Thialf 2

Als er kampioenschappen werden verreden op deze bijna overleden baan dan kwamen van heinde en verre die supporters naar ons gewest. In mijn dorp werden de leegstaande zomerhuisjes bevolkt door vrolijke groepjes uit het hele land. Ik weet van hen hoe het komt dat er zo'n massa-hysterie op die door betonrot aangetaste tribunes ontstond. De KNSB ventte die kaarten uitsluitend uit bij de bij die bond aangesloten ijsclubs en dan ontstond er in b.v. een dorpje in Zuid Holland  een soort van collectieve opwinding in de trant van: 'Jongens zullen we een bus huren en twee dagen feesten in Thialf'.
Deze supporters bleven dan terugkomen, want met haakte naar de sfeer van collectieve verbroedering en zwaaien naar de televisie. Het zelfde doet zich voor bij die op klompen achteruitlopende vierdaagseloper in Nijmegen met het bord 'Hier loopt opa Henk' op de rug. Eén keer per jaar gezien worden, is mooi in een mensenleven.
Als ik, tijdens één of ander schaatskampioenschap, zondagochtend de hond uit liet, verlieten de gehuurde Ford Transitbusjes weer en masse ons bungalowpark voor de tweede en laatste dag. Door de mist van de ochtend zag ik dan uitgebluste, maar geschminkte en opgetuigde gezichten van de schaatssupporters tegen de ramen hangen. Ik zwaaide dan, maar niemand zwaaide terug.
Fellini in de polder.

freek