Toen ik zeventien was, was ik stinkend jaloers op hem. Hij kreeg een contract met die exotische club Anderlecht en ik bleef hangen in dat suffige Noorden. Maar ja, hij kon voetballen.
Later ging hij een beetje in kunst, een beetje in schrijven en ook dat ging hem goed af. Tot hij op één of andere manier zijn echte bestemming bereikte: sidekick bij praatprogramma's. Daar ontwikkelde hij een manier van permanente overspannen verontwaardiging die volgens de programmamakers zo aardig contrasterend werkte. Als zijlijntje wekten hij en zijn praatmaten ook nog de spannende suggestie dat Jan een vrouwenverslinder was. Op den duur werd hij gemakzuchtig en liep overal binnen waar een centje viel te verdienen, met zijn gimmick.
Gisteravond bij Studio Voetbal was hij weer's met zijn zoon, die twee versnellingen lager een zelfde type neer zet.
Ik vond dat een treurig gezicht: vader en zoon die zich niet kunnen ontworstelen aan hun publieke beeld.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten