Leegland

We lopen, Bijke en ik, door het land naar De Koevorde. Een meer waar vroeger koeien doorheen werden gejaagd, maar dat nu doorsneden wordt door de vaarweg Amsterdam-Delfzijl. De sneeuw die gisteren vol op de boomkruinen lag en de eikehakhoutsingel in de verte, lekker rul maakte, is gesmolten.
Het land is nu extra leeg en kaal en lijkt op een houtskoolschets waar met vlugge streken de stakerige bomen in de verte en de stompen mais in riggels in het nabije blikveld zijn geschetst. De lucht is van griesmeelpap.
Minimalistischer kan het niet.
Door het smeltende ijs hangt boven De Koevorde een wolk waterdamp.  In de vage verte zijn de zwartwitte stipjes van een groepje  eenden, nonnetjes te zien.
Bijke knaagt aan een groen uitgeslagen en bemoste tak met een vorm zoals die voorkomt in de Bommelstrips van Toonder, als er een onheilspellend landschap verbeeld moet worden.
Ik zomp door het smeltwater  naar huis.

freek