Samen voor ieder wat eigens

"Samen Indische Buurtfestival verbindt buurt" schrijft de overheid voor in de overheidsbode. Nu kun je veel zeggen over de rij kraampjes met folders van jan-en-alleman, de optredens, de draaimolen, de barbecue, bijvoorbeeld dat het allemaal best aardig is, maar niet dat het verbindt. Dat geeft ook niet. Aan de overzijde van het plein met de walmende saté, is de bibliotheek gevestigd. Daar speelt een selectie strijkers uit het Nederlands Philharmonisch Orkest werk van Kurt Weill. Zo'n veertig mensen, zonder uitzondering blank en merendeels 50+ (ik was helemaal op mijn plek daar) genieten van Weill en de topmusici. Tegenover de bieb is een blok woningen, speciaal voor studenten van het conservatorium, de toppers van morgen. Zij verzorgen minioptredens in hun minihuisjes. Ik luister met negen anderen (zonder uitzondering blank en merendeels begin 20; je kan niet alles hebben) muisstil naar het krachtige maar ook zo sierlijke pianospel van de Sloveense studente Kaja Draksler. Boven de vleugel hangt een Tomadorekje aan de muur. In de binnentuin van het blok verkopen de studenten bier en hotdogs. En treden de New Amsterdam Voices op.

Wauw, wat is muziek toch mooi. En wat is het toch aangenaam bijzonder dat verschillende mensen uit de buurt zich op verschillende plaatsen thuis voelen. Zonder verbinding. Zonder probleem.

Metz in de buurt