Piano

Een kwartier voordat de trein naar Maastricht vertrekt, loop ik de hal van het Centraal Station van Amsterdam binnen. Ik kom graag op tijd, zeker als het om de trein gaat. Pianoklanken vullen de stiltes tussen de dienstmededelingen. Ik kijk verbaasd rond. Hoor ik nu echt Chopin, soepel en losjes gespeeld maar tegelijk dwingend, zoals je Chopin verwacht in het Concertgebouw? In een nis van de hal staat de vleugel waarachter een slungelige jongen zit. En speelt. Vijftien, hooguit twintig mensen verzamelen zich om hem heen. Het H&M-tasje heeft hij naast de kruk gezet.
Nog tien minuten. Ik heb geen haast. Als hij verdwaalt in het stuk breit hij een aandoenlijk slot aan de recital, ontwijkt een beetje beschaamd het handjevol applaus, pakt zijn tasje en schuifelt met een vriend naar de treinen. Scholieren, zou je denken als je niet beter wist.
Tegen een pilaar stond een Afrikaanse man geleund. Hij had geconcentreerd de Chopinvertolker geobserveerd, dat was me opgevallen, en hij had niet geklapt.
Nog drie minuten. Ik verlaat mijn plekje naast de vleugel waarachter de Afrikaan intussen plaats heeft genomen. Ik kijk om en luister nog even. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Wat ik hoor is een ingehouden jazz, vol maar toch klein. Zachter kun je de toetsen niet raken. Iets dwarser slaat hij de volgende akkoorden aan, sneller, harder en weer terug naar de minimale melodielijn van tweeklanken. Reizigers schuifelen dichterbij. Ik ga schuin achter hem staan. Zo kan ik zijn handen zien.  

Metz mist de trein