Absent

Het was koud zondagochtend en om 13.30 moest mijn club spelen tegen Roda JC. Dat betekent voor mij: om 11.00 vertrekken. Ik had geen zin, ik kon het niet opbrengen om mijn blauw-wit sjaaltje om te knopen en derwaarts te gaan. Ik had alle gelegenheid: vrouw was naar vriendin, hond uitgelaten, dus ik kon op pad, maar het kwam er niet van. Het verlies van de laatste tijd; dat moedeloze spelen, dat laconiek accepteren door mijn spelers van elke nederlaag, al die spelers die zeggen dat ze weg willen, het heeft mijn clubgevoel geërodeerd.
Eigenlijk ben ik supporter van een stelletje zakkenvullers die vanuit Nicaragua tot Servië, dit dorp met dat stadion tijdelijk bevolken. Ik identificeer me met huurlingen, die net zo lief een ander en liefst duurder shirt aantrekken. 'Een stap maken', noemt men dat tegenwoordig. De enkele jongen uit mijn streek die even aan mijn club heeft geroken is weggesluisd naar de Eerste Divisie of erger.
Het is als vroeger:we laten huurlingen voor ons vechten tegen aartsvijand Groningen. We proberen met vreemdelingen ons minderwaardigheidsgevoel ten opzichte van het Westen te compenseren, door Ajax klop te geven, we voelen ons even superieur door één ronde in de Europacup te bivakkeren.

Ik bleef dus thuis en ging een boek lezen, maar dat ging niet. Dan maar de weekend-editie van de krant: een enkel stukje gelezen. Tussendoor steeds even naar de tussenstand gekeken op de computer.
Ik bleef de hele wedstrijd, 12 kilometer verderop, onrustig en toen ik op het beeldscherm zag, dat de vijand in de laatste vijf minuten nog twee doelpunten had gescoord, was ik blij dat ik dat niet live heb mogen meemaken.

freek