Bokaal

De PVV (één lid:Wilders) heeft weer wat nieuws bedacht om de aandacht te trekken: de Maartje van Weegen Bokaal. Deze bokaal dient 'de linkse en bevoordeelde berichtgeving door de staatsomroep aan de kaak te stellen.'
In ronkend proza worden de vijf genomineerden voorgesteld:
1. Bram Schilham. Deze brave borst van het Journaal wordt verweten dat hij t.a.v. het klimaat 'pure propaganda bedrijft'
2. Sander van Hoorn, de strak in de camera kijkende correspondent van datzelfde journaal in Israël , 'speelt stommetje over de jihad'.
3. Redactie Pauw en Witteman, die Geert maar niet in een uitzending kunnen krijgen, 'excelleren in het afkraken van de PVV en Wilders'.
4.Teleac dat verheffing van het volk in haar vaandel heeft staan 'bereikte een nieuw moreel dieptepunt'.
5. IKON, deze kerkse omroep dankt haar nominatie aan het 'wekelijks belachelijk maken van de PVV kiezer.'



De PVV is niet alleen bot en liegt dat het gedrukt staat, maar is bovenal humorloos in deze mislukte poging tot ironie. Daarvoor is de toon te verbeten en de zinnen net een versnelling te hoog. En humorloze mensen kunnen niet relativeren of soms om zichzelf lachen. Daarin schuilt het echte gevaar van de PVV.

freek

stapelen 91

De ecokathedraal is verijsd en we staan er met drie man naar te kijken. Geen werkweer merken we: de grond bevroren, de stenen niet los te wrikken en hier en daar een gevaarlijke sneeuwbaan op een helling. We doen net als Amsterdamse stratenmakers: we duiken de schaftkeet in, om koffie te drinken en elkaar sterke verhalen te vertellen. Maar voor het zover is, ontdekt Rob een koppeltje van drie reeën in de ecokathedraal en die hebben we eerst op ons gemak bekeken.

freek

Kerst

De sneeuw lag nog dik over de velden, wegen en wateren. Een koppel houtduiven vloog verschrikt en lomp fladderen op uit de boomkruinen van de hoge berken bij het landhuis aan de dijk. Een sperwer kwam uit het niets tevoorschijn en dook op een duif , Die tolde fladderend en geluidloos naar de grond. De sperwer hield zich stevig vast. Ze vielen in de stuivende sneeuw van een struik. De rest van de duiven maakte nog een rondje door de grijze lucht. Toen streken ze weer neer in de kruinen van de berken.


freek

Wens

(krentenboom en taxus in de achtertuin; klik op foto voor vergroting)

De haas is geschoten, de wijn en het bokbier gekocht en het huis klaar gemaakt voor de kerstontvangst van kinderen en kleinkinderen.

Volle bak.

Vrouw is fluitend bezig met voorbereidingen; ik doe het sjouwwerk en loop met Bijke ommetjes door de papperige sneeuw.Vanaf heden ben ik een paar dagen van de kabel.

Leve de familie!

En u, onbekende lezer, wens ik mooie en warme dagen toe.

freek

Nicht

Mijn nicht leest mij. Dat weet ik, omdat ze heeft gereageerd op een stukje in dit weblog. Mijn nicht had vroeger rood haar net als ik en is al vroeg verhuisd naar het verre Engeland, waar meer roodharigen met een niet te bruinen huid wonen. Ik weet niet waar mijn nicht woont, ergens bij Manchester. Vroeger was er enige zielsverwantschap tussen haar en mij, vanwege dat haar, maar ook omdat haar moeder de liefste zus van mijn vader was. Mijn nicht is vertrokken en kwam terug via de kabel. Nu is ze weer weg.
Nicht, kom nog eens langs.


freek

Bar

( klik aan voor vergroting)

Zondag was het bar weer. De oostenwind gierde stuifsneeuw over ons vlakke land. De adem stokte in de keel en de snor bevroor. Paarden en schapen krabden met hun hoeven om gras te vinden en wij liepen langs de dijk bij ons meer. Ik bleef even staan en kiekte vrouw en hond. Links moet het meer zijn, rechts de nu onmetelijke weilanden. Recht voor, de molen die gerestaureerd wordt en waar de kop vanaf is. En op de weg ,vrouw, die de luwte van de capuchon zoekt en Bijke die worstelt met de sneeuw en de wind.

freek

Nederigheid

Alle klachten van gestrande reizigers over niet rijdende treinen en protesten van belangenverenigingen (ik vrees dat ik lid ben van zulke verenigingen; kan dat ook zonder dat ze namens mij pleiten?) tegen te vroeg of juist te laat afgekondigde alarmen, brengen mij vooral op de gedachte dat het de schuld is van het weer.
We zijn dus tegen het weer.
Maar ja, daar krijg je NOVA, Netwerk en hoe al die huilebalken ook heten mogen, niet mee vol. Ruim baan dus voor de verongelijkten.
Ik vind een vastgesneeuwd land een zegen. Een bewijs van de stelling dat de natuur sterker is dan de leer. En zeker niet maakbaar. Dat dwingt tot nederigheid, tot acceptatie en daarmee tot de rust die zo nodig is om - eenmaal ingesneeuwd - de agenda te ledigen en een mandarijntje te pellen.

Metz is ingesneeuwd

Niet meer zeggen (7) - bizar

Alleen al het stellen van de vraag of de top in Kopenhagen wat had opgeleverd, vond de radiojournalist bizar. Doelpunten zijn ook vaak bizar, of juist kansen die (bizar!) geen doelpunt opleveren omdat de keeper een ledemaat uitsteekt. Uitlatingen van politici zijn negen van de tien keer bizar ("Terwijl Bos eerder nog de banken spekte, heel bizar hoor"). Bizar is ook het weer en het meest bizar is dan de trein die door de sneeuw, bizar hoor, in december al, en zo bizar veel, niet verder rijdt. Echt bizar ook, die discussie over de AOW en dat de TROS niet boos is op Harm Edens, heel bizar...

Metz hoort bizar veel

Hel

Laat ik meedoen met de hype rond de film 'De hel' , over de elfstedentocht van 1963. Steven de Jong heeft er, zo is mij verteld, een flitsend maar vlak verhaal van gemaakt. De Prins van Oranje vond de rolprent fantastisch en die prins heeft smaak, dus niet zeuren.

Zelf heb ik de elfstedentocht van 1963 niet gereden, maar wel iets wat daar op lijkt. De dag voor de Elfstedentocht werd de Elfmerentocht gereden, een tourtocht van zo'n 130 km, waar veel elfstedenrijders al aan meededen om de spieren los te gooien. En ik deed mee. Ook toen was het weer bar en boos en tien kilometer van de eindstreep in Sneek werd de tocht opgedoekt omdat het donker was en sneeuwduinen de baan onzichtbaar hadden gemaakt.

Dat was in Langweer, waar ik nu woon, maar ik moest naar huis en dat was toen vijf kilometer verderop. En toen begon mijn eigenlijke heldentocht, want ik ben dwars door besneeuwde weilanden, volgesneeuwde sloten en onbegaanbare landweggetjes naar huis gelopen op een paar leren klompslofjes. Toen ik thuis was heeft mijn vader mij langdurig gewreven.



freek

Bijke

klik aan voor vergroting

Het wordt tijd om Bijke voor te stellen: het meisje waar ik veel van houd. In de puberteit , dus dwars en eigenzinnig. Lonkt veel naar andere mannen, want ze is een player. Staat op bijgaande foto te kijken naar haar eerste sneeuw.

freek

Bezoek

'Gewone man tegen Haagse elite' , kopte ons prachtblad (sinds1752) na.v. het bezoek van Wilders aan onze provincie. Een ietwat merkwaardige kop, omdat Wilders het grootste gedeelte van zijn arbeidzame leven in politiek Den Haag heeft gewerkt en dat kan niet elke verpleegster, metselaar, politieagent en onderwijzer zeggen. Maar goed Wilders 'was here' en omdat zijn bijeenkomst besloten was, stond onze krant op de stoep om bij de uitgang bezoekers uit te horen. Die lieten graag van zich horen. Zo was daar 'het oudere echtpaar Dirk en Elly Edel' uit het verre Alkmaar, dat het een leerzame en sfeervolle avond vond. Zou Geert met dennengroen en kaarslicht hebben gesproken?

Hij, Dirk, was er van overtuigd dat Wilders orde op zaken kan stellen. Zij, Elly zei : De mensen zijn bang en moedeloos, maar in hem koesteren ze hoop'. Elly bedoelde natuurlijk 'Ik ben bang en moedeloos en in hem koester ik hoop'. Een mooie gedachte zo vlak voor de kerst, maar de geschiedenis leert waar deze semi-religie toe leidt, als een politicus als verlosser wordt beschouwd.

freek

Stapelen 90

We hebben kontakt met elkaar gehad, gisteravond en we hebben het stapelen afgeblazen. Niet dat we koukleumen zijn, we malen niet om een paar graadjes onder nul, maar onze stenen zijn vastgevroren. Nu kunnen we de stenen één voor één met een koevoet loswrikken, maar dat is werk zoeken. We blijven dus thuis en voor mij is dat onwennig: wat moet er met een lege dag gebeuren. Ik stof boeken af en leg ze op stapeltjes.


freek

Koud

Het wordt koud hier op het platteland. De zon kwam vanochtend bloedrood op en de wind was schraal. Bij ons is de warmte van de zomer altijd wat minder en de kou van de winter feller, dan in de stad. Dat komt omdat het hier altijd wel waait. Vorig jaar had ik nog de neiging om met winterweer de schaatsen uit het vet te halen. Nu ben ik verzoend met de gedachte dat mijn rol voortaan beperkt zal zijn tot het sleetje rijden met kleinkinderen. En Bijke moet ik natuurlijk over de winter leren.

Opa en de Dom

Dat ik een glimlach niet kon onderdrukken bij die gehavende Berlusconi, komt door mijn opa. Mijn opa was timmerman en met dat vak was geen droog brood te verdienen in de crisis van de jaren dertig. Dat brood was wel nodig met thuis een vrouw en negen kindermonden waaronder die van mijn moeder. "Als vader met zijn gereedschapskist thuis kwam, wist je dat het niet goed was". Via via kreeg hij het aanbod om in Milaan mee te werken aan de bouw van de Dom. Officieel was de Dom in de 19e eeuw opgeleverd (de bouw startte in de 14e eeuw, zo beschouwd valt het met de Noordzuidlijn dus wel mee) maar zo'n megakerk werd natuurlijk alsmaar doorafgebouwd, met steeds meer torentjes en scherpe hoeken. Twee jaar heeft opa in Italië gewerkt aan de detaillering. Dat hoofd vol bloed en wonden van Silvio is eigenlijk een verlate verzetsdaad van mijn grootvader. Terug in Amsterdam bouwde hij op het Leidseplein mee aan het City Theater van Jan Wils. Trouwens ook geen pretje als je die in je gezicht geduwd krijgt.

Metz eert opa

Hotel

Ik was in het stadion van mijn cluppie en Mario Been, van Feyenoord, was aan het woord. Hij had net met zijn ploegje gewonnen van mijn elftal en hij beantwoordde vragen van sportjournalisten. Dat zijn meestal hielenlikkers, maar er was eentje die een kritische vraag stelde over de financiële positie van Feyenoord: zestien millioen verlies in één jaar.

Mario keek vrijmoedig de persruimte in en stelde dat hij en zijn mannen vandaan heerlijk hadden geslapen in Lauswolt, uw weet wel: waar Bos en Balkenende hun kabinet in elkaar hebben getimmerd en wat met stip het meest chique hotel van Noord-Nederland is.

Ik vond dat een mooi antwoord, omdat het de schijn en werkelijkheid in de voetballerij goed weergeeft. Boekhoudkundig zwaar in de min maar door constructies met weldoeners en geheimzinnige financiers gewoon doen alsof je rijk bent.


freek

Schip

Terwijl de ms Dikkop (13pk) lekker warm in de stalling ligt te overwinteren, broed ik op de aanschaf van een ander bootje. Dat voelt een beetje als verraad. Dikkop heeft me immers stampend overal gebracht waar ik wilde zijn, maar ze heeft één nadeel: ze is open. Dat is lastig met regen en storm en beperkt de lengte van het vaarseizoen. Een klein werkbootje met gesloten stuurhut biedt meer mogelijkheden en ik kan dat tot diep in de herfst varen.
Ik heb wat op het oog en de Dikkop weet nog van niks.


freek

Topografie

Gisteravond zapte ik routineus langs de commerciëlen en haakte even vast aan een programma waar jong volwassenen een gooi doen naar de 'beste'. De beste zanger, performer, danser, ik weet het niet precies, want ik kwam binnen toen in het kader van die wedstrijd enige kennisvragen werden gesteld aan de vijf overgebleven kandidaten. Aan een artieste die zei dat ze in Den Haag woonde werd gevraagd om deze stip op de kaart aan te wijzen. Met een radeloosheid in de ogen ging haar aarzelende vinger naar een stip in Brabant, Eindhoven.
Amsterdam werd Haarlem, Overijssel, Limburg.
In wat voor een wereld leven deze potentiële Bn'rs, dacht ik en vannacht werd ik wakker en wist het antwoord: ze leven in een amorfe wereld, die door diffuus gevaar wordt bedreigd uit een buitenland dat ergens is en zijn een prooi voor Wilders.

freek

Stapelen 89.

(klik aan voor vergroting)

In het jaar Onzes Heeren 2009, met als datum acht december is om 11.15 des voormiddags in de ecokathedraal te Mildam, de laatste steen op de toren 'Het wakende Oog' geplaatst. Deze laatste steen, was voorheen een fietsenstandaard en werd gezet door Rob, omdat die toevallig boven was. Beneden, aan de voet van de toren werd waarderend geapplaudisseerd door Johan, hoofd uitvoerende werken ecokathedraal, Frouk, hoofd documentatie ecokathedraal en Janneke, schoonmaakster van ecokathedrale bouwwerken. En ik heb de (slechte)foto gemaakt, maar ook de toren, met anderen natuurlijk!

freek

Vertrek

Ons prachtblad (sinds 1752) bericht ons over het uitzwaaien van Sinterklaas. Dit fenomeen neemt volgens onze krant hand over hand toe en men toont ons een foto van een dorpje, even voor de Waddenzee, alwaar Sinterklaas in tabberd maar met reispet in een camper stapt om naar Spanje af te reizen. De schooljeugd staat erbij, kijkt er naar en zwaait. Deze officiële uitzwaai is belangrijk voor het 'verwerkingsproces' bij kinderen, meldt onze krant monter en voegt daar aan toe dat de Nederlandse Vereniging voor Autisten (NVA) hier erg blij mee is.

Ik geloof het graag en heb te doen met ontregelde autische kindjes, die ' wekenlang van slag zijn' vanwege het feit dat Sinterklaas wel gekomen, maar niet vertrokken is.

Om autisten nog meer structuur te bieden wil ik voorstellen dat als Sinteklaas vertrekt, de Kerstman om de bocht aan komt 'johoën' en dat ze op de stoep van de C1000 elkaar de hand schudden.Vertrek en aankomst worden dan gestructureerd aangeboden in een begrijpelijke context en zonder de ruis van een tijdlek.

freek

Moskowitz

Geert W. wilde publiciteit en zocht een halfgare rapper uit. Die had doodsbedreigingen gerapt en moest dus voor de rechter. De rapper had een jonge pro deo advocaat en Geert had Moskowitz. De jonge advocaat deed aandoenlijk keurig z'n best voor de de camera om zijn cliënt uit de wind te houden. Moskowitz, die wel's sexueel getinte mailtjes naar gangstermeisjes stuurt, glimlachte hautain over zoveel gespartel. Hij wist wel beter, kon je zien. Na afloop van de zitting kon Geert nog even in de camera zijn opvattingen kwijt. Moskowitz stond weer grijnzend achter hem. De jonge advocaat van de rapper was niet meer te zien.
Waarschijnlijk afgedroogd, door die zelfvoldane Moskowitz.
Piece of cake.


freek

Opgelucht

Vandaag is mijn tweede en laatste optreden als hulpsinterkaas en wel voor onze dorpsschool.
Om kwart voor acht zit ik bij Boukje voor de schmink en klokslag half negen verschijn ik bij het schoolplein, nadat Boukje een telefoontje heeft gepleegd met de hoofdmeester, zodat alle kinderen op tijd naar buiten zijn gejaagd. Dit keer kom ik met een brandweerauto.
Daarna begint een kleine martelgang, die een hele ochtend duurt, want de school neemt geen genoegen met een plenaire bijeenkomst. Nee, ook alle klassen moeten worden bezocht. Gedurende deze ochtend trekt, vanwege een krappe mijter, langzaam een schele hoofdpijn door de hersenen, is een snorhaar tot diep achter de huig verzeild geraakt en beginnen pruik en baard vervloekte attributen te worden. Als om half twaalf terug bij Boukje ben, trek ik in de vestibule al de mijter van mijn kop, in de gang liggen baard en pruik al op het handschoenenkastje en in kamer keil ik de tabberd in een hoek. Het is volbracht.



freek

Vorst

Gisterochtend vroeg met Bijke langs de dijk gelopen. De vorst lag als wit velours over de velden. Drie zwarte Friese paarden dampten bij een hek. Hoog in de lucht, ganzen, kwetterende mussen in een oude meidoornhaag, water als een spiegel, drijvende futen.
Toch mooi om mee te maken!


freek

stapelen 88

(klik aan voor vergroting, dan zijn aan de bovenkant de trottoirbanden goed te zien en bovenop het fietsrekje)

Stralend stapelweer en we hebben ons in het zweet gewerkt om 'de' toren hoger en stabieler te maken. Dat is gelukt door trottoirbanden in een strop te hangen en naar boven te trekken. Door ze over de tegels heen te leggen, krijgen we boven meer verband. De volgende week maken we de toren vlak van boven, stapelen daar nog een klein carré van tegels op en tenslotte komt een in beton gegoten fietsstandaard ons werk bekronen. Zo heeft onze toren niet alleen een waakzaam oog, maar is het ook een radarpost. We hebben de fietsenstandaard al naar boven getakeld, zodat we volgende week, als Rob en ik met z'n tweeën zijn, die klus niet hoeven te klaren.

freek

Famke

Bij ons op het kerkhof ligt een kindergrafje met een eenvoudig opschrift: ùs famke (ons meisje)
Geboren en gestorven of gestorven en geboren op dezelfde dag. Het had in elk geval geen zin om haar een naam te geven, maar de aanduiding ùs famke, is mooi, is betekenisvol.


freek

Plastic

In de zaterdagbijlage van de NRC stond een gruwelijk mooie fotoreportage van dode albatrossen uit een gebied van de Stille Oceaan. De (half)vergane vogelkadavers zijn, zonder te arrangeren, gekiekt. Op de plaats waar eens de albatrossenmaag was, ligt een grote hoeveelheid plastic afval: deksels, doppen, poppetjes, stukken teenslipper, aanstekers... . De albatrossen zijn gestorven aan het snoepen van plastic afval, dat door zeestromingen een laag is gaan vormen in de Stille Oceaan ter grootte van de oppervlakte van de V.S. Hier wiegt de rotzooi van continenten op de golven en albatrossen vreten zich kapot.



freek

Team Asscher

...Het Parool, afgelopen woensdag (klik op de afbeelding voor een groter beeld)...

Dat Lodewijk Asscher als wethouder onderwijs - niks te zeggen hebbend over het onderwijs - zich toch hard maakt voor de kwaliteit van het hoofdstedelijk onderwijs, valt in hem te prijzen. Wegduiken, daar houden wij sociaal-democraten niet van. Dat Asscher zich vastbijt in de Citotoets als kwaliteitsmeter ondanks alle gebreken (momentopname, leerbare toetsmethoden, fraudegevoelig, overwaardering van een beperkt aantal cognitieve vaardigheden, eigenlijk alleen maar lezen; vergeet ik wat Freek?), begrijp ik: er is geen ander handvat beschikbaar. Dat Asscher de Citoscores, bedoeld om individuele kinderen een waarde toe te kennen, gebruikt om scholen een waarde toe te kennen, snap ik ook. De rapporten die de Onderwijsinspectie opstelt over scholen zijn immers complex en vol nuances. Die richten zich ook op de kwaliteit van de zorg en de interne organisatie en daar haal je als wethouder de pers niet mee. Dus reken je de school af op een saldo van individuele toetsen. Dan hoef je ook geen rekening te houden met het grote aantal kinderen dat tussendoor van school verkast. Maar ik geef toe, met dat soort nuances kom je nooit tot een straf oordeel en een heldere ambitie, nodig om het tij te keren. Dat Asscher, aanvullend op de eisen van de Onderwijsinspectie, eigen normen toevoegt, siert de man. Akkoord, die toegevoegde eisen zijn kwestieus. Om van een school waar kinderen van ongeschoolden op zitten, te eisen dat de Citoscore aanwijst dat de hele klas gemiddeld naar de mavo gaat, is in kringen van onderwijskundigen een dijenkletser. De doorslaggevende factor voor het te behalen schoolniveau is namelijk het schoolniveau dat de ouders behaald hebben. Daarom scoren scholen in Oud-Zuid (dure huizen, bewoond door hoog opgeleide ouders) zonder moeite hoog. Zelfs wanneer de scholen aldaar ongeletterde Eskimo's voor de klas zetten, scoren ze nog een voldoende. Los daarvan: wat is er mis met een schoolcarrière die ónder mavo-niveau begint? Asschers tweede norm, hooguit 20% heeft een joekel van een leerachterstand, is geen norm maar een wens. Heus, veel kinderen redden het om allerlei redenen niet in het onderwijssysteem maar misschien zegt dat wel meer over de verwachtingen dan over de scholen. Verwachtingen, daar horen eisen bij. Niet blijven zitten bijvoorbeeld. In de tabellen die Asscher rondstrooit staan ook de cijfers over zittenblijven aan de minzijde genoteerd (niet verder vertellen: van zittenblijven worden kinderen doorgaans beter). En voor de derde norm, een kwart van elke achtste groep moet naar de havo of het vwo worden verwezen, geldt wederom dat het opleidingsniveau van de de ouders hier bepalend is. En niet de school, tenzij die er echt een bende van maakt. Kortom: Asscher voegt als hobbyist een paar criteria toe aan het eisenpakket dat de Onderwijsinspectie hanteert en concludeert vervolgens dat maar liefst 65 scholen niet aan zijn privénormen voldoen.

Tot nu toe is er eigenlijk niets aan de hand met de inzet van Asscher, hooguit zien we een partijpolitiek gedreven accentuering. Jammer alleen dat zijn onderliggende aanname niet klopt. Hij baseert zijn extra normen namelijk op de stelling dat het niveau van het Amsterdamse basisonderwijs zwaar onder de maat is. De helft van de scholen scoort een dikke onvoldoende, riep hij eerder. Maakt er een bende van. Maar als we, met gebruikmaking van gegevens van de Onderwijsinspectie, nog eens precies kijken naar de resultaten van het Amsterdamse basisonderwijs, zien we een score van net onder het landelijk gemiddelde. We bevonden ons nu ergens tussen 535 (Amsterdam) en 536 (landelijk). Zo'n landelijk gemiddelde van 536 houdt automatisch in dat de helft van het land daar onder zit. Om dan te gaan mopperen dat je bij de helft van Nederland hoort is vreemd, tenzij je onverklaarbaar ver onder dat gemiddelde bungelt. Maar hierin scoort Amsterdam juist redelijk, zeker als je je bedenkt dat veel kinderen van huis uit nulkommanul mee krijgen. Steden als Almere (533 gemiddeld) hebben veel meer recht van klagen dan Amsterdam. De mate waarin Asscher het Amsterdamse onderwijs diskwalificeert, dient maar één doel: hem als redder profileren. Zonder drenkeling geen redder.

Eergisteren kreeg ik een rare brief van Asscher. Team Asscher wint staat in de bovenregel, terwijl ik dacht dat we na het demasqué van Nina Brink van die opgeblazen toon verlost zouden zijn. In zijn brief geeft Asscher te kennen dat hij wel degelijk snapt dat de opleiding van de ouders voor de schoolloopbaan van elk kind van groot belang is: "Ieder kind verdient dezelfde kansen, waar zijn wieg ook heeft gestaan". Okay, denk ik dan, Lodewijk leert. Maar twee regels verder valt hij terug in zijn nieuwerwetse oude fout: "Slechte scholen pakken we aan...".

Metz leest krant en post

Guusje, Guusje, Guusje.

Omdat ik tijd over had, keek ik via internet naar de begrotingsbehandeling van Binnenlandse Zaken. Ik trof daar o.a. Guusje ter Horst in de rol van minister aan en Rita Verdonk als kamerlid.

En wat een verschil, die twee vrouwen. Guusje, keek opgeruimd de zaal in, kon lachen en relativeren en zei soms dat ze het niet wist, maar op zou zoeken. Rita voerde niet pittig oppostie maar sprak zuur en smalend over het gedrag en over de persoon van de minister. Haar hele lijf straalde een soort van onwrikbaar gelijk en heilige verontwaardiging uit. Haar toon was honend.

'U bent toch al twee jaar minister' , attaqueerde ze Guusje. Die keek haar stralend aan en zei: 'Ja, lang hè... .'

Rita had even tijd nodig om haar rol als rancuneuze wraakgodin weer op te pakken.



freek

Sprookjesvogel

Op 25 oktober 2007 schreef ik op deze plaats dat ik in het natuurgebied De Deelen een Grote Zilverreiger (Ardea alba) had gezien. Ik was verrukt, vond het een bijzondere ontdekking en noemde het dier een 'sprookjesvogel'. Op 6 november 2009 maakte ik hier melding van drie Grote Zilverreigers. Ze stonden 'als bruiden' in het weiland, schreef ik. Deze vogel, die eigenlijk in Italië en de Balkan een standvogel is, komt steeds vaker in ons land voor. Zo zag ik vandaag, toen ik op een polderdijk langs de Goëngarijpster Poelen liep, er zo maar 11 (elluf) in een weiland staan.
Gratis en voor niks.


freek

Aygun

Vanavond zag ik haar terug op televisie, de mooie jonge Aygun (zo heet ze meen ik) met de hese stem. Ze werd in Istanbul geïnterviewd door Bram Vermeulen van het NOS-journaal. Dat ze nu in Istanbul woont, was geen verrassing. Had ze me zelf aangekondigd. Half augustus, tijdens ons eerste en enige gesprek, vertelde ze namelijk dat ze op het punt stond voorgoed naar Turkije af te reizen. Ze had er genoeg van, van het Hollandse gekanker, van alles eigenlijk maar details vertelde ze niet. Begrijpelijk want zij werkte toen nog bij een bank en ik was maar een klant. Tijdens het gesprekje kwam een man het bankfiliaal binnen. Of hij hier geld kon pinnen. Zij legde hem vriendelijk uit (maar da’s makkelijk met zo’n stem) dat de geldautomaat defect was, waarop de klant vertrok. “Kijk eens aan, vandaag word ik eens een keertje niet uitgescholden!”, meldde ze verrast.
Aygun is niet de enige Turks-Nederlandse emigrante. Zo’n 700 hoger opgeleide Turken verruilden de afgelopen jaren Nederland voor Turkije omdat ze – ook al zijn hier geboren en getogen – alsmaar minder welkom zijn. “Altijd gezeik aan je hoofd over de islam”, zei ze tegen Bram Vermeulen. Waarmee het gesprek van een paar maanden terug is afgerond.

Metz kijkt televisie

stapelen 87

klik aan voor vergroting

We hebben 'het oog van de meester' in onze toren geplaatst. Dit oog kijkt uit over de ecokathedraal. Wij hopen natuurlijk op de magische kracht van dit 'wakende oog' .

Dat het tot in eeuwigheid mag hoeden over de ecokathedrale bouwsels.

freek

Mooi

Ik liep op de somberste dag van het jaar tot nu toe, op de weg naar het pontje. Het was heiïg, er zat motregen in de lucht en de wolken dreigden donker. Het was wel warm voor de tijd van het jaar en mijn regenhoed knelde zweterig rond mijn hoofd. Opeens brak de lucht in het westen en de zon piepte er door. Het lage licht maakte mooie slagschaduwen. Op de lijzijde van het talud van de brug over de Janesloot, bloeiden nog een paar paardebloemen. Op één van die bloemen zat een Atalantavlinder te drinken. Eind november, het is warm en de zon schijnt even en meteen ontwaakt een Atalanta uit haar winterslaap.

Sterk en wonderlijk is de natuur!



freek

Klein

Het was blakstil en de mist was dicht, deze ochtend. We liepen buitengaats, Bijke en ik. Soms verdween Bijke in de mist, dan zag ik haar weer als een schim dichterbij komen. Het verrassende van deze kleine wereld is dat geluiden intens worden beleefd. Het gakken, het krijsen, het fluiten, het vleugelgeruis , gespetter, een plonsje, alles kwam stereo tot ons. Zelfs Bijke, die anders jachtig snuffelend rondloopt, stond voortdurend stil met gespitste oortjes. We waren blinden in een klankvolle wereld.


freek

Molen

Onze molen wordt als nieuw gemaakt. Daarvoor zijn vakmensen nodig. Rietdekkers, die de molen een nieuw lijf geven en timmermannen die de kap en wieken restaureren. Ik blijf altijd even staan als ik met Bijke langs de molen loop. Ik zie dan het puikje van onze vaklui aan het werk. Ze zien er ook zo uit: veelal vol in de baard, meestal lang krullend blond haar en soms met een pijp in de mond. Oude en jonge vaklui restaureren wieken, zetten nieuwe stukken hout in de kap, bikken het ijzeren binnenwerk af en pissen soms langs de weg, want aan een mobiel toilethokje doen ze niet.


freek

Vroeg

In de ochtendschemering liep ik met Bijke langs het Koevorde meer, bij de visplaats en daarna even het weiland in om muizen te ruiken. We kwamen het gewone huis, tuin- en keukengrut van het open land tegen: groepen overvliegende ganzen, een stelletje Zwarte Ruiters, een Aalscholver die door Bijke werd opgejaagd, net zoals de rat die vanuit het riet door de hond het water in werd gedwongen. Tenslotte joeg Bijke ook nog een Blauwe Reiger naar andere verten.
De lucht was ruim en rood in het oosten en dreigend in het westen. De lichtboeien van het grote kanaal knipperden rood en groen en ik hoorde, toen ik thuis kwam, dat er 180 km file stond, deze ochtend.

freek

Storm

Vanochtend vroeg lag het eerste herfststormpje om het huis. De ramen trilden in hun sponningen, de luiken knerpten in hun hengsels, de deuren hingen in de scharnieren en knarsten in de sloten. Er drupte en klokte ergens iets van water en aanzwellende windvlagen bulderden rond, krassende roeken meevoerend op hun luchtstroom.
Ik lag op de rug in mijn bed en luisterde tevreden naar deze kakafonie van kermisspookhuisgeluiden.
Het huis is al drie eeuwen gewend aan dit natuurgeweld.

freek

Sint 3 en slot

Sint kom er aan

Sint krijgt een tekening van kleinzoon Cesar (klik op afbeelding voor vergroting)

Het zit er weer op en het is wel goedgegaan: mijn jaarlijkse intocht in ons dorp. Na de ontvangst bij de haven, toog ik in een treintje, dat in pretparken bestemd is voor rondritten, maar in ons geval door Albert is geritseld van een instelling voor geestelijk en lichamelijk gehandicapte medemensen, naar de gymzaal voor de slotmanifestatie. Dan snel uit het pak en naar huis om nog even de kleinkinderen Cesar en Kathy te zien, voor die weer afreizen naar Haarlem. Ze waren onder de indruk van Sinterklaas en dat deed me wel goed.

freek

Sint 2:Valium

Ons prachtblad(sinds 1752) kopt een artikel op de eerste pagina van het regiokatern: 'Nooit valium voor een paard'. Een collega hulp-Sinterklaas doet in dit artikel verslag van zijn ervaringen met een schimmel. Ook hij (net als ik) is geen cowboy, dus hij had grote aarzelingen om zo'n beest te bestijgen. Toch liet hij zich overhalen, omdat de begeleiders van het paard, het beestje een shot valium hadden toegediend. Ik citeer nu het artikel, want beter kan het niet worden verteld.

'Het paard was heel ontspannen. Dat gold ook voor zijn edele delen. Zijn penis sleepte bijna over de grond en stak precies onder mijn mantel uit. Ik dacht, dit is geen kinderfeestje meer'.



freek

Probleem

Gisteravond belde Albert. Hij is de regelneef van het dorpscomité, dat de intocht van de hulp-Sinterklaas in ons dorp regelt. Die hulp-Sinterklaas ben ik. Albert ritselt en regelt, is altijd joviaal aan de telefoon en heeft onverwachte ideetjes. 'Kan je paardrijden', buldert Albert en zonder mijn ontkennend antwoord af te wachten, roept hij:'Ik heb een mak schimmeltje voor je geregeld.' Als hulp-Sinterklaas houd ik niet van fratsen. Ik heb me altijd comfortabel in een open koets laten vervoeren met twee Friese paarden er voor; zwarte paarden. 'Morgen gaan we oefenen', roept Albert weer. Ik leg hem mijn vrees voor een hulp-Sinterklaasblooper voor. Ik wil niet op internet, omdat een omstander met zijn telefoon toevallig mijn duikeling heeft vast gelegd. 'Laten we eerst maar oefenen en dan beslissen', hakt Albert de knoop door.'Ik ga bezwaard akkoord. Een half uur later belt hij weer. ' Het gaat niet door met die schimmel; het beestje had in Joure dezelfde klus en kan niet op tijd in ons dorp komen'.

Ik ben een beetje opgelucht, maar ook bezorgd waar Albert nu mee gaat komen.



freek

'Ette en ie'

De middenstand doet veel aan het opleuken van aanbiedingen en voorzieningen.
Zo zijn vanaf de jaren tachtig de uitgangen 'ette' en 'ie' in de mode om een winkel of woning op te waarderen. Men kan b.v. in mijn omgeving nog een bed kopen bij Bedderie DeBoer en staan er huizen te koop met de roepnaam ' boerderette'. Men koopt dan een kloek woonhuis waarvan de vorm heel in de verte aan de boerderij doet denken. Gisteren las ik de laatste vondst van deze rage in een advertentie van De Mallemok in Sloten. Een etablissement dat zich afficheert als Restaurant Partijerie.
Hier kan niemand meer overheen, toch?


freek

NSB

Maandagavond verscheen Herman van Veen bij Pauw en Witteman. Hij las een persverklaring voor. Dat ging hem moeizaam af, want hij was zenuwachtig. Herman zei dat hij nooit gezegd had dat de PVV op de NSB lijkt, maar als de PVV zo doorgaat kan ze op de NSB gaan lijken. 'In technische zin er op lijken, niet inhoudelijk natuurlijk' zei Herman een paar keer. Die technische zin, zat'm in het feit dat de PVV geen partij is, dus niet democratisch en de NSB was dat ook niet. Herman zou dus al lang blij wezen als de PVV een partij met leden zou zijn, zodat hij 'de discussie met hen aan kon gaan.'

Ik heb met gemengde gevoelens naar de uitzending gekeken. Het leek er op alsof Herman z'n staart tussen de benen had getrokken, onder het geweld van e-mail bedreigingen.

Laat ik het dan maar, risicoloos, zeggen: de PVV lijkt op de NSB van 1936. De PVV huldigt het autocratisch leiderschap, de NSB deed dat ook. De PVV is zeer nationalistisch, de NSB deed niks anders dan de boze buitenwereld te verketteren ( Nationaal Socialisten, nietwaar). De PVV legt de schuld van maatschappelijk ongemak in de Nederlandse samenleving bij 'vreemde elementen' (Europa en buitenlanders) , de NSB verketterde eerst de plutocraten en later de Joden. De PVV houdt van grof taalgebruik , de NSB gloreerde in scheld/schotschriften.

Er is één verschil in het voordeel van de NSB: bij de PVV kan je geen lid worden, Wilders is het enige lid. De NSB was democratischer. Je kon als echte Nederlander lid worden en dan kreeg je een stamboeknummer. Geen frisse term, maar je had wat te zeggen. Dat is bij de PVV niet zo.

Dus Herman, de PVV gaat niet in technische zin op de NSB lijken, de PVV lijkt inhoudelijk op de NSB.


freek

Goedemorgen de mantelzorger (56) - slot

De rug, de benen, de darmen, de schouders, eigenlijk doet niets het nog naar behoren bij buurvrouw De Vries. Opstaan, plassen, eten, zonder hulp van buiten lukt het niet meer. Ze wilde per se thuis blijven wonen, piekerde niet over verhuizen naar een verzorgings- of verpleeghuis en dus regelde haar dochter meer thuiszorg, en nog meer thuiszorg, en nog meer buren die de hond uitlieten. Twee keer heb ik de hond uit gelaten. Zonder schepje hoor, er zijn grenzen. Voor de thuiszorg was het ondoenlijk geworden, twee maal daags werd de dochter, de alarmering, de buren, de politie en soms allemaal tegelijk ingeschakeld omdat ze weer op de grond lag. "Ik blijf thuis wonen", hield buurvrouw De Vries dapper vol. Nou ja, dapper. Na weken vol ellende zwichtte ze onder grote druk en vertrok naar het verpleeghuis. Onder protest. Daar zit ze nu boos te zijn op de wereld die haar uit haar huis heeft gehaald. Ze weigert de zorg, eist haar hond en maakt ruzie. Want dat kan ze nog heel goed: zich druk maken.
Waarom vertel ik dit?
Om de mythe door te prikken dat oude mensen het best af zijn door thuis te blijven wonen. Dat is misleiding. Wie niet meer zelfstandig kan functioneren, en dat heb ik het niet over wissewasjes als boodschappen doen of ramen lappen, is het beste af in een woonomgeving waar 24 uur per etmaal professionele zorg is. Wanneer buurvrouw De Vries niet misleid zou zijn geweest met het vooruitzicht thuis te kunnen blijven wonen ondanks alle gebreken, had ze op een eerder en beter moment naar een zorgcentrum kunnen verhuizen. Met hond.

Metz de ex-mantelzorger

Gat

Het ecokathedrale gat in mijn hoofd( zie stapelen 85, 28 oktober)) werd gehecht in het ziekenhuis. Na ruim een week mochten die hechtingen er weer uit. 'Dan ga ik wel even naar de huisarts', sprak ik luchtig tegen de ziekenhuisarts. Nou daar kwam niks van in. Het waren meer dan twee hechtingen en daarom moest ik terugkomen naar het ziekenhuis. Na enig soebatten van mijn kant ging de behandelend arts toch overstag: 'Vooruit dan maar'. Het scheelde me veertig kilometer reizen. Ik belde een week later mijn huisarts. De vrolijke assistente nam op. 'Hij is met vakantie', zei ze, 'maar waar gaat het over? Ik legde mijn gat uit. 'Oh, dat doe ik wel even' ,zei ze, 'kom maar even langs'.
Gisteren heeft ze draadjes er keurig uitgepriegeld.


freek

Zurück bleiben

Met oudste broer bezocht ik twintig jaar geleden Berlijn. Het was spannend dus we gingen. De timing was echter niet optimaal, de muur stond nog toen we Berlijn verlieten. De zinderende spanning in de bars aan Alexanderplatz vergoedde veel. Journalisten in nepleren clubjes, wachtend op het uur U. Enkele weken later keerden we terug, in het spoor van de muurspechten.
Ik was toen al geruime tijd verliefd op Berlijn. Tien jaar eerder had ik met vriend Jacques midden in de winter de homobars van Charlottenburg verkend. Jacques had een gids vol spannende herenadressen bij zich. Vooral dat smalle cafe in de Knesebeckstrasse staat me nog helder voor ogen, inclusief de winterbruine vijftiger die drie kwartier lang de zegeningen van een weekje Davos uitserveerde. Tijdens deze trip raakten we 's avonds in Oost-Berlijn verzeild in een dancing met de allures van een nachtclub. Het ging er geanimeerd aan toe, met stiekeme gesprekken in het halfduister. Om elf uur werden de minderjarigen verwijderd door de autoriteiten. Wij moesten om kwart voor twaalf de smoezelige kelder verlaten om de oversteek naar het westen nog te kunnen maken. Het was pal om de hoek bij Checkpoint Charlie dus dat kwartier was ruim zat. Vreemd genoeg heb ik die dancing later nooit meer kunnen terugvinden.
Vijf jaar later bezocht ik met vriend Jochum die Sabine und die Anette, ja, ditmaal was het een heterotoer. Ze woonden volgens mij in de buurt van de Savignyplatz maar volgens Jochum was het Kreuzberg. Het was zonder discussie begin december. Kou en sneeuw heersten, het was nog te vroeg voor sfeer verhogende kerstattributen. Met de verlaten S-bahn ("Zurück bleiben", brulde de spoorfunctionaris op elk station naar een leeg perron; ik roep het op Muiderpoort nog wel eens als niemand het horen kan) reden we naar Oost-Berlijn en vanaf Friedrichstrasse namen we de tram naar zo ver als maar kon. We aten halve kip met een vork die omboog en dronken slap bier. We kochten ons een ongeluk aan bontmutsen om dat blikken geld maar kwijt te raken, probeerden te lunchen in de sjieke tent bij Alexanderplatz waar vijf jaar later het journaille wachtte op de ontknoping ("Nee, alle tafels zijn gereserveerd voor de partijafdeling uit Leipzig") en zagen toen bij een kraampje onder een spoorviaduct een drukte van belang. De dolle dwaze dagen van de Bijenkorf, daar leek het met vooruitziende blik op. Oost-Berlijners graaiden in stapels kerstbomen op zoek naar de mooiste, de langste, de grootste. De prijs was 2 nepmark. We stortten ons in het gewoel ("Hoch die Baume!") en meldden ons een uurtje later bij de grenspost Friedrichstrasse. Met een kerstboom van 2 meter 20. De grenswacht durfde er niet naar te kijken; dat had hij niet gehad op de cursus. Wel controleerde hij onze pasfoto's extra lang. Hoogtepunt was de wandeling met boom door het westen, met name langs Bahnhof Zoo en over de Kurfürstendamm. Waar we die prachtige boom hadden gekocht en wat die wel niet moet hebben gekost? Sabine und Anette waren ook zeer verguld met het cadeau.

Metz in Berlijn

Wakker

Breaking News in alle media: de prins kan niet slapen. Hij ligt hele nachten te woelen in zijn bedje. En steeds maar diezelfde film in zijn hoofd: de wuivende palmbomen, het witte strand, de vriendelijke mensen. Maar dan komen de boze, verontwaardigde geluiden vanaf de zijlijn. Dat aanzwellende gemor van het gepeupel. En hij gooit zich kreunend op zijn andere zij.

Als ik lijfarts was van de prins zou ik het wel weten. 'Verkopen die handel Hoogheid', zou ik zeggen,' dan slaapt u straks weer prinsheerlijk'.


freek

Cirkeltje

...de Volkskrant van 6 november...

Metz leest de krant

haas

We liepen op de polderdijk, Bijke en ik, naast de Noorder Oude Weg, een verbindingswater tussen meren. Rechts van ons de polder die nog opmerkelijk fris groen was. Enkele honderden Grauwe Ganzen scharrelden grazend rond. De dichtsbijzijnde ganzen trokken zich waarschuwend gakkend terug toen wij naderden, maar een haas was de eerste die echt op de vlucht sloeg. Rent een haas gewoonlijk in grote haken, nu moest het diertje vanwege de vele ganzen op volle snelheid slalommen tussen tussen de vogels door. Tenslotte gingen ook de ganzen met veel rumoer op de vlucht. Wat overbleef was een drietal Grote Zilverreigers die als slanke witte bruiden, roerloos stonden te wezen. Hun roomkleurig silhouet stak scherp af tegen het groen van het gras, zodat het leek of ze uitgeknipt en opgeplakt waren.
En boven ons de lucht, die zo herfstig grijs was, dat het melancholiek maakte.


freek

Zelfcensuur

In De Wereld Draait Door legden de getemde cowboys van Powned gisteren onbedoeld een taboe binnen de televisie-journalistiek bloot: het grote geld. Ja, zo antwoorden de oprichters van Powned op een vraag van Yvonne Jaspers, wij gaan flink boven de Balkenendenorm verdienen, desnoods via productiebeeveetjes. Ze zeiden het een beetje op zijn stoute jongens, kan hun het schelen, maar de pijn zat bij Matthijs van Nieuwkerk.
Hij zweeg.
Hij had moeten vragen: "Heren, vinden jullie het gepast om van belastinggeld dubbel zoveel als Balkenende te verdienen?"
Of: "Heren, kunnen we los van wetten en regels niet zelf een morele grens leggen bij pakweg twee ton?"
Maar dat zijn nu net de vragen die dubbeldik verdienende televisiejournalisten niet meer kunnen stellen. Hebzucht leidt tot zelfcensuur, zal ik maar zeggen. En daarom is het grote graaien in de publieke sector taboe bij precies de programma's waar dat kritisch besproken zou moeten worden.

Metz kijkt televisie

stapelen 86

november 2009

augustus 2009 (klik op foto voor vergroting)

Onze (Berend, Rob, Freek) toren vordert gestaag. Om het historisch perspectief niet te verwaarlozen, voeg ik twee foto's bij. Eén foto van het begin, toen de fundamenten werden gelegd en één foto van gisteren. We gaan trouwens nog een tijdje door!

freek

EO

Gisteren werd Netwerk, u weet wel die actualiteitenrubriek na het journaal van acht uur en dan op het andere net, verzorgd door de EO en gepresenteerd door hyperventileerder Thijs van den Brink. In het itempje over ' Meer schulden in Nederland', kwam een melancholieke ex vrachtwagenchauffeur aan het woord, die de eindjes niet meer aan elkaar kon knopen. Wat hij nog wel geknoopt had was een strop in het touw dat in zijn schuurtje over de balk hing. Hij had zich bijna.... .

De verslaggeefster was hier als de kippen bij en de cameraman ook 'Met dit touw?' , vroeg de verslaggeefster en de cameraman zoomde mooi in, zodat 's mans hoofd en bungelend touw in één close up waren gevangen. 'Met dit touw', beaamde de ex vrachtwagenchauffeur met droeve snor. In het volgende shot ter afronding van dit onderwerp, was de cameraman op de rug gaan liggen om het bungelende touw van onderaf vast te leggen. Het uiteinde van het touw pluisde een beetje.

De EO is de Evangelische Omroep en niet de Ethische Omroep en dat is een wereld van verschil.

freek

Angstig Amsterdam

Vanmiddag zat Het Parool niet in de brievenbus. Kan een keertje gebeuren en ik maakte er ook geen punt van. Boven gekomen hing ik mijn natte jas op, zette thee en voelde toen een onverwachte opluchting: géén Parool! Vanmiddag géén ingewikkelde slalomtocht tussen de artikelen over Theo van Gogh en het ziekelijke gejammer van Theodoor Holman door, langs de dweepzieke Wildersvleierij van Ayaan Hirsi Ali en de nergens op berustende standaard verwijzingen naar Marokkanen in allerhande artikelen. Nou ja, nergens op. Het is dat rare kijk-mij-eens-het-beestje-bij-de-naam-noemen waar deze lezer in ieder geval een naar en onbestemd gevoel van krijgt.
De krant van Angstig Amsterdam, dat is Het Parool vandaag de dag.
Gelukkig is er in de ochtend de column van Bert Wagendorp in De Volkskrant, een oase van nuchterheid in de aangeschoten mediawereld. Omdat de redactie begrijpt dat je niet alleen maar het einde der tijden kunt aankondigen, bevat Het Parool ook veel cultuur, stukjes over hippe tenten, kekke kapsels en lekker eten. Het helpt niet. De doem overheerst. Het is dansen op de vulkaan.

Metz leest de krant niet

Reclame

Ik ga ongegeneerd reclame maken voor het nieuwste boek van mijn oudste zoon. Ga naar www.johan-faber.nl

Lees en handel!


freek

Groot

Ik stond met Bijke in de ochtend op het landtongetje bij ons dorp, dat het meer in steekt. De mist had zich uitgerold over water en land en het onderscheid tussen deze elementen was vervloeid. Er dreef een koppel zwanen op het olieachtige water en verderop werd dit water spetterend gekliefd door duikende futen. In de klamme grijze lucht kwamen, onzichtbaar, met ruisende vleugelslag en waarschuwende gakgeluiden de ganzen over, op weg naar hun graasgebieden.
Wij stonden stil, Bijke en ik. Deze kleine wereld ervoeren we als oneindig groot omdat ze mateloos was.

freek

Gasten

Gisteren waren ze weer , vergezeld van Jelle, bij ons in de huiskamer: de slachtoffers van de DSB. Dit keer was het een modaal gezinnetje in een modaal rijtjeshuis in Almere. Ze hadden hun oude hypotheek laten oversluiten naar een DSB hypotheek en zaten nu zwaar in de misère. Jelle rekende ons dat keurig voor op een schoolbord: betaalden voor hun oud hypoyheek €780,-, bij DSB waren de maandelijkse lasten €1760,- Ik zat er hoofdschuddend naar te kijken en zei;
' Maar modaal gezinnetje, heeft niet één van jullie tegen mijnheer de Boef van de DSB gezegd:' Mijnheer de Boef, nu we bijna een deal hebben, kunt u ons nu vertellen wat we elke maand aan mijnheer Scheringa moeten betalen?'
Er kwam geen antwoord, want er was al weer een ander programma onderdeel gestart.

freek

Struis

Hebt u dat ook? Dat u de andere kant opkijkt als iets onaangenaams passeert. Ik heb dat in toenemende mate met mijn cluppie. Vroeger zat ik, inderdaad, met het bord op schoot naar Studio Sport te kijken. Spanning als mijn club werd samengevat. Opluchting als ze hadden gewonnen, teleurstelling als er een andere uitslag was.

Tegenwoordig kijk ik met angst en beven eerst op internet wat de uitslag van de actuele wedstrijd is geweest. Bij verlies, kijk ik niet meer naar Studio Sport; ik wil die kwelling niet lijdzaam ondergaan. Bij gelijkspel of winst ga ik er voor zitten.

Men zegt dat naarmate men ouder wordt, men meer kan relativeren. Je bent dan door alle wateren gewassen en je kijkt enigszins verbaasd, soms redelijk opgewekt en vaak berustend om je heen.
Ik heb dat niet. Ik dek mij in voor zaken die er eigenlijk niet toe doen.
Dat is kinderachtig.


freek

stapelen 85

foto1: Onze toren in wording

foto 2: De muren van Jericho, project van Johan (klik aan voor vergroting)

De ecokathedraal heeft een slachtoffer geëist en dat was ik. Met een bloedende hoofdwond naar de Eerste Hulp, hechtingen en een tetanusprik. Ik ben niet gevallen, maar getroffen en wel door een straatklinker, die Rob te laag gooide en die klinker ketste tegen een muur en toen tegen mijn achterhoofd. Ik heb mijn advocaat opdracht gegeven om Rob aansprakelijk te stellen

Vanwege een stekende hoofdpijn dus maar foto's in plaats van een langdurige jammerklacht.

p.s. Rob kwam net langs met een fles wijn, dus ik heb tegen hem gezegd, dat hij de brief van mijn advocaat als niet geschreven kon beschouwen.

freek

Brood

Voor opvoeders met slappe knieën heeft Unilever weer iets te bieden. Haar merk Blue Band, bekend van het vetsmeersel, is in brood gegaan en niet zomaar brood. De advertentie juicht:

'Lekker! Wittebrood', denken uw kinderen. Maar stiekem heeft het net zoveel vezels als volkoren. Daarom òòk favoriet bij moeders!

De advertentie is verder opgetuigd met een glimfoto van een verpakt gesneden witbrood.
Straks krijgen alle verwende ettertjes in Nederland volkoren brood in een wit jasje, want ouders kiezen voor rust in de tent. Geen gedoe aan tafel. Slim bekeken van Unilever.

freek

Dokter

Ik moest naar de dokter met wat ongemak. Het viel mij op dat de huisarts niet meer gekleed is om enig lichamelijk werk te verrichten. Ribcord broek en een vlotte trui met een kraagje bij de hals is het ontspannen vrijetijds kostuum van de geneesheer

Vroeger was dat anders. De huisarts droeg een witte jas tegen het spatten van het bloed. De stethoscoop hing losjes om de nek of uit de zak van zijn jas en hij klopte borst en boog gewrichten dat het een lieve lust was. Zo nu en dan werd hij weggeroepen om een kind aan een moeder te ontworstelen en 's avonds kwam hij thuis aan je bed als je stikte van het hoesten.

De vrijetijds dokter luistert voornamenlijk. En als hij uitgeluisterd is dan zegt hij bijvoorbeeld: 'Ik zou voor de zekerheid een fotootje laten maken', of :' Ik denk dat ik u maar een kuurtje ga geven', of: 'Ik ga u toch even doorsturen'.

Hij hoeft geen gevechtskleding, want hij maakt geen vuile handen.


freek

Afleren

Bijke is nu ruim zes maanden en in de pubertijd. Ze heeft soms een stevige hand nodig om bij de les te blijven. Het meest op haar gemak is ze in het open veld. Ze stuitert door het gras, woelt molshopen open en graaft muizennesten uit. Ziet ze in ons dorp, andere honden, dan laat ze de baas in steek en verdwijnt als een pijl uit boog achter een potentieel speelkameraadje aan.

Dit gedrag werkt nu nog vertederend bij de bazen van de tegenpartij, maar zal op den duur als hinderlijk worden ervaren. Dat is altijd zo naar mate je volwassen wordt. Ik moet haar dus leren om bij mij te blijven.

freek

Doelstelling

Mijn cluppie bivakkeert in de onderste regionen van de Eredivisie. Dat is niet conform de doelstelling die de clubleiding formuleerde: tenminste een plaats bij de eerste vijf. Het rare met die maffe voetbaldoelstellingen is, dat het geen doelstellingen zijn, maar intenties of verwachtingen. Bij een doelstelling hoort immers een plan van aanpak, uitvoering met tussen- doelen, evaluatie en bijstelling van de aanpak of van de doelen. Dat is nooit het geval bij voetballen. Elke club traint zich gewoon het laplazerus en dan zien ze wel. Meestal is het zo dat de club die de meeste centen heeft kampioen wordt. Sommige clubs zijn zonder dubbeltje geboren, dus worden ze nooit een kwartje.

Mijn club heeft wel kwartjes, maar die staan op de bank.



freek

Spijt

Terwijl het AZ stadion Dirk yellend en zingend in de armen sloot, klonken toch steeds meer politiek incorrecte geluiden over zijn handelen. De financieel columniste van de NRC noemde Dirk ronduit 'een woekeraar' en een glimmende jongen van blad Quote vroeg zich af, naar aanleiding van de opmerking van Dirk dat hij platzak was, waar de negen millioen dividend dan was gebleven die Scheringa zich onlangs had toegeëigend. Maar het beste commentaar las in in stukje dat ik had uitgeknipt, maar daarna door Bijke is verslonden. Er stond ongeveer dat je echte spijt niet hebt van je daden, maar van je intenties.
Zover is Dirk nog niet!

freek

Apart

Ademloos heb ik de stuntelige toelichting van Scheringa op de buis gevolgd. Zijn hele betoog zat vol met onbewijsbare verdachtmakingen, die hij steeds afrondde met de woorden 'en dat is wel apart. '

Zo was het apart dat die rijke Amerikaan dolenthousiast was, maar na een bezoek van vijftien minuten bij de bewindvoerders, meteen de pijp aan Maarten gaf. Dit aparte geval konden wij kijkers even later toch verifiëren tijdens de persbijeenkomst van de bewindvoerders.

Heer Schimmelpenninck deelde rustig mee dat de potentiële koper geen kennis had van het vonnis van de rechtbank en daardoor ook niet op de hoogte was van de voorwaarden die in dit vonnis stonden vermeld. Alhoewel de bewindvoerders niets met die Amerikaan van doen hadden, waren zij zo hoffelijk om de omissie van Dirk goed te maken, door een kopie van dit vonnis te verstrekken.

Praten met een koper, zonder dat duidelijk is wat wel en wat niet kan is wel apart van Dirk.

freek



freek

Roedel

Zelden zulk roedelgedrag gezien dan in de DSB-affaire. De hele personeel liep achter de alpha reu aan. Als de baas sprak van fifty-fifty dan sprak de hele roedel hem na. Als de baas het had over zestig-veertig, dan klonk dit alom in de media en als de baas de pest kreeg aan Bos en Welling, dan sprak de hele meute schande van dit tweetal. Zoals in elke roedel schurkten veelal de lagere vrouwtjes zich het meest tegen de alpha reu aan. Jonge opkomende mannetjes, de vacht krijtgestreept, waren meer op afstand, waarschijnlijk om hun kansen voor een greep naar een toekomstige alpha-positie niet te vergooien.

Roedelgedrag komt het meest voor in familiebedrijven. Volgens prof. Swieringa zijn familiebedrijven 'aanlerende' organisaties: de baas/eigenaar beslist wat er en hoe iets moet gebeuren, het personeel doet dit na. Bij problemen wacht men op wat de baas gaat beslissen; bij afwezigheid van de baas gaat men geen creatieve oplossingen verzinnen, maar probeert zich voor te stellen wat de baas in zo'n geval zou doen en handelt navenant.

Om te laten zien dat men familie is, werd de baas vroeger vaak mijnheer en dan de voornaam, genoemd. In deze tijd mag men het woordje 'mijnheer ' weglaten en gewoon Dirk' zeggen.


freek

Gevoel

Ik heb op zondagochtend, 18 oktober, het sterke gevoel dat Dirk een oplossing vindt waarbij de staat ook moet dokken en als die dat niet doet, Dirk krokodillentranen gaat schreien en zeggen dat ze er bijna waren, maar dat Wouter niet wilde.

freek

Huis

Mijn ouderlijk huis stond in de kom van het dorp. Het was met een leninkje van mijn beppe (grootmoeder), door mijn ouders gekocht om er een zaak in te beginnen. Het huis had een plaatsje achter, dat eindigde bij de gevel van een oud kaaspakhuis, dat mijn vader er later bij kocht. Aan het plaatsje was ook de werkplaats van mijn vader, met een welpomp voor de watervoorziening. Verder was er een bleekje met een waslijn. Lag ik in die bleek met de neus omhoog te dromen, dan zag ik jagende wolken en de schuine daken met oudhollandse pannen van de huizen rondom dit zwerk. Ik zag mussen die onder de pannen wriemelden en gierzwaluwen hoog in de lucht. Ik hoorde in de verte Oene Wassenaar de smid, die een paard besloeg, ik rook het leer in de werkplaats van buurman Piet van de Zee, de schoenmaker en ik voelde het stugge gras .

Een scala van sensaties, die ik nog steeds zie, hoor en ruik en voel, als ik me een beetje concentreer.


freek

Dijk

Ik loop met Bijke lang de dijk om het Tjeukemeer.
Het is een pad van vroeger.
In een orkaanachtige novembernacht, zo'n vijftig jaar geleden werd mijn vader uit z'n bed gebeld. Het was de burgemeester die gejaagd vertelde dat de dijk bij het Tjeukemeer op doorbreken stond. De man had militairen uit Havelte en Steenwijk opgeroepen om zandzakken te leggen en had behoefte aan verlichting. Omdat mijn vader de electricien van het dorp was, moest hij dit klusje klaren. Mijn vader laadde de kleine bestel vol met rollen kabel en bouwlampen, trommelde mij uit bed, reed langs knecht Ruurd en met z'n drieën tuften we richting Tjeukemeer. We zagen daar dat het water de kruin van de dijk had bereikt en grote modderige gaten had geslagen. We zagen overal schimmen van mannen die gebogen onder een zandzak, steunend en vloekend hun weg in het donker zochten. En wij brachten licht, door hier een daar een bouwlamp op een staak in de dijk te zetten. Ik voelde me heroïsch en een echte redder, want de echte Watersnoodramp was toen nog maar kort geleden.

stapelen 84

DE toren op 13 oktober 2009

` Het graf van Mondriaan ( klik op afbeelding voor vergroting)

Fris doch gezond stapelweer. Vandalen hebben een gedeelte van onze toren gesloopt, dus we beginnen een stukje terug. Aan het eind van de ochtend toch weer een beetje opgeschoten in onze handicaprace naar acht meter. Zie de foto. Ook een foto van Frouk met 'het graf van Mondriaan', dat door Janneke en Jaap is blootgelegd.

freek

Wanneer

Het is de schuld van Erik van Muiswinkel dat ik moet schuddebuiken zodra Harry van Raaij op televisie verschijnt. Dus sluit ik mijn ogen maar vandaag helpt dat niet. Ook zonder beeld blijft het lachen om Harry. "Met al die negatieve publiciteit over de DSB-bank weet je dat het mis gaat; daar kun je de klok op gelijk zetten, het is alleen nog maar de vraag wanneer?"

Metz luistert televisie

Nat

De eindafrekeningen van de energiemaatschappijen stromen weer binnen, dus het is herfst. De tuin is nat en kledderig en geurt naar bederf. De huisegel scharrelt nog wat rond, voordat hij voor vijf maanden in de composthoop verdwijnt. De laatste appels zijn geplukt, de tuinstoelen opgeruimd en gisteren belde de voorzitter van de middenstandsvereniging of ik weer Sinterklaas wil zijn.
Het nieuwe seizoen is begonnen.


freek

Bootje

Op 31 augustus jongstleden liep ik 's ochtend vroeg met Bijke een ommetje door ons dorp. Aan de steiger bij het meer lag een platbodem zoals we er hier wel meer zien varen. Het zijn meestal zeer autochtone ongebroken gezinnen die deze boten, aken, botters, snikken, schokkers, schouwen, snollen, jollen, bevolken.
Meestal is de scheepshond een Golden Retriever of een blonde Labrador.
De platbodem aan onze dorpssteiger lag hier ter ere van het honderdvijftigjarig bestaan van onze dorpse, maar Koninklijke zeilvereniging en zag er spic en span uit. Er was niemand aan boord en niemand in de buurt en ik kon de verleiding niet weerstaan om een moment op de rand van de boot plaats te nemen. Een bronzen plaquette in de kuip liet weten dat deze boot aan de eigenaar was geschonken. Het leek me een precieze eigenaar. De lak glom als een eikel, de lijnen lagen perfect opgeschoord en het dekkleed van het zeil was minutieus dichtgeknoopt. Deze eigenaar hield van een goed onderhouden schip, dat zag je zo.

Nu las ik in de krant dat het schip in 2007 en 2008 al voor €416.000 aan onderhoud had gekost en dat het dit jaar een onderhoudsbeurt nodig heeft van €326.000 En ze schreven erbij dat dit door u en mij wordt betaald.

Ik zou, als ik u was, een tweede offerte aanvragen , majesteit!


freek

Gejel

Ik heb geen verstand van geld. Toch weet ik zeker dat de regeling die DSB heeft afgesloten met de Stichting Steunfonds Probleemhypotheken (SSP) niet goed is voor de klanten.
Jelle, daar komt het door. DSB-bestuurder Hans van Goor in NOVA: "We hebben met Jelle dit afgesproken en Jelle dat en Jelle zus en Jelle zo". Ondanks al dat gejel bleef Jelle Hendrickx u en meneer Van Goor zeggen. Veel te goed opgevoed. Die heeft het dus afgelegd tegen een Westfriese straatvechter in een eerstecommuniepak.

Metz kijkt televisie

Afscheid

Vannacht heb ik definitief afscheid genomen. Ik weet niet waar van: van het werk van de omgeving, van de familie, van het leven? Het werd er niet bij gezegd. Feit was, dat iedereen die ik kende mijn afscheid kwam delen. Ze stonden in een lange rij te wachten op hun deelnemingsbeurt. Dat gebeurde steeds op dezelfde manier. Alle cliché's kwamen langs: men legde de kin op mijn schouder en ik wreef de persoon op de rug (hetgeen heden ten dage in de mode is) en sprak 'Ik zal je missen'. 'Ik jou ook', was dan het antwoord.
Het afscheid had de melancholie van iets onherroepelijks. Het was wel een prettig afscheid.


freek

stapelen 83

Omdat Berend vandaag zijn druiven in wijn moest veranderen, zijn Rob en ik de enige torenbouwers, werkt Johan op een afstandje van ons aan de definitioeve deklaag van de 'Muren van Jericho', zijn verderop Siebe en Jaap bezig met de fundamenten van 'De Vork' en legt Janneke diep in de ecokathedraal 'Het graf van Mondriaan' bloot.
Zo doet iedereen op deze rustige herfstdag zijn ding en is de echte wereld

ver weg.

freek

Toezicht

...bestuurders Scheperziekenhuis Emmen, de Volkskrant vanmorgen...

Metz kijkt in de krant

Humor

Ons prachtblad (sinds 1752) heeft een rubriek. waarin lezers geinige opschriften moeten bedenken bij een door de redactie afgedrukte foto en daarmee een sporttas kunnen verdienen. Op de foto van 6 oktober zijn vallende (bijna) naakte lichamen te zien. Waarschijnlijk een uitsnede van een foto van vermetele duikers. De redactie heeft niet de dijenkletsers ' Laatste drie paalzitters Warns verliezen evenwicht', noch 'DSBbank gooit uitgeklede klanten in het diepe', beloond, maar, zoals ze schrijft, wel de associatie met Argentijnse piloten. En daarom werd een inwoner van Leeuwarden winnaar, 'die een goede grap wist te maken over een serieus nieuwsfeit.' (volgens de redactie): ' De tas komt er aan.'
Ons prachtblad was deze keer smakeloos.

freek

Agent 707

Uit de archieven van de C.I.D. pluk ik een verslag van spion O, die via de brigade commandant van de Koninklijke Marechausse, 1e divisie, aan de chef van de Centrale Inlichtingen Dienst in een sappig, maar warrig verslag één en ander laat weten. We schrijven 1936.

Spion O. heeft het o.a. over de strijd om invloedsferen tussen Italië en Duitsland (wie beheerst wat) en komt tot een belangrijke conclusie. Ik citeer:


'Mocht Frankrijk den Engelschen kant op gaan, dan zal Dld. ongetwijfeld alles op alles zetten, om er in te komen. Er is echter één zeer groote factor en die is dat HITLER, PERSOONLIJK ZEER STERK TEGEN OORLOG GEKANT IS.' (kapitalen van de oorspronkelijke schrijver)


Met deze informatie in het achterhoofd is het vanzelfsprekend dat de Nederlandse regering tot 10 mei 1940 de vredesduif Hitler als bevriend staatshoofd beschouwde.


freek

Dansmeester

Mijn moeder vertelde wel's van vroeger. Een vaak passerend verhaal ging over Romke de Boer. Die gaf dansles in de woonkamer van zijn huis. Mijn moeder imiteerde dan de dansinstructies van Romke:' Zij-sluit-zij naar de midden, zij-sluit-zij naar de bedstee toe'.
Ik heb op bruiloften en partijen deze anekdote vaak verteld.
Zelf kende ik Romke nog als een vriendelijk, oud, klein mannetje, die vaak door de hoofdstraat van ons dorp kuierde.
Onlangs snuffelde ik in de archieven van de voorloper van de AIVD, de Centrale Inlichtingen Dienst. Deze archieven zijn tot 1940 openbaar en op internet gezet.
Ik bekeek een een lijst van links-extremistische personen, die door de dienst in 1939 was opgesteld en daar kwam ik hem tegen: Romke de Boer, communist, dansmeester, houder vergaderlokaliteit.
Dat Romke de Boer toentertijd in de gaten werd gehouden, zal ik aan zijn kleindochter vertellen, want die woont in mijn huidige dorp.


freek

Voorrang

In verband met een zelf bedachte taak woonde ik een week in Zuid-Frankrijk, in een chambre tevens table d'hôtes (tip voor de liefhebbers: hiero!). De taak bestaat er uit dat ik samen met vriend Sjaak (hij de foto's, ik de tekst) de verdwenen spoorlijn Orange - Buis les Baronnies met een boekje een tweede leven in wil blazen. Tijdens zo'n buitenseizoen-verblijf op niveau, maak je kennis met een dwarsdoorsnede uit de bemiddelde Nederlandse samenleving. Zo was daar een gepensioneerd echtpaar, hij 72, zij jonger, die danig geld hadden verdiend met het verspreiden van tarotkaarten. Rechts als de nete en - eigenlijk veel belangrijker - reuze vriendelijk; hadden ze de Telegraaf uit dan gooide de man des huizes de krant van gisteren wakker Nederland uit zijn gîte van twee hoog, plop, op onze ontbijttafel en dat kun je ook niet doen. Jongere stellen ook, kandidaat notarissen uit Maastricht bijvoorbeeld, die prudent verwoordden hoe lastig hun werk is tussen het - ooit terechte - vooroordeel dat notarissen gewetenloze zakkenvullers zijn aan de ene kant en het feit dat het gemiddelde jaarsalaris van een notaris in 2008 nog zo'n 23 duizend euro bruto bedraagt, een inkomen waar een Volendamse aannemer/zanger/visser zijn bed niet voor uitkomt. Toen op een avond een welgebekte makelaar - ja, je komt ze allemaal tegen in een septemberweek in de Provence - de notaris luidkeels aanviel op diens schraapzucht, koos ik voor het eerst van mijn leven de zijde van een notaris. Akkoord, het hielp dat ik al drie dagen met de notarissen ontbeet en avondat, ook hielp het dat ik met de tarotkaartenmagnaat van de kok leerde hoe je een kwartel ontbeent en vult met foie gras (mag niet, ik weet het, maar godsammenakend wat lekker), het hielp ook dat de vrouw van de tarotkaartenmagnaat weinig op had met de schreeuwende makelaar (geld hebben is ok maar lawaai maken dat doe je niet).
Er was iets anders wat mij boeide, besefte ik later. Dat was het plotse koketteren met armoe door welgestelden, schijnarmoe uiteraard maar toch. De notaris pochtte met nog maar 23 duizend en de makelaar ging daar overheen met: "Ik zou tekenen voor min 23 duizend". Meende ik eerst dat de recessie mijn vakantiegenoten met rust had gelaten, nu moest ik mijn mening bijstellen. Een nieuw spel deed zijn intree, het zou me niets verbazen dat de vraag ook op de golflinks veel gesteld wordt: "Wie verdient dit jaar het minste?" Onze tarotkaartenmagnaat deed gelukkig niet mee: "Heren van het boekje? Komen jullie zo nog even een wijntje bij me drinken. Ik heb een uitstekende cave bezocht vandaag".
Bij de ultra-goedkope terugreis vanaf Marseille zagen we onze makelaar weer terug. Eventjes maar, want hij stond in de lange file van gewone reizigers terwijl wij daar met gezwinde pas voorbij mochten om als eersten het vliegtuig te betreden. Kostte 8 euro meer, die voorrangsbehandeling en was door vriend Sjaak per ongeluk besteld ("Ik drukte alle ja-knoppen in!"). Zelden zoveel plezier gehad van 8 euro.

