus van alles wat. C. woonde tegenover mij, was al jong met werken begonnen in het grondverzet en hengstte walbeschoeiingen bij de rijkaards in onze omgeving de grond in. Hij had die avond ook illegaal vuurwerk en het scheen dat er iets mis was gegaan, want op een gegeven moment stond een groepje rond iemand die op de grond lag. Als buurman ga je dan even kijken en ik voegde mij bij de paar stille omstanders, terwijl ons pleintje zich rood kleurde vanwege de bengaals vuurwerkpotten die nu elders op het plein werden ontstoken. De jongen op de grond lag stil, de linkerkant van zijn hoofd zat onder het bloed. Buurman C was het huis ingevlucht, uit schaamte, uit angst, uit paniek, ik heb het hem nooit gevraagd. Toen er een ziekenwagen ons pleintje opreed kregen meer mensen in de gaten dat er stront aan de knikker was. De volgende dag meldde het NOS-journaal dat er bij de oudejaarsviering weer enige vingers waren zoekgeraakt en dat er één dode viel te betreuren: die jongen op ons gezellige jaren zeventig pleintje.
Ik wens u een geruisloze overgang naar 2008 toe.
freek

Dagboek uit een wachtwijk (7) - de gesloten speeltuin

Op de valreep nog een laatste bericht.

...Het Parool, vandaag...

In het kader van de vernieuwing van het welzijnswerk in mijn Vogelaarwijk, is de beheerder van speeltuin Nico ontslagen. Vrijwilligers zijn besteld om het werk onbetaald voort te zetten, maar juist deze vrijwilligers gaan morgen, samen met buurtbewoners (civil society!), demonstreren tegen het ontslag van beheerder Nico Appelboom.
Op voorhand is het een achterhoedegevecht. De winnaar van de uitgeklede aanbesteding (onbereikbaar voor commentaar) heeft namelijk op een website verklaard dat de speeltuinen voorlopig dicht gaan.
Waarom?
De speeltoestellen zijn allemaal onveilig verklaard. Voldoen niet meer aan de standaard.
Ik weet hoe dat komt. Tijdens de overdracht van gesubsidieerde welzijnsstichting naar commerciële marktpartij, wilden de wippen in ene niet meer wippen, stopten de banen plotseling met glijen en staakten de schommels boos.

Metz dacht

Afwezig

In verband met een bezoek aan enkele Europese hoofdsteden, verschijnen er tot 5 januari geen nieuwe berichten van mijn hand.

Metz op vakantie

NOVA

Gisteren kondigde NOVA met enige trots aan dat ze een discussie met Wilders zouden uitzenden, waarbij hij (Wilders) onder andere uit de doeken zou doen wat het geheim van zijn succes was. Ik dacht nog verrast dat Wilders zich aan de desk van NOVA zou wagen om te worden geconfronteerd met een scherpzinnige interviewer en/of een andere politieke analyticus met lef. Wilders doet dat immers nooit; hij spreekt liever van de kansel der Tweede Kamer of geeft kant en klare soundbites aan de pers, die dan wel gaat lopen. Het bleek ook niet waar te zijn. Wilders liet zich in de Tweede Kamer en niet live interviewen door een ober-kelner van NOVA, die hem gedienstig de vragen aanbood. En het geheim van zijn succes: 'Je kiest een punt en verzint er dan goede argumenten bij.' Let dus, a, op de volgorde: eerst het onderwerp, dan de argumenten en b, het werkwoord verzinnen!
freek

Zet maar in de schuur

...pamflet...

In de brievenbus vond ik onlangs bovenstaand pamflet. Een pleidooi tegen het beschimpen van de Koran op een toonhoogte en met een woordkeus die mij deed denken aan de Jehova's getuigen. Die kwamen niet alleen je brievenbus vervuilen met steng religieuze prietpraat maar belden bovendien aan. "Ik kom u de leer van Christus brengen", riepen ze door het trappenhuis en volgens het grapje moest je dan antwoorden: "Zet maar in de schuur".
Net toen ik het papiertje wou gooien in de doos met Sursum Corda's, folders van de Kiloknaller en andere ongevraagde post, zag ik dat Het Parool er de editie van donderdag mee opende.

...voorpagina Het Parool, donderdag...

Zo, dacht ik, dat is zeker nieuws! En ik herlas het pamflet nog een keer. Op zoek naar nieuws. Maar hoe ik ook las en herlas, ik kwam niet verder dan de verzuchting dat hier een religieus genootschap aan het woord is en dergelijke genootschappen stoppen nu eenmaal veel hoofdletters, waarheden, uitroeptekens, citaten, herhalingen en bijvoegelijke naamwoorden in hun zinnen. Ja, wat opviel was het hanteren van de Nederlandse taal, terwijl de brief duidelijk gericht is aan Marokkanen en Turken. Het gaat blijkbaar goed met de taallessen en de integratie.
Ach, zo goed als je Wilders geen aandacht moet geven (die man is nu eenmaal desperaat op zoek naar aandacht, daarom doopte hij eerst zijn haar in de bleek en daarna zijn meningen in het zuur), moet je dit soort brieven niet te hoog in de lucht steken.
'Niet op reageren, Lena', riep Wim Sonneveld ooit. En zo is het. Mijn Turkse buurman heeft het pamflet al in de doos met oude kranten gegooid en de vader van Mohammed van de overkant gooit sowieso bijna alles weg wat in zijn brievenbus terecht komt. Ook Ali, van het portiek daarnaast, verdenk ik ervan geen acht te slaan op dit soort kerkberichten. Sterker nog, ik verdenk hem ervan helemaal nooit naar een moskee te gaan.


Metz leegt zijn brievenbus

Pond prei

...Het Parool, 24 december...

Jaap Seidell, hoogleraar voeding en gezondheid aan de Vrije Universiteit zegt het, dus wie ben ik om het met de professor oneens te zijn? Vroeger had ik het ook altijd aan de stok met de professoren van de VU - standaard, zonder na te denken, te luisteren of om me heen te kijken - dus wat dat betreft voelt het vertrouwd. En net als toen, heb ik nu weer het idee dat de professoren aan de VU met hun hoofd in de wolken der wetsidee lopen en niet weten wat een pond prei doet. Maar ditmaal heb ik wel geluisterd en om me heen gekeken. Zo weet ik dat een pond prei € 0,79 kost. Een pond lof doet € 0,99, spruiten € 0,89 en kool kost per kilo € 0,99. Stukje vlees erbij? Gehakt en lamskoteletjes haal je voor bijna niks bij de Turk, net als citroenen, kruiden, kiwi's en tomaten. Ja, het is stil geworden bij de voedselbank. Maar de professor wil vanaf zijn wolk bewijzen dat arme mensen door geldgebrek wel ongezond móéten eten. Zoals politici willen dat er voedselbanken bestaan want dan kunnen ze het erg vinden dat er voedselbanken bestaan.
Wetenschappelijke lulkousenband en politieke zwetskoekerij.
Gezond eten is goedkoop. Voor de prijs van één happy meal (€ 3,75) eet je de hele week verse groenten. Behalve de professor want die denkt dat vette tonijnsalade van Johma gezond is.
Rare mensen, daar op de VU.

Metz leest de krant

leve de natuur 30

Het dieseltreintje van Leeuwarden naar Groningen rijdt over een dijktracé, dus je kijkt mooi over de weilanden heen. Die zijn hier in overvloed, tot aan de horizon. Eén stuk land was opnieuw ingezaaid en de boer had voor de zekerheid drie vogelverschrikkers geplaats om sneupers van het land te houden. Hij had er zijn best op gedaan: om het kruishout was een blauwe overall gedrapeerd en één vogelverschrikker had het afgedragen zondagse hoedje van zijn vrouw op. Daar zal wel even om gelachen zijn aan de boerenkeukentafel. Het was juist bij deze vogelverschrikker dat een dertigtal zwanen zich te goed deed aan het jonge groen.
freek

De Portier is dood

De Portier, onder deze nom de plume schreef Marco op de buurtwebsite zeeburg.nu. Beheerst boos hekelde hij de achteloosheid waarmee het welzijnswerk wordt verramsjt. Als kraker uit de jaren zeventig van de vorige eeuw is hij in de buurt blijven hangen, en meer en meer ging de buurt een beetje aan hem hangen. Ook onderhield collega Marco een eigen weblog en - hopelijk blijft-ie in de lucht - een knappe site over plantjes en bloemetjes.

Eigenlijk heb ik geen recht van redevoeren: ik kende Marco nauwelijks. Hij was de vriend van een vriendin van mijn vriendin; onze kringen raakten elkaar slechts op een enkele verjaardag. Tot voor kort. Gedeelde kriegeligheid over de verkwanseling van het welzijnswerk, bracht ons in contact. Op zijn verzoek sprak ik onlangs de stadsdeelraad toe op een politiek avond. Hij moest zelf die avond verstek laten gaan. Griepje, dacht-ie. Nu is hij dood. De Portier heeft zichzelf op eerste kerstdag naar buiten gelaten. Marco Bleeker is 54 jaar geworden.


Metz in de buurt

Kyrieleis

Het was kwart over zeven in de ochtend van Eerste Kerstdag, dat een aantal koperblazers uit een naburig dorp (zelf hebben wij geen muziekkorps meer) hun noten de winterlucht in stootten: Nu sijt wellecome, Jesu lieven heer. Ik ging er 's lekker voor liggen. Omdat er wat wind stond, zwollen de ijle koperklanken bij flarden aan tot bazuingeschal. Als kind, door mijn ouders voor de algemene ontwikkeling naar een zondagsschool gestuurd, vond ik de tekst magisch en droevig, zonder te weten waarom. Nu denk ik het te weten: het is een lied waarin zowel de geboorte als de dood wordt bezongen: Hier al in dit aertrijck sijt gij gesien noyt meer, Kyrieleis (Ontferm u heer) Ik dacht daar aan, op die vroege ochtend van Eerste Kerstdag, aan dingen die voorbij gaan.
freek

kerstverhaal

Balk is een plaatsje bij ons in de buurt en waar Herman Gorter zijn inspiratie voor zijn lyrisch gedicht 'De Mei' heeft opgedaan. Zo'n plaatsje met een gracht (afwateringsriviertje) , de Luts, er dwars door heen; leilinden aan weerzijden. Dit watertje verbindt de bossen van Gaasterland met het Slotermeer. Welnu: de twee bruggen over de gracht zijn verlicht onder de brugbogen. Maar nu heeft men ontdekt dat de Luts een fourageroute is voor vleermuizen, die 's nachts tussen Gaasterland en het Slotermeer pendelen. Het licht onder die twee bruggen maakt hen wat schrikachtig. Dus komt er een vleermuisverklikkersysteem: sensoren bespeuren de zwerm vleermuizen op tijd en doen de lichten onder de brug doven. Welnu, ik hoop dat u dit verhaal, vertelt tijdens uw kerstdiner of desnoods bij de borrel op Oudejaarsavond. De impliciete moraal is natuurlijk dat wij mensen een beetje rekening met elkaar moeten houden, net als Balk dat doet met zijn vleermuizen. Zoiets geeft een kerstdiner wat cachet.
freek

Goedemorgen de mantelzorger (52) - eindejaarspost

"Ik heb een hele stapel brieven. Wat moet ik ermee?"
Buurvrouw De Vries klinkt wanhopig door de telefoon. Als ik even later aan haar keukentafel zit overhandigt ze me een pakketje brieven, bijeen gehouden door een postbode-elastiek. "Hier jongen, ik word er gek van. Wat moet ik hier nu allemaal mee?".

Op 16 november schrijft de Gemeentelijke Dienst Zorg en Samenleven:
"Geachte mevrouw De Vries,
Kerstmis 2007 lijkt nog ver weg, maar de vervoerders Stadsmobiel en Connexxion zijn al druk bezig met de planning van uw vervoer. (...) Er wordt hard gewerkt om de kwaliteit van het Aanvullend Openbaar Vervoer verder te verbeteren. In 2008 willen wij u graag nog beter van dienst zijn. (...) Kijk ook eens op onze website voor de laatste nieuwtjes over het AOV."
- Niks mee doen, buurvrouw.

Op 19 november probeert de Gemeentelijke Dienst Werk en Inkomen - elk jaar hetzelfde liedje - de buurvrouw met valse beloften los te weken van haar huidige ziektekostenverzekering. Of ze maar over wil stappen naar Agis.
"Geachte mevrouw,
Kent u de Collectieve ziektekostenverzekering van de gemeente Amsterdam? Hiermee kunt u zich extra goed verzekeren tegen ziektekosten voor weinig geld. (...) Stuur het formulier in de antwoordenvelop vóór 10 december 2007 terug. Een postzegel is niet nodig. (...) U krijgt van Agis de polis toegestuurd."
- Niks mee doen, buurvrouw.

Op 22 november stuurt de Gemeentelijke Dienst Zorg en Samenleven een brief over haar aanvraag voor een elektrische deuropener.
"Geachte mevrouw,
Onlangs ontving ik uw aanvraag om woonruimteaanpassing, samen met een advies van het CIZ Amsterdam. (...) Na ontvangst van de prijsopgave en de toestemming van uw huiseigenaar, neem ik een definitief besluit over uw aanvraag. U krijgt hierover een schriftelijk bericht."
- Niks mee doen, buurvrouw.

Op 27 november een brief van Zilveren Kruis / Achmea.
"Geachte mevrouw De Vries,
Alstublieft, hierbij ontvangt u een overzicht met informatie over de afwikkeling van uw nota's."
- Niks mee doen, buurvrouw.

Het is 6 december. De belastingdienst stuurt een definitieve berekening van de zorgtoeslag.
"Door u te ontvangen € 0".
- Niks mee doen, buurvrouw.

Ook op 6 december stuurt de Gemeentelijke Dienst Zorg en Samenleven een brief,
"Geachte mevrouw,
Onlangs diende u bij de gemeente Amsterdam een aanvraag in voor het treffen van woonruimteaanpassingen. In deze brief reageren wij op uw aanvraag. Wij besluiten u de aanpassingen toe te kennen volgens het u toegezonden voorstel woonruimteaanpassing. (...) Met deze toekenning compenseren wij de beperkingen die u ondervindt in het normale gebruik van de woning".
- Niks mee doen, buurvrouw. Nee, er staat niet in wanneer ze beginnen aan de voordeur maar het gaat wel gebeuren.

Op 7 december een brief van de belastingdienst over de definitieve berekening van de huurtoeslag.
"Door u te ontvangen € 0".
- Niks mee doen, buurvrouw.

Nuon stuurt op 10 december een brief.
"Geachte heer, mevrouw,
Om het milieu te beschermen, heeft u al gekozen voor NatuurStroom van Nuon. (...) Als u nú kiest voor Nuon Gas ...(...) Overstappen op Nuon Gas met NatuurCertificaat is heel eenvoudig. Vul vóór 31 december 2007 het antwoordformulier in en stuur dit zonder postzegel retour."
- Niks mee doen, buurvrouw.
"Dat formulier heb ik al opgestuurd, jongen. Da's voor het milieu."

Op 12 december een brief van Valys, de dochter van Connexxion die het landelijk vervoer moet regelen.
"Geachte reiziger,
Met deze brief willen wij u informeren over het laatste Valys-nieuws. Recentelijk zijn door het Ministerie van VWS de kilometerbudgetten voor 2008 vastgesteld. Het standaard kilometerbudget is gelijk gebleven voor 2008 en bedraagt 750 kilometer per jaar. (...) Wij wensen u veel reisplezier!"
- Niks mee doen, buurvrouw.

Op 18 december is er weer een brief van Nuon. In dikke letters staat boven de aanhef Reageer vóór 31 december en compenseer uw CO2-uitstoot.
"Geachte heer, mevrouw,
Vorige week ontving u van ons een brief waarin we u de mogelijkheid gaven de CO2-uitstoot van uw gasverbruik te compenseren. Een CO2-neutraal huishouden is ook voor u een goed voornemen voor het nieuwe jaar. (...) Vul vóór 31 december 2007 (...) zonder postzegel (...) Wij helpen u graag verder."
- Niks mee doen, buurvrouw.
"Moet ik dat formulier nu nóg een keer opsturen?"

Op 18 december stuurt Zilveren Kruis / Achmea weer een brief.
"Geachte mevrouw De Vries,
Per 1 januari 2005 is voor ziekenfondsverzekerden de no-claimregeling ingevoerd. (...) U heeft de vastgestelde limiet van EUR 255,00 bereikt. Hierbij informeren wij u over de gevolgen voor uw persoonlijke no-claimteruggaaf."
- Niks mee doen, buurvrouw.

Op 21 december weer een brief van de Gemeentelijke Dienst Zorg en Samenleven.
"Geachte mevrouw De Vries,
Op 1 januari 2007 is de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) ingevoerd. Deze wet regelt ook de huishoudelijke verzorging uit de AWBZ. Door de invoering van deze wet moet uw huidige AWBZ-indicatie Hulp bij Huishouden omgezet worden naar een nieuwe Wmo-indicatie. Maar u hoeft niets te doen".
- Niks mee doen, buurvrouw.

Ook op 21 december stuurt Amsterdam Thuiszorg een brief.
"Geachte heer/mevrouw,
U bent van Amsterdam Thuiszorg gewend, dat u in de loop van december de alfa-uren-formulieren voor het komende jaar krijgt toegezonden. (...) Daarnaast willen wij u hierbij informeren dat Amsterdam Thuiszorg de WMO aanbesteding binnen de gemeente Amsterdam toegekend heeft gekregen. Dit betekent dat er niets zal wijzigen in de dienstverlening aan u."
- Niks mee doen, buurvrouw.

Metz de mantelzorger

oertijd

Om bij het voetballen te komen moet ik vaak door de onderwereld van wellevendheid en stuit op oeroude fenomenen, die een stammenstrijd rechtvaardigen. Op mijn weg ligt namelijk een café waarin en waarbij traditioneel de supporters van de tegenpartij zich verzamelen. Zo ook gisteren. Ik had even tijd nodig om door die kluwen te geraken en kwam in de buurt van een jongetje van, pak 'm beet, zestien, zeventien jaar, die druk in z'n mobiel sprak: '...dan kom ik morgen even langs, dan zien we wel verder, want, wacht even...'. De jongen brak het gesprek af, zoog zijn borstkast vol met verse lucht en brulde een lied met één repeterende regel: 'Daar moet een piemel in...'. Het groepje supporters werd gepasseerd door een jonge meid op een fiets, die overstoorbaar doorreed. Het jongetje hervatte na deze krachtige explosie zijn gesprek in zijn mobiel.
freek

Willen is kunnen

...Het Parool, vrijdag 21 december...

...de Volkskrant, vrijdag 21 december...

Ik zit niet in de Tweede Kamer en dat is jammer want ik zou namens de PvdA vóór de motie tegen torenhoge salarissen bij de publieke omroep hebben gestemd. Nu heeft partijgenoot Martijn van Dam namens de sociaal-democraten tégen gestemd. De praatjesmakers en plaatjesdraaiers mogen wat de PvdA betreft ongelimiteerd graaien in de publieke kas. Gelukkig heeft mijn partij het niet alleen voor het zeggen en is de motie aangenomen.
Van Dam maakt bij zijn uitleg een klassieke beginnersfout: hij gebruikt twéé argumenten in plaats van één. Hij gaat er van uit dat twee beter is dan één maar vergeet dat argument twéé haaks staat op argument één. Argument één wordt als het ware geneutraliseerd door argument twéé. Netto resultaat: nul.
Want wat zegt hij eerst?
"Het zou toch zonde zijn als Paul de Leeuw moest vertrekken".
Nu ja, daar kun je over twisten, veel mensen tanen ook niet meer naar Jack Spijkerman, maar laten we omwille van het gemak Martijn steunen in zijn redenering, die dus luidt: áls we de salarissen limiteren op 171.000 euro, dán vertrekt Paul de Leeuw en dát willen wij niet. Dus stemmen we tegen de motie.
Zou de socialistische woordvoerder het hierbij hebben gelaten, dan had ik nu geen stukje. Okay, het is Van Dam kwalijk te nemen dat hij ongebreidelde schraapzucht naar willekeur goedkeurt (De Leeuw wel, Niehe niet?) en daarmee een heel nieuwe invulling geeft aan het programma-onderdeel spreiding van inkomen. En bovendien zou je van een sociaal-democratisch Kamerlid mogen verwachten dat hij óók zijn geliefde Witteman, De Leeuw en Smeets oproept tot enige matiging bij het opsouperen van belastinggeld.
Maar zo is deze Van Dam niet. Hij gooit er een tweede argument overheen, dat ervan uit gaat dat hij een vertrek van Smeets, Witteman en De Leeuw helemaal niet erg zou vinden. Maar helaas, er zijn praktische bezwaren.
"Je krijgt het nooit geregeld".
Dit is het standaardargument van iemand die wél wil, maar níét kan.
Iemand die níét wil, maakt zich per definitie niet druk over de uitvoerbaarheid. Dat is immers een vraagstuk voor de mensen die wél willen.
Ik wil niet schaatsen en bovendien heb ik maar één been.
Ik wil geen salarisverhoging en bovendien heb ik geen baan.

Metz leest de krant

leve de natuur 28

Omke Douwe had twee hazen voor me geschoten en omdat Omke D door zijn rug was gegaan had jager B. ze gevild en in braadklare moten gehakt. Mooie jonge hazen; mijn vrouw heeft geen groot kookrepertoire, maar haas is vanuit haar beperkt assortiment een voltreffer. Jager B vertelde van de jacht; hij is zorgvuldig in zijn afschot van hazen en vossen doet hij er bij. Vossenjacht is een nachtjacht met lichtbakens. Jager B. mag tachtig vossen schieten dit jaar en hij was tot achtenzeventig gekomen. Vannacht zouden wellicht de laatste twee het loodje leggen. Dit aantal, zei jager B, is uitsluitend van toepassing op de gemeente Heerenveen en hij schiet ze overal: op fietspaden, op het industrieterrein, bij de bossen van Oranjewoud. Een ware plaag, zei jager B en daar was G., die weidevogels beschermt, het wel mee eens.
freek

rooie

Arne Jansen vond dat het mooi genoeg was geweest en er verschenen verschillende artikelen in de bladen over hem en die ene hit:' Meisjes met rode haren'. In De Pers (pak dat blad) werden diverse roodharige dames aan het woord gelaten, van Elsbeth Etty (is die echt rood?) tot Barbara Barend. Zelf was ik vroeger 'peenkleurig', hetgeen nog erger is dan roodharig, dus het artikel had mijn interesse. Vooral toen ik las dat roodharige VPRO programmamaakster Djoeke Veeninga liet weten dat ze in 1979 een landdag voor roodharigen had georganiseerd. Dat klopte, want ik was er bij toen. In de Pekingtuin in Baarn speelde dit evenement zich af en ik herinner me alleen nog dat er veel rossige en minder rode types waren en de slenterende pantoffelparade door het Baarnse park. Eigenlijk was de tijd van 'rooie vuurtoren', 'knipperlicht' of heel gewoon 'rooie' al voorbij. De allochtonen waren in aantocht.
freek

stapelen 18

Gisteren zaten veel stenen en tegels aan elkaar gevroren. Ook al ging je met je hele gewicht aan zo'n tegel hangen, het bleef 'vastgeplakt' aan de rest van de tegelstapel. Ik ging daarom over op de 'even-laten-schrikken-techniek'. Zette daarvoor een beitel tussen twee stenen en gaf een venijnig klapje met een mokerhamer. Promp liet de tegel los uit zijn ijskoude omarming en gaf zich gewonnen voor een muurtje, dat ik aan het bouwen was. Met Johan en Siebe op dat muurtje, een kop koffie gedronken met een stuk oranjekoek ('gebakje voor de armen', zei Johan, die verstand heeft van oude volksgebruiken) vanwege de jubilea deze week.
freek

Heel hechte gemeenschap

...Olieberg, voorkant...

...Olieberg, achterkant...

Op weg naar een conferentie over sociale cohesie in het Haagse Congresgebouw, dat tegenwoordig World Forum Convention Center heet, kwam ik terecht in een heuse file en belandde daardoor uren te laat in Den Haag.
Een vrije middag!
Wat nu te doen? Ik zou kunnen gaan kijken naar mijn geboortehuis, om de hoek van het Congresgebouw in de Nicolaïstraat, maar dat kwam me een beetje pathetisch over. Nee, ik moest wat dichter bij mijn taakje van de dag blijven en besloot tot een onderzoek naar de "Woeste Hoogte", ooit de meest beruchte buurt van Scheveningen, een buurt die bol stond van van de sociale cohesie.
In een voordracht voor lokale politici had ik onlangs deze wijk als getuige opgevoerd voor de stelling dat een hoge score voor sociale cohesie eigenlijk onwenselijk is, omdat dit duidt op crimineel en intolerant gedrag van de bewoners. Op het duin lag hier ooit de Magneetstraat, een halfronde straat waar vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw arme vissers woonden. Het buurtje heeft nooit een goede naam gehad en in de jaren zestig ging het van kwaad naar erger. De overheid kwam de straat nauwelijks nog in, schoolgang werd verijdeld en de cohesie bereikte een buitengemeen klef stadium. Het werd oorlog tussen "wij" van de "Woeste Hoogte" en de rest van de wereld. Ruzies, diefstal en heling kwamen in het basispakket der omgangvormen; ontsnappen werd steeds moeilijker. Het wijkje is, na een verandering van naam in 1970 (Magneetstraat werd Ducdalfstraat, maar woest bleef de hoogte) uiteindelijk gesloopt. In 2006 is op de lege duintop een fors nieuwbouwcomplex gebouwd, de Olieberg. Ook oude bewoners mochten terugkeren en gezien de Toeten, Vinken, Roggen en Pronken op de naambordjes heeft een aantal dat ook gedaan. Meneer Vink verklaarde in een radioprogramma dat er nu teveel kouwe kak woont. Het moet gezegd, de Olieberg straalt weinig uit. De straatjes er omheen zijn op een enkeling na leeg en die enkeling kijkt me bestraffend aan. Ik ben bij voorbaat bij de kouwe kak ingedeeld, maar ja, als je uit het Statenkwartier komt, klopt dat eigenlijk ook wel.

...Toet, Pronk, Vink, Rog...

Metz in het land

rectificatie

Bij het plaatselijk weekblad hier ter omgeving, werken consciëntieuze journalisten. Een foutje in de berichtgeving wordt de volgende week gecorrigeerd. Hier volgt zo'n correctietekst, zonder verder commentaar:

In het rechtbankartikel 'Dit is geen aquaplaning, maar alcoholplaning', in de vorige editie van deze krant is de relatie van de dader, de partner en het slachtoffer, niet altijd juist omschreven. In kolom 2, 2e alinea is de 'ex-vriendin' niet correct. Zij was op dat moment nog steeds zijn vriendin. In Kolom 3, 2e alinea staat 'de woning van de ex van zijn partner'. De verdachte vond het nodig om zijn ongenoegen te uiten over de wijziging van de omgangsregeling van de twee kinderen (deze was gewijzigd op verzoek van de raad van de Kinderbescherming en de politie). Verder smeet de verdachte niet één steen door de ruit, maar twee stenen en stond hij in de hal van de woning te vechten met de ex van zijn partner en niet, zoals abusievelijk stond vermeld, met de nieuwe partner van zijn ex.

freek

SHOOT!!!

...Het Parool, vandaag...

Dit alles in het kader van opnamen voor SHOOT!!!, het nieuwe double-reality-programma van RTL-9, waarin acteurs opdracht krijgen om voor een verborgen camera midden in een stad, zonder iemand in te lichten, een filmopname na te bootsen die zo schokkend is dat de lokale autoriteiten geprikkeld worden om in te grijpen.

Metz leest de krant

De muur

...Haarlems Dagblad, 13 december...

Tuinders in het Westland leveren vier keer zoveel stroom als de kerncentrale in Borssele.
Hoeveel zegt u?
Vier keer!
Wat gebeurt er met deze nieuwe energiebron?
Niets.
De tuinders kunnen hun overtollige elektriciteit niet kwijt op het net omdat, met dank aan privatisering en marktwerking, de overheid geen zeggenschap meer heeft over het hoogspanningsnet. En de marktpartijen, producenten en beheerders, die willen helemaal geen groene stroom van slimme tuinders. Die willen veel geld verdienen aan de stroom van hun eigen nog te bouwen vieze kolencentrales. En dus hebben ze alle leegstand op het net zogenaamd gereserveerd.
Het zijn ouderwetse oostblokmethoden. Vóór de val van de muur waren alle tafeltjes in alle restaurants in Oost Berlijn steevast gereserveerd voor de genossen van de partij-afdeling Leipzig.
In Oost Europa hebben ze de muur naar beneden gehaald. In Nederland is er eentje opgebouwd. De muur tussen de publieke zeggenschap en de publieke belangen.

Metz leest de krant

Circusdirecteur 2

Jan Peters was de kortgedingrechter die directeur Kesler van de KNVB zijn werkelijke aard ontfutselde, toen hij uitsprak dat agenten actie mochten voeren tijdens belangrijke voetbalwedstrijden. Die Kesler ontstak daarna in woede, dacht na, schreef een paar mooie oneliners op en belegde een persconferentie. 'Het is Jan Peters weer gelukt', dacht ik met voldoening. Vroeger maakte ik een klein tijdje muziek met hem; hij was aankomend trommelslager en ik beginnend saxofonist. Hij kon, zelf na enige oefening, nog geen vier in de maat slaan dus sloeg hij de trommel met gedoogsteun, omdat het toch maar alleen voor de verkiezingen was. Later vormde ik met hem de kop van een politieke partij in de Raad van Loenen aan de Vecht. De meeste raadsleden moesten het hebben van incoherente, emotionele toespraken en standpuntbepalingen, die bol stonden van vooroordelen en dropen van enge belangenbehartiging. Jan fileerde dan die standpunten door zijn lancet in alle inconsequenties te zetten en daarmee door te gaan totdat onze tegenstrevers, die eerst in verontwaardigde woede ontstaken, zelf de stupiditeit van hun gedachtengang inzagen. 'Het is Jan weer gelukt', dacht ik toen Kesler het schuim van zijn mond veegde en aan de hele natie liet zien dat hij een patjepeër is. Nu moet onze KNVB'r dat alleen nog even publiekelijk erkennen.
freek

Circusdirecteur

..."verwende vakbondsbaasjes"...

Een goede staking kent gedupeerden. Zou niemand last hebben van een staking, dan openbaart zich de overbodigheid van de beroepsgroep; rijp dus voor de eeuwige staking.
Het mooie van een goede staking is de verwarring en vaak ook creativiteit die gedupeerden ten toon spreiden. Opgetast huisvuil, lege spoorbanen, aan de ketting gelegde ponten, wat te doen? Je huisvuil bij de vakbond afleveren, gaan fietsen, het leger inschakelen. Achteraf blijkt de wereld door te hebben gedraaid, niemand is standrechtelijk geëxecuteerd en eigenlijk had het wel wat, zeggen de mensen de volgende dag tegen elkaar, zo'n onderbreking van de sleur.
Nadat door een staking van de politiebonden twee voetbalwedstrijden zijn afgelast (trouwens, vroeger werden zo vaak voetbalwedstrijden afgelast, de vorst had ingezet, of het sneeuwde onnoemelijk hard, en niemand maalde er om) schoot voetbalbaas Henk Kesler in een kramp van verwarring die weinig creatief maar des te meer onthullend was. Onthullend omdat de ware aard van de man, en daarmee van het denkraam van de KNVB over de relatie tussen de voetbalwereld en de gewone wereld, open en bloot kwam te liggen.
Waar de gedupeerde directeur van AZ voor de camera nog zei het vervelend te vinden dat de wedstrijd niet door ging (maar ja, de rechter had het goedgekeurd dus ging hij 'fietsen' in plaats van voetballen), draaide Kesler de rollen om. De politie is gek, de minister deugt niet en de rechter kan de pot op, zo luidt kort samengevat de analyse van de KNVB. Het reglement van de Nederlandse samenleving ziet er volgens het gesponsorde bewind onder leiding van een omhoog gevallen echtscheidingsadvocaat, als volgt uit:
1) Voetbal is bovengeschikt aan wetten en regels van het voetbalvreemde parlement;
2) Alle rechtbanken dienen te worden voorgezeten door scheidsrechters met een diploma onderbond;
3) en, o ja, de regering verhuist naar Zeist.
Zo.
Kesler is klaar met zijn persconferentie, die hij overigens hield vanachter een brede stropdas vol rood, wit, blauw en oranje, alsof hij na afloop in een kindervoorstelling moest optreden als de gemene circusdirecteur.

Metz kijkt televisie

rare week

Dit is een rare week: ik word één dezer dagen vijfenzestig en twee dagen later zijn we veertig jaar getrouwd. Het eerste is me tamelijk moeiteloos afgegaan, het tweede heeft de nodige hoofdbrekens gekost, maar ik zou haar toch nog niet willen missen. Ze is me lief. We staan er even gepast bij stil, deze week, zonder veel ophef. We zijn geen polonaiselopers.
freek

Shorpy

...brand in de metro, 1915 (foto afkomstig van shorpy.com)...

Tip voor liefhebbers van vroeger: kijk in de verloren uurtjes eens op deze Amerikaanse foto-site. Shorpy heet de site, genoemd naar Shorpy Higginbotham, een jongen die rond 1900 in de kolenmijnen in Alabama werkte. Elke dag voegen kijkers nieuwe oude prachtprenten toe.

Metz kijkt terug

leve de natuur 27

Het heeft nog maar één nacht een beetje gevroren of het Roodborstje heeft zich in onze tuin gemeld. Het tikt nog net niet aan het raam, maar het scheelt niet veel. Wel kijkt het met een scheef kopje vanuit de dakplataan in onze richting. Ik heb de voederplank maar schoongemaakt en er een tijgerwitsneetje op verkruimeld. Wordt ie sterk van.
freek

verloren voorwerpen 9

Mijn mijmerende gedachten kwamen op een gegeven ogenblik bij mijn dode moeder terecht en ik vond weer een verloren voorwerp. Vroeger gingen we wel's met het gezin naar de natuur. Als mijn vader dan een tafellaken had uitgespreid in een zandverstuiving en de hele familie moeizaam zat, sprak mijn moeder altijd de woorden: 'In daalders plakje, (een daalders plekje)' In haar jeugd was een plaats van een daalder in theater of reizende bioscoop slechts voorbehouden aan de de dorpse elite van dokter en notaris en hier tussen de grove dennen was het voor ons. Een daalders plekje, ik heb het weer gevonden.
freek

Bomen

...Het Parool, gisteren...

Metz leest de krant

groningen

Ik krijg een glossy folder in de bus. Die folder gaat over Groningen. Het prijst Groningen aan voor de modale plattelander. De folder begint zo:
'Groningen heeft een prachtig compact, historisch, autoluw, dus voetgangervriendelijk hart. Maar de ziel wordt gevormd door het waanzinnig gevarieerde winkelaanbod. Dat brengt passie en avontuur tot in alle haarvaten van de stad.'
De folder eindigt aldus:
'Na een overvloedige dag shoppen of cultuur wacht het onvolprezen Groninger uitgaansleven. Regelmatige bezoekers en oud-Groningers zullen moeiteloos hun vertrouwde adressen vinden. Maar er is ook veel nieuws. Groningen blijkt nog altijd een rijke voedingsbodem te hebben voor nieuwe horecaconcepten, een soort Galapagos Archipel voor gezelligheidsdieren'.
Tja, dan lul je niet meer!
freek

verloren voorwerpen 8

De elektrische typemachine met correctielint die een hele regel achteruit kon werken. Plus schermpje waarop je die regel kon zien!
Tik tikketik tik tik.... blop....blop....blop....blop...
Het is nog niet zo gek lang geleden dat ik voor veel geld dit moderne apparaat aanschafte. Het was in 1984 om precies te zijn. Brother heette de fabrikant. Binnen twee jaar verhuisde het apparaat naar een vage doos in de fietsenkelder. De computer was definitief doorgebroken in het midden- en kleinbedrijf. Met daisywheelprinter!
Een jaar of zes geleden ruimde ik de kelder op en kwam onze handige hippie weer uit zijn doos. Ik legde mijn zoon, toen dertien jaar oud, de werking van deze elektrische typemachine uit en hij zag magic. Een computer die de letters direct print, op het moment van de aanslag zelve dus. Dit is een uitvinding, kraaide hij, en ik zag zaken in zijn ogen. Nooit meer oponthoud met ingewikkelde commando's voor het printen van bestanden. Nooit meer gezeur met teksten die verloren gaan omdat ze niet zijn opgeslagen. Boter bij de vis.

Metz herinnert zich

stapelen 17

Gisteren een stukje van de staatsietrap gelegd.Dat geeft smoel en voldoening. Wel is het aan te raden de trap straks niet met hoge hakken af te dalen, want de spleten tussen de klinkers zijn gapend. Johan en ik hebben bij het verleggen van een sluitsteen van zo'n driehonderd kg, ons laten leiden door Siebe. Alhoewel hij de oudste van ons drieën is, is hij ook het slimste met het oplossen van zwaartekrachtproblemen. Verder valt nog te melden dat onze grote roerganger Louis Le Roy de tweejaarlijkse kunstprijs van de provincie Fryslân heeft gekregen. Geld en versierselen worden hem in januari uitgereikt. Als doorwerkers aan zijn werk en concept zijn wij daar natuurlijk bij.
freek http://www.ecokathedraal.nl/

weg ermee

We waren zondagmiddag goed te spreken; de club won van Groningen, Maat Gerrit vroeg Foppe in relatie met Het Gerucht, hoe het met z'n gezondheid was en Foppe zei dat hij, in zake Het Gerucht, het niet deed en Geke zei, dat ze, met betrekking tot Het Gerucht, in de krant had gelezen dat zij had gezegd dat Foppe het niet moest doen. Er werden dus die middag wat misverstanden opgeruimd en verder grijnsden en ginnegapten we wat en tikten mekaar aan in de zij- en maagstreek, als de jongens die we waren toen we in dezelfde jaren op de dezelfde school voor onderwijzer leerden. Intussen was de Groninger stam mooi terug in hun kraal gejaagd.
freek

mijn ex bond

Ik begrijp best dat ze er moeten zijn, balance of power nietwaar, maar ze zijn zo voorspelbaar, die verenigingen van werkgevers en werknemers. Neem nou die bond waar ik dertig jaar lid van was. Aan dit lidmaatschap kwam trouwens een merkwaardig einde: in een donkere periode van mijn leven zat ik zeer krap en ik verzocht mijn bond een tijdelijke verlaging van mijn niet geringe contributie. 'Mijnheer, daar beginnen we niet aan, dat hebben we besloten op de algemene ledenvergadering anno...', was het antwoord. Hoe het dan verder moest? 'U kunt dan beter het lidmaatschap opzeggen...' Dat heb ik toen meteen gedaan. Welnu, die bond gaat natuurlijk, je had er op kunnen wachten, actie voeren tegen de plannen van Plasterk. Omdat de 'verworven' rechten een ietsje pietsje dreigen te worden aangetast. Dus meteen van die geharnaste vakbondstaal, alsof de onderwijswereld instort. Het is zo voorspelbaar, zo mager en het heeft de zuurgraad van wijnazijn. Een goed voorbeeld voor de leden, dat treurige, illusieloze voorspelbare gemonkel en goed voor de uitstraling van het beroep.
freek

leve de natuur 26

Een paar honderd meeuwen hadden zich verzameld in een weiland, waarin, vanwege de vele regen en slechte afwatering, grote plassen als binnenmeertjes lagen. Toen ik dichterbij kwam vlogen ze op, maar botsten ogenblikkelijk tegen een windkracht dikke zes op. Ze kantelden terug en door de inval van het lage zonlicht werden ze om beurten grijs en helwit aangelicht. Dat was een mooi gezicht en gratis en voor niks op deze vroege morgen.
freek

