Ontbijt

Met zijn vieren gingen we het afgelopen weekend op pad, vier mannen die wel of niet nog werken of doen alsof. Ons reisdoel was niet de 50+beurs maar het bijna dichte Afrika-museum te Brussel. Omdat we meer om gemak geven dan om korting, hadden we een reis per eerste klasse geboekt met de Thalys. Het was nog vroeg in de ochtend dus we stapten met onze koffiebekers in de hand de luxe wagon binnen. Al snel gleden we het station uit en deed de purser zijn eerste ronde. Of de heren prijs stelden op een ontbijt. Uh, nee, zeiden we een voor een, denkend aan de kosten en bovendien: we hadden zelf brood meegenomen van huis. Toen we even later de medereizigers trosjes druiven, verse sappen en warme croissants zagen verorberen zonder dat er afgerekend werd, kauwden we in berusting de volkoren boterhammen kaas weg, die we express steeds beter vonden smaken.

Metz op reis

Relatief

Alles is relatief; zien Ajaxsupporters buiten de ring A9 alleen nog boeren op de tribunes van de Nederlandse stadions, ook andere stedelingen mogen graag hun superioriteit ten opzichte van ons plattelanders kenbaar maken. Zo zongen gisteren de Cambuursupporters uit het, met stip, saaiste stadje van Nederland, ons Heerenveensupporters uitdagend toe:
'Wij gaan op boerenjacht, wij gaan op boerenjacht, wij gaan op boerenjacht.'

freek

Kermis 2

Ik sta in de buurt van een kraam met smeerseltjes voor de huid. Het is zo druk op de jaarmarkt die bij de kermis hoort, dat ik niet voor of achteruit kan. Een oude dame staat voor de kraam en wijst zorgelijk naar plekken onder haar oksels.
De marktkoopman neemt het woord:
'Nee mevrouw, de eczeem gaat natuurlijk niet meteen weg. Uw huid moet er even aan wennen. Misschien zegt u huid wel: wat is dit voor spul en gaat zich eerst verzetten, maar als u.... .'
Ik kan weer verder schuifelen en de mevrouw is bijna overtuigd.

freek

kermis

Vandaag ga ik naar mijn oude (geboorte) dorp. De plaatselijke krant heeft  aangegeven dat men wel met de auto mag komen, maar dat die auto op een treurig industrieterreintje buiten het dorp moet worden geparkeerd. Het is namelijk kermis en paardenmarkt in 'mijn' dorp en dan is het dorp mudvol gaan alle remmen los.
Zelf ga ik met vrouw scheep op de m.s. Dikkop 2. Ik kan dan tot aan de paardenmarkt varen en heb niks te maken met verkeersregelaars. Stonden er vroeger wel vierhonderd werkpaarden voor de handel aan lange dwarsbalken; kende de jaren 80 en 90 een kleine opleving met luxe rijpaarden, heden ten dage is de handel weer ingezakt tot een honderdtal paarden en pony's  en staan de veewagens van Italiaanse en Belgische handelaren al klaar om oude beestjes in laden voor, waarschijnlijk, de slachthuizen en worstfabrieken over de grens
Ik mag nog graag even langs die paardenhoofden lopen; hier even kloppen op een hals, daar aaien over een neus of  zo maar een flank strelen, voor dat het lot de paarden verder voert.



(klik op foto voor vergroting)

freek

Stapelen 131

We zijn al een paar weken bezig om de entree van de ecokathedraal 'steenvrij' te krijgen. Drie jaar geleden hebben hier een vrachtwagen vijf ladingen stenen, tegels en trottoirbanden gestort. Inmiddels hebben we de meeste stenen gestapeld en zijn nu bezig om de zandheuvel met daarin stenen van allerlei soort te verwijderen. Zo wordt de ingang weer een echte entree van de ecokathedraal.
Inmiddels hebben we ideeën over een laatste 'masterpiece': een toegangspoort. Het idee kwam van Berend en we hebben ingestemd. Het werk zal wel een paar jaar in beslag nemen en is, zoals ik het nu voel, het laatste bouwwerk van 'mijn generatie'.

