31 maart 2014

Strand 2

Buurman kroegbaas had gisteravond en nacht iets nieuws bedacht voor de jongelui: een Beachparty. Daartoe had hij de vloer van de kroeg met zand bestrooit, twee zomerparasols voor de ingang van zijn kroeg neergezet, en daar een klein plastic palmpje aan toegevoegd. Verder was alles gewoon: een dj met Hollandse smartlappen en later in de nacht, het gelal van vertrekkende strandgangers en het gekletter van bierflesje, die tegen de grond werden gekeild.
Geef mij maar het  gepoetste strand van Metz op Mallorca!

freek

28 maart 2014

Erg

Onze gemeente stimuleert  initiatieven op dorpsniveau. Zo'n tweeduizend euro per dorp per jaar is beschikbaar voor leuke dingen voor de mensen. Een van de dorpen heeft voor dat geld plantenbakken gekocht voor het centrum van het dorp, dat een doorgaande weg is. Hieronder het  resultaat.



freek

Strand




Als in april en mei de eerste zontoeristen landen op Mallorca, verwachten ze een mooi, glad, breed strand van zand. De natuur blijkt maakbaar. Met vrachtwagens wordt het zand aangeleverd, een schuifwagen verdeelt het over de vlakte en dan verschijnt deze Mallorcaanse vinding op het stand: de zandzamboni.   

Metz op Mallorca

27 maart 2014

Koeiendans 2

Mijn buurman heet Jan en is metselaar. Hij heeft Almere opgebouwd, Schiphol verbouwd en in Amsterdam ook van alles aan elkaar gemetseld. Hij ging met dat busje van Metz: 'Go west, young man!'  Op mooie zomerochtenden, als alle ramen wijd open staan hoorde ik zijn wekker om vijf uur af gaan. Jan ging op pad.
Dat doet hij al tijden niet meer, want Jan zit in de ww. Soms mag hij een dag werken via een uitzendbureau: een aannemer heeft een muurtje nodig en dat is het dan. Jan zit thuis: zijn leven was werken, van jongs af aan. Hij mist de kameraadschap op het werk, de mannenlol; hij mist het gevoel van trots: 'Je maakte iets hè'.
Hij had graag op de steiger bij Metz gestaan en dan had hij een dansje uitgevoerd, zoals koeien doen als ze na een lange winter op stal, weer in de wei belanden.
Van opluchting!

freek

26 maart 2014

Stapelen 154

Kalm voorjaarsweer, dus stapelweer. Geen hitte, kou of regen teistert ons gestel, maar een waterig zonnetje maakt het werken aangenaam. We stapelen in een gelijkmatig ritme zo'n tweehonderd tegels en bergen om 11.30 uur de kruiwagens weer op. Een beetje gebroken, zoals altijd, maar dat gaat ook altijd weer over, na een warme douche!

11.30 uur
 
 
detail
 
 
freek


25 maart 2014

Koeiendans

Al een maand of twee word ik elke ochtend gewekt door koeiendansende Friezen.
Deze mededeling vraagt om uitleg. Het zit zo: de woningbouwvereniging heeft een aannemer ingehuurd voor een flinke onderhoudsbeurt van het blok waar ik woon. Alle voegen worden half weggeboord, met hogedrukspuiten gereinigd en daarna weer ergens mee volgespoten; een tandsteenbehandeling op groot formaat. Een bedrijf uit Friesland doet het leeuwendeel van dit werk. Ik stel me zo voor dat een kranige buurjongen van Freek elke ochtend om kwart over vijf op de brommer door een mistig landschap naar een verzamelpunt rijdt (de rotonde bij Joure?) en vandaar met acht kornuiten naar Amsterdam wordt vervoerd. Ze zitten anderhalf uur opgevouwen in een Ford Transit en worden om kwart over zeven los gelaten in de binnentuin, precies achter mijn slaapkamer. Ze springen op de steigers heen en weer van plezier, laten harde boeren, schreeuwen iets over Heerenveen naar hun maten twintig meter verderop en godverdegodver dit en dat. Dan is het acht uur en vangt de eerste pauze aan. Ik trek me terug naar de woonkamer met krant, koffie en beschuit maar daar verschijnt al ras een bushalte voor het raam die vast zit aan een hoogwerker. In die abri staan twee Friese mannen die de kozijnen komen schoonspuiten. Goedemorgen. Gelukkig is er dan het archief van de gemeente of van het Persmuseum. Om drie uur vertrekken ze weer naar het hoge noorden; een echte arbeider staat niet in de file.

