Waarschijnlijk

‘De moed zal Cocu toch enigszins in de schoenen zijn gezonken,’ las ik vrijdag in de Volkskrant. Dat kan natuurlijk niet. Op die manier relativeer je een krachtige uitspraak weg. Maar de weekwinnaar is een deskundige van instituut Clingendaal (ik ben zijn naam enigszins vergeten) die op Radio 1 verklaarde dat een hervatting van de oorlog in Oekraïne ‘waarschijnlijk onvermijdelijk’ is.

Metz luistert radio

Vorige oorlog

Een paar weken terug zocht en kocht ik via internet een grilpan. Doe ik nooit meer. Niet dat ik klachten heb over de transactie, o nee, de zaken werden snel en correct afgewikkeld. En ook nog eens met de goede pan. Maar vanaf het moment dat ik die verdoemde grilpan bestelde, word ik overspoeld door reclames voor grilpannen. Te laat, zou ik tot de verzamelde grilpanverkopers willen zeggen, jullie zijn bezig met de vorige oorlog.
Misschien moet ik weer gewoon naar de Hema gaan, of naar Duikelman, als ik een pan wil kopen.
Of naar de V&D.

Metz doet boodschappen

Goedkope haring

'Drie haringen graag, met alles erop en eraan. Twee met een broodje alstublieft. Allemaal meenemen.'
Tot nu toe ging alles goed. Halverwege de bereiding wendde het Volendamse meisje zich tot mij met een bezorgde blik: 'De aanbieding geldt voor drie haringen zonder broodjes. Moet ik de broodjes er apart bij doen? Maar dan zonder haring?'
Zo kwam het dat ik thuis uit een apart zakje de apart extra betaalde broodjes moest halen om deze apart te beleggen met de apart minder betaalde haring.
Er zijn ernstiger zaken om je druk over te maken.

Metz in de winkel

Piano

Een kwartier voordat de trein naar Maastricht vertrekt, loop ik de hal van het Centraal Station van Amsterdam binnen. Ik kom graag op tijd, zeker als het om de trein gaat. Pianoklanken vullen de stiltes tussen de dienstmededelingen. Ik kijk verbaasd rond. Hoor ik nu echt Chopin, soepel en losjes gespeeld maar tegelijk dwingend, zoals je Chopin verwacht in het Concertgebouw? In een nis van de hal staat de vleugel waarachter een slungelige jongen zit. En speelt. Vijftien, hooguit twintig mensen verzamelen zich om hem heen. Het H&M-tasje heeft hij naast de kruk gezet.
Nog tien minuten. Ik heb geen haast. Als hij verdwaalt in het stuk breit hij een aandoenlijk slot aan de recital, ontwijkt een beetje beschaamd het handjevol applaus, pakt zijn tasje en schuifelt met een vriend naar de treinen. Scholieren, zou je denken als je niet beter wist.
Tegen een pilaar stond een Afrikaanse man geleund. Hij had geconcentreerd de Chopinvertolker geobserveerd, dat was me opgevallen, en hij had niet geklapt.
Nog drie minuten. Ik verlaat mijn plekje naast de vleugel waarachter de Afrikaan intussen plaats heeft genomen. Ik kijk om en luister nog even. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Wat ik hoor is een ingehouden jazz, vol maar toch klein. Zachter kun je de toetsen niet raken. Iets dwarser slaat hij de volgende akkoorden aan, sneller, harder en weer terug naar de minimale melodielijn van tweeklanken. Reizigers schuifelen dichterbij. Ik ga schuin achter hem staan. Zo kan ik zijn handen zien.  

Metz mist de trein

De Chinees

Nog niet zo lang geleden kende de Indische Buurt alleen restaurants van Chinezen. Drie stuks. De Chinezen in de Javastraat en de Molukkenstraat waren zo stil dat ik er nooit een voet over de drempel heb durven zetten. Wel bezocht ik af en toe Kota Radja, op de hoek van de  Molukkenstraat en de Insulindeweg. Tijdens het wachten op de plastic zak met dozen, bladerde ik dan De Telegraaf door, routine veinzend. Het eten stelde nooit teleur. Vandaag merkte ik dat mijn Chinees weg is. De gevel is verbouwd en er huist nu een hippe horecazaak in, genaamd 505. Er is tegenwoordig heel veel hippe horeca in de buurt, een verbetering met vroeger, dat staat buiten kijf, al houd ik mijn hart vast voor de meeste zaken want ook hippe euro's kunnen maar één keer worden uitgegeven. Geruststellend vond ik dat de nieuwe zaak gespecialiseerd was in de Aziatische keuken, waaronder de saté. Je kon er ook eten afhalen, maar dat heet nu take away. Ik kon zo snel niet zien of er ook een Telegraaf lag.

Metz in de buurt

Uber BNB

Vroeger, toen had je nog echte problemen in de Indische Buurt. Jongens met Kreidlers die een enge club oprichtten. Een heroïneverslaafde die van zijn woning een nachtwinkel maakte.
Toen ik vanmorgen om half acht uit het raam keek, zag ik zes slaperige Italianen met hun rolkoffertjes op de hoek staan. Ze hadden zojuist hun door Airbnb uitgebate sociale huurwoning verlaten en wachtten op de Uberpoptaxi naar Schiphol.
Ik wapperde een wolkje melancholie weg.

Metz in de buurt

Frisdenker

"Professor frisdenker Jan Rotmans". Deze woorden kwam ik tegen in een verslag van een lezing in Pakhuis de Zwijger. Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar een nieuw Bommelavontuur, getiteld Tom Poes en de Frisdenkers. Het begint zo:

Ze zien er uit als vriendelijke kabouters, de jonge mensjes die Olivier B. Bommel glimlachend verleiden om zijn bezit op te geven en alles te delen. De mannetjes hebben baarden en de vrouwtjes vrolijke jurken. Tom Poes vertrouwt het niet: 'Hmm, wat moeten die grijnzende ventjes  met het bezit van heer Ollie…?' maar het is al te laat. Heer Bommel heeft de sleutels van de Oude Schicht al overgedragen aan de leider van de mannetjes. 'Jonge vriend, we moeten leren delen,' zo leest hij Tom Poes de les. 'Denk toch niet steeds aan jezelf! Dat heeft deze professor in het uh, …fruitdenken me zelf gezegd.' Hij wijst naar de leider die hem vriendelijk toelacht. ‘Frisdenken, daar hebben we allemaal plezier van,’ kraait de professor uit. Met een groots gebaar geeft de voormalige kasteelheer nu ook de akte van slot Bommelstein aan de hoogste frisdenker. 'Kijk eens professor, nu kunnen alle Rommeldammers samen gaan verdrinken … uh, andersdrinken, kom hoe heet het ook al weer… frisdrinken! Ja dat was het.' De professor wacht echter niet verder af, hij rent direct naar het stadhuis van Rommeldam. Tom Poes weet een veel kortere weg en schiet als eerste het kantoor van ambtenaar Dorknoper binnen. Helaas, de ambtelijke burelen zijn verlaten. Dorknoper is door burgemeester Dickerdack op een cursus omdenken gestuurd. 'Jongeman Poes, een ambtenaar achter een bureau, dat is afdenken. Dat heeft die professor uh, uh, professor Flestrekken zelf gezegd.' Frisdenken, corrigeert Tom Poes maar de burgemeester luistert al niet meer. Hij is druk in gesprek met de leider van de Frisdenkers die zojuist het stadhuis binnen is gestoven. 'Kijk, burgemeester, de eigendomsakte heb ik en ook de sloop- en bouwvergunning. Allemaal voor het nieuwe samenzelfdoe-centrum dat uw naam zal dragen. Als u hier even tekent heeft Rommeldam een gekantelde omdenkcultuur en wordt u benoemd tot Frisdenker in de Eerste Graad!'

'Eerste Graad,' herhaalt de burgemeester langzaam terwijl hij Tom Poes glunderend aankijkt. 'Je kunt wel zien dat deze kleine professor grote mensenkennis heeft.' (wordt vervolgd)

Metz leest voor

Voornemens

U raadt het al: dit jaar wil ik de weblog weer vaker bezoeken. Uit eerbied voor het werk van Freek en kornuiten, had ik even een pasje opzij gezet. Maar nu de Porta Celi staat als een Arc de Triomph, kom ik weer langszij.
Dit keer om u deelgenoot te maken van de laatste zondagsbrief van de Partij van de Arbeid. Ja, zondagsbrief, zo heet dat. Elke zondag ontvang ik van Diederik Samsom, Lodewijk Asscher of van Hans Spekman een lange brief die steevast opent met een persoonlijke noot. Ik vermoed dat de afdeling Public Relations heeft bedacht dat de leden graag willen weten wat de heren in het weekend met hun kinderen doen. Ook deze zondag ontving ik de preek van de week.

Beste Stephan, 

Allereerst de beste wensen voor in het nieuwe jaar! De afgelopen weken heb ik weinig aan politiek gedaan. Met de kerst ben ik met mijn vrouw, kinderen en katten in Drenthe geweest. Een huisje in Lhee. Heerlijk uitwaaien op de Drentse hei, fietsen en wandelen door het Dwingelerveld. We hebben Planetron bezocht, veel gelezen en eindeloos spelletjes met elkaar gedaan. Kaarten en het bordspel Dominion waren onze favorieten. Even weg uit de Haagse hectiek.