Het Noorden

Nu het Noorden geen extra spoorlijn krijgt, krijgt het geld van Camiel, ruim twee miljard, om dingen mee te doen. Voor het spoor trokken de drie provinciën als één front naar Den Haag, nu is dat anders. Friesland wil met dat geld dit, maar Groningen dat en Drenthe is klein en machteloos en speelt de kruimeldief. Er is dus weer als vanouds grote animositeit. Ik ga dat zondag ook voeden, want dan speelt mijn club tegen Groningen waarvan de supporters, alhoewel ze verder van Amsterdam wonen dan wij, ons als 'boeren' bestempelen. Wij hebben eigenlijk maar één manier om ze stil te krijgen: door te winnen.
freek

Veertig jaar wijzer

Omdat de televisiequiz Per seconde wijzer 40 jaar bestaat, is er elke vrijdagavond een spannende wedstrijd met oudwinnaars. Vanavond was de tweede halve finale met een knappe mevrouw en een knappe meneer van toen. De nog steeds knappe mevrouw leek te gaan verliezen maar tot ieders (nou ja, ieders, je hebt eigenlijk alleen Cees Driehuis en de mevrouw en de meneer) verbazing verloor de nog steeds knappe meneer. Emoties! Geen tranen, geen lichamelijk contact godzijdank, geen close-ups want er was maar één camera, gewoon verraste mensen met hun eerste reacties. Geen muziek, geen publiek ook, geen dienbladen vol champagne, alleen die drie geschokte mensen in een kale studio.
Het kan dus nog wel. Echte televisie met echte mensen en echte emoties.
Op 21 december is de finale. Hopelijk houden ze het bij één camera en verder niks.

Metz kijkt televisie

Loempia speciaal

...de Volkskrant, vandaag...

Nog één keer, echt voor het laatst: een criticaster is een zeurpiet, een muggezifter, een vervelend ventje dat op niet ter zake doende slakken zout legt. Wil de Volkskrant ons meedelen dat Sebastian Haffner een vervelende vitter is? Nee, in het artikel wordt hij kolommen lang geprezen vanwege zijn brilliante analyses en doorwrochte kritieken. En terecht.
Waarom dan criticaster zeggen als je scherp criticus bedoelt?
Omdat het beter klinkt. Duurder ook.
Net als loempia speciaal. Daar zet je toch ook liever je tanden in dan in een loempia?

Metz leest de krant

voor de kerst.

Onder de kop Leeuwarder Courant sinds 1752, stond links boven, dus eigenlijk als opening van de krant, gisteren het volgende bericht:
Negen op de tien mannen kunnen in lingeriezaken alleen met hun handen aangeven wat voor maat bh ze voor hun vrouw of vriendin willen kopen, Ze hebben geen idee wat de juiste cupmaat is als ze een setje ondergoed uitzoeken. Soms helpt het hen nog om op het decolleté van de verkoopster te wijzen. Dit blijkt uit onderzoek van GfK Panel service Benelux, dat tweehonderd lingeriespeciaalzaken benaderde.
Dit 'breaking news'' is goed nieuws. Een bloem waardeer je immers ook niet op basis van de exacte diameter van het bloemhart of de precieze omvang van het stampertje. Dus vrouwen, mocht u voor de kerst in uw lingeriespeciaalzaak een man tegenkomen, die losjes zegt: Geeft u mij maar een setje in maatje...' , wees dan niet onder de indruk, want u hebt te maken met een enge man. Waardeer de onbenul thuis.
freek

Bijna

Woordvoerder Stomphorst van Sandd was "verrast" over het besluit van staatssecretaris Heemskerk om de liberalisering van de postmarkt uit te stellen. "Ik ben zelfs bijna verbijsterd", voegde hij daar aan toe.
Als vanzelf schoot me een gesprek te binnen dat ik ruim dertig jaar geleden voerde met Gerard. Gerard was een goeie jongen en samen kropen we de hele zomer over Westfriese bollenvelden, houten kistjes achter ons aan trekkend, regel na regel, dag na dag, week na week. "Gerard", vroeg ik, "kun jij scheten laten op commando?". Je moet het toch érgens over hebben, zo samen veroordeeld tot dat open veld. Gerard stopte even met wroeten naar bollen, rechtte zijn rug, keek nog eens scheef omhoog en zei toen: "Soms".

Metz luistert radio

Optreden

Gisteren was ik weer Sinterklaas z'n plaatsvervanger op aarde en wel op de basisschool in ons dorp. Nederland moet het op 5 december van zijn futtende oude knarren hebben want ook collega stenenstapelaar en pensionada Johan, nam drie peuterspeelzalen voor zijn rekening en zo ken ik nog wel wat leeftijdsgenoten, die om twaalf uur, na gedane arbeid, met knappende koppijn en ruikend naar aceton als waren zij lijmsnuivers, de tabberd afwerpen. Het is dan weer gebeurd voor een jaar. Als gimmick had ik dit jaar twee, in de Andes gebreide, vingerpopjes (fair trade) meegenomen, die Sinterklaas en Zwarte Piet voorstelden. Ik deed een klein poppenspelletje met de hoofdpiet waarin vingerpop Sinterklaas aan vingerpop Zwarte Piet tenslotte vroeg of hij Zwarte Piet een kusje mocht geven. Een meisje in de kring sloeg verbijsterd haar handen voor de ogen en riep: 'Niet doen dat mag ik niet zien van heit en mem...' Toen had Sinterklaas even geen tekst.
freek

Leestip

...de Volkskrant, zaterdag 1 december...

Soms, heel soms, vertelt iemand een verhaal en weet je direct: ja, zo is het. Vooral als een wetenschapper op aangenaam rustige toon, zonder effectbejag maar met ouderwetse argumenten, allerlei opgeschroefde schijndebatten over integratie en moslims en kloven, aan een analyse onderwerpt, barst er bij mij van binnen een klein juichje los. Toen ik afgelopen zaterdag las hoe de socioloog Willem Schinkel aankijkt tegen kleinzielige zeurnederlanders, werd zelfs de wave ingezet. Zijn boek heet "Denken in een tijd van sociale hypochondrie". Voor onder de kerstboom want voor vanavond zijn we te laat.

...de Volkskrant, zaterdag 1 december...

Metz leest de krant

stapelen 16

6

...de weg naar boven; hier komt een trap, die ons verder brengt in dit massieve gedeelte van de ecokathedraal

5

...en komen langs een mooie oude Le Roy muur; hier wordt ook een pad gemaakt met aan de noordwestkant een lage borstwering, om dan te eindigen bij...

4

Aan de zuidoostkant van onze carré, bevindt zich het filosofenhoekje; hier slaan we rechts af...

3

Het pad eindigt bij een kleine gebouwde carré, waarop een massieve kleine toren door ons is gebouwd

2

We lopen dan langs een pad in aanbouw. Langs noordwestzijde van dit pad (op de foto, rechts)komt nog een borstwering van trottoirbanden en klinkers.

1

We beginnen onze wandeling bij de nog te maken staatsietrap naar beneden, het begin van een nieuwe route in de ecokathedraal

Wat lichte kost op Sinterklaasdag: een kleine virtuele wandeling op ons werk in uitvoering (klik op de foto's voor een groter beeld).

Goedemorgen de mantelzorger (51) - ja zuster nee zuster

Annie M.G. Schmidt beschreef voor Ja Zuster Nee Zuster een mooi kringetje in het liedje 'Hallo, zei de muis': de muis is bang voor de kat, die bang is voor de hond, die bang is voor de man met de stok, die bang is voor moeder de vrouw, die bang is voor de muis.
Ook bekend is de baas die vader ontslaat, die moeder mept, die dochter uitscheldt, die de hond schopt, die de baas bijt.
De marktwerking levert een nieuw kringetje op: buurvrouw De Vries klaagt bij de ziektekostenverzekering, die klaagt bij het taxibedrijf, dat klaagt bij buurvrouw De Vries.
Allemaal vanwege de taxikosten die de buurvrouw terugvorderde (en kreeg) van het Zilveren Kruis omdat het aangewezen taxibedrijf verstek liet gaan. Dat dus boos opbelde. Hoe kwam ze erbij dat hun taxi te laat was? De chauffeur had daar een heel ander verhaal over! En waarom moest ze eigenlijk zonodig naar het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis?
Buurvrouw De Vries, in normale doen zeer goed in staat brutale klanten af te blaffen, was even van slag. Ja, ja en nee, nee sputterde ze eerst nog tegen, tot ze zichzelf herpakte en de mevrouw van het taxibedrijf de mond snoerde. "Voor mijn lol! Nou goed?"

Metz de mantelzorger

vader en zoon

Van mijn zwager, die gaat verhuizen van een gracht naar een laan in A'dam, dus nog steeds op stand, kreeg ik een boekje. In een grachtenpand kan je veel wegstouwen, maar aan die laan is dat minder, dus hij moest schiften. Bij mij kwam de handelsuitgave van het proefschrift van Willem Wilmink terecht, die een prettige studie heeft geschreven over de Groninger dichter Hendrik de Vries. In zijn voorwoord stond een zin die mij trof, maar eerst dit: ik ben bijna vijfenzestig, mijn vader is jongstleden augustus op zijn vierennegentigste doodgegaan en gecremeerd. Op dergelijke leeftijden moet de vader-zoonverhouding toch wat losgezongen zijn van de eertijds verticale band, hij boven, ik onder. Maar nu schrijft Wilmink: ' Een feit blijft dat elke prestatie, ook een proefschrift, onvoltooid moet blijven als er geen vader meer is om erover op te scheppen'. Ik werd vannacht wakker en deze zin schoot me weer te binnen. Wilmink heeft gelijk.
freek.

Dagboek uit een wachtwijk (6) - nog meer coaches

...de Volkskrant, zaterdag 1 december...

Ik noem hem voor het gemak maar even de acht-tot-acht-coach. Elke acht-tot-acht-coach maakt elke dag acht jongeren zó moe dat ze 's avonds om acht uur in slaap vallen. Da's mooi bedacht. In werkelijkheid valt die coach dan in slaap.
Maar wie weet (geef het een kans!) wordt het in de hele stad ingevoerd. In dat geval wil ik alvast mijn 19-jarige zoon opgeven. Hij woont in De Pijp, hoort niet tot een harde kern en vindt elke dag tijdig opstaan voor zijn werk verdomd moeilijk. Wanneer voortaan zo'n coach hem om acht uur wakker maakt, is dat helemaal niet verkeerd.

Metz leest de krant

P.S.(1) Ik ben benieuwd welke coach de overheid morgen aanbeveelt. Many chiefs, no indians.

P.S.(2) Jeugdcoaches moet je zeggen, las ik vandaag in Het Parool. Niet acht-tot-acht-coaches. Die komen dus nog...

aantasting

Ook in ons dorp, toch ver in het noorden, wordt de Sinterklaastraditie aangetast en zelfs van binnenuit uitgehold. Was het tot voor kort nog vanzelfsprekend dat het 'Sinterklaasgebeuren' was opgehangen (marketing terminologie) aan de heilige drieëenheid van a, Centrale aankomst per boot in ons dorp; b, het Schoolbezoek, alwaar Sinterklaas per klas 40 minuten krijgt toebedeeld (heb ik net eergisteren gehoord van juf Neeltje), en c. de Pakjesavond thuis. Nu heeft buurman caféhouder zich gemeld met afgelopen zondag een Sinterklaasbingo, te beginnen voor alle kinderen van ons dorp om dan naadloos door te gaan met de volwassenen. En Sinterklaas zelf komt op bezoek. Buurman doet dit wellicht niet in het kader van een project tegen coma-zuipen, maar maakt onze jongste jeugd vertrouwd met de gezelligheid van zijn kroeg. Of er veel deelname was? Ik weet het niet, ik ben 'm gesmeerd.
Naar Amsterdam.
freek

Dagboek uit een wachtwijk (5) - meer coaches

Een buurtpoliticus wees op zijn site op een nieuw soort coach waar we in onze Vogelaarwijk wellicht baat bij kunnen hebben: de buurtcoach, niet te verwarren met de buurtvader, de straatcoach, de buurtregisseur en de buurtconciërge. De buurtcoach helpt bewoners om gezamenlijk iets tot stand te brengen. Vroeger noemden ze dat gewoon een opbouwwerker, maar hupsakee en toe dan maar, nu het welzijnswerk aan de markt is overgedaan mag er voor mij een buurtcoach voor terugkomen. Kan er wel bij, al raakt de dug-out aardig vol.

Metz in de buurt

Dagboek uit een wachtwijk (4) - straatcoaches

Ze bestaan echt, de straatcoaches! Twee keer heb ik ze nu zien fietsen. Eén keer 's middags tussen moeders met kekke bakfietsen waarin rechtop vastgesnoerde, slapende peuters worden vervoerd. En een keer 's avonds in mijn eigen straat. Stevige donkere mannen zijn het, met achterop hun legergroene jack een gestileerde tekening van een roofvogel. Een soort namaak Hells Angels, alleen rijden ze niet op brede motoren rond maar op herenfietsen wat hun gezag niet ten goede komt. Hun verschijning deed me denken aan foto's van de mobilisatie uit 1939 waarop je een regiment Nederlandse soldaten op het rijwiel de vijand tegemoet zag treden.
Nu hadden ze gelukkig weinig te doen, onze fietsende straatcoaches. Net als de wijkmeesters, buurtconciërges, PEP-teamleden, buurtregisseurs en buurtvaders die omwille van mijn leefbaarheid af en toe door de straat schuifelen, straalden zij de bezoldigde verveling uit die past bij een plichtgetrouwe suppoost in een leeg tribunevak.

Metz in de buurt

leve de natuur 25

De ochtend was fris en helder en de lucht was bleekroze als op de winterschilderijen met ijspret van Hendrik Avercamp ( 'de stomme van Kampen'). Er was een geluid in de lucht dat de hele ruimte vulde, alom was, net als vroeger bij westenwind het zachte gebrom van de A2 de ruimte bezette, niet hindelijk maar overal. De lucht werd bezaaid met honderden ganzen, die vanuit de noordelijke horizon kwamen aanvliegen. Vanaf de kleine pier in het meer zag ik ze vliegen in allerlei formaties; de klassieke v-vorm, maar ook zwermen ganzen die als trage spreeuwen door de lucht dansten, de kleine v van een vijftal, de duo's en de haastige éénlingen, allemaal gakkend op weg naar de fouragegebieden. Ik keek met mijn hoofd in mijn nek en toen ik weer een natuurlijke stand aannam, was ik duizelig en wankelde. Ruimte is overweldigend. Ik schudde met mijn hoofd, als een hond die moeizaam gehoorzaamt en vervolgde mijn weg.
freek

Niet zozeer

__________________________________________________________

Het Politiek Café PvdA Amsterdam

combineert elke maand debat met gezelligheid!

Op vrijdag 7 december 2007 wordt gedebatteerd over:

De Staat als Opvoeder

De inleiders zijn:

• Ahmed Marcouch, stadsdeelvoorzitter van Slotervaart
• Fred Teeven, lid van de Tweede Kamer voor de VVD, voormalig Officier van Justitie.

Gespreksleider: Walter Etty

De vraag is niet zozeer of de overheid zich mag bemoeien met de opvoeding die ouders hun kinderen geven; daarover zijn de meeste partijen het wel eens. Het is meer een kwestie van hoever de overheid zich met de opvoeding moet bemoeien als ouders dat niet doen.

Daarover discussiëren Ahmed Marcouch en Fred Teeven onder leiding van Walter Etty op vrijdagavond 7 december a.s. Discussieert u mee?

___________________________________________________________

...email van de PvdA-Amsterdam...

Ik discussieer even niet mee. Komt door het zinnetje: "De vraag is niet zozeer of...". Mischien is de vraag namelijk juist wel of de overheid zich mag bemoeien met de opvoeding.
Zozeer.
De overheid wil zich vandaag de dag, als een zelfbenoemde schade-expert van de collectieve staatsverzekeringsmaatschappij, bemoeien met van alles waar de overheid nou net níét voor is. Een goede infrastructuur, onderwijs voor iedereen, hoog genoege dijken, helpen dat de immense rijkdommen eerlijker verdeeld worden over de hele wereld, zonder scrupules zorg leveren aan wie het nodig heeft, adequate politie en justitie, openbare hygiëne, eerlijke verdeling en levering van publieke waar, voor mijn part defensie, dáár moet de overheid zich zozeer mee bemoeien.
Het lijkt zo makkelijk. Maar de partijen (die het - veeg teken - grotendeels met elkaar "wel eens zijn") bemoeien zich liever met de gang van zaken in uw en mijn huiskamer. Ik doe niet open als de overheid aanbelt.

Metz leest de email

Djoeke 10

Het was in de namiddag. Achter ons ging de zon onder in de opkomende zeedampen laag aan de horizon. Vanaf een klein vletje, dat het kanaal overstak en daarna tussen het riet verdween, kraakten schoten hagel. Ze kwamen uit het zuiden aanvliegen, laag en traag als een eskader bommenwerpers voor de aanval: twaalf zwanen. Met een brede zoevende vleugelslag vlogen ze recht op ons af. Op twintig meter van ons vandaan, zwenkten ze af en maakten ze een kleine koerswijziging. Mensen zijn niet te vertrouwen. Ze gingen nu ook hoogte maken. We keken ze na; twaalf gracieuze silhouetten tegen een roodgele horizon, als in een japanse prent. We waren er stil van. Zelfs Djoeke blafte niet.
freek

Orde

... Het Parool, vandaag...

Ik verwacht geen ordeproblemen op het Museumplein.

Metz leest de krant

en de winnaar is...?

Gisteren was ik in de stad van Metz, in de RAI nota bene, om een prijs uit te reiken. Als enig jurylid had ik acht werkstukken op mijn bordje gekregen, van schooldirecteuren die een opleiding als leidinggevende hadden afgerond. Dat waren ze al, leidinggevende, maar straks (nog) beter. Gewapend met een plastic C1000-tas gevuld met scripties toog ik dus richting West. Het opvallende aan de werkstukken die ik gelezen heb, was het onverminderd optimisme en enthousiasme, dat de schrijvers over en voor hun vak etaleerden. Een andere toon, dan het vakbondenzuur, wat je vaak hoort en leest. De winnaar was volgens mij en ik mocht het zeggen, een schooldirecteur van boven de vijftig die zich tot doel had gesteld om te leren 'confronteren', dus mensen zeggen waar het op staat, er voor uit komen wat je op je lever hebt, want daar had hij moeite mee. Zijn werkstuk bevatte de zoektocht naar meer vrijmoedige openheid. Hij deed dat intens, eerlijk, maar ook hardnekkig. Dat noem ik lef hebben. Had ik jonge kinderen, ik zou ze bij hem op school doen. Ze zouden wat van hem kunnen leren.
freek

Jansen aan het gas

...Het Parool, 27 november...

