Statistieken met gekleurde lijnen die er op wijzen dat mijn sterfdatum steeds verder naar achteren opschuift, lees ik altijd met bijzonder belangstelling. Niet omdat ik statistieken geloof. Het komt er meestal op neer dat de jongste bediende van het onderzoeksbureau uit een brij van gegevens willekeurig twee parameters kiest, deze aan elkaar knoopt en vervolgens wereldkundig maakt dat de kans om te worden doodgereden bij het oversteken van de weg groter is dan te eindigen als slachtoffer van een vliegtuigongeluk. Dit soort berichten verschijnt zonder enig weerwoord in de krant terwijl toch je toch echt niet hoogbegaafd hoeft te zijn om te begrijpen dat de mate waarin je uitkijkt bij het oversteken doorslaggevend is voor de overlevingskans terwijl dat hele uitkijken vanuit zo'n krappe vliegtuigstoel zinloos is omdat je nu bent overgeleverd aan de drankzucht van de piloot, het onderhoudsbudget van de vliegtuigmaatschappij, de slimheid van de terrorist en bovenal het weer in de plaats van bestemming. Het bontst maakte een Engelse krant het in de jaren tachtig toen deze kopte; “Wachttijd voor abortus opgelopen tot elf maanden”.
Maar statistieken die mij ouder zullen doen worden mag ik dus graag lezen om ze vervolgens schaterlachend terzijde te schuiven. Ja hoor, als ik hooguit twee glazen wijn per dag drink, niet rook, elke dag een uur in een namaak-roeiboot zit, geen vlees eet maar gierstepap, de thermostaat op 16 graden zet en bovenal op tijd ga slapen op een plak uitgekookt kamelenhaar, dan word ik 82!
De statistiek die ik hedenmiddag las, gezeten op het terras van een eenvoudig maar uitstekend restaurant in Zuidfrankrijk, nippend aan een glaasje rose, gaf een zonniger bericht af. Ja zegt de meneer van het CBS, ik word ouder, dat gaat voor een deel vanzelf, maar de Franse mannen worden nog ouder! Ik legde mijn krant even neer en keek nog eens goed naar de Franse mannen om mij heen. Als ik me niet vergiste sloegen die meerdere glazen wijn achterover bij de lunch, waarna ook de sterke drank niet werd versmaad, evenmin als de sigaret. En ik kreeg ook niet de indruk dat er gierstepap op hun menu stond of dat thuis het roeiapparaat op hen wachtte. Het lijkt mij verstandig dat ik deze nieuwe inzichten eens ga toetsen aan de praktijk. Dan hoort u nog langer van mij.
Metz leest de krant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten