Herinnering

In 1983 schreef ik het volgende over haar:

De eerste keer dat ik haar zag, was in 1955. Ingehuurd door de uitbater van bieren en limonades was ik bevoegd om onder de inderhaast opgezette noodtribunes rond een paardenfestijn, lege flessen te verzamelen. Ze was gast en ze bevond zich, omringd door lokale hotemetoten en deftig paardevolk, op de eretribune. Vanuit mijn ongewone positie had ik een redelijk uitzicht op haar benen en glimlach.
Twee andere agenten dan de plaatselijke veldwachters sommeerden mij even later mijn flessen elders te gaan zoeken.

Midden jaren zestig was de tweede keer. het hie-ha-happende in Amsterdam. Meegevoerd door de ludiek-anarchistische golven van die tijd en nieuwsgierig naar de uitwerking van leeuwenpoep op paarden, bevond ik mij ergens in de Raadhuisstraat.
In rook gehuld trok ze aan mij voorbij. Er werd meer gejoeld dan gejuichd. De agenten traden ook anders op dan toen die eerste keer.

En onlangs ontmoette ik haar voor de derde keer.
Ik mocht haar iets vertellen over de gemeente Loenen. Ze stelde vriendelijk terzake doende vragen. Ze was ook ontspannener dan ik.
Toen we even later in een gezelschap door het dorp wandelden en ik iemand groette, vroeg ze of dat een kennis van mij was.
(Ze is zo gewoon, zei mijn moeder al, die haar jarenlang nauwlettend volgt.)

'Hoe was ze, pa?', vroegen mijn jongens later.
'Aardig, jongens', zei ik als een man van de wereld en ik was een weinig trots, haar weer eens te hebben ontmoet.

freek

Leegland

We lopen, Bijke en ik, door het land naar De Koevorde. Een meer waar vroeger koeien doorheen werden gejaagd, maar dat nu doorsneden wordt door de vaarweg Amsterdam-Delfzijl. De sneeuw die gisteren vol op de boomkruinen lag en de eikehakhoutsingel in de verte, lekker rul maakte, is gesmolten.
Het land is nu extra leeg en kaal en lijkt op een houtskoolschets waar met vlugge streken de stakerige bomen in de verte en de stompen mais in riggels in het nabije blikveld zijn geschetst. De lucht is van griesmeelpap.
Minimalistischer kan het niet.
Door het smeltende ijs hangt boven De Koevorde een wolk waterdamp.  In de vage verte zijn de zwartwitte stipjes van een groepje  eenden, nonnetjes te zien.
Bijke knaagt aan een groen uitgeslagen en bemoste tak met een vorm zoals die voorkomt in de Bommelstrips van Toonder, als er een onheilspellend landschap verbeeld moet worden.
Ik zomp door het smeltwater  naar huis.

freek

Het koninklijk gebit

Met op tafel de Trouw (aan God, Vaderland en Koningshuis) zeilden de gedachten van mijn moeder terug naar de Dam. Ergens eind jaren twintig van de vorige eeuw bracht ze daar een aubade aan Emma, de betovergrootmoeder van koning Willem IV, die ook na haar interimklus regentes bleef heten. "Van u houden wij het meest, oh regentes" zong zij mee in het katholieke meisjeskoor. Ook in 1948 was ze op de Dam en zag hoe de overgrootmoeder van Willem IV het stokje overgaf aan diens grootmoeder. "We schrokken ons rot want Wilhelmina was zo enthousiast dat ze bijna haar gebit uitspuugde. Je zag haar net op tijd met haar hand dat gebit terugduwen. Leek me wel leuk, dat je daar beneden getroffen wordt door het bovengebit van Wilhelmina."

