Nee, deze kleine knollen zijn niet dood. Ze slapen met het rechterachterbeen los van de rest. Dat is knap, vooral als je niet dood bent. Maar daar was ik op het eerste oog niet zeker van, van dat niet dood zijn. Paarden slapen staand, dat soort wijsheden schoten door mijn hoofd. Een dag eerder had ik een stiertje in nood aan zijn lot overgelaten. Misschien moest ik nu handelen, al had ik geen idee hoe. Na minuten gedraal van mijn zijde, had moederknol er genoeg van. Tijd om de kleintjes wakker te maken. Ze tilde haar linkerachterbeen traag omhoog en liet het vervolgens met een doffe dreun neerkomen.
Boink.
Metz in de wei
Geen opmerkingen:
Een reactie posten