En zo kwekt dat nog tien alinea's door. Wie zou de afzender zijn deze week? Het is niet Asscher, die zag ik namelijk eerder vanmiddag door het Oosterpark fietsen met vrouw en kinderen. Nee, ditmaal had Hans Spekman de beurt. Nu wil ik helemaal niets weten van het persoonlijk leven van Hans Spekman. Ik heb genoeg aan die trui. Maar er is geen ontkomen meer aan; naast die trui zit ik nu ook opgescheept met Dominion. Ik zeg het alvast: bij de komende formatie is een belangrijke rol weggelegd voor dat spel.  

Metz leest de post

Stapelen 176

Het is volbracht!
3 graden onder nul, maar we hebben de laatste tegels uit hun bevroren toestand gewekt door ze met een tik van de koevoet te laten schrikken. Zodoende konden nog veertig tegels op hun plaats worden gelegd. Dit alles in aanwezigheid van de provinciale pers. Ik was opgewonden toen de laatste tegel op z'n plaats lag En later een beetje melancholiek, want zo'n bouwwerk zie ik me niet nog's stapelen.

De laatste tegel gelegd; geheel afstrijken met zand

 

Klaar: dinsdag 9 december 10.00; vorst - 3 + mist; hoogte 4.10

 

 

freek

Stapelen 175

Het was stervenskoud in de de ecokathedraal, dus het viel niet mee om de laatste honderd tegels op z'n plek te krijgen. Dat had ook te maken met de nachtvorst die onze trottoirtegels stevig aan elkaar had gekit. En eenmaal los gewrikt, moest elke tegel nog een behandeling ondergaan om de bevroren zandkluiten weg te schaven met beitel en stoffer. Zodoende moest een tegel negen maal door onze handen.
1 losbikken, 2. in de kruiwagen, 3. uit de kruiwagen, 4. bevroren zandkluiten verwijderen, 5 op voorraad stapelen, 6.  in de emmer en naar boven takelen, 8 uit de emmer en op werkvoorraad leggen, 9 op de poort stapelen.
We zijn dus maar een eindje opgeschoten; de finale komt volgende week en de krant is er bij.

koud

 



koud

 

freek

Stapelen 174

We naderen de eindstreep oftewel de top van de toren. Nog één of twee lagen en het is genoeg. We hebben er dan precies een jaar aan gewerkt en dat valt nog mee. De winters zijn zacht tegenwoordig.
'De jongens van le Roy', hebben het, deo volente, gefikst en daar zijn we trots op. De Porta Celi heeft ons wel blutsen bezorgd. Rob z'n knie doet het niet meer, Berend had onderweg een tia, Johan zijn rug laat het  voortdurend afweten en ik kom als een plank uit bed, the day after.
Maar zoals de afgekloven uitdrukking ons laat weten: 'Het was het waard.'

totaalshot 25 november 2014

 

 

 

detail van de speklaag

(klik op foto's voor vergroting)

 

freek







Stapelen 173

Vandaag fris en zonnig, dus de stemming zit er goed in bij ons stapelaars. We hebben een nieuwe werkgewoonte ontwikkeld, sinds de poort zo hoog is dat tegel voor tegel in een emmer naar boven moet worden getakeld. Johan en Rob doen het benedenwerk en Berend en ik takelen en stapelen boven.
Ik heb zelf wat moeite om op die onbeschermde hoogte te werken, want ik lijd aan een lichte vorm van hoogtevrees. Vooral de afstap naar de zwiepende ladder kost mij moeite. Berend is niet te beroerd om me te helpen, door op de ladder staand mij bij de enkel te pakken en zo leidt hij mijn voet naar de bovenste sport. Als ik die vastigheid voel, kan ik verder de ladder afdalen.
Ik heb wat foto's van bovenaf gemaakt.

 

 

freek

 

Stapelen 172

Er was veel damesbezoek bij de ecokathedraal en dan gaan oude mannen als jongens doen: stoer!

(foto Frouk)

freek

Stapelen 171

We zijn begonnen aan een spekrand van gele betonklinkers, om daarna de toren af te bouwen met nog vier lagen tegels. Het transport van de klinkers gaat in een emmer die Rob vult, ik omhoog trek, waarna Berend de steentjes legt. We hebben de ondergrond mooi uitgevlakt met een laagje zand, om de klinkers lekker in een stevig bedje te leggen.
Rob doet zeven klinkers van twee kilo per stuk in de emmer en ik heb 80 emmers omhoog getrokken.

freek

Stapelen 170

Eerst een rectificatie: de stoeptegels die ik aangereikt krijg en dan boven mijn macht naar Berend til zijn volgens de laatste geen zes maar minstens tien kilo. Ik vermeld dat omdat dit de prestatie om 200 tegels op een ochtend te verstouwen des te indrukwekkender maakt. Vandaag slecht één ( dikke) laag gelegd. Dat kwam omdat een televisieploeg opnamen kwam maken. Voor de echte diehards: het programma 'Hea' zendt het vanavond uit (30 september) Buiten de provincie: Uitzending gemist Omrop Fryslân. Volgende week beginnen we aan de speklaag van gele betonklinkers.

freek