IJS 4

's Avonds tien uur: laatste rondje met de hond. Ik loop naar de pôle, een stukje vasteland, dat als een vinger in ons meer steekt. De hond verdwijnt in het duister. Ik kijk omhoog: een zwart fluwelen lucht, doorspikkeld met sterren. Ik luister: het meer zingt, zindert, tinkelt en kraakt. Het ijs zet zich en wringt zich in bochten, duwt tegen de oevers en die spanning levert een  concert. Boven het meer hangt een deken van geluid. Ik luister ademloos. De hond is uitgesnuffeld en gaat naast me zitten. Ze wil  naar huis. Dat doen we dan maar.

freek