Metz is thuis

Eitje

Vandaag belde R. aan. Bescheiden, een kort belletje. Hij blijft beleefd achter mijn stoepje wachten tot er wordt opengedaan. Dit keer was het mijn vrouw en die wist meteen wat er aan de hand was. Ze nodigde R, royaal uit om er in te komen en riep naar mij dat R. er was. Ik was in de tuin aan het werk maar spoedde mij naar binnen. En in de keuken vond ons jaarlijks ritueel plaats. R, tast in één van de zakken van zijn jack en haalt het eerste kievitsei tevoorschijn. Daarna, uit verschillende zakken komt nog een ei, totdat er vier in een kommetje liggen. Die gaan we eerst een paar dagen te pronk zetten, om ze daarna te koken en op te eten met roggebrood en radijs. Ik ben zo langzamerhand een tegenstander van het rapen van kievitseieren geworden, maar als R. komt, ben ik getroffen en ontroerd.

freek

24 maart 2014

Ommezijde

Als je in het Amsterdamse Stadsarchief originele brieven van ambtenaren en wethouders uit de oorlogsjaren in handen krijgt, is alles bijzonder. De inhoud van de brieven uiteraard; daarvoor zit ik daar eigenlijk. Maar ook de staartdelingen in de kantlijn trekken de aandacht; opvallend is het vaste handschrift waarin een vraagje terzijde in potlood staat genoteerd, de prachtige blokstempels met ambtelijke routings, het ontbreken van fouten in spelling en grammatica, kom daar nu eens om. Ook het steeds kleinere formaat van de brieven is markant, maar het meest bijzonder is misschien wel de achterkant van sommige brieven.
Dit kleine verhaaltje heeft alles met schaarste te maken. Gedurende de oorlog raakte het papier op. Tegelijk konden ambtenaren en wethouders de drang om voorstellen, meningen en afspraken op schrift vast te leggen, niet weerstaan. Stapels oude formulieren werden uit de opslagkelder gehaald, omgekeerd, gehalveerd en aangewend als briefpapier. Ik kwam een conceptbrief tegen die een wethouder schreef in november 1944. Het bleek de ommezijde van een presentielijst uit 1938. Voorgedrukt stonden de namen van gemeenteraadsleden bij een bepaalde commissie. Zo waren de Joodse leden toch nog een beetje present.    

Metz in het archief

Wilders

Natuurlijk nam Wilders geen woord terug van de speech waarmee hij zijn voetvolk subtiel had opgehitst tot het scanderen van 'minder. minder, minder... '.
Zijn retorische truuk is van alle tijden en wordt gebruikt door heersers om het volk te laten zeggen wat zij vinden. Dat legitimeert de daden van de leider
Joseph Goebbels zweepte het volk op met een tiental retorische: Ich frage euch... . om te culmineren in: 'Ich frage euch, wollt ihr den totalen Krieg?'  En volk in het Sportpalast schreeuwde hysterisch 'jaaah, jaaaah, jaaah'
En de kruisiging van Jezus werd mede mogelijk gemaakt door de keuze van het volk, opgehitst door hun geestelijke leiders, tussen Barabbas ( een boef, maar wel onze boef) en Jezus van N. (gevaarlijk voor onze orde):
'Kruisigt hem, kruisigt hem, kruisigt hem,... .'

Trouwens, Wilders is twee keer mesjogge. Hij spreekt van 'waarheid '  als hij het over zijn abjecte opvattingen heeft. Niet over: 'Ik vind dat er minder,...', of  'mijn analyse van de werkelijkheid is dat er minder,...' , of gewoon 'volgens mij moeten er minder,...,'maar hij spreek in zijn ogen de enige echte waarheid. Dit is tekenend voor mensen die een messiaanse roeping menen te hebben ( 'Ik ben de weg, de waarheid en het leven'), of sterker nog, die menen dat zij de teruggekeerde Messias zelf zijn.
Het zou mij niet verbazen als Wilders eindigt in een gesloten inrichting voor godsdienstwaanzinnigen.

freek

22 maart 2014

Joost


Dit geeltje hangt al vier jaar boven mijn bureau. Het is de akte van een weddenschap die Joost en ik, gezeten op de rand van het bed, afsloten op 2 februari 2010 over het aantal zetels dat de PVV zou gaan scoren in de aankomende verkiezingen voor de Tweede Kamer. 2e K, zo omschreef Joost dat, want hij had natuurlijk de Ball Pentel in handen. De dreiging van de PVV was een vast gespreksonderwerp voor ons, en vooral Joost zat het hoog. PVV-ideoloog Martin Bosman was in die dagen bezig met een boek en belde Joost op om te checken of hij inderdaad een linkse rakker was, ooit actief bij De Waarheid, ooit actief bij De Populier, ooit actief bij De Balie, ooit actief tegen apartheid, ooit actief bij Trouw en over de hele dus onderdeel van de linkse maffia. Even geen tijd voor jou, spuugde Joost in de hoorn. Ben nu bezig met kanker, slingerde hij er achteraan en hing op.
Wat waren we jong en naïef. We dachten allebei dat de opmars van de PVV, die toen nog 9 zetels bezat, onder de twintig zou blijven steken. Ik hield het op 12 tot 15 zetels, Joost op 15 tot 18. Hij zat er dus dichter bij want toen op 9 juni de zwarte rook was opgetrokken, telde Ferry Mingelen 24 zetels. De fles bourgogne was niet gewonnen maar als iemand er recht op had, was het Joost. De aanblik van een winnende Wilders is hem bespaard gebleven; eind mei hebben we Joost begraven.
Omdat er geen einde kwam aan Wilders' PVV, hikte ik sindsdien een beetje tegen onze weddenschap aan. Hij had een betere afsluiting verdiend. Maar nu de PVV implodeert, durf ik weer naar het geeltje te kijken. En verder te rekenen: 15 zetels scoorde de PVV in 2013. Hé, eigenlijk hadden we in 2010 met een ver vooruitziende blik dus allebei gelijk. Dat zijn twee flessen bourgogne in de nastoot. En nu er drie zijn weggelopen zijn er nog maar 12 PVV-ers over in de 2e K. Dat is precies de range die ik voorspelde. Ik heb een goede fles bourgogne open getrokken en proost op Joost.

Metz herdenkt  

21 maart 2014

Optrotten



De mobiele verkiezingsborden op een olifantenpoot zijn de gemeente goed bevallen. Trotters heten ze. Dat de verkiezingstrotter op het Javaplein nog moet worden weggehaald, is voor de gemeente geen beletsel er een paar bij te zetten. Nou ja, gemeente, gemeente… "Samen Indische Buurt" heet de afzender, een nickname van de gemeente. Op die bijgeplaatste dikke borden staat dat het veilig, mooi en gezellig is in de buurt. Zonder die sta-in-de-wegs zou het nog veiliger, gezelliger en vooral mooier zijn.

Metz in de buurt





Metz

Ben blij dat Metz weer uit het archief is gekropen. Het toch anders in de grote stad dan bij ons op het platteland. Neem nou de gemeenteraadsverkiezingen. De grote steden pakken uit met D66, maar bij ons blijft de rode aanhang aardig stabiel. Het zijn waarschijnlijk ouwetjes zoals ik, die nooit anders hebben gestemd en misschien wordt de hartslag van de moderne tijd eerder in de grote stad, dan bij ons gevoeld. Wij zijn hier ook wel een beetje bang voor de grote boze buitenwereld en stemmen dus veel op de Fryske Nasjonale Partij, die niet Wildersachtig is, maar toch... .
Voorlopig hebben de frisse wereldburgers van D66 het in de steden voor het zeggen en zoekt mijn partij radeloos naar haar aanhang.

freek

20 maart 2014

Dorknoper

Voor het eerst van mijn leven een rolletje vervult in een stembureau. De rol van boeman, de Dorknoper  die aan het eind van een lange dag de uitslag in ontvangst neemt uit de handen van voorzitters van stembureaus. Hebben ze de hele dag mannen in boerka's moeten betrappen, huilende oudjes zonder stempas moeten wegsturen, bakfietsmoeders moeten dwingen hun kind ("Is zo goed voor Mirre om dit mee te maken") drie tellen alleen te laten, gaat zo'n eikel alle parafen op formulier 31A nog eens natellen, net zo lang tot er eentje mist. In de hectiek van het inleveren en controleren van zo'n 80 stembureaus heeft zich rond half twaalf een kandidaat-raadslid gemengd. Of we even konden nakijken of hij op voorkeurstemmen gekozen was. En wel nu direct. En voor de goede orde deelde hij mee niet van plan te zijn het pand te verlaten zonder antwoord. De vingerwijzing naar de rij wachtende voorzitters van al die stemlokalen achter hem, bracht hem niet op andere gedachten. Na tien minuten stampvoeten droop hij af en verliet het pand. Nu de politiek nog uit.    

Metz

Jorrit

Mijn vrouw heeft het van de vriendin van de moeder van Jorrit Bergsma, u weet wel: die van goud op de 10 km. Waarom is Jorrit boos weggelopen als reserve van de ploeg die de ploegachtervolging deed?
Dat zit zo: Jorrit was reserve en had verwacht, zo als het ook ging bij de meidenploeg, dat de reserve ook, een desnoods onbeduidende voorronde, zou rijden. Dan zou hij ook een gouden plak krijgen want dat schrijven de regels voor. Maar Jorrit mocht geen rondje rijden en bedankte toen feestelijk voor de reserverol. En nu komt het: waarom geen enkel rondje? Omdat Sven Kramer en zijn ploeg wisten dat Jorrit dan meer medailles dan Sven zou halen en alle publicitaire aandacht naar zich toe zou trekken.
Dat mocht niet, vandaar!
Daar hoor je journalisten niet over!

freek

19 maart 2014

Festival

De afdeling Stad van het duo Stad & Land heeft enkele maanden in een archiefkelder opgesloten gezeten, speurend naar kattebelletjes van Amsterdamse politici uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Ieder zijn hobby. Maar af en toe moet je weer eens het heden in, de straat op, ruiken hoe de stad er nu bij ligt. Zo belandde ik gisteravond in De Melkweg bij het 'Festival van de lokale democratie'. In verschillende zalen en zaaltjes waren interviews, debatten en televisieopnames. Die zaaltjes waren karig gevuld, de aanwezigen dribbelden vooral drukkig heen en weer door de wandelgangen. Om elf uur werd in een grote zaal Pauw & Witteman opgenomen. Normaal zet ik dan de televisie uit en verdwijnen de heren in een puntje midden in het beeld maar dat kon nu niet. Aan tafel zaten bekende politici en bekende journalisten, in de zaal zaten vooral onbekende politici, gehuld in T-shirts van hun partij. Ik vermoed dat de organisatoren van het Festival de Amsterdamse doorsneeburger warm wilden maken voor de lokale democratie. Maar als ik het goed zag waren er helemaal geen doorsneeburgers in de zaal aanwezig. Ook na afloop, bij het grote drinken en elkaar op de schouder slaan, zag ik overal politici en journalisten en nergens zoekende, schuifelende bewoners. Wel waren er opvallend veel mooie jonge meisjes, die om de bekende politici en journalisten zwermden en ook aan ze zaten. Voor mij was dat nieuw maar misschien was ik vergeten dat dat normaal is. Na een paar maanden onder de grond te hebben geleefd, kijk je weer fris de wereld in.