freek

Varen

m.s. Dikkop 2, waarvan ik de gezagvoerder ben koos gisteren, ondanks het heiige weer, het ruime sop. Dit sop wordt in deze tijd uitsluitend nog bevaren door senioren, die het breed laten hangen. De Dikkop 2 is een notendop vergeleken bij de kruisers met schotels, zonnecollectoren en verwarming, waarmee deze grijze jongens en meisjes  rondvaren. Mochten in Nederland de dijken breken, dan zitten ze ook nog snor. En toch nog voor de zekerheid op 50PLUS stemmen.
Vrouw en ik varen naar de 'Grutte Griene', een eilandje tussen meer en poel. Daar gaat hond Bijke aan de haal, op jacht naar muizen en ander gedierte. Ze graaft zich diep in de veenbodem, terwijl links en rechts van haar snoet de veldmuizen elders een beter onderdak zoeken.
De lucht is vochtig als we terug varen. Het ruikt naar herfst.

freek

Maandag

Maandag was vroeger een dag waar ik niet naar uit keek. Niet omdat ik te lui was om te werken, maar een volle werkweek, bezwaarde me soms. Mijn werk bracht met zich mee dat ik vaak het volle gewicht van een werkdag op mijn schouders voelde drukken omdat ik veel 'studiedagen' voor schoolteams leidde en die schoolteams waren meestal wat in de war. Het waren veelal scholen uit die grote stad, waarvan de teamleden sinds jaar en dag aan elkaar geklonken waren, men elk lek en gebrek van een ander kende en onverzoenlijke meningsverschillen waren ontstaan. Soms waren het ook schoolteams met een 'kabel ': blank bij blank, zwart bij zwart, vooral in de vrije tijd van zo'n studiedag zag je dat goed.
Eenmaal in mijn rol op de maandag, ging het wel weer met mijn 'bluesgevoel'. Ik confronteerde met een zekere opgewektheid een schoolteam met de lekken onder water en kon met enige humor de goegemeente wijsmaken dat alles weer goed zou komen als men maar een aantal dingen niet meer zou doen. Dat oefende ik tot slot en iedereen ging tevreden naar huis.
Ik meestal uitgeput.
Nu is de maandag altijd voor de tuin: opruimen, snoeien, harken en de herfstlucht insnuiven.
En een zondagavond is gewoon een avond!

freek

Zwaaien

Een file van 120 vrachtwagens zet alles vast in de dorpskern van Heerde: Truckersdag! Traditioneel schuift op de derde zaterdag van september een bonte stoet van Scania Vabissen, brandweerauto’s en versierde diepladers luid toeterend door het dorp. Hup naar Epe, dan weer terug en dan nog een keer want niemand krijgt er genoeg van. Naast elke chauffeur zit een verstandelijk gehandicapte die op de toeter mag drukken zo lang hij maar wil. Ik kan u verzekeren: dat is lang. Intussen zwaaien ze onophoudelijk naar de dorpelingen langs de kant. Moet dat nou, dacht ik, het lijkt hier de participatiesamenleving wel, maar voor ik kon zeuren zwaaide ik al terug.

Metz in Heerde

Thee

We spreken over om en nabij 1950. Mijn vader was druk met het aanleggen van elektriciteit bij boeren en burgers, mijn moeder bestierde de winkel, met gloeilampen stoppen, lampenkappen en een enkele stofzuiger. Later kwamen daar wasmachines en televisies bij, maar toen nog niet.
De winkelbel (electrisch) rinkelde, mijn moeder ontschortte zich en liep op een sukkeldrafje 'naar voren'. In de winkel stond mijnheer Cees, directeur/eigenaar van Douwe Egberts in koffie, thee en tabak. Hij kocht een peertje van 40 watt en verbaasde zich over de prijs (duur).
Toen steeg mijn moeder naar grote hoogte door snedig op te merken dat een pakje thee de laatste tijd ook flink in prijs was gestegen.
Mijnheer Cees vertrok onmiddellijk.

freek

Arabier

Ons provinciaal prachtblad (sinds 1752) krijgt de smaak te pakken. Heden kopt de krant:
Arabische rovers gepakt
Het gaat hier niet om Ali Baba en zijn kornuiten, maar om twee mannen uit Jemen met vervalste paspoorten, die zich verdacht ophielden in Beetsterzwaag en vijftig kilometer verderop, in Lemmer, net voor het verlaten van de binnengrens van ons gewest, werden gepakt.
Dus naast Belgen, Groningers en Drenten, geldt ook voor 'Arabieren'  het dringende advies: houd je niet verdacht op in onze contreien.

freek

Stapelen 130

Onze nieuw gestapelde tombe is bijna klaar. We hebben er een dikke acht maanden over gedaan. De zandlaag die we als laatste hebben gestort moet inklinken; daarna gaan we bestraten met gele  betonsteentjes, die vroeger in het plein voor de oude schouwburg van Heerenveen lagen. Ik heb daar heel vroeger, trillend van de zenuwen als zesjarige Sinterklaas een handje gegeven; ik ben er met een meisje naar een verkeerde film (Batlle of the Bulge) geweest; ik heb  daar weer een glimp van mijn huidige vrouw gezien en heb daar toneel gespeeld met Dieuwke en Attie, nu dames van zekere leeftijd en die ik kortgeleden weer terug vond in Engeland en Dwingeloo.
Ik ken dus die steentjes en de steentjes kennen mij.

(klik op foto voor vergroting)

freek

sex

We hebben  een eetclub van oude mannen in het dorp. Die eten dan met elkaar en vertellen elkaar verhalen. Sterke verhalen. Zo kwam L een gewezen notaris, met het volgende verhaal:

Hij moest in zijn arbeidzame leven uit hoofde van zijn functie eens een kluis op een boerderij openen.
De boer was dood en de familie vond het wenselijk om in aanwezigheid van een notaris de kluis die de boer bezat, te openen. Kon er immers niks mis gaan met de inhoud.
Toen hij de deur van het kluisje langzaam openzwaaide, lagen er slechts twee sexboekjes in.
Buiten het bereik  en zicht van moeder de vrouw, de boerin.

De nood is soms hoog bij ons op het platteland.

freek

Belg

Wij zijn dus een beetje provinciaal in dit buitengewest van het koninkrijk. We spreken niet alleen de tweede landstaal, een vreemdeling is hier ook nog echt een vreemdeling.
Zo kopt ons provinciaal prachtblad (sinds 1752) niet ' Oehoe valt man aan in Lauwersmeergebied' of  'Man betast meisje onzedelijk in restaurant Harlingen'. Welnee,  Oehoe valt  Belg aan en Meisje betast door  Belg. Dat is bij ons het vermelden waard.

freek

Groninger

Ook voor fictieve grenzen zijn wij in dit buitengewest gevoelig. zoals de kop boven een bericht in ons provinciaal prachtblad (sinds 1752 ) laat zien: Groningers op rooftocht. Daarvan werd een inwoner van onze hoofdstad Ljouwert, het slachtoffer. Trouwens, in het bijgaande artikel werd gesproken over drie Groningers en een Drent.
Een vreemdelingeninvasie, dus!

freek

Stapelen 129

In het zomerreces op bezoek geweest bij architect Pieter Brink in Dwingeloo, die samen met zijn vrouw Hilda een huis bij een oude zandput  aan het bouwen is. Stapelaar Berend helpt hier regelmatig, vandaar ons bezoek. Pieter heeft een huis gebouwd van zoveel mogelijk restmateriaal of afgedankt materiaal. Zijn huis in wording is zelfvoorzienend: water uit de grond, stroom van het dak en uit de grond en ga zo maar door. Het mooie voor ons stapelaars is dat Pieter om het houtskelet van zijn huis trottoirtegels als buitenmuur heeft gestapeld.
Kijk maar:

 

 

 

 

 

(klik op foto voor vergroting)

freek

Rijden

Zoals veel dorpen in het noorden van dit koninkrijk hebben wij in de nazomer kermis. De boeren hebben hun laatste hooi binnen, de beesten gaan binnenkort op stal en een lange eenzame winter wacht. Vandaar, overal jaarmarkten en kermissen en zo ook bij ons. Elke kermis heeft zijn bijvangst aan activiteiten, Zo werd in mijn geboortedorp tevens een paardenmarkt gehouden. Boeren kwamen een paard kopen en boerinnen verschenen en masse bij mijn tante Gerritje in de manufacturenwinkel om boven en ondergoed en lappen stof voor het komende jaar in te slaan. Hadden ze in de winter wat te doen.
In mijn huidige dorp gaat de kermis vergezeld van een optocht. Die is vertederend in zijn eenvoud en omvang.
Er hoort wel een streng reglement bij voor de deelnemers:
Art. 3  Besturen/rijden onder invloed is NIET toegestaan.
We leven niet in het zuiden, hiero!

freek

Mazzel

Soms komt opeens 'mazzel 'op je pad.
Zo waren vrouw en ik een paar dagen in Lissabon: lopen, fietsen, lekker eten.
Terug naar Nederland, moesten we eerst weer door de luxe koopgoot van het vliegveld van Lissabon.
Vrouw bleef dralen bij een chique uitstalling van dranken en etenswaren, om een cadeautje te kopen, hetgeen niet slaagde. Ik stond treuzelend op haar te wachten bij een fraaie uitstalling van likeurrflessen op een glazen plateau. Pak'm beet: zo'n honderd flessen kunstig gerangschikt.
Nu moet u weten dat ik vroeger blauw ben geboren en in de oorlog en dat heeft zijn weerslag gehad op mijn motoriek. Dus hoe het kwan, weet ik niet, maar plotseling viel een fles om en als op domino day tikte die zijn buurman aan en toen was het leed niet meer te overzien. Flessen kletterden om, vielen op de grond; een slagveld.
Maar, geen fles gebroken, alles heel, dus vrouw (ik moest uit de buurt blijven) heeft met behulp van winkelpersoneel het tableau weer opgebouwd.
Dat noem ik mazzel hebben!

freek

foto

De meest ontluisterende foto van de afgelopen zomer vond ik die waarop Tour de France winnaar Froome te zien was. Niet de majestueuze inhuldiging op de Champs Elysees, maar zijn verkleedpartij voor de ronde van Surhuisterveen was scherp in beeld gebracht. Froome was gekiekt in een echtelijke slaapkamer: keurig tweepersoonbed, met wekker en leeslampje en daarvoor een spillebenige Froome, die zich in rennerskleren hees. De foto was niet ontluisterend voor Froome, vedetten nemen in de wielersport nu eenmaal genoegen met een zinken wasbak en verkleedpartijen in schoolgebouwen of bij particulieren. Het was ontluisterend voor Joop Atsma, CDA corryfee en oud staatssecrataris, die deze saaie echtelijke slaapkamer maar als te graag liet fotograferen met Froome pontificaal voor het echtelijk liefdesnestje van Joop.

freek

We zijn er weer

'Playtime is over'
Vanaf maandag ben ik er weer, met kleine berichten uit de, meestal' overzichtelijke samenleving, die deze plattelands habitat is. Het zomergeweld met z'n felle zonlicht dat blikkert in ons meer, de kortgebroekte toeristen, die zich luidruchtig eigenaar van ons dorp wanen, het is voorbij, voorbij.
De melancholieke herfst begint al bij mijn krentenboom, die z'n blad al aan het verliezen is. De asters in de tuin bloeien zacht paars en nog één kermis in Joure en we glijden weer het donker in.
Ook wel gezellig!

freek