Blakstil

Ik liep zaterdag langs het meer en er voer een zeilscheepje over de wateren. Het zeilde niet, want er was geen wind; het dobberde maar wat, met slappe zeilen. In het bootje zaten een man en een vrouw, dik ingepakt want het was net boven nul. Ze spraken met elkaar en omdat het water spiegelde, ketste hun geluid ver door de ruimte tot in mijn oren. Ze spraken over de liefde en over wat hen dat deed. Omdat dit niet voor mij bestemd was gooide ik een stok naar Bijke en maakte me uit de voeten.

freek