Metz in de stad

Stapelen 153

Een tussendoortje, want Berend was jarig en dan stapelen we niet, maar drinken een glas.
Op foto één maakt Freek een foto en Johan maakt een foto van Freek
Foto twee is de foto van Freek, toen Johan een foto van Freek maakte.
foto 1
foto 2
 
 
freek
 


18 maart 2014

Kelder

De voetbalclub van mijn dorp speelt in de kelder van het amateurvoetbal: de vijfde klas en bivakkeert daar onder in het tweede rijtje. Het kan dus niet lager. Vroeger was de laagste klas de zevende, maar ook het amateurvoetbal holt achteruit in belangstelling. Ik ben 's een paar jaar voorzitter van zo''n zevende klas clupje geweest. Het was net echt. De trainer kreeg een kleine vergoeding en een riante reisregeling om de fiscus te misleiden. Spelers uit naburige dorpen werden gelokt met een trainingspak en nieuwe schoenen. En elke nieuwe trainer nam ook spelers mee van zijn oude club. Die waren in de ogen van de trainer goed, of hadden ruzie gehad. Zo bestond mijn dorpsclupje in de Vechtstreek op een gegeven ogenblik uit zeven donkere jongens, die door de trainer uit de Bijlmer waren geïmporteerd. Ze waren exotisch, maar konden niet beter voetballen dan de dorpsjongens.
Verder was het een crime om vrijwilligers bij de club te houden. Ze hadden de echte macht in de club, want bij elk klein verschil van mening riepen ze vrolijk: '' Nou, dan kap ik er mee..."  En dan lag de kantine plat en holden we onze financiële ondergang tegemoet. Dat wisten ze.
Ik papte dus en hield nat.

Freek

17 maart 2014

Haasje

Even verderop in Friesland maakten twee voetbalteams zich klaar om een potje te ballen. Toen ze het veld opkwamen, zagen ze iets op de middenstip. Het bleek een jong haasje dat in de palm van de hand kon. De voetballers werden week en hebben het beestje opgepakt. Daardoor was de kans verkeken dat moederhaas, die wellicht toekeek vanuit een aanpalend weiland, zich weer over haar jong zou ontfermen. De voetballers het beestje naar een dierenopvang gebracht, waar het met de fles zal worden opgefokt. Moeder haas is een jong armer en de voetballers moeten een wedstrijd inhalen,

freek

14 maart 2014

Wiegel

Gisteravond was ik bij Wiegel. Hij hield een causerietje in de kroeg tegenover mij, dus ik kon het niet laten om even de straat over te steken. Z'n praatje was voor de lokale ondernemersvereniging, dus de biotoop paste hem. Buurman kroegbaas heeft zijn etablissement zwaar oudhollands ingericht en om half negen schreed Wiegel in dit geweld van koperen pannen, ouderwetse fotoportretten en onderdelen van spinnenwielen e.d. binnen; de linkerhand losjes in de zak van zijn colbert. Hij hield vergenoegd een praatje tegen subsidievreters en voor lagere lasten en was na drie kwartier en twee glazen bier verder, klaar. Niks nieuws gezegd, maar wel met een vanzelfsprekendheid, die in de zaal de indruk wekte dat de huidige generatie politici slechts dombo's zijn.
In het vragenrondje na z'n voordracht, stak hij de ondernemers een hart onder riem en ontweek concrete vragen over de politieke actualiteit. Alleen in terloops tussenzinnen werden we gewaar dat oud staatssecretaris Weekers ( 'een brave man') een drol is, Rutte het bij het verkeerde eind heeft en de PvdA een flinke tik op de neus verdient. En steeds weer die terugkerend mantra, hoe hij, Wiegel, de zaakjes in zijn tijd, vooral slim, had opgelost.
Het was een leerzame avond.

freek

13 maart 2014

Stil

Het was gisteren stralend, fris weer, dus ik ging met hond Bijke de velden in om te luisteren en te kijken. Dat viel tegen. Het gras was weliswaar fris groen, de schapen vuilwit, maar verder was er niks te zien of te horen; geen kieviten  buitelend in de lucht geen grutto op een paal en zo ijzingwekkend stil dat de plotselinge alarmkreten van scholeksters, verderop bij het meer, mij deden opschrikken. . Van mijn jongensjaren herinner ik me de drukte in het vroege voorjaar. Elk vogelpaar en dat waren er honderden, bewaakte hun nestterritorium. Elk vogelmannetje sloofde zich in de lucht uit voor zijn wijfje. Een lucht vol gedoe en lawaai
En nu: ik zag niks, ik hoorde niks.
 Bijke rook iets en ging aan het graven naar een veldmuisje.

freek

12 maart 2014

Stapelen 152

Een stralende ochtend, met vorst in de vroege ochtend en een lekker zonnetje om 11.00 Het wordt steeds lastiger om de tegels op hun plaats te krijgen. Ik heb mijzelf ontwikkeld tot tegelzwaaier. Met een goede zwaai krijg ik de zes kilo wegende tegel zo'n twee en een halve meter de lucht in en daar staat dan Berend, die vangt en zorgt voor stapeling.
Om elf uur hebben we een historisch moment bereikt: Berend kon overstappen van de ene naar de andere stapelkolom.


Het licht om 8.00 uur
 
Het licht om 11.00
 
De historische stap van Berend
(klik op foto voor vergroting)
 
 
freek
 



11 maart 2014

Bestelbus

Ook op het platteland heerst het wetteloze regiem van criminele bendes. Zo werd in een nabijgelegen dorp 's nachts een bestelbus gestolen, nota bene vol met gereedschap. Een gevoelige slag voor de eigenaar.
Het bericht van de politie op internet bracht dus veel verontwaardiging teweeg in onze contreien. Gelukkig corrigeerde de politie haar eigen bericht de volgende dag. De bus was ergens anders in het dorp geparkeerd en dat was de eigenaar even kwijt.

freek

10 maart 2014

1907


Het huis in 1907, links. De straat leeg, Mijn vader en moeder zijn nog niet geboren en ik weet helemaal nog van niks. De Eerste Wereldoorlog moet nog komen. Rechts op de foto het balkon van het gemeentehuis. Eerder in de tijd was dat het optrekje van  de adellijke familie V. van C. Wie nu door deze straat loopt wordt vergiftigd door de hardgele, groene en rode kleuren van Het Kruidvat, De Trekpleister, Blokker, Hans Anders. Geef mij maar het grijs van deze foto!

freek

07 maart 2014

Geur

Het voorjaar is vroeg, het gras gaat groeien, dus jagen overal rode tractoren met giertanken over ons vlakke land. De 'm' is in de maand. Rusteloos rijden ze heen en weer over het grasland en racen daarna weer terug naar de gierput om verse lading in te nemen. De modder zwiept van de meter dikke banden. De bestuurders zijn mannen met alpino -en baseballpetjes op en een drijfnat sjekkie in de mond. Het zijn geen boeren, maar werknemers van een loonbedrijf, want boeren besteden veel uit.
Ik loop met Bijke naar de horizon en snuif de weeë, maar toch prikkelende geur van stront op.
Hmmm, lekker!

freek

06 maart 2014

1928

We schrijven 1928. Mijn ouders puberen en  mijn (latere) geboortehuis is versierd. Een vroegere eigenaar van het huis viert het 175-jarig bestaan van zijn bedrijf, Voor de gelegenheid is de naam van de founding father van deze firma opnieuw boven de winkeldeur geschilderd. Het toenmalige winkeliers echtpaar staat er trots bij.




freek

05 maart 2014

Stapelen 151

Weer heeft Berend iets nieuws bedacht: twee schragen met daarover brede planken, om de afstand tussen maaiveld en top van de Porta Celi iets kleiner te maken. Omdat het plankier bij Berend zijn eerste poging om op dit bouwsel te klimmen, vervaarlijk kraakte, oordelen we dat ook deze vinding van Berend is mislukt.
We doen het nu met een tafel uit het atelier van Le Roi en Rob heeft beloofd dat hij deze tafel na gebruik in de bijenwas gaat zetten.
200 tegels gestapeld, 11.00 uur gestopt omdat we het zat waren.

de poort vanonder gezien
 
11.00, weer 8 cm hoger
(klik op foto voor vergroting)
 
 
 
freek
 


04 maart 2014

1942

Nog eentje uit de doos van het internet. Een zonnige, idyllische foto: paard en wagen, rustige voerman, kinderen. Het is het oorlogsjaar 1942.  Paard en wagen passeren mijn geboortehuis. (tweede van links) Mijn vader was net begonnen als elektricien, waterfitter en loodgieter. Die woorden gebruikte hij altijd. Het huis was door mijn beppe gekocht en hij loste af.
1942.
De oorlog lijkt ver weg maar is het niet. Tegenover het huis van mijn ouders stond het gemeentehuis en daar werden, even later, Engelandvaarders opgebracht, na een mislukte vluchtpoging met een watervliegtuig uit Engeland, dat niet op het Tjeukemeer kon landen. De RAFpiloot was de zoon van een kroegbaas in het dorp, dus die kende het meer, maar de poging was verraden. En er werden in ons huis twee Amsterdamse hongerkinderen opgevangen, maar toen was het al 1944.
Ik zeg nu 'ons', want ik ben in de winter van 1942 geboren!
(klik op foto voor vergroting)
freek



03 maart 2014

1953

Ik pluk een foto van internet: het is 1953 en de lokale tabak, koffie -en theefabriek Douwe Egberts bestond 200 jaar en schonk een carillon aan het dorp, waar de fabrieken stonden. Ik was 11 en was er bij, ergens achteraan.  Op de foto zien we het volk, bijeengehouden door één politieman, in de Torenstraat staan, rustig op een strakke lijn. Daarvoor de tambours van harmonieorkest Concordia. Ik was ooit een blauwe maandag leerlingklarinetst van dit korps, maar toen de uniformpet in zicht kwam, paste ik. Op de voorgrond zijn de leden van de fabrikantenfamilie De Jong te zien, die in villa's buiten het dorp woonden en rechts in de hoek zit Wylde (wilde) Wietse, de burgemeester van ons dorp, die deze erenaam verdiende omdat hij het sluitingsuur van de dorpskroegen tijdens de kermis persoonlijk tot stand bracht, door met een gummilat de etablissementen leeg te vegen. Met de dorpsagent op de achtergrond, maar toch... .
De toren met carillon is rechts, maar niet te zien. Het spreekgestoelte is voor de ingang van sigarenmagazijn Het Hoekje getimmerd. Ik denk dat de eigenaar Bouke v. D op de bovenverdieping langs de gordijnen staat te gluren. Hij was vroeger de begenadigde doelman van v.v. De Kooi en is jong gestorven, Zijn zoon Jelle zit nog steeds in de zaak.
(klik op foto voor vergroting)
 
freek