Voor gave dingen moet je afreizen naar Deventer.
Een stad die je gedachten op reis stuurt.
Een paar jaar terug stond ik bovenop de Col d'Ey (het kleine zusje van de Mont Ventoux) uit te hijgen, samen met mijn astmatische kameraad. Mijn tijd was 20.55 minuten. Ik weet niet waarom ik dat zeg maar ik kan het niet voor me houden. Sinds ik de Mont Ventoux vanwege de commercie (akkoord, de leeftijd hielp mee) gedag heb gezegd, leg ik me toe op de Col d'Ey. Ja, die leeftijd wil wat. Vroeger wilde Henk, mijn ietsje oudere instructeur op de Ventoux, altijd schaatsen maar afgelopen winter paste hij. Hij vond het eng. Komende winter dus ook. De leeftijd. Ik doe mee. Het gaat allemaal te ver, te hard, te snel. Die 20.55 zal ik nooit meer halen. No problem, denkt mijn slechte ik daar achteraan: ik heb hem al in je systeem geprent.
Op de top van de Col kwam een Nederlandse jongeman aanfietsen, moeiteloos. We praatten wat want dat doe je op een top. Hij woonde in Deventer. 'Deventer' proefde mijn kameraad en dicteerde: "De venter ging naar Deventer, na een uur was de vent 'r."
"Wattuh?" zei de jongeman.
We daalden soepel naar Ste Jalle, met in de trage lange bochten een rode wouw aan onze zijde.
Metz is her en der
PS Afgelopen zomer hoorde ik uit Franse maar toch betrouwbare bron dat dit jaar 22 renners zijn gesneuveld op de Mont Ventoux. Hart. Kou. Materiaal. Pech. Onkunde. Domheid. En alle combinaties. Tweeëntwintig, allejezus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten