Ik ben op een leeftijd, dat de helden van mijn leven sneven. Zo gingen de afgelopen twee weken Komrij en Kopland, een allitererend duo dichters, verschillend van toon en smaak, maar gotverdé, wat mooi soms. Eigenlijk hield ik het meest van Kopland; die melancholieke toon, die verliefdheid op het landschap van de Drentsche Aa.
Kort na dood van mijn vader las ik toevallig zijn gedicht:
Mijn vader J was nog maar net
gestorven toen mijn moeder A
zijn nieuwe regenjas voorzichtig
van de kapstok nam, Pas eens,
zei ze, hij was er zo trots op.
Daar stond ik dan en voelde
aan de mouwen en bij het sluiten
van de knopen hoe dood hij was
en hoe ver weg mijn jeugd. Oud
en zwak zou ik worden, in deze
plooien zou mijn huid gaan hangen
om mijn knoken.
Mijn vader was in zijn hele leven nog nooit zo dichtbij geweest dan toen ik dit las.
1 opmerking:
Wat een mooi gedicht
Erica
Een reactie posten