Dood

Het is het een kolfje naar de hand van Pauline Broekema, de leading lady van het NOS journaal als het gaat om klein binnenlands leed: zij mocht dit jaar weer de, tot een klauwtje met twee vingers, gedeformeerde hand laten zien. Die hoorde weer bij een jongen die spijt had en nooit meer met vuurwerk in aanraking zou komen, zei hij. Ter leering ende vermaeck voor ons, de nog  ongeschondenen. Ik denk dat de regen van oudjaarsnacht meer invloed heeft gehad op roekeloos afsteekgedrag dan Pauline.
Zelf ben ik geen liefhebber meer. In de jaren zeventig woonde we in een soort van nieuwbouwhofje. Dat was de architectonische mode in die tijd, het versterkte immers de mens als sociaal wezen, want we keken bijelkaar door de ramen en het binnenterrein was het speeldomein van de kinderen en later de stallingplaats van teveel auto's.
Alle pleintjebewoners gingen op oudejaarsnacht om twaalf uur naar buiten om elkaar geluk te wensen. De buurman van even verderop was over de grens gereden om wat illegale knallers te halen en rondom hem verzamelde zich het opgroeiend jongvolk, ook van buiten ons pleintje, want zijn roem als grensoverschrijder was hem vooruitgesneld. Vrouw en ik, wat rijper, stonden op een afstandje te kijken en keuvelden met andere buren.
Wij zagen plotseling knalbuurman in huis verdwijnen ( hij bleef daar de verdere de nacht trouwens) en voor zijn huis vormde zich een stil, verbijsterd groepje, knielend, gebogen.Ik kuierde nieuwsgierig in hun  richting op en zag hem liggen, die jongen die ook vrijwilliger was bij het wilgenknotten in onze streek. Zijn halve schedeldak was weggeblazen,
Toen de ambulance ons pleintje opreed was hij al een tijdje dood.

freek