stapelen 23

Morgen presenteer ik met trots een, weliswaar amateuristische, fotoreportage over onze vorderingen in de eco-kathedraal, maar eerst dit: onze inspirator Louis Le Roy, schrijver, filosoof, schilder en conceptueel denker over ruimte en tijd, heeft in de ecokathedraal een atelier gebouwd. Omdat hij met lek en gebrek zit, komt hij daar niet meer en gebruiken wij, navolgende stapelaars, dat atelier ook als bergruimte. Ik moest daar vandaag iets terug brengen en in dit stoffige atelier stonden in een hoek brede opzetten van schilderijen die hij (le Roy) in het verleden had geschilderd, maar niet had voltooid. Gedachtenloos laat ik die schilderijen één voor één kantelen en sta plotseling oog in oog met een schilderij waarop twee jongens van veertien jaar. Ik weet dat precies want één van die jongens ben ik. Veertig jaar geleden, vroeg Louis le Roy, mij en een klasgenoot van de hbs in H. om voor hem te poseren. Dat hebben we toen twee keer gedaan, op een middag na schooltijd en op een avond. Sindsdien nooit meer iets over een resultaat vernomen en nu sta ik voor een opzet die niet verder is gekomen dan de schildersvrucht van twee sessies.
Met enige ontroering aanschouw ik nu de contouren van een wat schuwe jongen met rood haar die de schilder en face aankijkt. Ik heb mijn mede stapelaars geroepen en het hen laten zien.
freek