"Hoe oud ben je?" vroeg de boer.
"Dertien meneer".
"Dan krijg je één gulden dertig per uur", sloot hij de onderhandelingen af. Na twee lange dagen klauteren over de kluiten was ik op, incasseerde met hulp van mijn vader de guldens en betrad met zakken vol geld de radiowinkel. De hypermoderne transistorradio van Hacosonic had ik eerder al in de etalage zien lonken. Vierentwintig gulden kostte die; ik hield nog over ook.
Thuis was ik één met mijn Hacosonic. Televisie, buiten spelen, hartenjagen, het stelde allemaal niks voor vergeleken bij het luisteren naar mijn Hacosonic. Veronica, de top 40, met de lijst ernaast. En 's avonds laat, als ik hoorde te slapen, was de Hacosonic mijn geheime bedvriend. Onder de dekens, in het pikkiedonker, klonk heel zachtjes uit de transistorradio de grotemensenstem van Wim Hoogendoorn die live een verslag verzorgde van Nederland-Oostenrijk. Ik was in direct contact met de echte wereld, zo diep onder mijn deken. Wauw.
Als ik nu rond enen de slaap niet kan vatten trek ik de deken over mijn hoofd en activeer de app At Bat van MLB.com. Je hoort niets maar wat je ziet is overweldigend: van alle wedstrijden de actuele stand van slag en wijd, achter de grafische weergave van de honken (donkere wybertjes) branden gele lampjes wanneer ze bezet zijn en uiteraard zie je het aantal innings en runs. Ergens in Amerika tikt een meneer in dat de tweede slagman van de Boston Red Sox het derde honk heeft bereikt en onder mijn deken gaat - hopla - een lampje branden. Wauw.
Metz in bed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten