Wind

Het woei eergisteren en niet zo'n beetje ook. De weilanden waren een bewegende zee van platgeduwde en in golven ruisende grassen. De windstoten maakten kleurschakeringen in het gras van zilvergrijs tot heldergroen (vijftig tinten groen zak maar zeggen). Wij liepen buitengaats het ommetje dat hier 'de Hoek om ' heet. Zo'n vijf kilometer een rondje polderdijk. Wij voelden de elementen, leunden tegen de wind en kwamen fietsers tegen die afgestapt waren, omdat ze anders de kans liepen om in de sloot te worden geblazen. Wij voelden ons stoer en riepen kinderlijk enthousiast dat ' deze windstoot nog harder is dan de vorige'.
Alleen Bijke de hond ging haar gewone gang; snuffelend in de bermen, op de loer bij een muizenhol en voor en achter ons rennen.
Ze spoorde niet goed vanwege de zijwind, maar daar hebben we haar niet over gehoord.

freek