Het is maar spel

Dinsdagavond waren ze voltallig bij Pauw en Witteman en ze lusten wel pap van dit samenzijn.
De oppositie, minus Geert, was op komen draven om de regering van jetje te geven. En wat ik zag en hoorde was heel apart. Geen fileermes om de traagheid van handelen van het kabinet bloot te leggen, geen messcherpe analyse van de de resultaten, geen sterke tegenzetten, geen heldere alternatieven, niets van dit alles. Ze probeerden het wel, maar bleven steken in wat keettrapperij.
Maar er was meer.
Gedurende de uitzending kreeg ik het gevoel dat ik in het ootje werd genomen door deze afvaardiging van de beste leerlingen uit het klas van de Tweede Kamer. Ze voerden, tot hun eigen plezier, een toneelstukje op en wilden mij doen geloven dat alles echt was. De typecasting was trouwens ijzersterk. De Grande Dame werd als vanouds gespeeld door Femke, die met haar nadrukkelijke dictie, die gekenmerkt wordt door een sterk sissende 's', een vooraanstaand iemand probeerde neer te zetten. De rol van jeune premier werd opgeëist door Alexander P., die sterk was in stiltes, voortreffelijk handenspel liet zien en die excelleerde in ijzersterke oneliners. De rol knorrige middenstander was voor rekening van heer Rutte, die alle kracht legde in onbegrijpelijke klaagzangen, terwijl Agnes K, in haar rol van verontwaardigde proletariër, niet veel in het stuk voorkwam, maar als het gebeurde probeerde ze met stemverheffing en woeste gebaren de vlam in de pan te doen slaan.

Het was te zien dat iedereen, inclusief Pauw en Witteman plezier had in dit stukje vrije theater. Maar ik kreeg er de handen niet voor op elkaar omdat theater je moet meeslepen in een illusie, waaruit je pas , als het laatste doek valt, ontwaakt.
Hier lieten de spelers niet na om, met verbale knipogen naar elkaar, gemaakte boosheid, onderonsjes en kleine wedstrijdjes 'armpjedrukken' aan ons, buitenpubliek, te laten merken dat dit allemaal maar een geinig spelletje was.
Het was toneelspel onder de kaasstolp.


freek