Het was een mooi middagritueel, ergens in dat rare weekje tussen kerst en oud en nieuw. Je ging er eens goed voor zitten aan een opgeruimde tafel. Alleen twee agenda's, een verse balpen (liever: fineliner) en een kopje thee werden toegelaten. De radio stond uit. Opengeklapt links lag de oude agenda vol krassen en aanvullingen, opengeklapt rechts de nieuwe, maagdelijk blank. Wie schrijf je in voor het volgend jaar? En vooral: wie valt af? Ik mis die dag. Of het nu een zondag was of een dinsdag, het maakte niet uit. Er was geen school, geen werk, geen vakantie. Alle houvast van het weekritme viel weg in het lage, laatste licht. Een voor een liet je de namen van vrienden, collega's, buren en kennissen passeren. De meesten gingen over. Maar sommigen, die je al twee jaar met de hakken over de sloot had meegenomen, haalden de nieuwe agenda niet.
Tegenwoordig sleep ik een aandikkend bestand digitale contactgegevens achter me aan. Wie ik verwijder uit mijn smartphone wordt er tien minuten later door de cloud doodleuk weer ingestopt. Nu maak ik van nature weinig vijanden maar stel je voor: elke dag zouden ze weer oppoppen, gnuivend en grimlachend.
Er zit ook een voordeel aan het onuitwisbare bestand. Waar je voorheen na lang dubben de overleden vriend, vader of zwager in je nieuwe agenda meenam tot je de grens van eerbetoon naar aanstellerij bereikt had, beslist Apple of Android nu dat zij het eeuwige leven hebben.
Metz
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten