Wantrouwen in de stad #3

Als je op deze link klikt zie je een voorvertoning van een documentaire over de Indische Buurt. Pas op 28 november is de hele film te zien, tijdens een bijeenkomst in Pakhuis De Zwijger, maar ik heb mijn recensie nu al klaar. Soms kan dat, een hele documentaire beoordelen op een preview van drie minuten.    
De Oogst heet de film en dat is een passende titel. De maker wil ons laten zien dat het vroeger (zo'n tien jaar geleden) een verloederde buurt was, vol enge jongeren en criminelen, terwijl er nu voorspoed heerst en iedereen zijn beste beentje voorzet. Dat hebben de bewoners voor elkaar gekregen.
Om deze verhaallijn kracht bij te zetten laat hij eerst zien hoe de buurt er in de duistere periode uitzag. Hij schotelt ons nachtelijke beelden voor van rouwende Marokkanen bij een gedenkteken voor een neergestoken burger, vermengd met trillende beelden van hollende jongeren en blauwe zwaailichten. Oei, oei, dat ziet er inderdaad niet fris uit. Vervolgens komt een bejaarde blanke mevrouw in beeld die staande voor de FEBO op het Javaplein verklapt 's avonds de straat niet meer op te durven. Ook dat nog. De camera ontdekt nu een dichtgetimmerd pand met links en rechts betonrot. Zo kan het toch werkelijk geen dag langer doorgaan. Doe er wat aan, roep je dan als kijker. Laat deze zeven magere jaren stoppen. Verlos ons!
Precies op tijd verschijnen verstandig ogende mannen op het toneel. Ze kennen geen twijfel: de maat is vol. Hier bereikt de documentaire het kantelpunt: we verlaten het boze verleden en schakelen over naar het zonnige heden. "We leken wel de muzikanten op de Titanic," zegt een van de verstandige mannen als hij terugdenkt aan de magere jaren, maar nu gaat het anders, nu werken de burgers samen met de overheid, zegt een andere verstandige man. Het zijn de Power Rangers van het sociaal domein, zij cocreëren de zeven vette jaren. "Het is een revolutie" bezweert een verstandig ogende mevrouw. We zien vergaderende mannen en vrouwen, ze plakken briefjes op de muur en geven elkaar gelijk. Volgens de commentaarstem zien we hier communities in werking en communities lossen alle problemen op, met dank aan de overheid die communities als partner ziet. Aan het eind van het verhaal zijn we terug op het Javaplein. De zon schijnt, de terrassen zitten vol. Eind goed al goed.
Het is een mooi sprookje. En wie erin gelooft heeft vast weer een mooie avond in Pakhuis De Zwijger want daar gaan de gelovigen van deze tijd ter kerke.

Metz gelooft niet