Vroeger was ons land nog niet beschaafd. Ouderen werden aan hun onwelriekende lot overgelaten en gehandicapten voor het leven opgesloten. Van dorp tot dorp trokken flessentrekkers en laaienlichters. Zij verkochten aandelen van opgeheven Russische spoorwegen aan ongeletterden en zo mogelijk ging de hele Eiffeltoren erin als zoete koek. Om redenen die verwijzen naar een aarzelend begin van enig moreel besef, hielden gezagsdragers in die duistere dagen een oogje in het zeil als het ging om de levering van lucht, water, elektriciteit en - dat begon toen net - gas. Dat was namelijk publieke waar. Niemand kon zonder, dat vroeg om minimale bescherming. Met succes stak de overheid een voet tussen de deur, levering van water, gas en stroom werd een verantwoordelijkheid van de overheid. Flessentrekkers stonden buitenspel.
Intussen is, met dank aan de marktwerking, het begin van beschaving overboord gekukeld.

De gasflessentrekkers hebben vrij spel: jaarlijks gaan ongeveer drieduizend Jansens failliet. Waarom? Omdat de louche luchtverkopers niet langer hun best hoeven te doen om van Jansen het jawoord te krijgen; tegenwoordig moet Jansen zijn best doen het neewoord bewezen te krijgen.
Politici, de pleitbezorgers van de marktwerking, hoor je er niet over. Die hebben het te druk met elkaar; ze staan met de mond vol in debat of fietsenkelder.

Metz leest de krant

stapelen 15

De ladingen stenen, trottoirbanden, tegels, straatputten, klinkers, opsluitbanden, die zo'n zes weken terug abusievelijk op de toegangsweg naar de Eco-kathedraal zijn gestort, liggen nog steeds in en op de weg. Alhoewel we elke week knagen aan de puinbergen en als woelmuizen graven en zoeken naar een juiste maat steen, is visueel nog weinig van onze arbeid te zien; de bergen slinken niet in zo'n korte tijd. Bovenstaande plaatjes geven aan, wat we nog moeten doen de komende jaren.

freek http://www.ecokathedraal.nl/

Gratis

...Het Parool, vandaag...

Meer burgers naar de raad trekken, dat regelen de politici in Nijmegen gratis.

Metz leest de krant

Pieter

Pieter is gestorven. Hij was moe, had van alles onder de leden en hij was drieënvijftig jaar. Hij was al jaren krakkemikkig, maar vrolijk. Het laatste jaar, toen hij de beschikking had over een scootmobiel, reisde hij de hele omtrek af. Soms was hij een tijdje weg, in een ziekenhuis. Pieter wilde nog een nieuw hart, maar wist eigenlijk wel dat zo'n hart te laat voor hem zou komen, omdat andere kwalen hem sloopten. Hij lag voor zijn laatste ronde door het dorp, opgebaard in de kerk. Daarna zou hij stapvoets op een rijdende lijkbaar en gevolgd door zijn dierbaren, door ons dorp naar de begraafplaats gaan. In de kerk hebben wij hem voor het laatst gezien, toen we zijn vrouw, zijn twee dochters en zijn moeder condoleerden met zijn dood. Hij lag in zijn kist met een oranje t-shirt aan. We gaan hem missen.
freek

Handen thuis

...Het Parool, 22 november...

Is dat een stille? Daar rechts op de foto? In dat geval zijn ze vijf man sterk in bezwete gymbroekjes aan het graaien. Zochten ze de eieren waarmee de jongens en meisjes de volgende dag zouden gaan gooien? Alsof jongens in staat zouden zijn vandáág in hun kluisje te stoppen wat ze mórgen nodig hebben. Meisjes okay, maar jongens! Op mijn middelbare jongensschool waren de kluisjes altijd open, geen pater keek erin. Wat betreft de kluisjes hielden ze hun handen thuis. Samson lag erin, met lucifers en mascotte. Voor in de kleine pauze. Je zakmes hield je uiteraard bij je, anders hadden ze het wel een kluismes genoemd.

Metz leest de krant

voetbalavondje

Niks treuriger dan op een zaterdagavond in november, als het thuis licht en behaaglijk is, buiten te zitten op een hard plastic kuipstoeltje. De stuifregen wolkt in het licht van de lichtmasten van het stadion. Het is stilaan kouder en stiller als hier die modale club uit de Achterhoek op winst staat en blijft. Als het eindelijk allemaal is afgelopen, wandel ik door een treurige jaren zeventig wijk naar mijn auto. De stoep wordt geblokkeerd door een jongen die liggend op de grond ook nog op de huid wordt gezeten door twee M.E.'rs. Negen andere M.E.'rs staan er ginnegappend en doelloos om heen. De liggende jongen in de houdgreep brult voortdurend: 'waar is mijn bril...?' en 'mensonterend, dit is mensonterend...' Ik vind dat hij wel gelijk heeft en begin de zin: 'Is dit nou...', maar ik maak 'm niet af met b.v. 'nodig', omdat één M.E. 'r zich tot mij richt met de standaardzin voor alle M.E.'rs: 'En nou wegwezen...' Dat heb ik toen gedaan, maar niet van harte.
freek

Kampereiland

Ik rijd langs de relatief nieuwe weg door Kampereiland; de weg, die Friesland in één ruk verbindt met Arnhem en in die buurt moet ik zijn. Het is apart om door een landschap te rijden wat eeuwen geïsoleerd lag in de IJsseldelta, omgeven door Zuiderzee, Zwarte Water en IJssel. Hier liggen geen boerderijen maar boerenhoeves en elke hoeve ligt op een terpje, om vroeger de Zuiderzee bij een noordwester storm de baas te blijven. Laatst zei iemand tegen mij, dat hij niet kon aarden in een landschap waar hemel en aarde elkaar raken; het deed hem teveel denken aan zijn sterfelijkheid. Hij had de versluierende bossen van Drenthe opgezocht. Het is wel waar, de godsvrucht tiert welig op zware grond, maar er is een verschil tussen Friesland en Kampereiland. In Friesland klimmen de stelpboerderijen brutaal de ruimte in met hun rode dakpannen op het schuurgedeelte en de voorname blauw geglazuurde pannen op het voorschild. Hier op het Kampereiland bukken de Saksische hoeves nederig naar de grond, gebukt onder een zwaar rieten dak, alsof ze wachten op de wrekende god. In Friesland kijken we wat opgeruimder naar het westen, waar de zon ondergaat en de hemelpoort begint.

Dagboek uit een wachtwijk (3) - wachtwoord

De NCRV was eerst. De Arnhemse aandachtswijk Klarendal is van hen. Maar nu wordt ook de Indische Buurt in Amsterdam nauwlettend in de gaten gehouden. Die is van mij.

...de Volksrant, vandaag...

Het was even zoeken naar het juiste woord. Probleemwijk nee, aandachtswijk niet, prachtwijk ook niet, krachtwijk zei Ella toen en ik dacht dachtwijk, maar nu ben ik er uit. Wachtwijk. Veertig wijken wachten af. In mijn eigen wachtwijk is de speeltuinwerker (en met hem 200 collega's) de wacht reeds aangezegd. Misschien krijgt hij wachtgeld? We wachten het af.

Metz wacht

verloren voorwerpen 7

Er lag een groene avocado op de fruitschaal met een stickertje, waarop Carmel stond; een vrucht uit Israël. 'Jaffa's', dacht ik, 'bestaan ze nog?' In de tijd van 'Wij staan achter Israël' en daarvoor, waren Jaffa's de sinaasappels bij ziek zijn en voor zondag. Joekels van sinaasappels waren het, met een dikke schil en lekker zoet vruchtvlees. En door ze te kopen gaf je de economie van de jonge staat een kontje. Jaffa's, die Kibboetshoedjes en Hava Nagila ('laat ons gelukkig zijn'); met weemoed herinner ik het me. Ik vind de woorden terug en verlang één moment heftig en diep naar die tijd.
freek

vreemde namen 1

Omdat ik veel langs het stroomkanaal loop, kom ik veel schepen tegen. Schepen met namen als 'De Goede Verwachting', 'Animo', 'Esperanza', ik kan ze allemaal plaatsen, die namen, net als de namen die w.s. een samentrekking zijn van de namen van het nagebroed: 'JoJa', 'MiKaDo', 'FreJa', maar er zijn er ook bij die ik niet begrijp of passend vind. Zoals gisteren, die twee forse binnenvaarders, die gemakkelijk Basel kunnen halen; de ene met thuishaven Zwolle en met de naam 'Minstreel', de tweede uit Ouderkerk a/d/ IJssel, met als naam 'Nescio', latijn voor 'Ik weet (het) niet' . Een minstreel was toch een galante romanticus en zo'n naam past niet bij een zwaarlijvig bulkschip en 'Nescio' houd ik liever exclusief voor mijn favoriete schrijver uit de Watergraafsmeer: J.H.F. Grönloh.
freek

