Buurvrouw

Tot voor twee jaar geleden, had ik een vrolijke achterbuurvrouw. Buurvrouw ging op hoogtijdagen in ons dorp, geschminkt als clown, de kinderen vermaken en verder pedicuurde zij oude mensen. Haar jongste dochtertje heb ik wel's als Sinterklaas lovend toegesproken omdat zij als zesjarige op een éénwieler naar ons dorpsschooltje fietste. Haar oudste dochter woonde bij haar vader. Buurvrouw haar hond Ollie was Griekse import, was altijd 'on the run' en cirkelde laagvliegend om mijn hond heen als we hem tegenkwamen. Toen ging buurvrouw verhuizen, want ons dorp was te klein voor haar en vrouw en ik hebben haar geluk gewenst.

Afgelopen weekend las ik een sober en indringend interview met haar in De Volkskrant. Ze maakte zich zorgen over haar oudste dochter. Ze vertelde over haar angst om haar te verliezen en haar onmacht om daar iets aan te doen. Zelf was ze op haar eenentwintigste met een circus meegegaan, dus ze kon zich de drive van haar dochter wel voorstellen, maar dertien jaar is toch heel wat anders, zei buurvrouw. Er was geen foto van haar bij het interview, dat wilde ze niet.

Ik was onder de indruk van haar krachtige en integere poging om het tij te keren.

freek