Handtekening

Tegenwoordig luister ik na de avondmaaltijd, het afwassen en een blokje met de hond, naar oude muziekknakkers uit het verleden. Terwijl mijn vrouw een klein tukje doet, zit ik achter mijn computer en tover ik ze via youtube tevoorschijn. Omdat mijn muzieksmaak toentertijd toch een beetje 'middle of the road' was, komen de vanzelfsprekende artiesten mij bezoeken: deze week Bob Dylan en Leonard Cohen. Ik kan iedereen aanraden om nog één keer Romance in Durango van Bob aan te horen.
Over Leonard Cohen nog het volgende: eind zeventiger jaren bezochten vrouw en ik een concert van hem in het Concertgebouw. Ik, maar zeker vrouw, was zeer onder de indruk van die subtiel uitgelichte en fluisterend zingende man op het podium. Na afloop gingen we nog iets drinken en toen weer terug naar de auto. Toen we de artiesteningang van het Concertgebouw passeerden. stond daar een klein busje, met daarin de ketende begeleidingmusici van Leonard. En verdomd daar kwam ook nog de meester zelf uit die zijdeur en kruiste ons pad. Vrouw bedacht zich geen seconde, stapte op hem af en bedankte hem met enige hartstocht voor de mooie avond. Ik stond op enige afstand schaapachtig toe te kijken. Cohen lichtte zijn hoed (ladies man), luisterde welwillend en schreef tenslotte zijn handtekening in het programmaboekje.
Dat boekje is vrouw later weer kwijtgeraakt.

freek