Ziekte

Toen ik in de jaren tachtig van de vorige eeuw politiek actief was, werd het de Limburgse Ziekte  genoemd. Bedoeld werd  een politiek klimaat, waarin  politiek gesjoemel, cliëntisme en een grote hoeveelheid politieke partijen onder b.v. de naam: lijst Janssen ( altijd dubbel s) of lijst Sjefke Ramaekers, de boventoon voerde.
Beneden de rivieren woonden  de landgenoten die van het houtje waren, dus katholiek (houtje= kruis aan de muur) en die namen het niet zo nauw met de wenken en voorschriften voor een nette, open democratie, tenminste dat dachten wij in het noorden. Wij waren immers besmet  met het calvinistisch besef dat politieke daden tot stand komen via spijkervaste beginselen en taaie procedures.
De jongens en meisjes in het Zuiden hadden daar lak aan. 'Voor wat hoort wat', was daar het adagium, van je vrienden moet je het hebben en het resultaat telt en niet hoe dat resultaat tot stand is gekomen.
Die Limburgse Ziekte heeft zich min of meer over het land verspreid, de laatste decennia, maar heeft toch nog altijd zijn stevigste ankers in het Limburgse. Het zou mij dan ook niet verbazen dat de Officier van Justitie,die de tap op de telefoonlijn van Roermondse wethouder Jos van Rey zette, een import calvinist is.

freek