Gerald

Vannacht bleef ik hangen bij de opgewarmde prak die de NOS me voorschotelde om me lekker te maken voor de Europese kampioenschappen voetbal in de jodellanden Zwitserland en Oostenrijk: Nederland-Duitsland uit 1988.
Gerald was daarbij
Hij drentelde lichtvoetig over het veld, huppelde soms, schoot met een nonchalante voetbeweging hard en zuiver en streelde de bal bij een passeerbeweging.
Gerald Vanenburg, Vaantje, Geraldinho, zoals hij werd genoemd toen ik'm bij Ajax zag spelen.
Publiekslieveling!
Toch ging hij niet zoals Frenk, Marco en Ruud, naar een glim-en glitter club als Barcelona of Milan, maar verdween dieper in de provincie naar PSV. Na wat omzwervingen bij naamloze buitenlandse clubs om de kas te spekken werd hij trainer van clubs als Helmond Sport en Eindhoven, structureel rode lantaarndragers in de eerste divisie. Toen hij een tik uitdeelde aan een speler van de tegenpartij, hield hij meteen op met dat trainerschap.
Vanenburg, waarvan Johan Cruyff zei in Voetbal International:'Gerald Vanenburg is geen leider, daar heeft hij de stem niet voor'.
Mijn zoon interviewde Gerald jaren gelden, voor een boek dat hij over Marco schreef. Het gesprek vond plaats in een voetbalkantine. 'Wilt u iets drinken', vroeg Vanenburg aan hem, liep naar de bar en zette een glas cola neer:'Asjeblieft'. Cruyff had ongelijk: het lag niet aan zijn stem, dat mislukte trainerschap. Voor trainer moet je een beetje hufter zijn en vooral hufterproof. En dat is Gerald niet.
Het was een prachtige voetballer.
freek