Bovengesteldheid

"Blik op de weg" mag ik graag zien. Door mensen te reduceren tot automobilisten, geven ze hun ware karakter prijs. In mijn favoriete scène houdt de politie een Gooise heer in een Porsche aan. De man in de rode broek glimlacht de agent weg. Die hele boete interesseert hem niet. Kom op zeg, waar hebben we het over? Aan deze scène moest ik denken toen ik vanmorgen de reactie las van neurochirurg Kees Tulleken op de berisping door het medisch tuchtcollege. U weet nog wel: Tulleken werd door een Oostenrijkse ziekenbroeder iets geruststellends op de mouw gespeld over prins Friso en hup, dat wilde hij het Nederlandse volk wel laten weten. In de marge van het relletje wou hij ook nog kwijt dat zijn patiënt ex-premier Jo Cals ellendig aan zijn einde is gekomen. Toe, dat is al zo lang geleden en trouwens, die berisping raakt hem totaal niet. Kom op zeg, waar hebben we het over? "Ik had geen kwalijke bedoelingen." Met elke zin maakt hij het erger. Maar wat is er dan zo erg aan zijn optreden? Niet dat hij het beroepsgeheim heeft geschonden, dat kan gebeuren. Wel dat hij vindt dat het  beroepsgeheim voor gewone stervelingen is, niet per se voor hem. Hij plaatst zichzelf in een bovengestelde positie. Hij kijkt neer op de regels en gaat zijn eigen gang. Ik betrap me erop dat ik meer sympathie op kan brengen voor een crimineel die bewust regels overtreedt dan voor de Tullekens van deze wereld die zich van geen kwaad bewust zijn als ze regels plat trappen.
Tulleken lijdt aan bovengesteldheid. Ik vind dat iedereen het moet weten. Ik heb immers de beste bedoelingen.

Metz is boos