Voorrang

In verband met een zelf bedachte taak woonde ik een week in Zuid-Frankrijk, in een chambre tevens table d'hôtes (tip voor de liefhebbers: hiero!). De taak bestaat er uit dat ik samen met vriend Sjaak (hij de foto's, ik de tekst) de verdwenen spoorlijn Orange - Buis les Baronnies met een boekje een tweede leven in wil blazen. Tijdens zo'n buitenseizoen-verblijf op niveau, maak je kennis met een dwarsdoorsnede uit de bemiddelde Nederlandse samenleving. Zo was daar een gepensioneerd echtpaar, hij 72, zij jonger, die danig geld hadden verdiend met het verspreiden van tarotkaarten. Rechts als de nete en - eigenlijk veel belangrijker - reuze vriendelijk; hadden ze de Telegraaf uit dan gooide de man des huizes de krant van gisteren wakker Nederland uit zijn gîte van twee hoog, plop, op onze ontbijttafel en dat kun je ook niet doen. Jongere stellen ook, kandidaat notarissen uit Maastricht bijvoorbeeld, die prudent verwoordden hoe lastig hun werk is tussen het - ooit terechte - vooroordeel dat notarissen gewetenloze zakkenvullers zijn aan de ene kant en het feit dat het gemiddelde jaarsalaris van een notaris in 2008 nog zo'n 23 duizend euro bruto bedraagt, een inkomen waar een Volendamse aannemer/zanger/visser zijn bed niet voor uitkomt. Toen op een avond een welgebekte makelaar - ja, je komt ze allemaal tegen in een septemberweek in de Provence - de notaris luidkeels aanviel op diens schraapzucht, koos ik voor het eerst van mijn leven de zijde van een notaris. Akkoord, het hielp dat ik al drie dagen met de notarissen ontbeet en avondat, ook hielp het dat ik met de tarotkaartenmagnaat van de kok leerde hoe je een kwartel ontbeent en vult met foie gras (mag niet, ik weet het, maar godsammenakend wat lekker), het hielp ook dat de vrouw van de tarotkaartenmagnaat weinig op had met de schreeuwende makelaar (geld hebben is ok maar lawaai maken dat doe je niet).
Er was iets anders wat mij boeide, besefte ik later. Dat was het plotse koketteren met armoe door welgestelden, schijnarmoe uiteraard maar toch. De notaris pochtte met nog maar 23 duizend en de makelaar ging daar overheen met: "Ik zou tekenen voor min 23 duizend". Meende ik eerst dat de recessie mijn vakantiegenoten met rust had gelaten, nu moest ik mijn mening bijstellen. Een nieuw spel deed zijn intree, het zou me niets verbazen dat de vraag ook op de golflinks veel gesteld wordt: "Wie verdient dit jaar het minste?" Onze tarotkaartenmagnaat deed gelukkig niet mee: "Heren van het boekje? Komen jullie zo nog even een wijntje bij me drinken. Ik heb een uitstekende cave bezocht vandaag".
Bij de ultra-goedkope terugreis vanaf Marseille zagen we onze makelaar weer terug. Eventjes maar, want hij stond in de lange file van gewone reizigers terwijl wij daar met gezwinde pas voorbij mochten om als eersten het vliegtuig te betreden. Kostte 8 euro meer, die voorrangsbehandeling en was door vriend Sjaak per ongeluk besteld ("Ik drukte alle ja-knoppen in!"). Zelden zoveel plezier gehad van 8 euro.

Metz in Frankrijk