Kwaad

Buurman kroegbaas heeft het voor elkaar gekregen. Ik ben kwaad. Zaterdag om 16.00 uur gingen de speakers op vol en ons straatje was de klankkast voor buurman zijn feestmuziek. Het was oorlog: het zware geschut van de bassen, het jankende geluid van gitaargranaten en het 'Krieggeschrei' van de vijand was verwoestend voor mijn lijf, dus ik kon beter dekking zoeken.

In de slaapkamer trilde alles mee op het glazen planchet bij de wastafel, in de gang zoemde het glas tegen de gietijzeren levensboom in mijn voordeur. Buurman kroegbaas had tot 1.00 vergunning voor deze lawaaiterreur dus om 1.40 kondigde hij zijn laatste aanval aan. Daarna vierden de vijandelijke troepen luidruchtig hun overwinning en bepisten o.a. mijn gevel.

Buurman kroegbaas heeft deze slag gewonnen, maar niet de oorlog.

freek

leve de natuur 58

Ons prachtblad(sinds 1752) stopt veel natuur in haar pagina's. Zo kom ik alles te weten over late broedsels, een gesignaleerde albino spreeuw en smul ik van de mededeling van een lezer , die zag dat een sperwer een zwaluw tot in zijn schuur achtervolgde en daar toesloeg. Maar huiveren deed ik pas bij het verhaal van een lezeres, die bekende dat ze vanuit haar bed uitzcht had op de rustboom van een ransuil. Elke morgen als zij de gordijnen openschoof ging ze weer even terug in bed om naar het roerloze uiltje te kijken. Het gaf moed en vertrouwen voor de dag. Tot op een morgen, toen plotseling een schaduw van een vleugel voor haar raam langsflitste, gevolgd door kort, maar hevig vogelgekrijs en machteloos geklapper van vleugels
Een havik had toegeslagen, de rustplek was leeg en bleef leeg.
De lezeres treurde over dit verlies.
Dat kan ik me voorstellen: je dag begint voortaan onrustig.

freek

kermis

Lalalalala, lalala, lalala zingt de speaker van buurman kroegbaas. Het hooi is binnen, de zomer loopt op z'n end, dus het is kermis in ons dorp. En buurman kroegbaas knalt er z'n hele Nederlandse repertoire uit. Dat moet kunnen als het feest is. Ik zeur dus niet en neem er één.
Wel thuis.
freek

stapelen 48

We gaan deze week de eerstejaars studenten van een Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst ergens uit de Randstad rondleiden. De stichting Tijd die het gedachtengoed van het 'ecokathedraal' bouwen levend houdt heeft dit op verzoek georganiseerd. In het mij toegestuurde programma is een strenge scheiding tussen praktijk en theorie aangebracht. Zo mogen de stapelaars de gasten iets vertellen over stapelen, waterhuishouding en plantengroei en laat de stichting Tijd een kunsthistoricus invliegen om de 'theorie' voor zijn rekening te nemen. Nu is het zo dat ik van stapelen een beetje verstand heb, van waterhuishouding niks en van plantengroei ietsje. Dus ik laat dit programma maar en zal iets vertellen over wat mij ontroert in de ecokathedraal: de dunne lijn tussen orde en chaos en waarom ik een stapelaar en geen metselaar ben: metselen heeft iets vastbeslotends; wie stapelt relativeert, kan iets veranderen, kan weer soepel afbreken en opnieuw beginnen, kan zelfs verplaatsen.

Daar houd ik van en dat ga ik vertellen.

freek

Djoeke 28

Vrouw en ik lopen met Djoeke langs het stroomkanaal dat Amsterdam via Lemmer met Noord
Duitsland verbindt. Grote binnenvaarttankers varen ons tegemoet of lopen ons voorbij. Daartussen nog het kleine zeilende vakantiegrut. Djoeke sukkelt langs de wallekant, op zoek naar oude vissersplekken met schubbenluchten. Haar tumor maakt haar treuzelig. maar kijk, daar in de verte komen mensen met een hondje ons tegemoet. Het hondje is Amsterdamse Sally van zwager en schoonzus en een vriendin van Djoeke. Plotseling is Djoeke haar kanker kwijt en rent vol vuur met Sally over de dijk en het moerassige buitendijkse land. Ze is even haar makke vergeten en anders de baas wel.

freek

Afloop seizoen

Het loopt tegen het einde van augustus en het seizoen is bijna over. Langzaam neemt de grijze plaag het weer over van de dolle jeugd en wordt weer thee gedronken op het terras tegenover mij. Als ik langs onze haven loop zie ik haarscherp dat watersport geen sport is, maar een manier van vervelen. De oudjes zitten pront in hun kajuitje, lossen soms een puzzeltje op, maar zitten meestal voor zich uit te staren, of het gedoe bij de buurman te observeren. Maar sporten, ho maar! Nee dan de jeugd van juli en begin augustus, die oefent tenminste nog het polsgewricht met het hijsen van bier. Kortom, de avonden worden langer, het straatlawaai minder en de rust sluipt ons dorp binnen. Ook dat is weer even wennen

freek

Djoeke 27

Kleinzoon en hond wandelen met mij door het dorp en kleinzoon het meest door de regenplassen. Djoeke houdt zijn eigen spoor aan, dat leidt via een dooie vis naar een koppel eenden. Ik loop volwassen te doen en groet zo nu en dan links of rechts. De nieuwbouw in ons dorp is veel aantrekkelijker voor kleinzoon dan onze pittoreske dorpsstraat. Hier barst het van de Bob de Bouwers, die boven op daken bobdebouweren. Kleinzoon heeft ogen tekort voor zoveel moois. Djoeke houdt kleinzoon als lid van de roedel scherp in de gaten en pendelt tussen hem en mij.
Het is een sombere dag, het heeft met bakken geregend en ik ben gelukkig.

freek

O tempora, o mores

Sportverslaggever (1960): 'En, wat zijn de plannen voor de komende week?'
Trainer:'Wel mijnheer, vanaf vrijdag richten wij ons vanzelfsprekend weer op de volgende wedstrijd'.

Sportverslaggever (1980): ' En nu eerst feestvieren zeker?'
Trainer:'Vanavond hebben de jongens vrij, maar vanaf maandag concentreren we ons weer op de volgende wedstrijd'

Sportverslaggever (2008):' Zijn er medaille kansen?'
Trainer:'Het is nu eerst zaak om ons op de volgende wedstrijd te focussen.'

freek

Wijnand en de ontnieter

Wijnand (meer een naam voor een Heeroom dan voor een klimaatactivist, alhoewel, misschien waren die Heerooms van vroeger wel de boetedoende inbrekers van nu) heeft gelijk. Verantwoording afleggen voor je daden, wat is daar in vredestijd mis mee? Ooit hadden we de biecht maar sinds er geen Heerooms meer zijn staan de begaasde pashokjes leeg. Omdat ik van de lichting Wijnand ben en met hem in de Indische Buurt in de jaren zeventig andermans woning inpikte, begrijp ik Wijnand. En ga ik in op zijn oproep.
Ik verklaar bij deze dat ik mij schaam voor - wat zeg ik! - dat ik de volgende, ooit door mij uitgevoerde activiteiten verre van mij werp.
- het in 1981 beledigen van prins Claus in het maandblad Student;
- het in april 1980 in datzelfde blad oproepen tot gewelddadige acties in de Elleboogsteeg op 30 april 1980
- het ergens in 1978 inbreken in de kamer van wetenschappelijk medewerker Joop Ramondt in de Faculteit der Sociale Wetenschappen van de Vrije Universiteit aan de Prins Hendriklaan (ergens in de buurt van nummer 31) met behulp van een driepersoons fietsenrek, hierin bijgestaan door twee medestudenten, die tegenwoordig hoge maatschappelijke posities bekleden zodat ik hun namen niet kan noemen;
- het bij deze inbraak toeëigenen en oproken van een sigaar en vervolgens stelen van een ontnieter uit de rechter bovenla van het bureau van voornoemde Ramondt;
- het heden ten dage nog altijd ontnieten van te kopiëren stukken met deze gestolen ontnieter;
- het vanaf de bagagedrager met gestrekt been kapot trappen van twee buitenspiegels van Mercedessen Benz in de De Lairessestraat in oktober 1975;
- het tijdens de biecht in 1965 liegen tegen meneer pastoor dat ik snoepjes had gepikt bij mijn moeder terwijl dit niet zo was, alleen maar omdat ik anders niks te biechten had.

Zo.
Wel boffen dat ik niet onder Femke val.

Metz biecht

stapelen 47

Alhoewel er deze zomer geen berichten over zijn verschenen op deze Blog is er toch in wisselende samenstelling doorgestapeld in de eco-kathedraal. Ook werden daar door ons veel dagjesmensen te woord gestaan, een creatief therapeute aan een schilderplek geholpen en discussie gevoerd met bezoekers van ver die 'in le Roy' zijn. Het valt mij op dat deze discipelen streng in de leer zijn van onze meester. Wij worden daar altijd wat lacherig van en afficheren ons dan ook als 'simpele stapelaars'. Alleen Berend wil nog wel's een gesprek op niveau voeren, en Johan leidt rond in zijn eigen tijd, maar ik sta als een schooljongen op een afstandje te ginnegappen en roep naar Berend, die geduldig een eigenwijze bezoeker aanhoort: 'Kom Berend, we gaan naar huis'.
freek

Gewicht

...Het Parool, vandaag...

Dat ingewikkelde hier of daar af te leggen inburgeringsexamen kan dus worden vervangen door een stap op een Hollandse weegschaal. Doe dan gelijk even dat krasje er achteraan plus een blik in de witte onderbroek om de balletjes na te tellen.

Metz leest de krant

Spelevaren

Ik vaar met de ms Dikkop (13 pk) door Midden Friesland, vrouw en kleinzoon aan boord. Vrouw geniet van kleinzoon en kleinzoon geniet van bootje dat aan een touwtje achter Dikkop aan vaart. Bij een stukje zandbodem gooi ik het anker uit. Kleinzoon en ik gaan brandweer spelen in het water. We blussen wat af. Vrouw droogt kleinzoon en koestert hem. Kleinzoon zoekt nu naar zijn bootje in het water. Het is weg. Ik heb het anker er gedachtenloos bovenop gegooid en het heeft schipbreuk geleden. Kleinzoon is ontroostbaar door dit grote verlies: een plastic bootje met een gele romp en een blauwe opbouw. Maar het was een boot en het voer en het was van hem.
freek

p.s. Wiel waar zit je?

Djoeke 26

Ik maak met Djoeke een afscheidstoernee langs plaatsen uit het verleden, waar wij hebben gelopen. Zo was ik gisteren bij de Bosbaan in A'dam. De brede watervlakte lag er helder bij; de gele routebordjes ketsten in de zon, het gras was geurend vers gemaaid. Djoeke en ik liepen daar, net als acht jaar geleden, toen ik een tijdje alleen was met haar. Toen was Djoeke jong, vitaal en nieuwsgierig. Nu is ze voorzichtig, aarzelend en traag. We zitten even aan het water. Djoek legt haar kop op mijn dij. We kunnen lopen waar we willen, maar we ontlopen het lot niet.

freek

Smeets

Smeets pakt de hele zomer de late avond.

Was het eerst de Tour de France waarop deze oude truienman zijn licht liet schijnen, nu is zijn empathisch stemgeluid weer uit Peking te horen. Ik word gek van die oude zak, betweter en therapeut derde klas. Die onderlinge één-tweetjes van verstandhouding met de gast, dat vermanen, die sukkelige filosofische opmerkingen van de koude grond. Maar vooral sla ik op tilt als de gevoelige Smeets een duit in een zakje doet: 'kan je huilen..., mag je huilen..., heb je gehuild...'

Mijn god, Smeets, ga janken in een hoekje en kom er nooit meer uit.


freek

Spiegel

Mijn vroegste Olympische herinneringen zijn van 1964.
Tokyo. Dat lag toen ook al aan de andere kant van de wereld. 's Nachts om 4 uur ging bij mijn broer de wekker. Hij sloop dan naar beneden, ik volgde op kousevoeten, wij nestelden ons bij de radio en hoorden live dat Anton Geesink de gedoodverfde titelkandidaat Kamagurka met een houdgreep vloerde. Een gebeurtenis waar toentertijd de moord op John F. Kennedy bij verbleekte. In het spel van broers was ik nog weken lang Kamagurka, die op de gang voor mijn vaders kantoor keer op keer door broer Geesink in de fatale houdgreep werd genomen. Maar hoe Nederland die Spelen scoorde in het medailleklassement, daar hadden we het niet over.
Mexico 1968 met Ada Kok, geen ranglijst van welk-land-de-meeste-heeft te bekennen. München 1972 evenmin. 1976, was dat Montreal? Moskou, daarna Los Angeles in 1984. Misschien is toen de Olympische traditie aangetast door de medaillespiegel. Het waren in ieder geval de eerste Spelen waar na afloop over "winst" werd gesproken. Of was het "verlies"?
Ik vermoed dat eerdaags de Nederlandse sportverslaggeving de Spelen in Peking als mislukt zal verklaren omdat Nederland niet in de top 10 van het medailleklassement eindigt.
Wat was ook alweer het adagium van die baron De Coubertin?

