Ajax!!!

Voetbalsupporters vormen een apart volk. Aparte volkeren moet ik zeggen, want ze bestrijden elkaar. In mijn ogen is het één volk. Ik begrijp de brisante verschillen niet. Ik weet dat ze bestaan, die verschillen, heb ze ook vaak van nabij gezien (onderzocht zelfs, met name de gewelddadige gevolgen van hun stammenstrijden), maar begrijpen... nee.
Afgelopen zondag gaf een vriend die 60 werd, een groot feest. Hij deed dat met een mooie lunch vanaf een uur of 12 in een afgehuurd restaurant. Er waren toespraken en liedjes, er was rode wijn en witte wijn, ja, het was een mooi feest. Maar intussen speelde Ajax uit in Kerkrade en het stond daar alsmaar 1-0 voor die ander. In het toiletblok sprak ik Peter, een vriend van de 60-jarige. Hij tuurde naar zijn telefoon, keek nog eens op zijn klokkie en gaf zich over: dit is een verloren wedstrijd.
Ik zocht mijn plekje weer op aan een van de drie lange tafels met feestgangers waarvan eenderde onder tafel de smartphone in de gaten houdt. Niemand vraagt het woord, iedereen keuvelt beleefd verder. Dan is het kwart over twee. Uit zeventien hoeken klinkt plots een ongeremd gejuich. Mensen gaan staan, laten elkaar iets zien, slaan elkaar op de schouder. Het kwam mij voor dat vanaf dat moment het feest pas echt los kwam, ontremd, bevrijd.

Metz viert feest