Makkie

In mijn buurtje (het deel van de Indische buurt rond het Makassarplein) propageert de lokale overheid al een jaar of twee de Makkie. Dat is nepgeld dat je verdient wanneer je iets doet voor een ander, rare brieven van de overheid ontcijferen bijvoorbeeld. Met dat nepgeld kun je op jouw beurt een onbekende jongeman inhuren om je computer te repareren. Of je gaat een uurtje schaatsen op de Jaap Edenbaan. Maar ook kun je voor half geld, half makkie, een fles wijn halen bij Albert Heijn in de Molukkenstraat. En zo voort. De overheid betaalt het systeem, de reclamekosten, de buurtkranten, zet ook ambtenaren in en subsidieert zzp-ers die de Makkie promoten. En betaalt conferenties met gratis eten in pakhuis De Zwijger waar iedereen in het Engels bezweert dat de Makkie een groot succes is.
Ja, Makkie moet.
Twee kanttekeningen. De ethicus in mij vraagt: is het niet veel mooier om iets te doen voor een ander zonder beloning? En de rekenaar in mij vraagt zich af of de kosten van dit systeem de vermeende maatschappelijke opbrengsten niet ver overstijgen.
Of ben ik nu een moekie?

Metz in de buurt