Metz in Peking

De Holland Wier

Metz in Peking

Djoeke 25

Ik loop met Djoeke langs de paden van mijn jeugd. Nee, niet het Binnenpad, dat vroeger door de weilanden slingerde van boerderij tot boerderij; een pad met een tweeplankenbruggetje over de sloten. Een pad dat de boerengezinnen gebruikten om lopend naar de kerk te gaan. Dat pad is verdwenen onder opgespoten zand, met daarop karakterloze nieuwbouw. Ik loop door de Haulster singel, een hakhoutbos op een zandrug. Hier speelde ik vroeger het eindeloze spel van hutten bouwen en landverovertje. Dit was de afgesproken arena voor knokpartijen tussen openbaren en roomsen.
Heel vroeger was dit een gedeelte van een natuurlijke heirweg, die van de middeleeuwse handelsstad Stavoren het noordoosten van Nederland doorsneed, om bij Coevorden over de grens tussen de moren in Duitsland uit te komen. Hier liepen waarschijnlijk de Westfaalse marskramers Clemens en August met hun lapjes, om daarna af te buigen naar Sneek om daar hun eerste winkel te beginnen: C&A.
Streekschrijvers vertellen uit overlevering over vlammende vuren 's nachts op deze singel. Het vreemde volk dat op weg was zong en tierde, het was op stille zwoele zomeravonden in mijn geboortedorp te horen. Dorpelingen trokken de dekens over hun oren.
Op dit pad loop ik met mijn hond, die binnenkort naar het Grote Baasje gaat en zelf ben ik ook niet meer één van de jongsten. Dit alles maakt melancholiek: 'Van oude menschen, de dingen die voorbij gaan'

freek

Zwartpakkers

Omdat Hendrik Haan van vier hoog op zaterdagmiddag de kraan open had laten staan, stroomde tijdens mijn laatste vakantiedag 15.000 liter water door de muren en deels door de woningen van drie hoog, twee hoog en één hoog gestaag naar beneden waar de dokter het uiteindelijk ook niet droog hield. Bezijden Hendrik, die vertrok naar gezelliger oorden, was niemand thuis. Toen op zondagochtend de waterval ontdekt werd wees de politie de noodklussers Jacobse & Van Es Calamiteiten Service.nl aan (ik noem ze voor gemak & veiligheid maar zo) om de eerste watersnood te lenigen. En verdomd, met pompen en zuigers verschenen midden op de zondag mannen in zwarte pakken die kranen dichtdraaiden en duizenden liters water wegzogen van de diverse verdiepingen, zo vertelde Hendrik mij later. Hulde. Dat is dan 2500 euro, direct en contant te betalen, hielden de zwartpakkers vervolgens hun hand op. Dat had Hendrik niet op zak maar nadat ik telefonisch vanuit Lyon beloofde maandag te betalen was de deal gesloten. Maandagochtend belde ik het 0900-nummer dat op de bon van de firma J&vE-CS.nl stond met het voorstel het bedrag direct via internet over te maken. Dat vond Jacobse geen goed idee. "Luister meneer, dan loopt het via debiteurennummers en controle over uw eigen kredietwaardigheid voor de verzekeringen, begrijpt u, u wordt dan helemaal doorgelicht dus dat duurt weken want die bestanden moeten eerst worden aangemaakt. Nee, wij werken uitsluitend a contant dus komt u dat geld nu maar brengen. Dat klopt ja, er staat inderdaad geen adres op onze bon want dat heeft te maken met de verhuizing, maar u neemt dus afslag 4, dan alsmaar rechtdoor en na de stoplichten rechtsaf, dan ziet u links bergen kiezels en zand, effe verder bij de tweede boerderij het pad op en helemaal afrijden tot de loods."
Aan het hek bij het hobbelpad hangt een kartonnen bordje waarop in viltstift "J&vE-CS" staat gekalkt. Ik had ook gewoon de brandweer moeten bellen, sprak ik mezelf streng toe. Dan had ik hier nu niet gestaan met in mijn broekzak een ongemakkelijke bundel bankbiljetten en een vage handgeschreven bon met als tekst 3*2 uur a 270 euro en 470 euro 3000 liter plus btw. Die zijn daar toch voor? Woningen leegpompen en zo. Ik draai aan het eind van het pad de auto eerst om, neem ik me voor want ik heb wel eens naar Derrick gekeken.
Voor de loods staan twee mannen in zwarte pakken met op borsthoogte de opdruk "calamiteiten". Ze kijken me wantrouwend aan. In de loods staan twee brandweerwagens, ernaast een derde en voor de loods staat een donkerblauw busje van de brandweer met het opschrift "calamiteiten".
- Ik kom voor J&vE-CS voor de rekening, verklaar ik mijn komst. Zit ik hier goed?
"Ah", begrijpt de ene zwartpakker, "die heb ik hier liggen ja. Loop maar mee".
Als hij mijn vragende blik richting brandweerwagens ziet, legt hij het verband uit. "Ja, voor het onderhoud van het materieel werken J&vE-CS en de brandweer samen, ziet u."
Ik leg de 25 briefjes van 100 euro op tafel en op mijn verzoek stempelt de man BETAALD op de bon.