Metz blikt terug    

Trimmen

Vader en twee zonen staan voor het hekje in hoger beroep. Ze hebben met z'n drieën een buurtgenoot dood geslagen in Drachten. Er is toen een stille tocht gehouden, de daders hebben een flinke douw gekregen, maar ze gingen niet akkoord, dus daar staan ze weer.
De raadsheer gelooft niks van hun excuuspraatjes en zegt dat het slachtoffer 'total loss is geslagen, volledig in elkaar getrimd'
Ik heb vroeger veel getrimd en later de hond, maar in elkaar,... nooit!

freek

Primeur

de Volkskrant 28 januari 2013

Metz leest de krant

IJS (slot)

Afgelopen zaterdag is op ons meer, net voor de dooi, een toertocht georganiseerd. Omdat in onze omtrek ook andere prestatietochten plaatsvonden, had onze ijsclub gekozen voor een ouders/kind-familietocht met rondjes van 5, 10, 15, enzovoort kilometer. Dat was marketing-technisch een sterk zetje van onze ijsclub, want welke ouder wil niet met z'n kinderen op zaterdag een tochtje maken als je verder de hele week druk, druk bent.

's Ochtend vroeg zaten de mannen van onze ijsclub al koffie te drinken, bij de bakker, die daar een hoekje voor heeft. Grote kerels in doorwerkpakken, want de meesten werken in de bouw, vulden bulderend de ruimte. Gezonde spanning, 'it giet oan' , zou er wel belangstelling zijn, wie gaat naar welke controlepost,  is de EHBO geregeld?
En kijk, daar parkeren de eerste auto's van elders en rollen er complete gezinnen uit.

freek

Pannekoek

In de Volkskrant van zaterdag staat een mooi artikel over de vrijheid van meningsuiting, eigenlijk een vlootschouw van misverstanden en meningen over uitingsvrijheid. Ik moest na lezing terugdenken aan een initiatief van de KNVB enkele jaren terug. De KNVB is zo'n beetje onze reserveoverheid, nooit te beroerd om een wet te maken, boetes te innen, de politie aan te sturen en de gemeentekas in te zetten. Ook maatschappelijke vraagstukken vallen onder KNVB. Om te voorkomen dat supporters lelijke dingen roepen, stelde de KNVB een lijst op met woorden die je niet mag roepen. Die vrijheid van meningsuiting is leuk en aardig maar de KNVB stelt de grenzen vast: klootzak, boerenlul, alles met tering en kanker, sisgeluiden, hamas hamas, het was een lange lijst. Nooit iets mee gebeurd natuurlijk. Scheidsrechters konden hem niet uit het hoofd leren en supporters weigerden de lijst te raadplegen alvorens tot schelden over te gaan. Bovendien stond 'pannekoek' niet op de lijst en laat dat nu de uitroep zijn die de meeste schade aanrichtte. Marco van Basten was trainer bij Ajax en dat ging niet goed. Na weer een nederlaag riep een supporter hem deze krachtvloek toe. Van Basten boog het hoofd. Een paar weken later was hij weg.

Metz leest de krant  

Genieten

Heb ik het eerder al eens  met u gehad over de uitdrukking ' dat doet pijn', een uitdrukking die tegenwoordig in elk emo-interview een plek heeft gekregen als het gaat om elke vorm van enige lichamelijke, maar vooral psychische tegenslag, nu wil de tegenhanger 'genieten' onder uw aandacht brengen.. 
Genieten is de andere kant van de pijnmedaille:
'We gaan nu eindelijk genieten'.
'Da's pas genieten, zeker weten'
' Ik geniet nog zo lang het kan'
Bij deze laatse zin ligt een komende periode van 'dat doet pijn' op de loer.

We willen permanent leven in de vijfde versnelling.

freek

Meneer Pamuk

Hij bestaat echt, meneer Pamuk. Zo heette in de jaren tachtig de Turkse klant (Kees van Kooten met muts, snor en grijze winterjas) van de Hollandse groenteboer ('groentenist' Henk Blok, Wim de Bie dus met rode konen en blauwe jas), De groenteboer hield meneer Pamuk voor een ongeletterde sul die hij luid en krom moest aanspreken. Meneer Pamuk sprak perfect boekjes-Nederlands en verbaasde zich over de slordige beheersing van de Nederlandse taal door de groenteboer. Meesterlijke omdraaiing.
Dertig jaar later is de omdraaiing werkelijkheid, zij het met een iets andere rolverdeling. Meneer Pamuk is namelijk de baas van Lale Kasabi, een Turkse winkel in groente, vlees en kruidenierswaren in de Javastraat. En ik ben de klant. "De grote bos bevat inderdaad de platte peterselie, smaakvoller dan de krulpeterselie. De kleine bos is selderie. U wilt vast de peterselie. Daar heb ik gelijk in, hè? Wacht, u vergeet de kassabon mee te nemen. Dan wens ik u verder een prettige middag toe." Ik zeg niks, hoor met open mond aan hoe meneer Pamuk switcht van klant naar klant, van Nederlands naar Turks en weer terug. De toon is aanhoudend vriendelijk, en voor iedere klant heeft hij een klein praatje. Vanmiddag had ik niks nodig. Geen verse salie, geen verse peterselie, geen verse dille, geen verse dragon. Toch ben ik even bij hem langs gegaan. Van peterselie en meneer Pamuk heb je nooit genoeg.

Metz in de buurt

Lance

Toch maar even Armstrong. Tijdens het rumoer van de afgelopen tijd werd voortdurend geroepen dat hij 'kanker had overwonnen'.  Daarmee wordt dan Lance zijn tomeloze wilskracht geëtaleerd. Nu ken ik een jonge vrouw in ons dorp die tussen haar twintigste en dertigste kanker kreeg, daarvan herstelde en nu kankervrij is verklaard. Die zei tegen mij: "Genezen is een kwestie van geluk hebben. Overwinnen suggereert dat je op eigen wilskracht de kanker overwint. Dat is niet zo en pijnlijk voor de kankerpatiënten die het niet redden.'
Ze heeft gelijk!

freek

IJsvaartrondbreker

Raar geluid klonk er vanmorgen vanaf de Singelgracht bij het Tropenmuseum. Een scheurend gekras, dreigend, aanzwellend. Het was een lege rondvaartboot die zich een weg brak door het ijs. Ik fietste even met hem op en liet dit stukje Hollands glorie daarna onder me door ploegen. Ik geef toe: het is een ijsverhaal van niks, passend bij een stad die niks met ijs heeft.

Metz in de stad

IJS 9

Langzaam gaat de heldere frisse sneeuwlandschap veranderen. Grijswitte en vuilgele vegen dooraderen de witte vlaktes die ook grauwer worden. IJs wordt door de wind een toendravlakte. Dit landschap had geschilderd kunnen worden door een waddenschilder van de Groninger Ploeg: brede penseel, parelmoergrijze tot bijna witte streken, met water doordrenkte hoge lucht er boven.
De vrolijkheid van de verse sneeuw heeft plaatsgemaakt voor de gedempte melancholie van het vergaan der dingen.
Die kleuren passen mij het beste!

freek

IJS 8

Op mijn wandeling langs het meer, kom ik sneeuwduinen ter hoogte van de knie tegen. Bijke is door het dolle en hapt liters sneeuw. Ons meer ligt er bestoven bij. Sinds de commotie van afgelopen vrijdag met de drenkeling, is het aanmerkelijk stiller geworden. maar zie, in de verte steken twee schaatsenrijders ons meer over, terwijl hier bij de oever nog een windwak ligt. Ik draai me om, wil het niet zien.
Vanavond ga ik met een stel anderen onze brandweerjongens op hun wekelijkse oefenavond een slagroomtaart bezorgen.
Als gebaar, omdat we ze niet kunnen missen in barre tijden..

freek

IJS 7

En opnieuw gingen onze jongens van de vrijwillige brandweer er in gloeiende haast vandoor. Nu naar een meer en dorp verderop.
Vrouw door het ijs.

's Avonds zag ik ze op de televisie terug, ploeterend in hun overlevingspakken.
En ook een interview met een getuige:

Ja, het was zijn zuster die  door het ijs was gezakt en ja, ze waren met de auto hier naar toe gekomen uit Gelderland vanwege het mooie ijs en ja, dat hadden ze niet verwacht.

Dit alles werd schaamteloos verteld, geen 'sorry' of 'wat zijn we stom geweest', maar een zakelijk en enigszins trots verhaal , terwijl op de achtergrond, de traumahelicopter gratis naar het ziekenhuis vloog en de politie en onze jongens van de brandweer nog wat opruimering heen en weer liepen.

Thuisgekomen in ons dorp zitten onze brandweerjongens altijd nog een uurtje in de brandweergarage om de stress van zich af te praten.

Gratis en voor niks!

freek

IJS 6

Onze ijsbaan is open en dat geeft fleur aan ons dorp.
Toch lokt het buitenijs voor de echte 'diehards' en die lokroep werd onze een vierentachtigjarige schaatsende doprsgenoot bijna fataal.
Hij zakte er door, zo'n honderd meter uit de wal. Opeens was ons dorp vol sirenes en zwaailichten en ook een traumahelicopter verscheen aan de horizon.
Wij, aan de kant zagen hem in het wak liggen, zijn hoofd werd omhoog gehouden door een boekhouder en een zeilmaker, lid van onze vrijwillige brandweer. Na twintig minuten kwam er versterking van brandweerduikers uit H. Die klaarden verder de klus. Onze dorpsgenoot vertrok met loeiende sirene en wij hopen dat het goed gaat. De boekhouder en de zeilmaker, stonden op de weg uit te puffen en ik nam in gedachten diep de pet voor hen af.

freek

IJS 5

Precies 50 jaar geleden, liep ik over het meer, waarbij ik nu woon, naar huis. Het was mij, met een tiental anderen verboden om de finishplaats van de Elfmerentocht, Sneek, te halen. De baan was weg, de sneeuw had de overhand gekregen. De Elfmerentocht ( 110 km) gold als trainingstocht voor de Elfstedentocht, die de volgende dag zou worden gehouden. Niet voor mij, ik vond honderd kilometer al een heel end, maar voor de Uithammen, de van den Bergen en Papings.
Ik was dus gestrand, was het zat en wilde naar huis. Dat lag hemelsbreed vijf kilometer verderop. Ik ging met een aantal dorpsgenoten op pad, op leren slofjes, die je in klompen draagt en de noren in de hand. We hielden de hemelsbreedte aan, strompelden over de sneeuwduinen van het meer, haakten daarna soms in verborgen prikkeldraad  of verdwenen tot de schouders in een dichtgestoven sloot.
Thuisgekomen stond ik een half uur onder een hete douche.
Zo, dat was dan mijn heldenverhaal.

freek

IJS 4

's Avonds tien uur: laatste rondje met de hond. Ik loop naar de pôle, een stukje vasteland, dat als een vinger in ons meer steekt. De hond verdwijnt in het duister. Ik kijk omhoog: een zwart fluwelen lucht, doorspikkeld met sterren. Ik luister: het meer zingt, zindert, tinkelt en kraakt. Het ijs zet zich en wringt zich in bochten, duwt tegen de oevers en die spanning levert een  concert. Boven het meer hangt een deken van geluid. Ik luister ademloos. De hond is uitgesnuffeld en gaat naast me zitten. Ze wil  naar huis. Dat doen we dan maar.

freek

Goedemorgen de mantelzorger (58) - het boek

Met haar dood eindigde drie jaar geleden de serie over buurvrouw De Vries, de serie over malle brieven die ze dagelijks ontving en haar overige avonturen met de overheid. Komende week verschijnt een bewerkte bundeling van de eerdere berichten op dit weblog over de buurvrouw. De brievenbus van mevrouw De Vries, heet het boek dat ik ervan gemaakt heb. Boekje, zegt mijn vrouw steeds. Misschien is dat wel terecht. De buurvrouw heette in het echt De Visser maar de uitgever vond De Vries beter. De Vries, dat verwijst als vanzelf naar al die andere buurvrouwen met soortgelijke sores. Ook dat is terecht.
Een wethouder ontvangt vrijdag de 25e het eerste exemplaar. De dochter van de buurvrouw is ook aanwezig bij de presentatie en krijgt van mij het ook-eerste-exemplaar. Maar dat weet ze nog niet.

