Ik ben een natuurliefhebber op de vierkante meter. Voor mij geen blauw meer met roze flamingo's, een savanne met luierende leeuwen, of een sidderende kolibri van bloem tot bloem. Ik houd van de natuur om mijn huis in een straal van 5 kilometer. De waarnemingen die ik daar doe, geven betekenis en structuur aan mijn dagelijkse tochten met Bijke de hond:
Oh ja, daar is de dassenburcht, in dat bosje. Daar bij die sloot zakten twee reeën door het ijs, hier in het riet vloog een roerdomp op; daar in de berm kroop een stervend jong egeltje en even verderop stak onlangs een mol zijn snuitje boven de aarde; in die hoge abeel zit een buizerdnest, daar op dat bospaadje kruiste een boommarter mijn pad.
Ga zo maar door!
Dagelijks genot.
Maar vandaag had ik een reviaanse godservaring. Ik liep op het polderdijkje naar de Koevorde. De lucht was hoog, wijd en geschakeerd met majestueuze wolkenpartijen. Plotseling brak de zakkende zon in het westen met tientallen stralen door de gaten van een donker wolkenpak. De aarde werd goudbruin aangelicht en stond stil. En ik fantaseerde over neerdalende jubelende hemelse heerscharen, aangevoerd door de goddelijke majesteit himself, die even wat verlichting kwamen brengen voor de moedeloze aarde en ik wou dat het waar was!
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
'Steady on' zeggen ze dan hier in Engeland.
Een reactie posten