Metz maakt wat mee

Tijdens noodweer dakpannen losgeraakt? Wij hebben een eigen hoogwerken die tot 30 meter hoog gaat. Geen probleem voor ons om dit op te lossen.

...tekst en foto's van de website van J&vE-CS.nl...

Jet

Wat brengt Jet Bussemaker, de gymjuf van het kabinet, er toe om de eventuele aanstelling van McCain tot president van de Verenigde Staten een 'ramp' te vinden? Heeft ze zichzelf 's nachts, starend naar het plafond (Jet slaapt met haar ogen open) toegesproken? Kom op Jet, je moet je weer eens laten gelden als eerste vrouw van de PvdA. Zeg eens wat links, en als je niets te binnen wil schieten zeg dan wat lelijks over rechts, dat pikken de media in de zomer altijd op. Vooral nu Sharon in een tent van Eurocamp zit te rummikuppen (zet ze die grijns eigenlijk af op vakantie?), Ella haar wijken op volgorde aan het leggen is (waarom niet alfabetisch?) en Mariët door haar platteboenders arbeiders-alle-landen-catechismus heen is.
Of zou ze het menen? Hoort ze tot de brave PvdA-gelovigen die in elk boertje van Obama een lezing met een visie beluisteren?

Metz leest de krant

Franse man

Statistieken met gekleurde lijnen die er op wijzen dat mijn sterfdatum steeds verder naar achteren opschuift, lees ik altijd met bijzonder belangstelling. Niet omdat ik statistieken geloof. Het komt er meestal op neer dat de jongste bediende van het onderzoeksbureau uit een brij van gegevens willekeurig twee parameters kiest, deze aan elkaar knoopt en vervolgens wereldkundig maakt dat de kans om te worden doodgereden bij het oversteken van de weg groter is dan te eindigen als slachtoffer van een vliegtuigongeluk. Dit soort berichten verschijnt zonder enig weerwoord in de krant terwijl toch je toch echt niet hoogbegaafd hoeft te zijn om te begrijpen dat de mate waarin je uitkijkt bij het oversteken doorslaggevend is voor de overlevingskans terwijl dat hele uitkijken vanuit zo'n krappe vliegtuigstoel zinloos is omdat je nu bent overgeleverd aan de drankzucht van de piloot, het onderhoudsbudget van de vliegtuigmaatschappij, de slimheid van de terrorist en bovenal het weer in de plaats van bestemming. Het bontst maakte een Engelse krant het in de jaren tachtig toen deze kopte; “Wachttijd voor abortus opgelopen tot elf maanden”.
Maar statistieken die mij ouder zullen doen worden mag ik dus graag lezen om ze vervolgens schaterlachend terzijde te schuiven. Ja hoor, als ik hooguit twee glazen wijn per dag drink, niet rook, elke dag een uur in een namaak-roeiboot zit, geen vlees eet maar gierstepap, de thermostaat op 16 graden zet en bovenal op tijd ga slapen op een plak uitgekookt kamelenhaar, dan word ik 82!

De statistiek die ik hedenmiddag las, gezeten op het terras van een eenvoudig maar uitstekend restaurant in Zuidfrankrijk, nippend aan een glaasje rose, gaf een zonniger bericht af. Ja zegt de meneer van het CBS, ik word ouder, dat gaat voor een deel vanzelf, maar de Franse mannen worden nog ouder! Ik legde mijn krant even neer en keek nog eens goed naar de Franse mannen om mij heen. Als ik me niet vergiste sloegen die meerdere glazen wijn achterover bij de lunch, waarna ook de sterke drank niet werd versmaad, evenmin als de sigaret. En ik kreeg ook niet de indruk dat er gierstepap op hun menu stond of dat thuis het roeiapparaat op hen wachtte. Het lijkt mij verstandig dat ik deze nieuwe inzichten eens ga toetsen aan de praktijk. Dan hoort u nog langer van mij.

Metz leest de krant

Djoeke 23

Djoeke piest rood en dat is een verontrustend gezicht. Het bloed komt uit een verrotte blaas, die langzaam vol groeit met kankercellen. Ik moet in de gaten houden of Djoeke vaker gaat piesen, moeilijker gaat piesen of pijn heeft bij het piesen. Daartoe zit ik elke keer op mijn hurken achter haar, als ze zelf de hurkzit aanneemt. Voorbijgangers stoten elkaar wel's aan: wat is dit voor rare man? Maar ik voel me verantwoordelijk voor een pijnloze tijd, die pas eindigt als ik de dierenarts ga bellen, als het piesen niet meer wil en we op pad gaan naar de laatste spuit.

freek

Effe weg

Éen groot aantal opstootjes en vechtpartijen zorgden vannacht voor een grimmige sfeer in...', aldus ons prachtblad (sinds 1752) En even verder:' Honderden jonge watersporters hadden zich in de dorpskom verzameld...'

Die dorpskom is bij mij voor de deur, maar ik was er niet. Ik was met vrouw op een bijeenkomst van mijn collega's van het eerste uur van de school voor moeilijke kindertjes in A'dam. Wij zijn boven de zestig maar forever young als we bij elkaar zijn onder het zonnetje en later de sterrenhemel van het Achterhoekse platteland. We maken nog steeds de zelfde geintjes als toen we het moeilijk en veel plezier hadden; zo'n veertig jaar geleden, nabij de Amstel en Zorgvliet.

freek

De laatste woorden 7

De laatste woorden in ons prachtblad (sinds 1752) gewijd, in een advertentie, aan een dierbare overledene

Er komt een dag, voor iedereen verschillend
Voor de ene vroeg, voor de ander laat
Dat zij, die jou het leven gaf
Het zelf weer verlaat
Er komt een dag, dat je alleen bent
Nooit meer ben je iemands kind
Nooit was iemand je zo dierbaar
Niemand heeft je zo bemind
Nooit meer zoon of dochter van je moeder
Je kindertijd voorgoed voor bij
En niemand kan de leegte vullen
Die zij achterlaat bij ons

freek

Observatie

Vannacht liep bij mij een droom over in de werkelijkheid, omdat overbuurman-kroegbaas de zaak niet helemaal meer in de hand had. Om met het eerste te beginnen: ik droomde van een avondvierdaagse die joelend en schreeuwend mijn huis passeerde. Toen ik mij om twee uur op drempel tussen slapen en waken bevond, realiseerde ik mij langzaam dat er werkelijk veel geschreeuw van buiten kwam. Uit nieuwsgierigheid en voor de bescherming van have en goed, kwam ik uit bed wierp een blik naar buiten. Opgefokte jongens en meisjes liepen schreeuwend door elkaar; sommigen met een gescheurd t-shirt en anderen met een bebloede kop. Het was dus raak geweest bij buurman. Zijn portier liep liep sussend tussen deze lieden en ook buurman deed pogingen tot bedaren. Even later tufte een politieauto naderbij, die op enige afstand bleef staan. De dienders, zoals ze zelf zo graag zeggen, bleven achter hun dashboord zitten.
Intussen bleef het volkje op straat opgewonden rumoerig. ik meende een verschil op te merken tussen diegene die alkohol hadden geconsumeerd en de mensen van de welke-dan-ook-pepper-partydrug.
Zij van de alkohol bewegen loom en met grote gebaren, de speedy-types, nerveus en schel.
Tegen drieën vertrok een ieder uit de straat en ik deed weer een poging tot een tuk.
Er was niks gebroken.

freek

Boer zoekt vrouw

Ons prachtblad (sinds 1752) bericht dat boer IJ. al weer vijfenzestig jaar getrouwd is met boerin G. Boer IJ. was achttien toen hij zich klaar vond voor een meisje. Dat werd G., die van aanpakken wist.
'G. kon koeien melken, biggen schoonmaken en vee voeren', aldus IJ in ons blad.
Goeie keus!


freek