Indische buren (6) - koelkast

Op één hoog links in de Djambistraat woonde een bijzonder echtpaar. We mopperen wel eens op het massaal sluiten van psychiatrische inrichtingen eind vorige eeuw (heel veel mensen met een storing in de bovenkamer zijn immers gelukkiger achter de gesloten deuren van een groot boshuis dan in een maatschappij die ze niet aan kunnen), dit echtpaar vormde de uitzondering op de regel. Jan en Miep, zo noem ik ze nu even, redden het namelijk wél op hun eigen adresje in de Djambistraat. Net wel. De extramuralisering van de zorg, zo heet in beleidstermen hun dagelijkse gevecht dat ik enkele jaren vanaf drie hoog rechts heb mogen volgen. Ik was niet de enige toeschouwer. De overburen op het binnenterrein posteerden zich regelmatig op de balkons om - gelijk een Italiaanse opera - mee te genieten van de avonturen van Jan en Miep. Zo ook die zomeravond in 1987. Ik moet vooraf zeggen: het verhaal is uit de tweede hand want als bovenbuurman had ik geen inkijk in de keuken van Jan en Miep. De overbuurman had wel beeld en via een live-verslag over een directe telefoonverbinding hield hij me op de hoogte van de ontwikkelingen. Alleen de ontknoping kon ik met eigen ogen zien.
Het begon allemaal een dag eerder. Jan had een bovenkastje voor in de keuken gekocht. Dat kastje stond eerst nog beneden in de brede hal, met een briefje. Jan plakte briefjes op alle objecten in de hal. "Bezit van Jan R. Is morgenmiddag weg", plakte hij op het keukenkastje. Als hij zijn fiets met zijspiegels weleens binnen zette, was dat ook nooit zonder het briefje "Van Jan R.". Op mijn fiets trof ik eens - hij stond er nog geen vijf minuten - een briefje aan met de tekst "Van wie is deze fiets? Er moet een briefje op!".
Het keukenkastje ging inderdaad naar boven en Jan was uren in de weer met het vervolg. Plek maken, passen en meten, aftekenen gaten, boor zoeken en niet vinden, boos worden op Miep, Miep uit de keuken, schroeven kwijt, Miep zeggen dat er nú eten moet komen, kastje niet goed op kunnen tillen, gat scheef geboord, schuld Miep. Enfin, het gewone werk zal ik maar zeggen. Na uren ploeteren schoot het nog niet echt op. De koelkast was intussen op het balkon beland om ruimte te maken voor de operatie keukenkast. Steeds harder klonken de godvers over de binnentuin als er weer een plug afbrak of een deurtje scheef wegzakte. Miep wachtte in de woonkamer de loop van de gebeurtenissen gelaten af. Ze was er niet gerust op. De balkons ter overzijde liepen vol en Jan stampvoette heen en weer in zijn smalle keuken, stoelen verschuivend, boormachines vervloekend. Aan het eind van een lange, lange middag was het hem dan toch gelukt. Het kastje hing. Voorzichtig stak Miep haar hoofd om de hoek en ja hoor, ze mocht binnenkomen. Jan, in hemdsmouwen gekleed, veegde het zweet van zijn hoofd en zag toe op het inruimen van het fonkelnieuwe, door hem hoogst persoonlijk bevestigde meubel. Kopjes en schoteltjes zette Miep erin, glazen en ook een schaal. Toen klonk er een beginnend kraakje, al snel ontwikkelde het kraakje zich tot een forse krak en maakte het kastje zich - eerste weifelend maar toen met overtuiging - los van de muur om neer te storten. De vloer lag bezaaid met scherven en gebroken zijpanelen. Miep was, ondanks haar forse postuur, in een flits verdwenen en de balkons hielden hun adem in: wat gaat Jan doen? Jan stond aan de grond genageld. Diep van binnen ontwikkelde zich een uitbarsting, hij trilde, balde zijn vuisten, stampvoette harder dan ooit en stootte oerkreten uit. Roder en roder werd zijn hoofd, hij stond nu op het balkon, tilde de koelkast op en zwaaide die met onvermoede krachten boven zijn hoofd heen en weer. Op de balkons hield de mensen de adem in. Hij zal toch niet die koelkast in de tuin van de benedenburen gooien? Jaaahh, dat ging Jan doen maar op dat moment openbaarde zich de Jan waarvan de psychiater gezegd moet hebben: hij kan 't aan. Want vlak voordat hij in zijn ogenschijnlijk ontembare woede de koelkast naar beneden flikkerde, keek hij bij wijze van controle even over de rand. Er stond niemand. Het kon.

Metz in de buurt

Staaltje democratie

Omdat, na een oproep in het Dagblad van het Noorden, veel mensen voor de Top 2000 stemmen op een liedje van Ede Staal (de Jacques Brel van Groningen), tellen de stemmen voor Ede Staal niet mee. Da's de logica van Radio 2. Iedere mening wordt op prijs gesteld als het maar die ene mening is.

Metz luistert radio

zeuren

Het Noorden zanikt, pruilt en zeurt, want er komt geen hogesnelheidslijn naar Groningen. Eurlings houdt zijn poen op zak. Het rituele klagen kan hier beginnen. Ons aardgas wordt natuurlijk verkwanseld buiten het Noorden, terwijl het toch bij ons uit de grond komt,... en ga zo maar door. Elke voorman/vrouw blaast zich nu bol; niemand wil als laatste 'schande' roepen, dus ze tuimelen over elkaar heen. Die Eurlings is trouwens wel een manneke. Geprefabriceerde zinnen rollen soepel en in één stroom uit zijn mond. Ik luisterde ademloos en haakte pas af toen de vierendertigjarige Camiel in dat radiointerview zei: 'De mensen moeten gaan denken, potjandrie, ik neem toch de trein...'
Zo jong en dan 'potjandrie' zeggen.
Fuck off !
freek

Beschadigen

CDA-fractievoorzitter Pieter van Geel over het verdwijnen van de versoepeling van de ontslagregeling: "Bij een compromis worden altijd de kool en de geit beschadigd".

Metz luistert radio

stapelen 14

Ik eet twee beschuiten en ga op weg naar de ecokathedraal. Altijd neem ik 's morgens yoghurt met muesli, maar nu moet ik dus stenen sjouwen op basis van twee beschuiten. Dit, wegens druk verkeer in het maagdarmkanaal om het maar eufemistisch uit te drukken. Ik ben benieuwd hoe lang ik het volhoud. Welnu, om elf uur is de pijp uit, de koek op, de pap in de benen. Ik overzie mijn werk; muurtje en toren zijn weer wat gevorderd. Een roodborstje staat boven op de toren mooi en klein te zijn. Ik ben tevreden.
freek http://www.ecokathedraal.nl/

verloren voorwerpen 6

Mijn vader had als bezoldigd vakbondsbestuurder kantoor aan huis en onderdeel van dat kantoor was een schrijfmachine van het merk Remington. Eens per jaar moest mijn vader zijn werkzaamheden een ochtend staken, dan betrad een meneer met een serieus gezicht en een dokterstas het kantoor. In die tas zaten allerhande kwastjes, flesjes en tangetjes in vakjes waarmee de meneer met chirurgische precisie de hamertjes, veertjes en scharniertjes van de Remington smeerde, rechtboog en testte, net zo lang tot alles weer soepel functioneerde. Zelfs het belletje dat het einde van een regel aankondigt, klonk na zijn bezoek helderder dan daarvoor. Maar hoe noemde mijn vader die meneer nu? Omdat zijn werk sterke overeenkomsten met de taakuitoefening van de pianostemmer heeft, stel ik voor dit vergeten beroep schrijfmachinestemmer te noemen. Ik zal volgende week mijn pianostemmer, die zichzelf pianotechnicus noemt, vragen of hij daar bezwaar tegen heeft.

Metz herinnert zich

Djoeke 9

Djoeke de hond speurt een jonge egel op in de berm langs de buitenweg naar Teroele. De egel wordt geen stekelbal, maar kijkt onrustig met z'n donkere bolle kraaloogjes in onze richting. Een egel ruikt trouwens meer dan hij ziet. Het is een beest met veel te weinig vet op het lijf om door de winter te komen. Daarom scharrelt hij nog om vreten te zoeken, in plaats van lekker onder zeil te liggen in een compostbult of een laag takkenbossen. Het zal'm niet lukken de winter door te komen. Het is al te koud en er is te weinig voedsel en te weinig tijd om vet te worden. Hij zal sterven van de kou, of worden platgereden op zijn hongertochten.
freek

Boom

...Het Parool, vandaag...

Het getrek en getreur en gedweep met de boom achter het Anne Frankhuis (nog even en die hele boom duikt ergens onder) toont weer eens aan hoe onnatuurlijk Nederlanders met bomen omgaan. Bomen horen ook helemaal niet thuis in Nederland. De ware Nederlandse natuur is nat en leeg, met hei, gras, veen en een paar plukjes boom. Klaar. Nederland telt nu 334.000 hectare bos, ruim honderd jaar geleden was dat 100.000 hectare en tweehonderd jaar geleden 50.000 hectare. Ook in dorpen en steden stonden nauwelijks bomen. Bomen waren ook toen al van hout en hout was voor de kachel of om een kast van te timmeren. Kappen dus.

Metz leest de krant

oral history

Johannes B. komt uit een bekende familie in ons dorp. Zijn familieleden hielden voordrachten bij gelegenheden en speelden viool op bruiloften en partijen. Zo'n familie: geworteld in het dorp, begiftigd met artistieke gaven. Omdat Johannes accordeon speelde bij mijn Sinterklaas optreden, kwam ik hem op de nazit tegen. Hij vertelde het verhaal van omke (oom) B., in vroegere tijden barbier in het dorp. Een delicate taak van hem was het scheren van overledenen, zodat ze netjes de kist in kwamen. Omdat, vertelde Johannes, veel mensen in die tijd, thuis in de bedstee stierven en omke, voor de bedstee staande, zichzelf het licht benam en nauwelijks het gelaat in al z'n hoeken kon bereiken, had hij de gewoonte om in de bedstee te stappen om, schrijlings gezeten op de overledene, hem keurig te scheren voor de hemelvaart. Hij had voor deze klussen een speciaal scheermes. In de oorlog, als hij een 'foute' dorpeling moest scheren in zijn kapperszaak, gebruikte hij stiekem het 'dodenmes'. Dat was een daad van verzet van omke.
freek

Indische buren (5) - cassis

De Djambistraat nummer X, drie hoog rechts, 1985-1988. Een bijzonder adres vanwege de bijzondere buren. Of worden alle gewone mensen bijzonder als je bij ze stil staat?
Het brede trappenhuis op de Djambistraat ontsloot zes woningen, twee per verdieping. Op twee hoog rechts woonde een meneer van middelbare leeftijd op zijn beschaafde uppie. Lid van de wandelvereniging alsmede de Partij van de Arbeid. Als je hem op de trap tegenkwam, met zijn geruite boodschappentas, had hij een beleefde groet paraat. Vermoedelijk woonde hij als kind al op dit adres. Broers en zussen vlogen uit, zijn vader overleed maar híj bleef bij zijn moeder. Op zaterdag namen ze het er van. Dan betrad hij 's avonds rond negenen het balkon en pakte twee flesjes cassis uit een doos, één voor zijn moeder, één voor hem. Begin jaren tachtig overleed moeder. Sindsdien pakt hij elke avond een flesje cassis.

Metz in de buurt