voetbal

Gisteren met vrouw naar voetballen geweest. Ze kreeg de kaart van Jeltsje, de vrouw van mijn overleden voetbalmaat en nu alleen mijn metgezel bij de wedstrijden van onze club. Jeltsje moest op haar kleinkinderen passen, vandaar.
Mijn vrouw is enthousiast voettbalmeelever. Alhoewel ze vroeger van het hockeygebeuren was, is ze nu zeer begaan met een voetbalwedstrijd, leeft ze erg mee met gemene overtredingen en springt juichend overeind bij een doelpunt. Dat deden we gisteravond twee keer. Mijn vrouw heeft nog wel het archaïsch taalgebruik van de jaren vijftig, zestig en de zeden die daarbij horen. Zo spreekt zij verontwaardigd over 'pootje haken'  en is zeer verbaasd over het trekken en duwen in persoonlijke duels. 'Dat mag toch niet?'
Ja dat mag, vrouw; tegenwoordig speelt zich bij corners een complete liefdesdans af voor het doel: met omhelst elkaar, trekt elkaar naar de grond, grijpt elkaar bij de middel en dat alles onder loerend oog van de scheids, die deze homo-erotische scene met gebogen knieën en zijn fluitje in de mond van korte afstand beschouwd. Hij doet niet mee, want hij blaast nooit op z'n fluitje bij zo'n trek-en hangsituatie.

freek