Metz de ex-mantelzorger

IJS 3

Ons dorp heeft een ijsbaan, net buiten het dorp, maar 's avonds verlicht en met een muziekje. De mannen van de ijsclub zijn deze dagen de gewichtigste van het dorp. Zij beslissen over opengaan en controleren met puntstokken de dikte van ons ijs. Gisteren kon het net niet en de mannen van de ijsclub hadden een rood wit lint langs de rand van de ijsbaan gespannen van zo'n twintig meter.
Nu is de omtrek van onze baan zo'n vijfhonderd meter, dus gelegemheid zat om even verderop een stapje op het ijs te wagen, maar wij bleven keurig achter de symbolische afscheiding staan. Zelfs de kinderen van onze school die de hele dag vrij waren, omdat de meesters en juffen een studiedag haden, vertoonden zich niet op de ijsvloer.
Ontzag voor het gezag van de mannen van de ijsclub!

freek

IJS 2

En gisteren was het al zo ver. Op het nieuws van de regionale televisie, Omrop Fryslân, verscheen L. Camera had een lage postitie ingenomen , dus de  strak grijsblauwe lucht toonde zich in volle glorie en tot de lage horizon lag een al even strakke ijsvloer, met ver in de verte een rietkraag. En op de voorgrond L. Pezige benen in een schaatsbroek. de roodpaarse kop onder een olijk schaatsmutsje. Hij vertelde over het ijs dat goed was en schaatste aan het einde van het item, de horizon tegemoet. Dit was andere koek dan die ondergespoten skeelerbaantjes; dit was L, in z'n eentje, met de wereld om zich heen en een vlucht ganzen boven zijn hoofd.
Hij had het weer geflikt!

freek

Sneeuw

Van Goedemorgen Nederland tot Met het oog op morgen: Radio 1 moppert de hele dag op het weer. Op de vertragingen, de files, de weeralarmen of het uitblijven van alarmen. Zijn we net zo lekker ons land aan het regelen, gaat het vriezen en sneeuwen! Rijdt de trein niet op tijd! Zit de A12 vast! Het nieuws van 12 uur wordt gevuld met - live - een verslag van de sneeuwval te Renswoude. Het is me wat. Ik kan zo langzamerhand Tom de Ridder beter velen dan de journalist die op station Hilversum de schandalig verlate stoptrein uit Bussum staat te klokken.
Terwijl het vaker vriest en sneeuwt in de winter. Dat hoort zelfs. Vorst en sneeuw in de zomer, dat zou wel nieuws zijn.

Metz in de sneeuw  

IJS

Ik liep langs het meer en L, ruime zeventiger, kwam me achterop fietsen. Hij stopte en begon ongevraagd over het aangroeiende ijs. Die vaart lag al dicht en het kanaaal daar groeide mooi aan. En aan ons meer zag hij symptomen van steeds meer stollend water. Weg was hij weer, op naar een volgende lokatie voor zijn diagnose.
L is altijd de eerste schaatsenrijder op buitenwater in ons dorp. Als niemand nog durft zwiert hij al, soms met zijn vrouw, over ons meer. Terwijl de ganzen nog gakken in wakken. Hij heeft een opgerold touw bij zich en een pikhaak, voor het geval dat.
Aan het eind van mijn wandeling kwam ik hem die middag weer tegen. Het liep tegen vieren. 'De zon krijgt al minder macht' riep hij opgetogen.
Ijskoorts!

freek

Wandeling

We lopen op de polderdijk. Links van ons het water, rechts het lage lichtbesneeuwde land. Een zwakke oostenwind houdt het aangezicht strak. Bijke speurt op het dijktalud naar muizen en staat minutenlang, één voorpoot omhoog, bij een muizengaatje. In het land scharrelen duizenden brandganzen. Als ze plotseling op de wieken gaan is de lucht vol oorverdovend geruis en geroep en de ganzenvlucht lijkt, als ze de horizon nadert, op een muggenzwerm.
Dan is het weer stil en valt er weinig te zien op deze zondagmiddagwandeling.

freek

Bouwvakken

Ik kijk mijn ogen uit: buurman J sloopt een zijgevel, zet wat stempels hier en daar om de bovenverdieping te schoren, plaatst een glaspui waterpas, zet een binnenmuur op, isoleert en metselt de zaak verder dicht. Dit alles met een gemak en opgeruimdheid waar ik koud van word. Ik ben namelijk al nerveus als ik langs een plintje moet verven. Ik lig 's nachts wakker als ik de volgende dag een stukje rotte plank van het schuurtje zal vervangen. Buurman J kan dus dingen die ik niet kan en dat is niet erg, maar ik ben jaloers op het volkomen ontbreken van spanning, van nerveus gedoe. Buurman overlegt met z'n  maat K en doet dan. En moet het anders, dan gebeurt dat, met een vanzelfsprekendheid die laat zien dat buurman de baas is en niet zijn zijgevel.
Ik kan er met de pet niet bij.

freek

Grijs

Die januarimaand is, als het niet vriest, een ramp op het platteland. Het licht van de feestdagen is gedoofd, het leven  herneemt zijn gangetje en buiten is niks te beleven. Grijze luch, somber licht en een natte grondlucht overheerst hier ons leven. We zompen maar wat rond, want er is geen moer te beleven. Dus ik zit in een hoekje, leeslamp er boven en lees de biografie van Jean Dulieu, u weet wel van die boskabouter en daar tussendoor Suikertand van Ian Mc Ewan.
Ik kijk niet op of om en zeker niet naar buiten.

freek

Stapelen 112

Gisteren heb ik me het schompes gewerkt om de Ecokathedraal een beetje te fatsoeneren. Dat is eigenlijk tegen de filosofie, maar ik vond het zonde dat een, eertijds, prachtig gelegd straatje was verdwenen onder een dikke laag bladeren.
Vooruit maar.
Om 10.15 blies Berend ons tot pauze. In het atelier haalde hij een fles champagne tevoorschijn plus kaas en worst. Dat doettie voor het groepsgevoel, zegt hij. We hebben geproost en gepraat, zoals mannen doen, dus het was lachen geblazen.
Na de pauze nog een tiental ritten met de kruiwagen vol tegels tegen de heuvel op, maar toen was de pijp leeg.

freek

facebook

Ik beleef een opgewonden en kinderlijk genoegen aan een door mij ontdekte facebookgroep, waar mensen uit mijn geboortedorp zich in hebben verenigd en elkaar foto's en  ansichtkaarten van vroeger laten zien. Tevens is men uitputtend in het noemen van oude namen. De wereld van toen gaat opnieuw open en ik geniet, dus ik ben oud.
Zo werd mijn tante G zaliger genoemd in een bijschrift bij een foto en ik heb een aanvulling gegeven die op het volgende neerkwam:
 Mijn tante G was vijftig jaar werkzaam als verkoopster van boerentextiel in een manufacturenwinkel en had geen pesioen opgebouwd. Ze werkte daarom door na haar vijfenzestigste en kreeg de laatste jaren in natura bertaald. Toen ze verhuisde naar een bejaardenoord vond de familie in de bedstee, de kasten en op het zoldertje van haar huisje hoog opgetaste stapels textiel: moltondekens, handdoeken, theedoeken, ondergoed. Genoeg voor een weeshuis.

freek

Goochelen

Gisteren waren we op bezoek bij kleinzoon, die zijn verjaardag vierde. Dat was feest en wij konden ons geluk niet op. Kleinzoon had een goocheldoos gekregen en gaf een voorstelling voor een aandachtig publiek dat op bank en stoelen om hem heen was gegroepeerd. Kleinzoon las zorgvuldig de instructie voor het publiek op, uit de bijgeleverde handleiding van de doos, want de routine moest nog komen. "Geëerd- publiek-bij deze- won-won-wonderbaar- lijke -truuk- moet---u zich-tot het ui-ui-uiterste concen-treren...'. Wij deden keurig wat de goochelaar ons zei en keken ademloos naar de truuk die zich langzaam onder onze ogen ontvouwde. Alleen onze kleindochter, zijn kleine zusje, bedierf een tijdje de pret, door te beweren dat de goochelaat een balletje in zijn zak had. Even was onze artiest ontroostbaar maar met vereende krachten van het publiek vervolgde hij manhaftig de voorstelling.
Klasse!

freek

Bijke 26

Het waren zware tijden de afgelopen weken. Half  december begint de jeugd met de gevonden restanten van vorig jaar, Zo'n week geleden mengde  het illegaal aangeschafte spul zich in dit koor om met Oud Jaar zich te mengen in de geluidsorgie van rotjes, huilers, lawinepijlen en carbidbussen.En deze week worden de overblijvers nog weggeschoten.
Al die tijd was Bijke uit haar doen, sterker, ze was radeloos, Rende bij het uitlaten en bij het horen van de eerste knal steevast naar huis, staart tussen de benen. Trilde, sidderde over haar hele lijf en kroop weg in alle denkbare hoeken van het huis. Ze wekte bij ons een groot gevoel van medelijden op, maar daar gaven we niet aan toe, want, zeggen deskundigen, dat versterkt alleen maar het angstgedrag.
Dus we doen nu al veeertien dagen alsof er niks aan de hand is.

freek

Ongeluk

We maakten Nieuwjaarsdag een tochtje naar Foudgum. Dat is een minuscuul terpdorpje vlak bij de Waddenzee, maar Piet Paaltjens heeft er als dominee gestaan, dus vandaar. Vlak bij Foudgum ligt Raard.Toen we dit dorpje  links passeerden zeiden we nog dat er ook een Raerd bestaat in Friesland.

Op de autoradio vielen we in een bericht over het nieuws dat Friesland in shock was vanwege een ernstig ongeluk. Verder niks. Ik draaide aan de knoppen om via andere zenders het nieuws te vangen, maar dat lukte niet. Na Foudgum gingen we op bezoek bij de Tibettaans Boeddhistische Stoepa van Hantum en dronken thee, wandelden we over de  Waddenzeedijk en snoven het wad, om tenslotte in Lauwersoog een visje te eten.
Een welbestede dag.

Thuis op de computer zag ik dat de afgelopen nacht een auto was ingereden op omstanders bij een vreugedevuur.
Een nacht geleden. In Raard!
Toen wij  langskwamen lag het landschap er onschuldig bij.

freek

Dood

Het is het een kolfje naar de hand van Pauline Broekema, de leading lady van het NOS journaal als het gaat om klein binnenlands leed: zij mocht dit jaar weer de, tot een klauwtje met twee vingers, gedeformeerde hand laten zien. Die hoorde weer bij een jongen die spijt had en nooit meer met vuurwerk in aanraking zou komen, zei hij. Ter leering ende vermaeck voor ons, de nog  ongeschondenen. Ik denk dat de regen van oudjaarsnacht meer invloed heeft gehad op roekeloos afsteekgedrag dan Pauline.
Zelf ben ik geen liefhebber meer. In de jaren zeventig woonde we in een soort van nieuwbouwhofje. Dat was de architectonische mode in die tijd, het versterkte immers de mens als sociaal wezen, want we keken bijelkaar door de ramen en het binnenterrein was het speeldomein van de kinderen en later de stallingplaats van teveel auto's.
Alle pleintjebewoners gingen op oudejaarsnacht om twaalf uur naar buiten om elkaar geluk te wensen. De buurman van even verderop was over de grens gereden om wat illegale knallers te halen en rondom hem verzamelde zich het opgroeiend jongvolk, ook van buiten ons pleintje, want zijn roem als grensoverschrijder was hem vooruitgesneld. Vrouw en ik, wat rijper, stonden op een afstandje te kijken en keuvelden met andere buren.
Wij zagen plotseling knalbuurman in huis verdwijnen ( hij bleef daar de verdere de nacht trouwens) en voor zijn huis vormde zich een stil, verbijsterd groepje, knielend, gebogen.Ik kuierde nieuwsgierig in hun  richting op en zag hem liggen, die jongen die ook vrijwilliger was bij het wilgenknotten in onze streek. Zijn halve schedeldak was weggeblazen,
Toen de ambulance ons pleintje opreed was hij al een tijdje dood.

freek

Uitlachen

Het laatste televisieprogramma op Nederland 1 in 2012 ('de finale' noemde presentator Matthijs van Nieuwkerk het) was een herhaling van fragmenten uit televisieprogramma's waarin gewone mensen  - om wat voor reden dan ook - even voor aap stonden. Je kon als slotakkoord van het jaar mensen uitlachen.

Metz keek even geen tv