ree

Gisteren liep ik ze tegen het lijf: twee reeën. Ze graasden rustig in het weiland langs de singel en toen ze me in de gaten hadden bleven ze gespitst staan, maar gingen er niet vandoor. Een ree doet me altijd denken aan mijn ouderlijk huis. Daar hing zo'n bekende tekening ingelijst aan de wand: ree met zogend jong. Uit de romantische Duitse school vermoed ik.
 Ik keek er vaak naar. Onze hertjes hing in een rij met reproducties en in hout gesneden wijze spreuken: Het perzikboompje van van Gogh hing er, gebleekt door het licht, maar ook de spreuk: 'De glimlach is de werelddtaal die een ieder kan verstaan'.
Toem mijn zuster met een zwarte buitenlander thuis kwam, was die spreuk van nul en gener waarde en het huis te klein.

(Googlend op internet kwam ik achter de naam van de kunstenaar van dit aandoenlijk werkje: Han van Meegeren. Die besodemieterde de hele kunstwereld in de jaren dertig van de vorige eeuw, met nijn vervalsingen van oude meesters, waaronder Vermeer. Pikant is het verhaal hoe van Meegeren werd ontmaskerd. Dat deed hij namenlijk zelf. Hij had een vervalsing aan nazi-kopstuk Hermann Göring verkocht en werd na de oorlog gearresteerd wegens het verkopen van een Nederlandse cultuurschat aan de vijand. Toen koos van Meegeren er voor om zijn vervalsingen op te biechten en zijn werk werd uit musea verwijderd, hij een tijdje in de cel gestopt en kunstkenners doken onder.)

freek