Metz in Frankrijk

Nuttige handwerken

Ons prachtblad (sinds 1752) heeft een wakkere reporter naar het plaatsje Hijum gestuurd. Het resultaat is een bericht over zes kolommen + zeskoloms foto en een vette kop
'In Hijum borduren de kinderen nog'
De laatste handwerkjuf van Nederland, Tineke Jansma-Bouma (63) borduurt er met de kinderen van de Arjen Roelofsskoalle flink op los.
Ik citeer:
'De ochtend begint met groep 7 en 8. De leerlingen pakken hun werkjes en zoeken een plek in het lokaal. De meisjes pakken rustig de draad weer op, de jongens hebben moeite met stilzitten. Ze bulderen luid door de klas dat ze er niks aan vinden.'
Maar juf Tineke laat zich niet omver blazer getuige de volgende passage: 'Wanneer juf Tineke het groepje tot de orde roept, buigen ook zij zich weer over hun werk'
Want juf Tineke is niet van gisteren. Ze laat de jongens het logo van hun favoriete voetbalclub borduren.

freek

kandidaten

De website van Rita Verdonk ronkt vandaag (29 september): 'TrotsopNederland Zuidplas bijt het spits af voor TrotsopNederland!'
Uit het bericht blijkt dat er op 18 november verkiezingen zijn voor de fusiegemeente Zuidplas en dat TON daar aan mee doet en: 'Dit (wat?) heeft geresulteerd in een mooie kandidatenlijst die zeer binnenkort gepresenteerd zal worden'.
Kijken we nu op de website van TON Zuidplas dan luidt het klemmende en laatste bericht van 17 september: ' TrotsopNederland Zuidplas is op zoek naar gemeenteraadsleden'.
Er kan veel veranderen in 12 dagen!

freek

stapelen 82

Gisteren was de meester himself op bezoek. Louis le Roy was al twee jaar niet meer in de ecokathedraal geweest, maar nu schuifelde hij, gestut door een vriend de poort van zijn levenswerk binnen. Wij stapelaars traden aan en gaven hem een hand of anderszins. Hij oogde kwetsbaar en broos en gaf her en der complimentjes. Dat waren we niet zo van hem gewend.

Ik vond het een ontroerend gezicht. De man die zijn domein betrad , dat hij voor het grootste gedeelte in zijn eentje in tientallen jaren heeft vormgegeven. De man met een onstuitbare passie voor het leven, met een hardnekkig geloof in een idee, met een driftige dadendrang en met heftige vetes met wie niet allemaal, die man glom van genoegen.

Even bekroop mij het gevoel dat hij afscheid kwam nemen. Dat gevoel werd sterker toen hij bij het afscheid dunnetjes zei: 'Voortaan kom ik vaker'.
Louis, welkom!



freek

Laatste keer

We voeren met de ms Dikkop (13 pk) voor de laatste keer deze zomer het havengat uit. Het was rustig weer en het licht was gedempt zonnig. Veel waterdamp in de lucht en soms wat hoge sluierbewolking. Bijke was alert op elke eend en waterkip en wierp soms de kop snuivend in de nek, zoveel geuren waren er te ruiken. Bij het Sneekermeer gingen we haar uitlaten op het 'eiland' tussen Siebesloot en Joustervaartje. In het ruige natte land waren een aantal ooievaars aan het fourageren. Twee stegen op en zweefden in cirkels op de thermiek steeds hoger in de kalme herfstlucht. Ze maakten een gracieuze langzame wals boven onze hoofden. Wij keken een tijdje ademloos totdat Bijke ons ongeduldig blaffend terug op aarde bracht.


freek

Reetje

In het verleden gaf ik les aan schooldirecteuren in de regio Amsterdam. Dat was een bont gezelschap. De directeur van een school in de Spaarndammerbuurt in Amsterdam mengde zich vlot met de Montessori directeur uit 't Gooi. Het was een plaats waar stad en ommeland elkaar ontmoetten. Het leidde ook tot verbazing en soms verbijstering. Zo klaagde een directeur uit de Indische buurt in A'dam eens over het roddelcircuit voor zijn school. 'Ik kan p.r. bedrijven wat ik wil' sprak de man wanhopig, ' maar alles valt en staat met de moeders achter het hek'. Zij waren het, volgens onze directeur die, wachtend op hun kroost, elk gerucht tot waarheid verhieven en de school ophemelden of neersabelden, maar meestal het laatste.

De Gooise directeur keek de spreker begripvol aan, maar deelde mee dat zij zelf daar nauwelijks last van had. 'Ik kwam eens aan bij school en hoorde een moeder bij het hek tegen een andere moeder zeggen: 'heb jij ook zo'n last van reetjes in de tuin'.

Hemelsbreed een afstand van vijftien kilometer tussen deze twee scholen, maar wel twee werelden.

freek

De schepen

Toen ik kind was liep ik eind september met de alle andere dorpskinderen naar de Griene Dyk om te kijken of ze al kwamen. En als ze dan kwamen liepen we schreeuwend terug naar het dorp: 'de skippen komme, de skippen komme... .' Moeizaam voortbewogen door een opduwertje tegen de kont, liepen de tjalken binnen en meerden af bij De Syl. Op platte karren werden de planken, de klampen, de fraai beschilderde schotten, de bakjes, de houten paarden, het orgel, naar ons dorp vervoerd en alle kinderen duwden mee. In de Midstraat werd deze elementen binnen een dag getransformeerd tot een draaimolen, een zweef, een luchtschommel of een rups.
De kermis kon beginnen.

Gisteren voer ik met Bijke op de voorplecht van de ms Dikkop (13 pk) het dorp binnen en meerde af bij De Syl. De paardenmarkt liep door tot aan de kade en ik rook die delicate geur van paardenlijven en mest.
De kermis was verderop, zo te horen aan de discodreunen en het gieren van sirenes.
Ik heb even met Bijke over de kermis gelopen en ben toen weer vertrokken, het water op. Het leek wel eeuwen geleden, dat ik als jongetje verwachtingsvol de kermistjalken zag komen., maar het is maar ruim een halve eeuw terug in de tijd.

freek

Heen en weer

Ik las in de NRC over de kunst van politiek bedrijven. Wie alleen maar doortettert wat het volk wil, is een populist; wie alleen maar zegt wat in het belang van het land is, is een regent. Zo is het maar net, dacht ik. De ware politieke kunst is om de gevoelens en noden van de bevolking over te brengen, maar ook om aan de bevolking lange termijn doelen toe te lichten of een bredere context van hun dagelijkse zorgen te schetsen. Een goede politicus is vertegenwoordiger en leermeester.
Toen ik dat allemaal las, was ik opgelucht en werd ik mistroostig tegelijkertijd.

freek

Stapelen 81

fundamenten op 12 augustus 2009

toren vanaf eerste plateau, 22 september 2009

toren vanaf heuvel, 22 september 2009 (klik aan voor vergroting)

We zijn weer compleet: Johan is uit Lesbos ingevlogen, alwaar hij de doop van zijn kleinzoon heeft bijgewoond. 'Barbaren', volgens Johan, die Grieks-Orthodoxe clerus. Ze bestonden het om zijn kleinzoon drie keer volledig onder te dompelen. Als Johan die zaak niet had moeten filmen, had hij die patjakker van een priester even te grazen genomen. Troost voor Johan is dat de tweede doopnaam van die kleine Johan is. Daar moest hij toch even een traantje om wegpinken.

Verder business as usual. Onze toren vordert. We hebben er een mooi randje in gestapeld, zodat het straks gaat lijken of het bovenste stuk zweeft.

Laat Rem Koolhaas maar komen!

freek

Pijn

Je kan geen interview meer horen of lezen of de geïnterviewde eindigt een persoonlijk verhaal met:'En dat deed pijn...'. In mijn jonge jaren deed mijn opengeschaafde knie pijn; deed het lijf van mijn vader pijn toen hij van de steiger viel en had mijn moeder pijn toen ze bij het schaatsen op de Loosdrechtse Plassen midscheeps werd geramd door een laagzittende gek op noren. Andere pijn kenden we niet, maar heden ten dage staat pijn voor zielepijn. Er overkomt je iets en dat doet, oh gottegot, pijn, zonder open wonden of gecompliceerde breuken. Het woord 'overkomt' in de voorgaande zin is belangrijk. Zonder verzet lever je je over aan de pijn die je overkomt. Vroeger was de uitdrukking ' met pijn en moeite'. Niet de passieve houding van ' en dat doet pijn' staat hier centraal, maar het proces van een actieve handeling van jou, die 'met pijn en moeite' slaagde.
Was je verkering uit dan had je hartzeer en dat was precies wat het was.
Heden ten dag leidt elk scheet of knikker tot 'pijn'.
Slappe hap!


freek

Reclame

Op weg naar het stadion van mijn clupje (het enige stadion in Nederland waarin de gehele plaatselijke bevolking een stoeltje kan vinden) kom ik politieauto's, politiebusjes en politiepantserauto's tegen, want het grootstedelijk tuig uit Enschede komt op bezoek. ME'ers wachten opeengepropt in hun overvalwagens op het sein 'M.E. voorwaarts', stillen spreken besmuikt in clipmicrofoons en verbindingsmensen zitten achter hun computer en houden contact met iedereen. De supporters uit Enschede hebben immers gedreigd en dat wordt hier serieus genomen. Uiteindelijk blijkt dat de Enschede hooligans als ludiek protest tegen iets, een bus met kinderen van twaalf, dertien jaar hebben gestuurd, die enthousiast in hun 'uitvak' met vlaggen staan te zwaaien. Onze blauwe Armada heeft dus niks te doen. Ze zitten lekker onderuit in hun busje, portier open, zonnetje naar binnen. 'Waakzaam en Dienstbaar' staat op één van die busjes.
Maar nu even niet!

freek

Agressie in de bus

In de bus van Apeldoorn naar Heerde koos ik een zijwaartse soloplaats, links in het midden. Vroeger zat je altijd in een tweezitsbank achter elkaar maar de hedendaagse bus kent een keur aan zitplaatsen. Solo, dwars, voor twee en drie, naast elkaar, tegenover elkaar, verhoogd, verlaagd, ja, je hebt als reiziger niets te klagen. Achter in de bus zaten enkele Veluwse jongeren op de brede, verhoogde banken. Ze hadden petjes op, snoertjes kwamen uit hun oren en hun benen staken diverse kanten op. Hun smalle kontjes gebruikten ze niet als zitvlees; daarvoor hadden ze een onderrug. Eén van de jongens opende een zijraampje.
"Doe dat raam dicht!", krijste iemand door de bus. "Je hebt met je poten van dat raam af te blijven".
Verschrikt keek ik om me heen. Het was een oudere vrouw recht tegenover me. Ze keek de jongens venijnig aan.
"Je doet niet zomaar een raam open. Je moet je poten thuis houden!"
De jongens verschoven wat op hun bank en één zei zachtjes: "Ik hoef naar jou niet te luisteren".
De chauffeur zette de bus aan de kant en de boze dame stapte naar voren. "Chauffeur, doe er wat aan want dit kan toch niet!".
- "Daarom zet ik de bus ook even stil mevrouw. Want dat kan inderdaad toch niet, zoals u die jongens aanspreekt. U kunt toch ook gewoon vragen of dat raam weer dicht kan?"
De chauffeur ging er bij staan en verzocht de vrouw weer plaats te nemen. Nu was mevrouw pas echt boos. Ze wilde onmiddellijk de bus uit, met zo'n behandeling nam ze geen genoegen. De chauffeur opende de deur en blazend stapte ze uit.
In plaats van de rit te vervolgen legde de chauffeur contact met de centrale van zijn busmaatschappij. "Sorry mensen, dit kan even duren", riep hij tegen de aangenaam verbaasde passagiers. "Die mevrouw gaat nu een klacht indienen en daar kan ik veel last van krijgen". En inderdaad, hij was tien minuten in de weer om de centrale uit te leggen er geen sprake was van een jeugdbende die ouderen lastig viel in de bus. Ik vrees dat het hem niet gelukt is. Met een kwartier vertraging reden we Heerde binnen.

Metz in de bus

Boef

Wilders had weer iets gevonden: de kopvoddentax. Duizend euro's voor het dragen van een hoofddoek. De terminologie is hufterig en de intentie vals. Men zou nog, met enige moeite, waardering kunnen opbrengen voor de vulgaire woordvondst van Wilders: kopvod. Maar het neo nazistische Stormfront ( White Pride, World Wide) gebruikt dit woord al jaren. Vaak met het bijwoord vieze er voor.
Door het woord te jatten is Wilders de openbare frontrunner van dit obscure clubje geworden. Een kale kop hoort daar trouwens bij!

stapelen 80

We zijn weer begonnen met stapelen en wel met meer mensen. Een vrouw en twee mannen hebben zich aangesloten bij ons stapelgilde en ze maken het grapje dat we allemaal hebben gemaakt toen we begonnen: ' Mijn man/vrouw zegt dat ik stapelgek ben'.
We bouwen een grote toren van stoeptegels, gebakken straatklinkers, betonstenen en trottoirbanden en hebben allemaal (Berend, Rob 'nieuw' en ik) het gevoel, dat dit ons masterpiece gaat worden. We behandelen ons materiaal bijna liefdevol en leggen elke steen met een zekere tederheid op z'n plaats. Onze toren reikt nog maar vier meter boven het maaiveld, maar maar het wordt sky high.

freek

Tijdlek

Sinds ik weer in de streek woon die ik veertig jaar geleden heb verlaten, kom ik in de plaatselijke krant doodsberichten tegen van mannen die ik als jongetje heb gekend en tegen op heb gekeken. Toen waren dat jonge mannen die de plaatselijke middenstand bevolkten, of iets waren bij de voetbalclup, de gymnastiekvereniging, het Nut, of de vele commissies van de openbare school.
Zo is onlangs Bertus IJ. overleden. Hij was de garagehouder die mijn vader achtereenvolgens een Fordson, een Ford Anglia, een Ford Cortina en een Ford Taunus verkocht.

De Fordson was een gesloten bestelauto en mijn vader kreeg van Bertus een autobank van de sloop cadeau, die op zondagmiddag in de langte in de achterbak werd geplaatst, zodat wij kinderen meekonden op een familietripje. De Ford Anglia stond hoog de poten als een oude T-Ford en in een frivole bui had mijn vader een hemelsblauwe kleur uitgezocht. De Ford Cortina, was een ruime goedkope bak en rook naar kunststof en de Ford Taunus was chique met die wereldbol boven de grille en de geur van leer.

Deze herinneringen zaten diep weggestopt in de krochten van mijn brein, maar door de dood van Bertus kwamen ze weer tot leven.

freek

Anita

Als consument krijg je tegenwoordig van de bedrijven waar je stroom, gas of kabel van betrekt een soort van glossy magazine in de bus met aanbiedingen verpakt tussen interviews of artikelen over een mooi stukje Nederland.
Zo kreeg ik van Ziggo het blad 'Zie' op de mat, met daarin o.a. een interview met Anita Witzier. Daarin stond de volgende ontboezeming van Anita: 'Ik ben geen fan van het Telegraaf-toontje, elke scheet opblazen tot een olifant'.
De donderslag en mug was Anita kwijtgeraakt.

freek

Afscheid

Jan lag in de kamer beneden. Daar was hij gekomen met een hijskraan die hem door het bovenraam naar beneden had getakeld. Jan lag in een gesloten kist maar zijn geest zweefde door de kamer. Wij kwamen afscheid van hem nemen: collega's van het eerste uur. Kleinkinderen liepen af en aan. Jan had er een heleboel van: kleinkinderen bedoel ik en die kleinkinderen hadden een kleurige handafdruk in verf op zijn kist achtergelaten. Dat was een vrolijk gezicht.
Wij omhelsden zijn vrouw en klopten op zijn kist.
Dag Jan, dag makker!

freek

Debat

Eergisteren heb ik via internet de debatten in de Tweede Kamer gevolgd over de kosten van zieke, criminele, werkloze Turken, Marokkanen, Somaliërs., want daar ging het natuurlijk om bij Fritsma, een Fries die met een stijve rug het lesje van Wilders opdreunde.

De Kamer maakte er een potje van. Pechtold putte zich uit in intellectuele grapjes. Halsema en Kant speelden verbazing en verwondering, de minister hakkelde zich door het debat heen, maar de sterspeler was ongetwijfeld Rita Verdonk. Ze stond majestueus achter de interruptie microfoon. Ze liet haar stem fluisteren en aanzwellen. Soms hield ze een eindlettergreep extra lang, bijna zingend aan, terwijl ze met het bovenlijf wiegde en weidse armgebaren maakte.

Opeens zag ik het: daar stond Bianca Castafiore uit de Kuifje stripboeken.


freek

Buurvrouw

Tot voor twee jaar geleden, had ik een vrolijke achterbuurvrouw. Buurvrouw ging op hoogtijdagen in ons dorp, geschminkt als clown, de kinderen vermaken en verder pedicuurde zij oude mensen. Haar jongste dochtertje heb ik wel's als Sinterklaas lovend toegesproken omdat zij als zesjarige op een éénwieler naar ons dorpsschooltje fietste. Haar oudste dochter woonde bij haar vader. Buurvrouw haar hond Ollie was Griekse import, was altijd 'on the run' en cirkelde laagvliegend om mijn hond heen als we hem tegenkwamen. Toen ging buurvrouw verhuizen, want ons dorp was te klein voor haar en vrouw en ik hebben haar geluk gewenst.

Afgelopen weekend las ik een sober en indringend interview met haar in De Volkskrant. Ze maakte zich zorgen over haar oudste dochter. Ze vertelde over haar angst om haar te verliezen en haar onmacht om daar iets aan te doen. Zelf was ze op haar eenentwintigste met een circus meegegaan, dus ze kon zich de drive van haar dochter wel voorstellen, maar dertien jaar is toch heel wat anders, zei buurvrouw. Er was geen foto van haar bij het interview, dat wilde ze niet.

Ik was onder de indruk van haar krachtige en integere poging om het tij te keren.

freek

mouwen

Een woordvoerder van Greenpeace was onlangs in de uitzending. Dit n.a.v. van de commotie rond een uitspraak van hun oppehoofd, dat de bewering van Greenpeace dat de poolkappen in 2030 verdwenen zijn, een leugentje om bestwil was geweest. De woordvoerder was opgeroepen om deze uitspraak weer 'down te playen' en sprak dat deze boodschap anders was bedoeld, en dat er een groot élan bij Greenpeace was om 'de handen weer uit de mouwen te stropen. '
Wat?
Inderdaad!
Doneer dus uw gaven voor het stropen van handen.

freek

Jan

We waren met z'n vijven, midden jaren zestig, jonge leerkrachten in Amsterdam op een school voor 'moeilijke' kinderen. We waren jong, hadden wat aan elkaar en deelden plezier en wanhoop.
Daarna verloren we elkaar uit het oog.

We waren me z'n vijven die Indian Summer dag in de volgende eeuw en ruim dertig jaar later.
Collega's van het eerste uur. Ze blijven jong, je zou zo opnieuw weer met elkaar kunnen beginnen.

We waren met z'n vijven de daaropvolgende jaren, want we gingen eens per jaar met elkaar kamperen op het boerenerf van één van ons. We vonden het goed om elkaar te zien en vielen terug in de humor van onze begintijd.

We zijn met z'n vieren, want eergisteren is Jan doodgegaan. Zijn hart hield er mee op. Jan was onze laconieke, vrolijke, betrokken, doenerige ritselaar. Hij laat ons achter.
In verdriet. Het wordt nooit meer zoals het was.

freek

De zomer

Zelden zo'n zomer meegemaakt: zon, regen en droogte in de juiste hoeveelheid om het tuingroen te laten exploderen. Er viel niet tegen te snoeien, wieden, trekken en scheuren. Mijn appelboompjes buigen hun dunne takken diep voor de rijke oogst, die zwaar hangt. Mijn druivenstronk vuurde scheuten omhoog die nu zuchten onder trossen blauwpaarse druiven. De rode vruchten van de lariksboom fonkelen in de lage ochtendzon en als het regent druipt de tuin en hangen de oude stengels scheef, alsof ze verlangen naar de grond De tuin begint al te geuren, zwaar te geuren naar rotting en verturving.

Lekker!

Boris, chapeau!

Op de televisie verscheen een minister van landbouw met een starende blik en woordvindingsproblemen. Er was dus duidelijk iets mis met haar, maar de kamervoorzitter mevrouw Gertie Verbeet had niks door en ratelde gezellig verder. Maar Boris van de Ham van D'66 zag het wel en vroeg een schorsing aan. Na die schorsing kwam Verbeet weer in beeld en meldde 'dat het allemaal best mee viel'. Toch gaat mijn prijs voor het beste visuele beeld naar Boris van de Ham, die met een ongerust gezicht de Kamervoorzitter vraagt om een schorsing.

Zeilmeisje

Waarom interesseert het mij niet of het zeilmeisje in haar guppy zeilen mag?
Omdat het een particuliere kwestie is. Er zitten geen duizenden zeilmeisjes achter hun fokkeschootjes te wachten tot ze de wereldzee op mogen; er is dus geen maatschappelijk belang.
Waarom berichten dan alle serieus geachte media uitgebreid en dagenlang over het zeilmeisje?
Omdat het een kwestie is die de scheidslijn tussen ouderlijke macht en overheidsmacht over kinderen in beeld brengt. Zeggen ze. Maar dat is onzin. Die scheidslijn ligt bij particuliere kwesties immers telkens anders. Alleen bij veel voorkomende, en daarmee dus maatschappelijke (en voor de media relevante) kwesties, kan een enigszins universeel toepasbare scheidslijn worden getrokken. Hier is maar één reden voor alle aandacht: omdat het lekker is.
Sensatie.
Vroeger hadden we daar aparte media voor.

Metz houdt niet van zeilen

Vakantieleed.

Ons prachtblad (sinds 1752) berichtte onlangs op de voorpagina en de eerste pagina van het tweede katern over een mislukte vakantie in Tsjechië van een negentienjarig stel, hier uit de buurt. Door omstandigheden kwamen ze in aanraking met de medische stand in dit land, van huisarts tot ziekenhuis en waren daarover slecht te spreken. Samengevat: men was daar stom en onnozel en had geen gevoel voor patiënten in dit bijna Derde Wereldland.

Quote uit het artikel:'Joh, ik heb me daar een partij in het Fries lopen schelden... .'

Door welke ziekte of welk ongeval kwam dit mekkerende paar in aaraking met de witjassen aldaar? Welnu, mevrouw had een buikpijn, die steeds erger werd, totdat er een baby uit haar kwam. Dat was een verrassing voor de jonge ouders, want die dachten dat de moedere dikker was geworden, omdat ze een tijd geleden gestopt was met roken.

En dat is echt stom en onnozel en met weinig gevoel voor het lijf.


freek

Ben er ook weer

Na een lange pauze, nog langer dan die van Freek, meld ook ik me weer aan. Alleen zal het aantal stukjes van mijn hand per week wat minder worden. Na drie jaar bijna dagelijks te hebben gepost stap ik over op een weekritme. Elke dag je ergernissen noteren over taalverkrachting, welzijnsvermarkting en andere holle frasen in de glimmerwereld van journalistiek en politiek, is op den duur niet goed voor het karakter. Daar verzuur je maar van, terwijl ik zo graag verzoet.
Bovendien, het helpt allemaal niet. Zo reed ik gisteren op de A1 langs een restaurant dat klanten lokt met de tekst "Betaalbare menukaarten". En vanmorgen nog zei de burgemeester van de Bommelerwaard op Radio 1 dat zij, in geval van crisis, "met bewind van zaken zal handelen". Ik bedoel maar: waar doe je het allemaal voor?
Voor de lol. En daarom wat minder.

Metz mindert

Eenden

Ons prachtblad (sinds 1752) bericht over een wonderlijke toestand in het dorp Parrega. Daar worden 's morgens vroeg op de meest wonderlijke plaatsen eendjes gevonden. De beestjes, van gebakken aardewerk, worden 's nachts her en der in het dorp geplaats. Ons prachtblad doet bij dit bericht een foto van de eendjes, die geel van kleur zijn en een Donald Ducksnavel hebben.

Raar, maar ik nog raarder is de mededeling in het artikel dat Margriet v.d. S. dacht dat de kat de eendjes had gegrepen, maar toen ze de kadavertjes in de vuiinisbak gooide, hoorde ze een rammelend geluid. Toen begreep Margriet dat de eendenlijkjes nep waren, maar hoe ver is de mens van de natuur afgeraakt om pas na een gooi in de vuilnisbak te ontdekken, dat de eenden niet 'echt' zijn, maar rammelen.

freek